Σάκης Τόλης (Rotting Christ) και Dayal Patterson (Cult Never Dies publishing). Φωτογραφία: Alex De Moller
VICE: Πώς έπεσε η ιδέα για ένα βιβλίο για τους Rotting Christ;«Δεν κρύβω, με κούρασε, αλλά πραγματικά με αντάμειψε, μιας και γνώρισα ακόμη καλύτερα τον εαυτό μου και προσγειώθηκα ακόμη περισσότερο, εκεί που θα πρέπει όλοι οι καλλιτέχνες να βρίσκονται» - Σάκης Τόλης
Σάκης Τόλης: Είμαι προσωπικά ένας άνθρωπος ο οποίος δεν τα πάω καλά με τα νούμερα και τους αριθμούς. Μόλις ο Dayal από την Cult Never Dies Publishing μού υπενθύμισε ότι σύντομα θα γιορτάσουμε τα 30 χρόνια ως μπάντα και ότι θα ήταν καλή ιδέα να δημιουργήσουμε κάτι, αμέσως ταράχτηκα και είπα, «Ναι, πράγματι, 30 χρόνια στον δρόμο, σίγουρα θα έχω κάτι να πω που ίσως το βρουν ενδιαφέρον κάποιοι εκεί έξω». Ειδικά για τις προψηφιακές εποχές, οι οποίες ακόμη διατηρούν έναν μύθο λόγω μη ύπαρξης της ψηφιακής τεχνολογίας. Έτσι ξεκίνησε η ιδέα.
Dayal Patterson: Όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο Black Metal: Evolution Of The Cult (εκδ. Feral House), πήρα συνέντευξη από τον Σάκη Τόλη και στο τέλος, ένα ολόκληρο κεφάλαιο το αφιερώσαμε στους Rotting Christ. Ήταν ξεκάθαρο πως η ιστορία της μπάντας πήγαινε πολύ πιο πέρα από τα όρια της black metal μουσικής και ενός κεφαλαίου σε ένα βιβλίο. Μιας και ήμουν σε επαφή με τον Σάκη, του υπενθύμιζα συχνά-πυκνά την ιδέα για ένα βιβλίο που θα κάλυπτε όλη την καριέρα της μπάντας. Από τις πρώτες punk/grindcore μέρες, μέχρι την πρώτη black metal περίοδο, την gothic black/extreme metal περίοδο αργότερα και την επιστροφή τους στα γνώριμα black metal εδάφη. Ο Σάκης ήταν κάπως επιφυλακτικός, για το αν μπορούσε να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο, αλλά συμφωνήσαμε τελικά το 2015.
VICE Video: Οι Rotting Christ Αποκλειστικά στο VICE για Πρώτη Φορά στην Ιστορία τους
Η διαδικασία ολοκλήρωσής του ήταν δύσκολη; Έπρεπε να ανατρέξετε σε αρχεία 30 χρόνων, φαντάζομαι.
Σ.Τ.: Πράγματι, δυσκολότερη από ό,τι την περίμενα, μιας και έπρεπε να πατήσω φρένο σε στις πραγματικά γοργές εποχές που ζούμε και να ταξιδέψω στο παρελθόν. Εκεί που ξεκινήσαμε, εκεί που ανάβαμε τη φλόγα, να γίνω πάλι έφηβος, να εξιστορήσω ό,τι μπορούσα να θυμηθώ από τη γένεση της μπάντας, αλλά και από τις μουσικές σκηνές. Μια διαδικασία η οποία, δεν κρύβω, με κούρασε, αλλά πραγματικά με αντάμειψε, μιας και γνώρισα ακόμη καλύτερα τον εαυτό μου και -πιο σημαντικό- προσγειώθηκα ακόμη περισσότερο, εκεί που θα πρέπει όλοι οι καλλιτέχνες να βρίσκονται.
«Non Serviam» – το εξώφυλλο το βιβλίου
Σ.Τ.: Ναι, είναι τιμή μας που συμμετείχαν στη δημιουργία του βιβλίου συνοδοιπόροι από εκείνην την εποχή, οπαδοί της σκηνής που βοήθησαν και αυτοί με τον τρόπο τους, βάζοντας και αυτοί το λιθαράκι τους σε μια σκηνή που γεννιόταν τότε και γιγαντώθηκε αργότερα.
Πού πετυχαίνουμε τους Rotting Christ αυτήν την περίοδο και πότε να περιμένουμε νέο άλμπουμ;«Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος της fan base της μπάντας την ανακάλυψε μόλις τα τελευταία πέντε-δέκα χρόνια, μέσα από άλμπουμ όπως το Theogonia και το Rituals» - Dayal Patterson
Σ.Τ.: Μόλις τελειώσαμε το νέο άλμπουμ και μαζί με την κυκλοφορία του σύντομα γιορτάζουμε και τα 30 χρόνια, μαζί με κάποιες άλλες παράλληλες κυκλοφορίες. Non Serviam, brothers… till the end!Πώς βλέπεις τους Rotting Christ, μια μπάντα με 30 χρόνια ιστορία, να στέκονται στη μουσική σκηνή του σήμερα; Συνεχίζουν ακόμη να εμπνέουν και να επηρεάζουν;
D.P.: Ναι, απόλυτα. Είναι άλλος ένας παράγοντας που κάνει το βιβλίο τόσο ενδιαφέρον. Οι Rotting Christ έχουν τεράστια δισκογραφία και κληρονομιά, αλλά δεν ήταν ποτέ μια μπάντα που βασιζόταν στη νοσταλγία. Πάντοτε πήγαιναν τα πράγματα μπροστά, εξέλισσαν τον ήχο τους, δοκίμαζαν νέα πράγματα και έτσι πάντα έμεναν συγχρονισμένοι με τη διεθνή σκηνή και επίκαιροι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος της fan base της μπάντας την ανακάλυψε μόλις τα τελευταία πέντε-δέκα χρόνια, μέσα από άλμπουμ όπως το Theogonia και το Rituals. Αυτό έκανε το βιβλίο πιο απαιτητικό, αλλά με αντάμειψε στο τέλος. Δεν ήταν απλά να βγάλουμε στο φως ιστορίες από το μακρινό παρελθόν που δεν έχουν ειπωθεί ξανά, αλλά έχουμε ενδιαφέρουσες ιστορίες από κάθε στάδιο της καριέρας τους.
D.P.: Μετά από 15 χρόνια, το νιώθω πολύ φυσικό. Ξεκίνησα με το fanzin Crypt στις αρχές των 00s και από τότε έχω για γράψει για τα περιοδικά Terrorizer, Metal Hammer, Record Collector και Decibel, όχι μόνο για black metal, αλλά κυρίως για αυτό. Το πρώτο βιβλίο που έγραψα πάει πίσω στο 2009 και από τότε έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα βιβλία μου, πέραν του Non Serviam. Φυσικά, δεν γράφω κάθε βιβλίο που κυκλοφορεί από την εκδοτική Cult Never Dies, αλλά πάντα με κάποιον τρόπο μπλέκω στη δημιουργία του, από επιμέλεια μέχρι κείμενα. Είναι ένας τομέας που νιώθω πολύ άνετα και με αυτές τις βάσεις στην underground metal σκηνή, κατάφερα να φέρω μέλη από συγκροτήματα όπως οι Mystifier,Watain, Death Courier, Tiamat, Moonspell, Mayhem και άλλα να συμμετάσχουν στο βιβλίο για τους Rotting Christ.
Rotting Christ (reunited με την αυθεντική σύνθεση, 2018). Φωτογραφία: Dayal Patterson
Jim Mutilator: «Το όνομα δημιούργησε μερικά θέματα, αν το μετάφραζαν κάποιοι στην Ελλάδα πράγματι θα είχαν πρόβλημα, “Θεέ μου, τι είναι αυτό, είσαστε σοβαροί;”. Γνωρίζω όμως, ότι σε άλλες χώρες υπήρχαν ακόμη σοβαρότερα προβλήματα. Η δική μας οικογένεια δεν μας έπαιρνε τόσο στα σοβαρά με την μπάντα, αλλά ήταν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι –σίγουρα όχι χριστιανοί– πολύ κοντά μας και με μεγάλη υποστήριξη. Αλλά φυσικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτό το είδος μουσικής».
Σάκης Τόλης: «Ζώντας τότε σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν ήταν εύκολο να διαλέξεις διαφορετικό δόγμα από το υπάρχον Ορθόδοξο. Ιδιαίτερα αν η μπάντα είχε το όνομα Rotting Christ. Αυτοί που καταλάβαιναν τι σημαίνει “Rotting Christ”, αναγνώριζαν σε εμάς κάτι το αμαρτωλό, έναν εχθρό στις ασφαλείς και ίσως φοβισμένες ζωές τους. Μακριά μαλλιά, μαύρα δερμάτινα, ανάποδοι σταυροί, ραφτά με το “Welcome To Hell” των Venom… Όλα αυτά σόκαραν και ενοχλούσαν τις Αρχές, αντιμετωπίσαμε μια είδους “ήσυχης υπόγειας δίωξης”. Αλλά αυτό μας έκανε υπερήφανους και σκοπός μας ήταν να ταρακουνήσουμε τα θεμέλια μιας συντηρητικής και θρησκευόμενης κοινωνίας. Αυτό είναι άλλωστε το πεπρωμένο και ο σκοπός του extreme metal.
»Όπως αποδείχτηκε, δεν υπήρχε τόση μεγάλη αντίδραση για το όνομα τα πρώτα χρόνια, πολλοί εδώ δεν ήξεραν καλά αγγλικά, έτσι δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από τα μέσα των 90s, όταν ένα μεγάλο σκάνδαλο “χτύπησε” την Ελλάδα. Σατανιστές σκότωσαν κάποιους ανθρώπους, τους “θυσίασαν”, με κάποιους από τους εμπλεκόμενους να έχουν κάποια επαφή με τη metal μουσική. Αυτό ήταν πρόβλημα. Δεν προέρχονταν από την underground σκηνή φυσικά, αλλά έγινε τεράστιο θέμα στην Ελλάδα, με τις τοπικές Αρχές τρομαγμένες με το τι συμβαίνει. Η Αστυνομία άρχισε να μας ψάχνει. Όχι μόνο εμάς, όλοι οι μεταλλάδες εξαφανίστηκαν για λίγους μήνες. Όπως τότε στη Νορβηγία, αλλά χωρίς τις καμένες εκκλησίες. Αν έκανες, όμως, κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, πιθανόν να σε “καθάριζαν” οι Αρχές - και όχι μόνο οι Αρχές, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι θα σε σκότωναν. Εδώ δεν είναι σαν τη Σκανδιναβία, οι Έλληνες είναι πολύ θρησκευόμενοι και αν κάνεις κάτι τέτοιο, θα βρεθείς με πολλούς μπελάδες.
»Οι γονείς μας δεν καταλάβαιναν τι κάναμε, κανένας γονιός τότε δεν καταλάβαινε τι ήταν metal ή extreme metal. Δεν θέλαμε διαφωνίες με τους γονείς μας και έτσι απλά δεν τα συζητούσαμε. Ήξεραν ότι ήμασταν σε μια μπάντα, αλλά δεν έδιναν και μεγάλη σημασία. Όπως κάθε γονείς, έλεγαν “Μην τα παίρνετε τόσο σοβαρά, βρείτε μια δουλειά, αυτό είναι πιο σημαντικό”. Λίγο αργότερα, όταν ταξιδέψαμε στο Μεξικό για κάποια shows, είπαμε στη μητέρα μας ότι πηγαίναμε στη Γερμανία, αλλιώς δεν θα μας άφηναν να ταξιδέψουμε τόσο μακριά. Μας άρεσαν τα ταξίδια και όταν ήμουν 18 πήρα το τρένο με τον αδελφό μου, για να γνωρίσουμε τον κόσμο. Τρένο από την Αθήνα στο Άμστερνταμ, ένα ταξίδι μέσα στην Ευρώπη. Θυμάμαι πως είδαμε τους Paradise Lost στο Άμστερνταμ».