Τι ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική Δημόσια Υγεία; Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να σωθούν πεθαίνουν, όπως έγραψε το δημοσίευμα της Guardian, ή τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, όπως επιμένει η κυβέρνηση; Όσο η πολιτική κόντρα φουντώνει, ρωτήσαμε φοιτητές από την Ιατρική Σχολή της Αθήνας πώς βλέπουν οι ίδιοι τον τομέα της Υγείας ως αυριανοί γιατροί.
Σωτηρία-Αγάπη Σαββοπούλου, 2ο έτος, «Η λέξη καθαριότητα, τείνει να εξαφανιστεί»
Όλοι οι τομείς περνούν κρίση. Γι' αυτό και η ίδια η κρίση δεν μπορεί να εντοπιστεί μόνο σε ένα σημείο του ελληνικού κράτους. Έτσι, οι ραγδαίες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα έχουν πλήξει και τη δημόσια Υγεία. Είμαι φοιτήτρια και ενώ θα έπρεπε απλά να προετοιμάζομαι για να βγω έτοιμη στο μέλλον, με τα εργαλεία μου και να ασχοληθώ με το αντικείμενο που έχω επιλέξει, οδηγούμαι σε ένα μονοπάτι κατά το οποίο πρέπει να έρθω αντιμέτωπη με προβλήματα, ελλείψεις και μειώσεις. Τα νοσοκομεία δεν έχουν το ανθρώπινο δυναμικό για να ασχοληθεί με τους ασθενείς. Σε κάθε εφημερία, ο κόσμος ίσως και να εξυπηρετηθεί εκείνο το βράδυ. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν πληρώνονται ούτε στην ώρα τους αλλά και ούτε και με βάση αυτό που προσφέρουν. Παράλληλα, οι παράγοντες κινδύνου για να βγει κάποιος πιο άρρωστος από ό,τι μπήκε αυξάνονται, αφού η λέξη «καθαριότητα» τείνει να εξαφανιστεί από το λεξικό των αρμόδιων. Θεωρώ ότι αυτό είναι παράλογο και δε συμβαδίζει με τις εξελίξεις που «τρέχουν» στον τομέα της Υγείας. Δεν μπορούμε να αφήνουμε την Υγεία να καταρρέει. Και όσο δε γίνεται κάτι γι' αυτό, ο ίδιος ο κόσμος θα πρέπει να απαιτεί πιο έντονα για τα δικαιώματα, όπως αυτό της δημόσιας Υγείας, που του αναλογούν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κοσμάς Λυμπεράτος, 5ο έτος, «Είμαστε όλοι αναλώσιμοι»
Χρόνο με τον χρόνο βλέπουμε τον τομέα της Υγείας να υποβαθμίζεται και να χάνεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του συστήματος. Η κυβέρνηση συνεχίζει ακριβώς την ίδια πολιτική με την προηγούμενη, δηλαδή την πολιτική των μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ και αυτό έχει τραγικές επιπτώσεις στα νοσοκομεία αλλά και γενικότερα. Βλέπουμε κι εμείς, ως φοιτητές, κάθε μέρα, να υπάρχει τρομερή υποστελέχωση στα νοσοκομεία και τραγική υποχρηματοδότηση. Τώρα που, εξαιτίας της κρίσης, οι εργαζόμενοι γίνονται όλο και πιο «αναλώσιμοι», βλέπουμε το σύστημα Υγείας επί της ουσίας να δολοφονεί ή αν θέλετε να αφήνει τον κόσμο να πεθαίνει με τον πιο κυνικό τρόπο, επειδή ακριβώς υπάρχει ο επόμενος στη σειρά να αναπληρώσει την «απώλεια». Βλέπουμε ακόμη ότι επειδή δεν υπάρχει προσωπικό, τη «λάντζα» τη βγάζουν οι ειδικευόμενοι, που κανονικά θα έπρεπε να εκπαιδεύονται και όχι να βγάζουν τον κύριο όγκο δουλειάς. Βλέπουμε και στιγμιότυπα που ακόμη και οι ίδιοι οι φοιτητές αναλαμβάνουν κομμάτια του ίδιου του ιατρικού έργου. Κάποιες κλινικές παθολογίας, για παράδειγμα, σε βάζουν να κάνεις ιατρικό έργο στο 6ο έτος την στιγμή που δεν θα έπρεπε. Επίσης, αν σκεφτείς την εκπαίδευσή μας γενικότερα, υπάρχει τεράστιο έλλειμμα εκεί που θα έπρεπε οι καθηγητές να είναι από πάνω μας και να μας καθοδηγούν. Ακόμη και το εκπαιδευτικό έργο ανατίθεται στους ειδικευόμενους και οι καθηγητές τρέχουν για τα μεγάλα περιστατικά ή το εξωτερικό τους ιατρείο - που είναι απαράδεκτο να έχουν. Όπως και να 'χει, δεν γίνεται να έχουν και τα τρία - και τα μαθήματα και το νοσοκομείο και τα δικά τους ιατρεία. Διότι, συνήθως κάτι υποβαθμίζουν και συνήθως είναι το εκπαιδευτικό έργο.
Έχω βρεθεί αρκετές φορές μάρτυρας καταστάσεων στις οποίες ο ασθενής πρέπει, για παράδειγμα, να πληρώσει για τις γάζες και τα φάρμακά του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εγώ θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα και να αγωνιστώ να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ακόμη το σκέφτομαι. Διότι, για τους τελειόφοιτους υπάρχει το πάγιο πρόβλημα με τις αναμονές, οι οποίες σε κάποιες ειδικότητες είναι απαγορευτικές. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί υπάρχουν πολλοί γιατροί, αλλά επειδή δεν ανοίγουν θέσεις ειδικότητας όπως και θέσεις μόνιμου προσωπικού. Τώρα γίνεται όλη αυτή η κουβέντα ότι θα ανοίξουν θέσεις, αλλά το Υπουργείο το καθυστερεί με τη μία δικαιολογία μετά την άλλη. Και τελικά ακόμη προσλήψεις δεν έχουν γίνει. Σίγουρα πάντως υπάρχει τεράστια τάση ανάμεσα στους συμφοιτητές μου να φύγουν στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που βλέπεις ότι θα δουλέψεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον στο οποίο θα αναλαμβάνεις όγκο δουλειάς που δεν σου αναλογεί, το σκέφτεσαι. Στο εξωτερικό δεν είναι καθόλου ρόδινα τα πράγματα, ειδικά αν σκεφτείς και το κοινωνικό πλαίσιο, αλλά εκεί έχεις καλύτερο μισθό και ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Υπάρχει σίγουρα πολύς κόσμος που θα ήθελε να μείνει εδώ αλλά εξωθείται στο εξωτερικό.
Χάος. Αυτή είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα την κατάσταση της ελληνικής δημόσιας Υγείας. Πετσοκομμένοι μισθοί, απογοητευμένο προσωπικό, εξαντλημένοι ειδικευόμενοι που στηρίζουν στις πλάτες τους ένα νοσοκομείο υπό κατάρρευση. Η αναμονή για ένα χειρουργείο ρουτίνας μπορεί να διαρκέσει έως και ένα μήνα, αφού προτεραιότητα δίνεται –δικαίως- στα σοβαρά περιστατικά. Για άλλη μια φορά αιτία είναι η υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων που έχει ως αποτέλεσμα να έχει μειωθεί δραματικά ο αριθμός των χειρουργικών κλινών. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά. Τετράωρη –τουλάχιστον- αναμονή ασθενών σε μια γενική εφημερία, ποδοπάτημα για τη σειρά προτεραιότητας, συγγενείς που αναλαμβάνουν θέσεις τραυματιοφορέων. Όσο για την κατάσταση μέσα στους θαλάμους των ασθενών, μπορεί να υπάρχουν έως οκτώ κλίνες και φορεία με ρόλο κλίνης, δηλαδή έως και 20 άτομα συνολικά, αν υπολογίσουμε και τους συνοδούς. Φυσικά, το αντισηπτικό σαπούνι μοιράζεται με το σταγονόμετρο και τα σεντόνια αλλάζονται κάθε… τέλος πάντων, όποτε υπάρχουν σεντόνια. Πρόσφατα, σε άρθρο βρετανικής εφημερίδας τα ελληνικά νοσοκομεία χαρακτηρίστηκαν «επικίνδυνα». Και βέβαια είναι ευάλωτος στο λάθος ο γιατρός και ο νοσηλευτής που κάνει διπλή και τριπλή βάρδια. Όμως το πιο επικίνδυνο σε σχέση με την Υγεία είναι ο άθλιος υποβιβασμός της ιατρικής επιστήμης σε «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», με την ευλογία των ηγετών μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παναγιωτοπούλου Κωνσταντίνα, 3ο έτος, «Θα μείνω για να παλέψω»
Ως φοιτήτρια ιατρικής, η σχέση μου με την Υγεία αφορά πρωτίστως τη μάθηση που μου παρέχεται από την σχολή. Εκτός από τα μαθήματα που διδάσκει όμως, η σχολή διαμορφώνει ένα πρότυπο συμπεριφοράς και στάσης ζωής για τους φοιτητές της και μελλοντικούς γιατρούς. Ένα πρότυπο γιατρού που υπάρχει χαρακτηρίζεται από κοινωνικό κύρος και πνευματική υπεροχή έναντι άλλων επαγγελμάτων και που αφορά κυρίως γιατρούς που επιθυμούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Ένα πρότυπο που -λιγότερο ή περισσότερο- «κλείνει τα μάτια» στα προβλήματα που ταλανίζουν το σύστημα ή που τα βλέπει ως αίτια αναζήτησης καλύτερης ζωής στο εξωτερικό.Από την άλλη, ως πολίτης της Ελλάδας βιώνω το σύστημα υγείας με διαφορετικό τρόπο. Η υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση είναι εμφανείς και επηρεάζουν τους ασθενείς που δεν έχουν την πολυτέλεια να καταφύγουν στην ιδιωτική περίθαλψη. Έτσι έχω βρεθεί αρκετές φορές μάρτυρας καταστάσεων στις οποίες ο ασθενής πρέπει, για παράδειγμα, να πληρώσει για τις γάζες και τα φάρμακά του, καθώς το νοσοκομείο δεν μπορεί να του τα παράσχει ή έχω γνωρίσει την αγωνία δικών μου ανθρώπων που πρέπει να περιμένουν μήνες για μια επέμβαση εξαιτίας της υποστελέχωσης των μονάδων Υγείας.
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το _Newsletter _του VICE Greece
Μπροστά σε αυτή την αντίφαση λοιπόν, οι φοιτητές Ιατρικής καλούμαστε να επιλέξουμε στάση ζωής. Δεν θα κατηγορήσω τους γιατρούς που επιλέγουν να μεταναστεύσουν και να αναζητήσουν πιο πρόσφορο έδαφος εργασίας. Προσωπικά όμως, πιστεύω πως θα μείνω για να παλέψω για την βελτίωση αυτού του συστήματος, τόσο ως γιατρός όσο και ως πολίτης, προασπιζόμενη όσο περισσότερο μπορώ ένα από τα βασικότερα αγαθά, τη δημόσια δωρεάν περίθαλψη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ευδοκία Σαλαμού, 2ο έτος, «Θα φτάσουμε σε οριακό σημείο»
Είμαι ακόμα στο 2ο έτος, οπότε δεν έχω συχνή επαφή με τα δημόσια νοσοκομεία. Ευτυχώς, γιατί η κατάσταση εκεί είναι τραγική και τα επόμενα χρόνια θα γίνει ακόμη χειρότερη. Ήδη μέχρι τώρα έχουν συνταξιοδοτηθεί πάρα πολλοί γιατροί και νοσηλευτές και στα επόμενα χρόνια θα συνταξιοδοτηθούν ακόμη περισσότεροι, αφού έχουν να γίνουν μόνιμες προσλήψεις στο ΕΣΥ εδώ και αρκετά χρόνια και ο μέσος όρος ηλικίας των εργαζομένων είναι υψηλός. Θα φτάσει δηλαδή το δημόσιο σύστημα Υγείας στο οριακό σημείο που είτε θα προσλάβει πολλούς γιατρούς και νοσηλευτές -πράγμα το οποίο θεωρώ δύσκολο- είτε θα ιδιωτικοποιηθούν αρκετά μεγάλα δημόσια νοσοκομεία. Αυτό θα αποκλείσει από την περίθαλψη χιλιάδες συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Βέβαια τα τελευταία χρόνια, μέσα στην οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, έχουν γεννηθεί πολλά κοινωνικά ιατρεία, δομές-παραδείγματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Σίγουρα σκέφτομαι όταν τελειώσω τη σχολή να ασχοληθώ και να στηρίξω όσο μπορώ το κοινωνικό ιατρείο της περιοχής μου, αλλά πιστεύω πως δεν αρκεί αυτό. Πρέπει σαν νέοι πολίτες και μελλοντικοί γιατροί να αγωνιστούμε για δημόσια και δωρεάν περίθαλψη για όλες και όλους.Περισσότερα από το VICEΠέρασα Δύο Νύχτες Μέσα σε Ένα Ασθενοφόρο του ΕΚΑΒΑυτοί οι Δύο Ισχυρίζονται ότι Ευθύνονται για την Πινακίδα «HOLLYWEED»Η Δική μου Διαφορετική Πρωτοχρονιά σε ένα Απομακρυσμένο Τροπικό Νησί με Party Animals
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Χάος. Αυτή είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα την κατάσταση της ελληνικής δημόσιας Υγείας. Πετσοκομμένοι μισθοί, απογοητευμένο προσωπικό, εξαντλημένοι ειδικευόμενοι που στηρίζουν στις πλάτες τους ένα νοσοκομείο υπό κατάρρευση. Η αναμονή για ένα χειρουργείο ρουτίνας μπορεί να διαρκέσει έως και ένα μήνα, αφού προτεραιότητα δίνεται –δικαίως- στα σοβαρά περιστατικά. Για άλλη μια φορά αιτία είναι η υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων που έχει ως αποτέλεσμα να έχει μειωθεί δραματικά ο αριθμός των χειρουργικών κλινών. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά. Τετράωρη –τουλάχιστον- αναμονή ασθενών σε μια γενική εφημερία, ποδοπάτημα για τη σειρά προτεραιότητας, συγγενείς που αναλαμβάνουν θέσεις τραυματιοφορέων. Όσο για την κατάσταση μέσα στους θαλάμους των ασθενών, μπορεί να υπάρχουν έως οκτώ κλίνες και φορεία με ρόλο κλίνης, δηλαδή έως και 20 άτομα συνολικά, αν υπολογίσουμε και τους συνοδούς. Φυσικά, το αντισηπτικό σαπούνι μοιράζεται με το σταγονόμετρο και τα σεντόνια αλλάζονται κάθε… τέλος πάντων, όποτε υπάρχουν σεντόνια. Πρόσφατα, σε άρθρο βρετανικής εφημερίδας τα ελληνικά νοσοκομεία χαρακτηρίστηκαν «επικίνδυνα». Και βέβαια είναι ευάλωτος στο λάθος ο γιατρός και ο νοσηλευτής που κάνει διπλή και τριπλή βάρδια. Όμως το πιο επικίνδυνο σε σχέση με την Υγεία είναι ο άθλιος υποβιβασμός της ιατρικής επιστήμης σε «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», με την ευλογία των ηγετών μας.Ως φοιτήτρια ιατρικής, η σχέση μου με την Υγεία αφορά πρωτίστως τη μάθηση που μου παρέχεται από την σχολή. Εκτός από τα μαθήματα που διδάσκει όμως, η σχολή διαμορφώνει ένα πρότυπο συμπεριφοράς και στάσης ζωής για τους φοιτητές της και μελλοντικούς γιατρούς. Ένα πρότυπο γιατρού που υπάρχει χαρακτηρίζεται από κοινωνικό κύρος και πνευματική υπεροχή έναντι άλλων επαγγελμάτων και που αφορά κυρίως γιατρούς που επιθυμούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Ένα πρότυπο που -λιγότερο ή περισσότερο- «κλείνει τα μάτια» στα προβλήματα που ταλανίζουν το σύστημα ή που τα βλέπει ως αίτια αναζήτησης καλύτερης ζωής στο εξωτερικό.Από την άλλη, ως πολίτης της Ελλάδας βιώνω το σύστημα υγείας με διαφορετικό τρόπο. Η υποχρηματοδότηση και υποβάθμιση είναι εμφανείς και επηρεάζουν τους ασθενείς που δεν έχουν την πολυτέλεια να καταφύγουν στην ιδιωτική περίθαλψη. Έτσι έχω βρεθεί αρκετές φορές μάρτυρας καταστάσεων στις οποίες ο ασθενής πρέπει, για παράδειγμα, να πληρώσει για τις γάζες και τα φάρμακά του, καθώς το νοσοκομείο δεν μπορεί να του τα παράσχει ή έχω γνωρίσει την αγωνία δικών μου ανθρώπων που πρέπει να περιμένουν μήνες για μια επέμβαση εξαιτίας της υποστελέχωσης των μονάδων Υγείας.
