Τι Συμβαίνει στα Αλήθεια με τη «Δοκιμασία του Παυσίπονου» που Έχει Φρικάρει τους Γονείς;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Κάτι δεν πάει καλά με τα παιδιά μας. Ενώ οι ενήλικες καταπιάνονται με τα διάφορα brands του καταναλωτικού κόσμου και με λαχανικά με δύσκολα ονόματα, υπό το άπλετο φως του hipster-ισμού, μια σκοτεινή δύναμη μετατρέπει τα παιδιά σε τέρατα.

Πριν από μερικά χρόνια, περνούσαν τον χρόνο τους σνιφάροντας ακριβά ναρκωτικά και κατεβαίνοντας σε πορείες, πράγματα δηλαδή που, ναι μεν, ήταν επικίνδυνα, αλλά ήταν διασκεδαστικά. Τώρα, όλα τα παιδιά γύρω μας είναι «ρηχά». Κολυμπάνε στον μηδενισμό τους και είναι αιμοδιψή, καθώς επίσης και αυτοκαταστροφικά. Αν τα οδηγούσε το μίσος, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να τα καταλάβουμε, αλλά το μόνο πράγμα που φαίνεται να τα οριοθετεί είναι μια σκληρή και απέραντη αναισθησία. Δεν ενδιαφέρονται για την κοινωνία. Εκείνα τα παιδιά που φεύγουν από τις χώρες τους και πηγαίνουν σε στρατόπεδα εκπαίδευσης στην Συρία, διαπράττοντας εγκλήματα γενοκτονίας, μόνο και μόνο επειδή πλήττουν. Τα video games δεν τους φθάνουν και κανείς δεν έχει βγάλει κάποιο καλό βιβλίο εδώ και πάρα πολύ καιρό, οπότε το μόνο που τους μένει είναι να σκοτώσουν.

Εν τω μεταξύ, τα παιδιά εκείνα που μένουν στις χώρες τους, οργανώνουν μια άλλη καμπάνια εξόντωσης, μια τζιχάντ στην έρημο της ψυχής. Η γενιά που είχε τα πάντα, πλέον θέλει το απόλυτο τίποτα. Απλά, βουτάνε στο κενό χωρίς να τους νοιάζει. Οι γονείς τους έκαναν τόσα πολλά για να τους δώσουν μια καλή ανατροφή και τι κατάλαβαν; Τα παιδιά τους σκοτώνονται και αυτοκτονούν, οδηγούμενα από μια μοχθηρή αχαριστία.

Αν θέλετε αποδείξεις για όλα αυτά, απλά κοιτάξτε το λεγόμενο Paracetamol Challenge (Δοκιμασία της Παρακεταμόλης), την πιο πρόσφατη νεανική τάση του διαδικτύου. Αφού δεν τους έφθανε το να καταβρέχονται όμορφα και ωραία με παγωμένο νερό (ice bucket challenege), οι έφηβοι του σήμερα πλέον προκαλούν ο ένας τον άλλον, θέλοντας να δουν ποιός μπορεί να καταπιεί τα περισσότερα παυσίπονα. Είναι ένα πάρα πολύ απλό παιχνίδι: δεν υπάρχει κάποιο επίτευγμα που μπορείς να κατακτήσεις. Αν νικήσεις, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Αν χάσεις, πεθαίνεις. Τουλάχιστον, αυτή η επιλογή προσφέρει κάποια διέξοδο. Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα έχουν γίνει προϊόντα, όπου τα πάντα έχουν την τιμή τους, όπου τα πάντα μετατρέπονται σε ομογενοποιημένες ποσότητες, μπορείς εύκολα να καταλάβεις πως μια τέτοια τάση, όπως το Paracetamol Challenge, μπορεί να «πιάσει».

Μόνο που κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Δεν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία που να δείχνουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Πουθενά, όμως. Από κανέναν. Και φυσικά δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να δείχνει πως πρόκειται για κάποια «νεανική τάση». Κάποιες τέτοιες τάσεις είναι ιδιαίτερα ορατές στα social media, αλλά αυτό δεν συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση. Από τα χιλιάδες tweets που συνδέονται με το hashtag #ParacetamolChallenge, τα περισσότερα, είναι γραμμένα από έξαλλους ενήλικες που κριτικάρουν την ηλιθιότητα των νέων. Μόνο που οι νέοι δεν έχουν ασχοληθεί με αυτήν την «ηλιθιότητα».

Κάτι που βέβαια, αν σταθείς και το σκεφτείς, βγάζει απόλυτο νόημα. Τα παιδιά είναι ηλίθια, όπως άλλωστε είμαστε όλοι μας ανά φάσεις, αλλά δεν είναι ΤΟΣΟ ηλίθια. Από την κάλυψη που έχει λάβει η εν λόγω «τάση» στα μέσα ενημέρωσης, συμπεραίνει κανείς ότι όλοι στηρίζονται στην τραγική περίπτωση ενός 19χρονου, που το 2011 πέθανε από υπερβολική δόση παρακεταμόλης. Το 2011 βέβαια η «τάση» δεν έχει ακόμα αρχίσει. Η μόνη άλλη υπόθεση που αναφέρεται, αφορά έναν ανώνυμο έφηβο στην Σκωτία, ο οποίος οδηγήθηκε στο νοσοκομείο μετά από υπερβολική δόση ουσίας, η οποία λέγεται ότι ήταν παρακεταμόλη, χωρίς όμως να υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία για να το επιβεβαιώσουν.

Το Paracetamol Challenge είναι μια τρέλα της εποχής, αλλά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί η ψυχολογία των νέων, μιας και αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα είναι των ενηλίκων. Για την εν λόγω «τάση», έχουν γραφτεί άρθρα στην Daily Mail, στη Metro, στη Guardian, στην Telegraph και σε αναρίθμητες άλλες εκδόσεις και παρά το γεγονός ότι είναι ένα παντελώς ηλίθιο και ξεκάθαρο ψέμα, χιλιάδες ενήλικες διψούν για να πιστέψουν κάτι τέτοιο. Αυτό άλλωστε είναι και το πραγματικά ανησυχητικό. Δεν πρόκειται απλά για ένα ψέμα που ξεγέλασε μια μάζα ανθρώπων. Πρόκειται για μια μάζα ανθρώπων που πραγματικά ΗΘΕΛΑΝ να το πιστέψουν και όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν και οι ψυχαναλυτές, τα ψεύτικα πράγματα που πιστεύουμε, είναι πολλές φορές πιο σημαντικά από τα αληθινά πράγματα στην ζωή μας.

Μια τέτοια περίπτωση μαζικής ευπιστίας, είναι σημάδι μιας κοινωνίας που διατηρεί μια άβολη σχέση με τα παιδιά της. Άλλωστε, η κουλτούρα μας είναι γεμάτη από εικόνες παιδιών που αλληλοεξοντώνονται. Οι σειρά ταινιών Hunger Games είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η υπόθεση πίσω από τις ταινίες δεν έχει κανένα νόημα, μιας και παίζει με την αλλόκοτη ιδέα ότι, το να βλέπουν οι γονείς τα παιδιά τους να σκοτώνονται στην τηλεόραση, θα τους έκανε να ΜΗ θέλουν να επαναστατήσουν. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ανώμαλη στιγμή μιας κάποιας ενήλικης κάθαρσης. Τελικά είναι αλήθεια. Οι μεγάλοι έχουν το πρόβλημα.

Ένα μεγάλο μέρος αυτού του προβλήματος αφορά τις ενοχές και τις τύψεις που κουβαλούν οι παλαιότερες γενιές για τον κόσμο στον οποίο έχουν παραδώσει στα παιδιά τους. Υπό μια έννοια λοιπόν, η κεντρική ιδέα του Hunger Games έχει μια βάση, καθώς τα παιδιά ζουν σε έναν κόσμο που τους προτρέπει να εξευτελίζονται και πολλές φορές να βάζουν την ζωή τους σε κίνδυνο. Σε αυτά όμως δεν σπρώχνονται από τους συνομήλικούς τους, αλλά από την οικονομική κατάσταση και αναγκαιότητα.

Με τόσο κόσμο να παλεύει για τόσες λίγες, ταπεινωτικές και κακοπληρωμένες δουλειές, η απλή πράξη της πώλησης της εργασίας από την πλευρά του εργαζόμενου απαιτεί από εκείνον να υποκύψει σε πολύ πιο αναίσθητες και ηλίθιες απαιτήσεις, από οτιδήποτε μπορεί να σκεφτεί ως «δοκιμασία» ένας σαδιστικός bully του διαδικτύου. Πάρτε για παράδειγμα το πλάνο το οποίο θα αναγκάσει τους νέους να δουλεύουν 30 ώρες την εβδομάδα για ένα κλάσμα του βασικού μισθού. Θέλετε περισσότερα; Σκεφτείτε λίγο την ηλίθια λογική πίσω από το Britain's Hardest Grafter, ένα τηλεπαιχνίδι το οποίο αν τελικά λάβει έγκριση θα παρουσιάζει διάφορους πάμπτωχους οι οποίοι θα είναι διατεθειμένοι να εξευτελίσουν τον εαυτό τους, με αντάλλαγμα τον βασικό μισθό για έναν χρόνο.

Σε μια εποχή όπου το μέλλον κατακερματίζεται ώστε να υποστηρίξει τις επιλογές ενός αποτυχημένου παρελθόντος, υπάρχει κάτι σχεδόν παρήγορα στην ιδέα του Paracetamol Challenge. Το να πιστεύει κανείς σε αυτό, δίνει στους ανθρώπους την δυνατότητα να απαλλαχθούν από κάθε ευθύνη. Τα παιδιά πεθαίνουν, μας λέει, αλλά τουλάχιστον το κάνουν από μόνα τους. Δεν φταίμε εμείς.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.