Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με Συγκινεί Ακόμα σαν να Είμαι Μικρό Παιδί

Το μεσημέρι της Τετάρτης, ο μπασκετικός Άρης ανακοίνωσε αυτό που όλοι περίμεναν με αγωνία. «Οι διοικούντες την ΚΑΕ συζήτησαν με τον πρώην ομοσπονδιακό κόουτς Παναγιώτη Γιαννάκη για όλα τα θέματα που απασχολούν την ομάδα και του ανέλυσαν το πλάνο που έχουν για τον ΑΡΗ του μέλλοντος. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν στις λεπτομέρειες που αφορούν στην πιθανή συνεργασία τους και ανανέωσαν το ραντεβού τους. Οι διοικούντες της ΚΑΕ ΑΡΗΣ έδωσαν εντολή για να ετοιμαστούν τα συμβόλαια, ώστε να υπογραφούν μέσα στις επόμενες μέρες», έγραφε η ανακοίνωση.

Όπως όλα δείχνουν, ο «Δράκος» επιστρέφει μετά από 24 χρόνια στον Άρη και το Παλέ, το γήπεδο όπου δοξάστηκε όσοι λίγοι. Ο Γιαννάκης ήρθε στον Άρη το 1984 από τον Ιωνικό Νίκαιας – ο Γκάλης ήταν ήδη τέσσερα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Πριν γίνουν συμπαίκτες, είχαν προλάβει να αναμετρηθούν σε έναν από τους πιο ιστορικούς αγώνες ελληνικού μπάσκετ, όταν ο Άρης είχε κερδίσει με σκορ 114-113 τον Ιωνικό - σε εκείνον τον αγώνα ο Νικ είχε πετύχει 62 πόντους και ο Γιαννάκης 73. Ο «Δράκος» αποχώρησε από τον Άρη το 1993 για τον Πανιώνιο κι έπειτα τον Παναθηναϊκό, έχοντας μεγαλουργήσει με την ομάδα της Θεσσαλονίκης και φυσικά την Εθνική ομάδα. Σταμάτησε το μπάσκετ το 1996 και συνέχισε ως πετυχημένος προπονητής, σε Πανιώνιο, Ολυμπιακό, Λιμόζ και φυσικά την Εθνική, με την οποία αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 2005 στο Βελιγράδι.

Όμως, αυτό δεν είναι ένα σημείωμα στατιστικής και μιας τεράστιας καριέρας στα παρκέ και τους πάγκους. Ο Γιαννάκης στα 58 του παραμένει αφοπλιστικά συγκινητικός. Αν ο Γκάλης ήταν στον Άρη και την Εθνική το κυρίως μενού, ο Γιαννάκης ήταν αυτός που το νοστίμευε. Αν δεν υπήρχε ο Γκάλης, το εθνικό μας άθλημα θα ήταν μάλλον η άρση βαρών. Αν δεν υπήρχε ο Γιαννάκης, αλήθεια με ποιον θα είχαμε κλάψει και με ποιον θα είχε κλείσει η φωνή μας; Ο Γκάλης ήταν ένας περφεξιονιστής σε μια χώρα της προχειρότητας. Ο παθιάρης Γιαννάκης, ένα από τα τελειότερα πλέι μέικερ της εποχής, έσφιγγε ψηλά στον ουρανό τα χέρια του με τα λευκά περικάρπια και σήκωνε το κεφάλι με τα υγρά του μάτια, κι αυτό πολλές φορές μπορεί να μετρούσε περισσότερο.

Δείτε ακόμη: To VICE Συναντά τον Γιάνη

Δεν θα ξεχάσω τον τεράστιο «Δράκο» στη γιορτή για τη μετονομασία της κεντρικής σάλας του Παλέ σε Nick Galis Hall, τον Μάιο του 2013. Φαινομενικά οι δυο τους ήταν Διόσκουροι, στο παρασκήνιο όμως ήταν σφοδροί ανταγωνιστές ως τεράστιες προσωπικότητες. Κι όμως, ο Γιαννάκης τίμησε όσο κανείς αλλος εκείνη τη μέρα τον Γκάλη. Είχε βρεθεί στο γήπεδο ως προπονητής, τότε, της Λιμόζ. Πάτησε στο παρκέ κι έπιασε ασυναίσθητα, από ρίγος, το στήθος του όταν σηκώθηκε όλο το γήπεδο όρθιο, φωνάζοντας «και συ, Γιαννάκη, παρ' τους τα μυαλά και συ, Γκάλη, παρ' τους το κεφάλι».

Ο «Δράκος» λύγισε. «Ευχαριστούμε πολύ εκ μέρους όλων των παιδιών, έχουμε ανατριχιάσει. Κάνατε το μπάσκετ πολύ ελκυστικό σε όλη την Ευρώπη με πρωτοπόρο τον Νίκο», είπε και σηκώθηκαν και οι νεκροί από τα μνήματα. Κάποια στιγμή, πήρε την μπάλα και πλησίασε τον Γκάλη στο κέντρο του γηπέδου. Ο Φιλίππου μπήκε στο κόλπο και τον ακολούθησε, ανταλλάσοντας μαζί του πάσες και «προκαλώντας» από κοινού τον Γκάλη να κάνει ένα σουτ - εκείνος δεν έκανε. Στο τέλος της γιορτής, η φανέλα με το Νο 6, αυτή που φορούσε ο Νικ, ανέβηκε τελετουργικά μαζί με τα υπόλοιπα λάβαρα του μεγάλου Άρη στην οροφή του Παλέ. Ο τεράστιος «Δράκος» με τη βραχνή φωνή, την ελαφρώς στραβή μύτη και το πυκνό μαλλί ως το μέτωπο, κοιτούσε ψηλά, συγκινημένος και αληθινά συγκινητικός.

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία Πίσω από το Αρχαιοελληνικό Αντικείμενο του 4ου Αιώνα π.Χ. που Βγήκε σε Δημοπρασία

Μιλήσαμε με Γονείς που Μεγαλώνουν Vegan Παιδιά στην Ελλάδα

Αν Πεθάνεις, η Γάτα σου θα σε Φάει;