Ο Γρηγόρης Γεννήθηκε με την Πάθηση του Samuel Jackson στο "Unbreakable"

H ιστορία του Γρηγόρη Θανόπουλου, όπως την διηγήθηκε στην Κορίνα Πετρίδη.

Ονομάζομαι Γρηγόρης Θανόπουλος. Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 29 Ιουλίου το 1979 και φέτος γίνομαι 40 ετών. Πάσχω από μία πάθηση που ονομάζεται «Ατελής Οστεογένηση» (Osteogenesis Imperfecta). Είναι η ίδια πάθηση που έχει ο χαρακτήρας του Samuel L. Jackson στην πρόσφατη ταινία Glass, όπως και στην παλαιότερη Unbreakable. Η συγκεκριμένη πάθηση δεν επιτρέπει την παραγωγή ενός κολλαγόνου που κάνει τα κόκκαλα δυνατά. Συγκεκριμένα, σ' εμένα, επηρεάζονται οι μηροί μου. Όταν γεννήθηκα είχα πολλαπλά κατάγματα και οι γονείς μου πανικόβλητοι δεν ήξεραν τι συμβαίνει. Το ίδιο και οι γιατροί. Αλλά ακόμα και όταν κατάλαβαν, οι επιλογές δεν ήταν πολλές. Μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει θεραπεία, αφού πρόκειται για μία γονιδιακή πάθηση. Η μόνη λύση, σε περίπτωση κατάγματος, είναι η τοποθέτηση λαμών στο κόκκαλο ώστε να υπάρξει στήριξη και προστασία.

Μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια κατάφερα να σπάσω τα πόδια μου αρκετές φορές. Θυμάμαι πως τους πρώτους μήνες, στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, δεν μπορούσα να παραστώ γιατί είχα σπασμένο πόδι με γύψο μέχρι τη μέση. Ο γύψος ήταν απαραίτητος γιατί είναι δύσκολο να πεις σε ένα μικρό παιδί να είναι ακίνητο και προσεκτικό. Η μητέρα μου πηγαινοερχόταν καθημερινά στο σχολείο για να πάρει τα μαθήματα από τη δασκάλα μου και να με προετοιμάσει η ίδια για όταν θα ήμουν τελικά έτοιμος να πάω στην τάξη μου. Όταν ήρθε αυτή η ώρα, ήμουν τόσο φοβισμένος που έκανα εμετό στο προαύλιο και έκλαιγα συνεχώς. Κατάφερα να το ξεπεράσω με την στήριξη της δασκάλας μου και των συμμαθητών μου. Όλα τα καλοκαίρια του λυκείου τα πέρασα στο νοσοκομείο για διάφορες επεμβάσεις και αποθεραπείες κι έτσι, για τρία χρόνια δεν είχα κάνει καθόλου καλοκαιρινές διακοπές.

Ανέφερα τη μητέρα μου πριν. Η ίδια και ο πατέρας μου, μέσα στα χρόνια έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να με προσέχουν και να έχω μία, όσο είναι δυνατόν, φυσιολογική ζωή. Η μητέρα μου με πήγαινε και με έφερνε στο σχολείο και καθόταν στα διαλείμματα μαζί μου και ο πατέρας μου δούλευε ως λιθογράφος σε αρκετά ανθυγιεινές συνθήκες για να βγουν τα προς το ζην. Είμαι απίστευτα ευγνώμων για τους γονείς μου, δεν έχω κανένα παράπονο. Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που είναι υπερπροστατευτικοί και δεν με αφήνουν να αναπνεύσω, αλλά μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει εν τέλει.

Τα κατάγματα δεν με άφησαν ούτε στην ενήλικη ζωή μου. To 2015, με έναν κωμικοτραγικό τρόπο, έσπασα το αριστερό μου πόδι. Μια από τις πολλές γάτες που έχουμε, ήταν αρκετά γερασμένη και είχε ακράτεια. Κατάφερα να γλιστρήσω στα ούρα της. Το πόδι μου εγκλωβίστηκε στο πόδι του τραπεζιού της κουζίνας και έσπασε σαν κλαδάκι. Εκεί, πεσμένος στο πάτωμα της κουζίνας με τα ούρα της γάτας πάνω μου, περίμενα με τους γονείς μου δύο ώρες μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο και να αρχίσει ένας ακόμα γολγοθάς που κράτησε ένα εξάμηνο μέχρι να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δυστυχώς, πέρυσι, κατάφερα να ξαναγλιστρήσω, αυτήν τη φορά με πιο συνηθισμένο τρόπο, στη βροχή, μερικά τετράγωνα από το σπίτι μου. Έσπασα το δεξί μου πόδι - άλλο ένα εξάμηνο αποθεραπείας μετά από το χειρουργείο και φυσικοθεραπείες. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον αλλά προφανώς δεν μπορώ να φοβάμαι να βγω και να κυκλοφορήσω στον κόσμο, μήπως και συμβεί κάτι. Η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να τη ζεις, όχι απλά να επιβιώνεις.

Το 2004, καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου είδα ότι είχε ανοίξει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καλλιθέας, ο οποίος στεγάζει διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Μια εξ αυτών είναι και η φωτογραφία. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να το αποφασίσω. Ξέθαψα την παλιά φωτογραφική του πατέρα μου και πήγα και γράφτηκα. Έψαχνα καιρό να ασχοληθώ με κάτι καινούριο. Αμέσως «κόλλησα». Η αμεσότητα που σου δίνει η φωτογραφία και το γρήγορο αποτέλεσμα με κέντρισαν. Η δασκάλα μου, Αμαλία Καλούση, που μέχρι σήμερα διδάσκει εκεί, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να ασχοληθώ αρκετά πιο σοβαρά μέσα στα χρόνια.

Έκτοτε έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια, έχω συνεργαστεί με μουσικά sites, με sites μόδας, ενώ το 2011 κέρδισα στην ψηφοφορία κοινού στον φωτογραφικό μαραθώνιο Athens Photo Inspiration. Σε συνεργασία με τη φίλη μου και μοντέλο, Κατερίνα Βλάχου, καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια μοντέρνα Μαρία.

Το αγαπημένο μου είδος φωτογραφίας είναι η φωτογραφία δρόμου. Η αναζήτηση του απρόσμενου και η εγρήγορση που χρειάζεται για να το πετύχεις είναι ένα κάτι που με εξιτάρει. Θα ήθελα, επίσης, να ασχοληθώ με το φωτορεπορτάζ αλλά είναι αρκετά απαιτητική δουλειά γιατί θέλει πολύ τρέξιμο και σπρώξιμο.

Η μακροβιότερη συνεργασία μου ήταν με το Meet Market. Πρόκειται μία από τις μεγαλύτερες υπαίθριες αγορές στην Ελλάδα, γίνεται σε μηνιαία βάση και συμμετέχουν εκατοντάδες δημιουργοί πρωτότυπων προϊόντων. Η συνεργασία μας ξεκίνησε το 2009, όταν μίλησα με την υπεύθυνη Alison Δαμιανού και τη ρώτησα εάν ήθελε να της δείξω κάποιες φωτογραφίες που είχα τραβήξει από ένα Μeet Μarket που είχα επισκεφτεί. Της άρεσαν πάρα πολύ και μου ζήτησε να αναλάβω τη θέση του επίσημου φωτογράφου. Παρέμεινα σε αυτήν την θέση μέχρι το 2015, όταν δυστυχώς, όπως προανέφερα, είχα το κάταγμα στο αριστερό πόδι. Έκτοτε δεν κατάφερα να επιστρέψω.

Ωστόσο, το 2012 ανακάλυψα τον Πολιτιστικό Όμιλο Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΟΦΠΑ), όπου πραγματοποιούνται, μεταξύ άλλων, δωρεάν σεμινάρια για φωτογραφία και κινηματογράφο. Εκεί, γνώρισα πολλά άτομα και το 2017 καταφέραμε να βγάλουμε μια ταινία μικρού μήκους, το «Έχω Διάβασμα» σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Κόκκινου και διεύθυνση φωτογραφίας δικής μου.

VICE Video: Το Δυνατότερο Ηχοσύστημα Αυτοκινήτου στον Κόσμο Made in Greece

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Την ίδια χρονιά, και παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις, συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα Erasmus , στην Ιταλία, που ήταν για Α.Μ.Ε.Α και χρήση πολυμέσων, μία εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή. Υπεύθυνος του προγράμματος ήταν ο Luca Paoliso, ο οποίος -ευχαριστημένος από τη συμμετοχή μου- με κάλεσε την επόμενη χρονιά να συμμετέχω στη νέα διοργάνωση του προγράμματος. Εκεί γνώρισα και την μέλλουσα σύζυγό του, Barbara Foldi, που με την σειρά της με ήθελε στα δικά της προγράμματα στην Ουγγαρία. Έκτοτε έχω συμμετάσχει σε πολλά προγράμματα, έχω επισκεφτεί διάφορες χώρες και έχω γνωρίσει δεκάδες ενδιαφέροντες ανθρώπους από όλη την Ευρώπη. Πιστεύω, πως τα ταξίδια και οι γνωριμίες, είναι ο πιο δυνατός τρόπος για την καταπολέμηση του ρατσισμού και την εξέλιξη του εαυτού σου.

Εξαιτίας της πάθησής μου, το ανάστημα μου είναι αρκετά μικρό, κουτσαίνω και χρησιμοποιώ μπαστούνι για να περπατήσω. Προφανώς όλα αυτά με δυσκολεύουν αρκετά στην καθημερινότητα μου και χρειάζομαι συχνές στάσεις για ξεκούραση. H Ελλάδα είναι πολύ πίσω σε υποδομές για άτομα με αναπηρία. Η νοοτροπία του Έλληνα δεν μπορεί να συλλάβει πως υπάρχουν άτομα με καρότσια και κινητικές δυσκολίες που ζουν μέσα στο σπίτι τους γιατί απλά δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο.

Τρανό παράδειγμα οι ράμπες των πεζοδρομίων, οι οποίες σχεδόν πάντα εμποδίζονται από παρκαρισμένα οχήματα. Εκτυπώνω αυτοκόλλητα των γνωστών Street Panthers και τα κολλάω στα οχήματα που εμποδίζουν την πρόσβαση. Μ' αρέσει χαϊδευτικά να αποκαλώ τον εαυτό μου «vigilante των ραμπών». Θα προτιμούσα, βέβαια, όλο αυτό να μην ήταν απαραίτητο και απλά ο κόσμος να καταλάβαινε πως δεν επιτρέπεται να παρκάρεις μπροστά σε ράμπα, όπως δεν το κάνει μπροστά σε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ.

Δεν θέλω να είμαι εντελώς αρνητικός. Τα επιδόματα αναπηρίας προσφέρουν μια βοήθεια και ευτυχώς δεν κόπηκαν μέσα στην κρίση. Επίσης, το πάσο για τις συγκοινωνίες είναι μία πολύτιμη παροχή. Αυτό που πρέπει να αλλάξει ουσιαστικά είναι η νοοτροπία του Έλληνα, να καταλάβει πως ένα στα δέκα είναι άτομα με κάποια αναπηρία και πως πρέπει να βοηθήσει όσο μπορεί τον συμπολίτη του.

Περισσότερα από το VICE

Ο Δημήτρης Αποστολάκης Από τους Χαΐνηδες Δεν Ήταν Ποτέ «Ευτυχοκυνηγός»

Αυτός ο Καλλιτέχνης Θέλει να Φάει τα Κατοικίδιά σου

Τώρα Τελευταία, οι Ακροδεξιοί τα Βάζουν με Ανήλικους