Άνδρες Παλεύουν στην Έρημο του Ντουμπάι

Εάν έχετε πάει ποτέ εκεί, πιθανώς να είστε προκατειλημμένοι με το πώς μοιάζει το Ντουμπάι. Και θα φανταζόμουν ότι η άποψη σας θα περιλαμβάνει πολλούς τουρίστες οι οποίοι περπατούν έχοντας δεμένα στα πόδια τους μεταξωτά μαντίλια Louis Vuitton για να μην καίγονται από την άμμο, πριν καθίσουν να πιούν vintage κρασί Veuve πάνω σε εξημερωμένα λιονταράκια -μία ωραιοποιημένη Ντίσνεϊλαντ της χλιδής που στερείται πραγματικής κουλτούρας.

Αλλά από εκεί όπου στέκομαι, κοιτάζοντας μία αλάνα γεμάτοι Ινδούς, άτομα από τα Εμιράτα κι άλλους Άραβες, οι οποίοι έχουν συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσουν ένα σωρό μεγαλόσωμους εργάτες από τη Νότια Ασία με ανοιχτόχρωμα σορτς να ρίχνουν ο ένας τον άλλον κάτω στην άμμο, το Ντουμπάι δεν φαίνεται καθόλου αποκομμένο και αποστειρωμένο.

Κάθε Παρασκευή ένα ποικιλόμορφο πλήθος συγκεντρώνεται για να παρακολουθήσει το Pehlwani -μία άγρια μορφή πάλης από την ασιατική ενδοχώρα που διατηρείται στο Ντουμπάι ενώ χάνεται στην πατρίδα του. Ως σπορ μοιάζει με το είδος της πάλης που βλέπουμε στους Ολυμπιακούς ή στις αμερικανικές ταινίες με γυμνασιόπαιδα. Ο στόχος του ματς είναι να κρατήσεις τους ώμους του αντιπάλου σου στο έδαφος για τρία δευτερόλεπτα.

Ωστόσο υπάρχουν μερικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις και τοπικές παραλλαγές, όπως η περίπλοκη κίνηση της αρπαγής ενός αντιπάλου από το εσώρουχου και η χρήση αυτού για να τον γυρίσεις για να είναι με την πλάτη. Αυτή η πλευρά της πάλης θυμίζει περισσότερο θέαμα WWE, χωρίς spandex ενδυμασία και nu-metal μουσική για την είσοδο.

Καθώς ο ήλιος δύει, μεταξύ της τρίτης και τέταρτης προσευχής της ημέρας, τρεις Πακιστανοί σέρνουν ένα σκονισμένο καρότσι με ένα δοχείο γεμάτο νερό στο κέντρο της αλάνας και η τελετουργία για το Pehlwani αρχίζει. Δύο από τους άνδρες ρίχνουν μεθοδικά νερό και γκι (καθαρισμένο βούτυρο αγελάδας) γύρω-γύρω για να σχηματίσουν έναν κύκλο διαμέτρο 4,5 μέτρων που ονομάζεται khala- μια ιερή παλαίστρα. Ο τρίτος, ένας ηλικιωμένος άνδρας με μολύβι γύρω από τα μάτια, φωνάζει στους περαστικούς στα ουρντού και τα αραβικά, προστάζοντας τους να συγκεντρωθούν γύρω από την αρένα.

Άνθρωποι από τα Εμιράτα έρχονται από το παζάρι που γίνεται λίγα τετράγωνα πιο νότια. Ορδές Μπαγκλαντεσιανών και Ινδών αποβιβάζονται από κακής ποιότητας λεωφορεία από τα στρατόπεδα εργασίας που βρίσκονται στις παρυφές της πόλης και σπρώχνουν να χωθούν μέσα στο πλήθος-που σε αυτή τη φάση έχει τρεις ανθρώπους βάθος-γύρω από την παλαίστρα. Στέκομαι δίπλα σε δυο άνδρες από το Μπαλουχιστάν οι οποίοι εργάζονται στις πετρελαιοπηγές κοντά στα σαουδαραβικά σύνορα και παίρνουν μια μέρα ρεπό στην πόλη κάθε τέσσερις εβδομάδες.

«Έρχομαι εδώ κάθε μήνα με τον φίλο μου» μου λέει ενθουσιασμένος ένας από αυτούς σε σπαστά αραβικά, κάνοντας κεφαλοκλείδωμα στον συνάδελφο του. «Ήμασταν παλαιστές στο Πακιστάν. Τώρα, στο χωριό μας, δεν γίνεται εξάσκηση. Ορκίζομαι ότι μόνο στο Ντουμπάι μπορώ πλέον να δω Pehlwani» .

Πριν αρχίσει ο πρώτος αγώνας, ο ηλικιωμένος άνδρας συστήνει τους ρωμαλέους ανταγωνιστές, που θα πάρουν μέρος στους απογευματινούς προγραμματισμένους αγώνες  και το πλήθος φωνάζει και τα τέσσερα ονόματα. Είναι ένα πεπειραμένο κοινό και ο νέος μου φίλος από το Μπαλουχιστάν με σκουντάει όταν φωνάζουν τα ονόματα των αγαπημένων του αθλητων. Οι δύο πρώτοι φεύγουν για να αλλάξουν και να φορέσουν το jangia-ένα πολύχρωμο βαμβακερό εσώρουχο που χρησιμοποιείται ως στολή πάλης- και μια μερίδα του πλήθους που γνωρίζει σχηματίζει ένα σφιχτό εξωτερικό κύκλο γύρω από κάθε αθλητή ώστε να προστατέψει την ιδιωτική του ζωή. Όταν οι δυο αθλητές σφίξουν τα ζωνάρια τους, ο ηλικιωμένος άνδρας ξαναφωνάζει το κοινό.

«Υπάρχει κανείς αρκετά θαρραλέος;» προκαλεί το πλήθος στα ουρντού, δείχνοντας το μπαστούνι του στους θεατές. Μη προγραμματισμένες μάχες σημειώνονται κατά καιρούς ανάμεσα σε παλαιστές που είναι νέοι στα Εμιράτα, πρώην πρωταθλητές Ντουμπάι οι οποίοι ήρθαν μόνο για να παρακολουθήσουν ή απλώς τολμηρούς ηλιθίους (κάποτε παρακολούθησα έναν πρωταθλητή Pathan να ρίχνει σε δέκα δευτερόλεπτα έναν Σύρο, ο οποίος πίστευε ότι μπορούσε να παλαίψει).  Ο ηλικιωμένος άνδρας καλεί τους δυο πρώτους Pehlwans (σημ. έτσι λέγονται οι παλαιστές) στην khala.  Βγαίνουν μέσα από το πλήθος, κάνοντας μια αραβική επίκληση πριν χαϊδεψουν την άκρη της παλαίστρας, γονατίσουν για να ζητήσουν συγχώρεση και ακουμπήσουν τα πόδια του ηλικιωμένου άνδρα. Πρόκειται για το τελετουργικό πριν από τον αγώνα που συγχωνεύει ισλαμικές και μη ισλαμικές τελετές. Αφού καλύψουν ο ένας το σώμα του άλλου με άμμο, είναι έτοιμοι για να παλέψουν.

Ο Mohamed Rafiq, ο ηλικιωμένος άνδρας- 30 χρόνια κάτοικος του Ντουμπάι και ένας από τους δυο διοργανωτές εβδομαδιαίων παιχνιδιών Pehlwani- μου δίνει ένα σύντομο ιστορικό. Η Pehlwani σε αυτή τη μορφή χρονολογείται τουλάχιστον από τον 16ο αιώνα, όταν οι Μογγόλοι κατέκτησαν τη βόρεια Ινδία και συγχώνευσαν την με στοιχεία από τους Σούφι περσική πάλη τους koshti pahlavani  με την ινδουιστική malla-yuddha της Ινδίας. Έπειτα Ινδοί έμποροι έφεραν την Pehlwani στις ακτές του Ντουμπάι τον 19ο αιώνα και τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίας οι επαγγελματίες διοργανώνουν αγώνες σε αυτή την ίδια αλάνα.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι παλαιστές της Pehlwani θεωρούνταν εθνικοί ήρωες και τα ονόματά τους είχαν γίνει θρύλικα σε όλη την ενδοχώρα. Ωστόσο σήμερα η πάλη δίνει μάχη για να επιβιώσει. Στο Πακιστάν, υπάρχουν μόνο δύο από τα 300 akhara εκπαιδευτικά κέντρα του παρελθόντος. Στην Ινδία οι προπονητές παραπονιούνται για την πενιχρή κρατική χρηματοδότηση και την πίεση από το εθνικό οργανισμό πάλης για να ευθυγραμμιστεί το παραδοσιακό σπορ με την ολυμπιακή πάλη. Και η εξοντωνική προπόνηση- που συχνά διαρκεί πάνω από έξι ώρες την ημέρα- δεν επιτρέπει πλήρη απασχόληση. Χωρίς σπόνσορες ή κρατική βοήθεια, το κίνητρο για να συνεχίσει κανείς να ασχολείται σοβαρά με την Pehlwani δεν υπάρχει πια.

Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν υπάρχουν επίσημα εκπαιδευτικά προγράμματα, αλλά ως χώρα όπου οι ξένοι αποτελούν πάνω από το 75% του πληθυσμού-και η πλειοψηφία τους είναι από τη Νότια Ασία-η χώρα συγκεντρώνει παλαιστές, προπονητές και λάτρεις του αθλήματος από όλα τα χωριά και τις πόλεις της ασιατικής ενδοχώρας όπου κάποτε το σπορ ανθούσε.

Καθώς το πλήθος αυξάνεται, με σπρώχνουν δίπλα σε ένα κουρέα από το Varnasi που μαγνητοσκοπεί ανυπόμονα με το για πέταμα κινητό του. «Μόλις μετακόμισα εδώ πριν από τρεις εβδομάδες» φωνάζει για να ακουστεί, δείχνοντας το ετοιμόρροπο κτίριο όπου βρίσκεται το διαμέρισμα του. «Βλέπω εδώ παλαιστές από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και δεν μπορούσα να το πιστέψω, για αυτό θα στείλω φωτογραφίες στην οικογένεια μου. Ίσως την επόμενη εβδομάδα να παλέψω» λέει χαμογελώντας.

Πριν το τέλος του δεύτερου παιχνιδιού, ένας μεσήλικας ταξιτζής με μπλε στολή τρέχει προς τον Mohamed και του αγγίζει τα πόδια. Μόλις το πλήθος ηρεμεί και αφού ο Rajasthani καθηλώνει τον αντίπαλο στο έδαφος, ο Rafiq ανακοινώνει ότι ο Πακιστανός ταξιτζής θέλει να παλέψει. Μια ομάδα ανδρών από το βόρειο ινδικό κρατίδιο του Ουτάρ Πραντές σπρώχνουν έναν από τους φίλους τους στην παλαίστρα και εκείνος συμφωνεί να παίξει. Οι δυο άνδρες  ακουμπούν ο ένας τον άλλον στο στέρνο και πηγαίνουν να βάλουν τα jangia.

«Μόλις τελείωσα την 10ωρη βάρδια μου. Ντουμπάι- Σαρτζάχ, Ντουμπάι-Σαρτζάχ, μπρος-πίσω συνεχώς. Είμαι πολύ κουρασμένος» λέει αναστενάζοντας ο ταξιτζής και χαλαρώνοντας την γραβάτα του. «Αλλά σήμερα, στη Λαχώρη, οι νέοι άνθρωποι δεν αγαπούν την Pehlwani. Μόνο εδώ στο Ντουμπάι. Υπάρχουν μερικοί Ινδοί, μερικοί από τη Βεγγάλη» λέει. «Οπότε ευχαριστώ το Θεό που μπορώ να παλέψω». Μου λέει ότι προσπαθεί να έρχεται κάθε εβδομάδα, ακόμα και τον Ιούλιο-Αύγουστο παρά τις υψηλές θερμοκρασίες.

Ο νικητής του αυθόρμητου αγώνα κάνει το γύρο του θριάμβου γύρω από την παλαίστρα με τον Rafiq. Καθώς ο πρωταθλητής χαιρετάει με χειραψία τους υποστηρικτές του, ο Rafiq παιχνιδιάρικα τους ζητάει δωρεές. Οι άνδρες ψάχνουν τις τσέπες τους και δίνουν χαρτονομίσματα των 10 ντιρχάμ, περίπου 2 ευρώ.

«Πληρώστε ή θα σας γυρίσω ανάποδα!» φωνάζει στα ουρντού ο Rafiq γελώντας.  «Είναι πρωταθλητής αλλά δεν έχει σπόνσορα. Μόνο εσάς! Πέντε, δέκα ντίρχαμ για τον πρωταθλητή!».

Η νίκη σε ένα τέτοιο αγώνα στο Ντουμπάι επιτρέπει στον παλαιστή να στείλει στην πατρίδα περίπου 150 ευρώ, δηλαδή το μισθό σχεδόν δυο εβδομάδων εάν εργάζονται ως ταξιτζήδες, οικοδόμοι ή ανειδίκευτοι εργάτες που ήρθαν στο Ντουμπάι για να στηρίξουν τις οικογένειες τους στη Νότια Ασία.

Ο νικητής των επίσημων αγώνων κοιτάει με δυσπιστία τα χρήματα στα χέρια του, λίγο πριν αλλάξει για να βάλει τα ρούχα του. Ένα χαμόγελο περηφάνιας φωτίζει το πρόσωπο του. «Ήμουν πολύ καλός παλαιστής στην Ινδία» μου λέει, ενώ οι φίλοι του συγκεντρώνονται για να του δώσουν συγχαρητήρια. «Αλλά δεν υπήρχαν χρήματα εκεί για να ζήσω την οικογένεια μου, οπότε ήρθα στα Εμιράτα για να δουλέψω. Τώρα είμαι στο Ντουμπάι και μπορώ να τους στηρίξω δουλεύοντας ως οικοδόμος και παλαιστής. Αυτό είναι το όνειρο μου» λέει χαμογελώντας.

«Η khala είναι σαν τζαμί, εκκλησία ή ναός. Η khala είναι ο ιερός τόπος μας» μου λέει ο Rafiq καθώς οι τελευταίοι από το πλήθος δίνουν χρήματα στον ταξιτζή που έχει κερδίσει τον αυθόρμητο αγώνα. «Κάθε εβδομάδα, παραλείπουμε προσκλήσεις για τσάι, ή χάνουμε το δείπνο με άλλους φίλους τη μόνη μέρα που δεν δουλεύουμε, γιατί η πάλη είναι η αγάπη μας. Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, κανένα πρόβλημα. Στο Ντουμπάι μπορούμε όλοι να είμαστε παλαιστές Pehlwani».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.