Ήμουν Πάντα «η Χοντρή» και Τώρα Φοβάμαι Ποια θα Γίνω Μετά την Επέμβαση Απώλειας Βάρους

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Είμαι χοντρή. Είμαι χοντρή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Η τελευταία φορά που ζύγιζα λιγότερο από 90 κιλά ήταν στο Γυμνάσιο. Θυμάμαι να γράφω «83» στα χαρτιά μου για τις δοκιμές για την ομάδα βόλεϊ. Οπότε η πραγματικότητα είναι ότι μάλλον ήμουν 85. Για τον έναν ή τον άλλον λόγο, λέμε ψέματα για το βάρος μας.

Η μέρα έχει φτάσει στο τέλος της. Βγάζω τα παπούτσια μου και αφήνω τα ρούχα μου διάσπαρτα στο πάτωμα – παντελόνι, κάλτσες, πουκάμισο, σουτιέν. Ακόμη και το κολιέ. Ανεβαίνω στη ζυγαριά. Αναβοσβήνει. Κρατάω την ανάσα μου. Δεξί πόδι, αριστερό πόδι. Περιμένω.

Είμαι 26 χρονών και περίπου 135 κιλά. Δεν έχω υπάρξει πιο χοντρή. Για μένα είναι τρομακτικό που έχω περάσει τα 100 κιλά. Ως τα 100, νιώθω άνετα. Εκεί ήμουν πάντα.

Το πάνω από 100 με τρομάζει. Είναι ο λόγος που αποφάσισα να κάνω επέμβαση απώλειας βάρους – συγκεκριμένα, γαστρικό μανίκι. Περίπου σε έξι μήνες από τώρα –αφού περάσω τα πάνδεινα με την ασφάλεια υγείας- ένας γιατρός θα αφαιρέσει με λαπαροσκόπηση το μεγαλύτερο μέρος του στομαχιού μου, αφήνοντάς μόνο κάτι σαν σακουλάκι σε μέγεθος μπανάνας. Κάποιοι θα πουν ότι αυτός είναι ο εύκολος τρόπος. Κάνουν λάθος.

Αν η δίαιτα και η γυμναστική λειτουργούσαν, δεν θα ήμουν 135 κιλά. Κάνω δίαιτα από τα 12 μου. Αθλούμουν όλον τον χρόνο, ως παιδί. Έκανα CrossFit δυο χρόνια, όταν ήμουν 20κάτι. Έχω πάει σε ινστιτούτα αδυνατίσματος αμέτρητες φορές. Κάθε φορά, έχανα βάρος. Κάθε φορά το έπαιρνα ξανά και λίγο παραπάνω. Αυτό συμβαίνει, επειδή δεν είμαι απλώς χοντρή. Έχω νοσηρή παχυσαρκία - και όπως μου είπε κάποτε μια νοσοκόμα, η παχυσαρκία είναι ασθένεια κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η επέμβαση απώλειας βάρους είναι θεραπεία για την ασθένειά μου.

Η εγχείριση αυτή δεν εγγυάται μακροπρόθεσμη απώλεια βάρους. Απλώς παρέχει ένα εργαλείο – συρρικνώνει το στομάχι μου, μειώνοντας την ποσότητα πρόσληψης τροφής και αφαιρεί την ορμόνη της πείνας. Θα πρέπει να αλλάξω το πώς τρώω -λίγα γραμμάρια κάθε φορά, με προτεραιότητα στις πρωτεΐνες- για την υπόλοιπη ζωή μου. Θα ζω με υγρά για λίγο, προτού και μετά το χειρουργείο. Θα έχω δυσκοιλιότητα. Η μπίρα θα απαγορεύεται για πάντα. Θα πρέπει να μαγειρεύω και να ζυγίζω τις μερίδες μου για πάντα. Ποτέ δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πλήρως ένα χριστουγεννιάτικο γεύμα.

Αν «κλέψω», θα κάνω εμετό. Το σώμα μου δεν θα μπορεί να διαχειριστεί την ποσότητα του φαγητού, το λίπος ή τη ζάχαρη. Αν «κλέβω» συχνά, το στομάχι μου θα ανοίξει και θα ανοίξει και τον δρόμο για να γίνω ξανά χοντρή. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Αλλά το σώμα μου θα περάσει πολλά, οπότε θα βάλω τα δυνατά μου αυτήν τη φορά να λειτουργήσει όλο αυτό.

Όταν πήγαινα στην πρώτη μου συνάντηση για την επέμβαση, είχα μια στιγμή πανικού. Δεν ανησυχούσα για την επέμβαση, τις πιθανές επιπλοκές ή τις δίαιτες. Ένιωσα φόβο. Φόβο ότι θα ήμουν αδύνατη. Έκλαψα και μετά γέλασα με το πώς φερόμουν. Φοβόμουν να είμαι λεπτή; Φοβόμουν να μπορώ να βρω ρούχα στα μαγαζιά; Φοβόμουν να μπορώ να τρέξω ενάμιση χιλιόμετρο, χωρίς να σταματήσω; Ο αδύνατος εαυτός μου είναι ξένος. Φοβάμαι ποια θα γίνω.

Υποψιάζομαι ότι υπερβάλω. Αν αλλάξω όμως; Αν νιώθω άβολα στο νέο μου σώμα; Αν γίνω επικριτική; Μπορεί επίσης να μισήσω τον παλιό μου εαυτό -δηλαδή τον τωρινό-, επειδή ήταν χοντρός. Προσπάθησα να σκεφτώ πότε είχε σημασία το βάρος μου. Πολλά μοιάζουν ασήμαντα, άλλα είναι πραγματικά. Για μένα είναι πραγματικά κάθε μέρα - και είναι για το περίπου 38 % των Αμερικανών ενηλίκων που είναι παχύσαρκοι.

[VICE Video] Το Φετίχ που Συνδέει το Σεξ με την Κατανάλωση Τεράστιων Ποσοτήτων Φαγητού

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ως παιδί, περνούσα ώρες στο δωμάτιό μου προσπαθώντας να σηκωθώ από το πάτωμα, χωρίς να γονατίσω, ώστε να είμαι σαν τα άλλα παιδιά. Όταν ήμουν 15, ήθελα τόσο πολύ να μπω στο τρενάκι του Hulk στα Universal Studios, αλλά η ασφάλεια που περνούσε πάνω από τους ώμους δεν έκλεινε. Κάθε φορά που παίρνω αεροπλάνο, αναρωτιέμαι αν θα χρειαστεί να ζητήσω επέκταση για τη ζώνη του καθίσματός μου.

Παρ' όλες αυτές τις καταστάσεις, στην πορεία αποφάσισα να μην με καθορίζει το βάρος μου. Δεν θυμάμαι να είμαι απλώς «η χοντρή». Όσο μεγάλωνα, αποκτούσα αυτοπεποίθηση. Ίσως επειδή έχω αυτό το σώμα τόσο καιρό, που αποφάσισα ότι καλά θα κάνω να νιώσω άνετα. Ίσως επειδή συνειδητοποιώ ότι οι άλλοι δεν νοιάζονται αν είμαι χοντρή. Ή ίσως επειδή αποφάσισα ότι δεν δίνω δεκάρα για το τι πιστεύουν οι άλλοι.

Το πιο δύσκολο κομμάτι της απόφασής μου ήταν να ξεπεράσω την αποδοχή του σώματός μου όπως είναι και να δημιουργήσω την ανάγκη να αλλάξω. Κοιτάζοντας το οικογενειακό ιστορικό μου, ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου το βάρος μου να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα υγείας. Έχω δυο καταπληκτικούς γονείς που είναι παντρεμένοι 30 χρόνια. Ο μπαμπάς μου έχει κάνει τρεις επεμβάσεις στη μέση και πρόσφατα ξεκίνησε να παίρνει ινσουλίνη για τον διαβήτη - διαγνώστηκε με την πάθηση, όταν ήμουν μικρή. Η μαμά μου πρέπει να κάνει εγχείρηση αντικατάστασης γόνατος. Κάθε φορά που πονάω ή κουράζομαι στις σκάλες, με βλέπω στους γονείς μου.

Κρατιούνται χεράκι-χεράκι στο σούπερ μάρκετ και φιλιούνται στα κλεφτά, όταν μαγειρεύουν. Θέλω τα παιδιά μου –αν κάνω- να μάθουν τι είναι η αγάπη από το παράδειγμα των παππούδων τους και θέλω να ζω, όταν θα συμβεί αυτό. Δεν μισώ το σώμα μου. Μισώ την ασθένειά μου. Το κάνω για μένα, για το μέλλον μου και για τα γόνατά μου.

Περισσότερα από το VICE

Το Τέλος του Άκη, του Μεγαλύτερου ΠΑΣΟΚτζή που Γνώρισε η Ελλάδα

Αυτές Είναι οι Αλλαγές που Θέλει να Φέρει η Κυβέρνηση στο Νέο Νομοσχέδιο για τη Φαρμακευτική Κάνναβη

Η Πρώτη Μαζική Τρομοκρατική Επίθεση στην Ελλάδα Έγινε (Mάλλον) Κατά Λάθος