Δρομείς Υπεραποστάσεων Έτρεχαν Επί Έξι Ημέρες στην Αθήνα

Αν μου ζητήσεις να τρέξω από την εξώπορτα έως το περίπτερο, το πιθανότερο είναι ότι θα λιποθυμήσω στην είσοδο της πολυκατοικίας. Η φυσική κατάσταση κάθε δημοσιογράφου (ή τουλάχιστον των περισσότερων) είναι χειρότερη και από τη φήμη του. Γι’ αυτόν το λόγο πάντα θαύμαζα τους αθλητικούς τύπους που τα Σαββατοκύριακα παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας, κι’ ας φοράνε οι περισσότεροι υπερκίτς αθλητικές ενδυμασίες.

Λίγες μέρες πριν συνάντησα αρκετούς από αυτούς τους τύπους στο Ελληνικό, όπου διοργανώθηκαν τέσσερις αγώνες υπεραποστάσεων: έξι, τριών, δύο ή μίας ημέρας. Καλά καταλάβατε, κάποιοι αθλητές έτρεχαν ασταμάτητα επί έξι, τρεις, δύο ή μία ημέρα. Κι’ όμως, ο Φόρεστ Γκαμπ ζει, ήρθε στο Ελληνκό και μάλιστα δεν είναι ένας αλλά αρκετές δεκάδες.

Στο Διεθνές  Φεστιβάλ Υπεραποστάσεων  που διοργανώνει ο Σύλλογος Ελλήνων Hμεροδρόμων συμμετέχουν άντρες και γυναίκες από 35 έως κι 67 ετών που τρέχουν σε κύκλο ενός χιλιομέτρου. Συνολικά  στη διοργάνωση έφτασαν  90 αθλητές από όλο τον κόσμο, Γαλλία, Σλοβακία, Ιταλία, Γερμανία, Ισραήλ , Αυστραλία και Βραζιλία. Και δεν ήρθαν μόνοι αλλά έφεραν μαζί και την οικογένειά τους, φίλους και σκηνές και sleeping bags που τα έστησαν στο Ελληνικό σαν να βρίσκονται σε κάμπινγκ ελληνικού νησιού.

Η ιδέα είναι ότι οι αθλητές αυτοί θα έτρεχαν συνεχόμενα έως και έξι εικοσιτετράωρα κάνοντας διακοπή για ελάχιστη ώρα για να φάνε ή να κοιμηθούν. Ένας αθλητής που συμμετέχει στον αγώνα των έξι ημερών, συνολικά θα τρέξει 600 ή 700 χιλιόμετρα. Θα σταματήσει μόνο για να πάει στην τουαλέτα ή για να κοιμηθεί δύο έως τέσσερις ώρες. Οι περισσότεροι δεν σταματούν ούτε για να φάνε –πράγματι είναι τόσο πωρωμένοι που τρώνε τρέχοντας.

Οι πρώτες τρεις μέρες είναι οι πιο δύσκολες. Την τέταρτη η ψυχολογία τους αλλάζει, διότι πλέον είναι πιο κοντά στον τερματισμό (μόλις τρεις μέρες απόσταση).

Όπως και να το περιγράψεις το όλο σκηνικό είναι γκροτέσκο από τον τίτλο του, τουλάχιστον για το δικό μου το μυαλό που η λέξη τρέξιμο φέρνει στο μυαλό μου έγνοιες και όχι απόλαυση. Σε πλήρη ετοιμότητα ο διοργανωτής, πρόεδρος του συλλόγου και  ανοσολόγος Κώστας Μπαξεβάνης προσπαθεί  λίγο πριν την έναρξη να τελειώσει  με τις τελευταίες διαδικαστικές λεπτομέρειες. «Το τρέξιμο των 6 ημερών  είναι η αρχαιότερη διοργάνωση στην Ευρώπη. Έρχονται και τρέχουν συνεχώς χωρίς να είναι επαγγελματίες αθλητές» εξηγεί  και τρέχει  και αυτός  για να ελέγξει το ηλεκτρονικό σύστημα που θα καταγράφει μέσω ενός  τσιπ που θα φορούν οι συμμετέχοντες  γύρω από τον αστράγαλο τα χιλιόμετρα που θα διανύσουν, τον χρόνο και τους γύρους.

Καθισμένος   ψύχραιμα  σε μία πάνινη  καρέκλα ο περσινός νικητής της διαδρομής των 6 ημερών, Νικήτας  Νομικός, χημικός στο γενικό  χημείο του  κράτους μου διηγείται πώς ξεκίνησε να τρέχει. «Δεν ήμουν αθλητικός τύπος αλλά  μετά από ένα αυτοκινητικό ατύχημα  το 1995 άρχισα να αθλούμαι αναγκαστικά. Ξεκίνησα από τον μαραθώνιο της Αθήνας. Μου φαινόταν μεγάλο κατόρθωμα. Από τότε και κάθε χρόνο τρέχω. Το 2005 μπήκα στις υπερασποστάσεις.  Βέβαια χρειάζεται φυσική κατάσταση και ψυχολογική προετοιμασία για να τρέχεις επί τόσες μέρες 1 χλμ γύρω-γύρω.  Αθλούμαι όμως όλο το χρόνο. Χθες μάλιστα για να προετοιμαστώ σωστά έφαγα ζυμαρικά, σαλάτα και ξηρούς καρπούς» λέει και σηκώνεται για να λάβει θέση.

«Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας;» τον ρωτώ καθώς απομακρύνεται. «Καλή φυσική κατάσταση, όχι τραυματισμοί και σωστή διαχείριση του χρόνου. Το τρέξιμο είναι διαλογισμός» μου απαντά κάνοντάς μου το σήμα της νίκης ενώ από τα μεγάφωνα ακούγεται 3-2-1. Είναι η στιγμή της έναρξης των αγώνων  6 ημερών και που «άνοιξαν» οι ουρανοί. Τέτοια νεροποντή δεν την περίμεναν, όμως κανείς δεν δείχνει να πτοείται. Φορούν αυτοσχέδια αδιάβροχα από χρωματιστές σακούλες και συνεχίζουν. Έρχεται το βράδυ κι όμως  ελάχιστοι σταματούν να ξαποστάσουν. Εκτός από τις σκηνές διατίθενται από την Ελληνικό Αε, χώροι ανάπαυσης, δωμάτια δηλαδή, που τα μοιράζονται για να περάσουν κάποιες ώρες  της ημέρας ή της νύχτας.

Τα γεύματα  χορηγούνται δωρεάν και σε συγκεκριμένες ώρες- αν και οι περισσότεροι τρώνε τρέχοντας. Στις πέντε το πρωί δίνεται το  πρωινό, στις 10 ομελέτα, στις 14:00 μεσημεριανό όπως μακαρόνια με κρέας,  όσπρια  ή σαλάτες  και στις 21:00 βραδινό.  Στον αυτοσχέδιο μπουφέ των διοργανωτών υπάρχουν και σνακ από τυρόπιτες και λουκάνικα μέχρι σοκολάτες και μέλι. Ακόμη και το νερό ή τα ισοτονικά  τα πίνουν τρέχοντας ή με στάση λίγων λεπτών καθώς πρέπει να διανύουν  στο 24ωρο  το λιγότερο 42 χλμ.  Συμπαραστάτες στην προσπάθεια οι δικοί τους άνθρωποι που αν χρειαστεί τους μαγειρεύουν ή τους δίνουν στο χέρι σε κάθε στροφή  φρυγανιές με μέλι και γύρη, ρυζογκοφρέτες, τσιπς ή  φρούτα.

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν συμμετέχουν μόνο αθλητές ούτε αποκλειστικά άνθρωποι νεαρής ηλικίας. Υπάρχουν χημικοί, μηχανικοί, εισοδηματίες, αρθρογράφοι ταξιδιωτικών φυλλαδίων, πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, στρατιωτικοί των ειδικών δυνάμεων.

Η Γαλλίδα  Mireille Kormieur  λαμβάνει μέρος  για 4ηχρονιά. «Οι έξι ημέρες δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι δύσκολο διότι δεν μπορώ να κοιμηθώ όλες τις ημέρες. Κοιμάμαι συνολικά 6,5 ώρες. Κάνω  προπόνηση και  προσέχω τη διατροφή μου» μου λέει σε ένα μικρό διάλειμμα ξεκούρασης.

Στο χώρο υπάρχουν ιατρεία με μασέρ, ντουζιέρες και αποθήκες για τα προϊόντα. Οι αθλητές παρακολουθούν τις επιδόσεις τους από ηλεκτρονικό υπολογιστή και συνεχίζουν. «Αυτός ο αγώνας είναι πνευματικός. Ό, τι σχεδιάζεις από την αρχή καταρρίπτεται. Για παράδειγμα η βροχή. Ο αγώνας θέλει σκέψη.  Έχω διανύσει μέχρι 701 χλμ στις 6 ημέρες» μας λέει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Νίκος Θάνος που τον βρήκα έξω από το δωμάτιό του, έτοιμο να επιστρέψει στον διάδρομο. «Οι φίλοι μου λένε ότι είναι παράλογο αυτό που κάνω . Όμως από τότε που ασχολήθηκα με τον αθλητισμό νοιώθω ωραία» λέει χαμογελαστός ο Γιώργος Μακρής, συνταξιούχος τραπεζικός  που ήρθε για να λάβει μέρος από την Κάρπαθο. Κι’ εγώ το ίδιο θέλω να του πω, ίσως από ζήλια και απογοήτευση που κι’ εγώ δεν μπορώ να κάνω το ίδιο, αλλά δεν τολμώ.

Για την ιστορία, στον αγώνα των έξι ημερών ο Ισραηλινός Kobi Oren διένυσε 765χλμ, απόσταση δηλαδή ίση από την Αθήνα μέχρι την Κομοτηνή.