Πώς η Πυγμαχία με Έμαθε να Επιβιώνω

Πυγμαχούσα απέναντι στον Kurt, ένα παιδί της τρίτης λυκείου. Εγώ ήμουν μικρότερος, ενώ ο Kurt έβγαινε με μια συνομήλική μου, την Danielle η οποία είχε το ντουλάπι ακριβώς δίπλα από το δικό μου και με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Ίσως και να ήμουν ερωτευμένος επειδή το ντουλάπι της ήταν δίπλα στο δικό μου.

Δεν ήξερα ότι ο Kurt πυγμαχούσε μέχρι που αρχίσαμε να προπονούμαστε μαζί, όταν και συνέπεσαν οι προπονήσεις μας με τον 70χρονο Marty, έναν πρώην πυγμάχο στα μεσαία βάρη. Εξεπλάγην όταν τον είδα στο γυμναστήριο, κυρίως γιατί μου φάνηκε ένα τόσο δυνατό cliché, λες και βρισκόμουν σε ένα επεισόδιο του Saved By the Bell.

Πριν προλάβω να σκεφτώ μια καλή αντίδραση, o Kurt σταμάτησε να χτυπάει το speed bag και με ρώτησε αν ήθελα να προπονηθούμε μαζί. Δεν το έκανε με έχθρα ή για να με εκφοβίσει. Ένιωσα την πρόσκλησή του ως αποδοχή του ότι ήμασταν και οι δύο εκεί και φάνταζε ως το πιο κουλ πράγμα να κάνουμε, έστω και αν δεν ξέραμε ο ένας τον άλλον τόσο καλά. Ίσως γνώριζε την φάτσα μου από όταν με πετύχαινε να μιλάω με την Danielle δίπλα στα ντουλάπια μας κάθε πρωί. Εκείνος θα είχε την γνωστή του πόζα, ακουμπισμένος στον τοίχο με το ένα πόδι διπλωμένο προς τα πίσω, μια γνήσια σχολική πόζα ενός σχολικού αθληταρά. Εγώ συνήθως, έκανα πως δεν άκουγα τις συζητήσεις του για το που θα πήγαιναν να «κουλάρουν» μετά το σχολείο.

Ο Kurt κι εγώ βάλαμε τις κάσκες μας, μπήκαμε στο ρινγκ και βάλαμε τρία λεπτά στο χρονόμετρο για κάθε γύρο. Καθώς ανταλλάσσαμε ελαφριά χτυπήματα και μπλοκ, άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν τον έβγαζα νοκ άουτ. Πώς θα αντιμετώπιζε την Danielle την άλλη μέρα; Πόσο ωραία θα ήταν η σύντομη πρωινή μου συνομιλία με την Danielle αν μπορούσα να αναφέρω έτσι απλά, ότι το προηγούμενο βράδυ είχα αφήσει ξαπλωτό τον Kurt και για αυτό δεν θα ερχόταν στο σχολείο σήμερα; Ή την επόμενη μέρα; Ή ποτέ;

«Άκουσα ότι μπορεί να μην τα καταφέρει» θα της έλεγα πριν της δώσω την ακριβή εξήγηση, ενώ με ένα βλέμμα μου θα της έλεγα πως «είμαι εγώ εδώ για σένα μωρό μου».

Το σενάριο έπαιξε στο κεφάλι μου, οπότε και ενεργοποίησα την «στρατηγική νοκ άουτ με κάσκα». Άρχισα να ρίχνω προσεγμένα ντιρέκτ στα ακάλυπτα σημεία του προσώπου του Kurt. Δεξί ντιρέκτ και μπλοκ, δεξί ντιρέκτ και μπλοκ. Το σχέδιό μου λειτούργησε. Περίπου. Δεν έβγαζα τον Kurt νοκ άουτ, αλλά η στρατηγική μου είχε αρχίσει να τον σημαδεύει. Το δέρμα του κοκκίνισε από την συνεχή πίεση που του ασκούσαν τα γάντια μου. Οι αναπνοές του άρχισαν να υποδηλώνουν τον εκνευρισμό του.

Τα ντιρέκτ μου άρχισαν να γίνονται λίγο αναμενόμενα, οπότε και άλλαξα με το αριστερό μου ντιρέκτ, που ήταν πιο αδύναμο και αργό, αφήνοντας την αριστερή μου πλευρά ανοιχτή. Ο Kurt κινήθηκε στιγμιαία προς τα δεξιά και μου έριξε ένα ισχυρό χτύπημα στον κρόταφο.

Άκουσα ένα «κρακ» και έπεσα κάτω.

Η πρώτη μου επαφή με την πυγμαχία είχε γίνει οκτώ χρόνια πριν, με το παιχνίδι Mike Tyson's Punch-Out! για το Nintendo. Είχες τον ρόλο του Little Mac, ενός 17χρονου μποξέρ από το Bronx με ελάχιστες ικανότητες. Έπρεπε να περάσεις από 14 αγώνες με τύπους όπως ο Pistol Honda, ο Mr. Sandman και φυσικά στο τέλος υπήρχε ο Mike Tyson. Κατάφερα να φτάσω μέχρι τον Tyson αρκετές φορές, αλλά δεν τον νίκησα ποτέ. Δεν ήξερα κάποιον που το είχε κάνει και δεν είχα δει και κανέναν μέχρι που γνώρισα το YouTube.

Πυγμάχησα για πρώτη φορά στην κατασκήνωση όταν ήμουν 14 ετών. Δεν ήταν μια από τις αναγνωρισμένες δραστηριότητες, προφανώς για νομικούς λόγους, αλλά όταν είδα τον Evan, τον γιο του ιδιοκτήτη της κατασκήνωσης να χτυπάει τον σάκο του μποξ στο γυμναστήριο, τον ρώτησα αν μπορούσε να μου μάθει. Σε εκείνο το σημείο ήξερα μόνο το Rocky και δεν ήξερα πώς να ρίξω μια μπουνιά ή πώς να δεχτώ μια.

Ο Evan κι εγώ κάναμε sparring κάθε μέρα μετά το μεσημεριανό. Καμιά φορά μαζεύονταν αρκετά άτομα από την κατασκήνωση και μας παρακολουθούσαν. Η προσοχή τους μας έκανε να χτυπάμε ο ένας τον άλλον πιο δυνατά. Δεν ήμασταν πεπειραμένοι πυγμάχοι, αλλά ο κόσμος δεν το ήξερε και δεν πρόσεχε τα ατσούμπαλα στιλ μας. Ήταν απλά γοητευμένος από τις γροθιές και τον ιδρώτα. Όταν τελείωνε ο κάθε γύρος, πηγαίναμε στις υποτιθέμενες γωνίες μας και πίναμε χυμό.

Εικάζω πως το ενδιαφέρον μου για την πυγμαχία και ο ενθουσιασμός των κατασκηνωτών για το sparring μεταξύ μας, έπαιξε τον ρόλο του στο να πάω αντίθετα με τις προσδοκίες που υπήρχαν για μένα. Ο Rocky ήταν τανκ, όπως και όλοι οι πυγμάχοι της εποχής όπως ο Bernard Hopkins, ο Floyd Mayweather,Jr. και ο Oscar De La Hoya. Δεν ήμουν «χτισμένος» σαν κι αυτούς, δεν ήμουν καν χτισμένος σαν τους πυγμάχους στα ελαφρά βάρη. Ούτε και ο Evan. Ήμασταν απλά δύο μικροκαμωμένα, προνομιούχα και κακομαθημένα Εβραιόπουλα από τα προάστια της Philadelphia. Τι δουλειά είχαμε εμείς στο ρινγκ;

Θυμάμαι μια στιγμή στην συναγωγή την επόμενη χρόνια, κατά την διάρκεια μιας Εβραϊκής αργίας, όταν ο ραβίνος εξέτασε τον αθλητισμό ως μέρος του κηρύγματος τους. Έκανε λοιπόν την ερώτηση:

«Ποιο άθλημα έχει τους περισσότερους Εβραίους;». Διάφορα χέρια σηκώθηκαν. Το γκολφ; Το τένις;

Ήξερα πιο άθλημα άρεσε σε μένα και σήκωσα το χέρι μου. Ο ραβίνος μου είπε να μιλήσω. «Η πυγμαχία».

Η συναγωγή γέμισε με γέλια. Κοίταξα γύρω μου, μην μπορώντας να καταλάβω γιατί η απάντηση μου τους είχε φανεί τόσο κωμική.

Ένας γέρος που καθόταν δίπλα μου, είδε το απορημένο μου πρόσωπο και με λυπήθηκε. Με σκούντηξε και μου είπε: «οι περισσότεροι πυγμάχοι είναι μαύροι».

Όταν όλοι ηρέμησαν, ο ραβίνος μας αποκάλυψε και την σωστή απάντηση. Ξιφασκία.

Στην συνέχεια βέβαια θα μάθαινα πως η απάντησή μου δεν ήταν τόσο άσχετη όσο με έκαναν να πιστεύω. Τρώγοντας μπριζόλες στο Sullivan's Steakhouse -που είχε πάρει το όνομα του από τον πυγμάχο John L. Sullivan- o παππούς μου με ενημέρωσε για την ιστορία των Εβραίων πυγμάχων. Μου είπε για τον Benny Leonard και τον Barney Ross (ο ίδιος που «έδωσε» το όνομα του στον χαρακτήρα του Σταλόνε στους Expendables), που είχαν υπάρξει παγκόσμιοι πρωταθλητές, τον Ted "Kid" Lewis, τον Abe Attel, τον Maxie Rosenbloom και πολλούς άλλους.

Μεταξύ 1910 και 1940, 26 Εβραίοι πυγμάχοι είχαν υπάρξει παγκόσμιοι πρωταθλητές. Το 1928, οι Εβραίοι είχαν την μερίδα του λέοντος στον χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας, με τους Ιταλούς και τους Ιρλανδούς να τους ακολουθούν. Η τόσο έντονη παρουσία των Εβραίων στην πυγμαχία δεν ήταν απαραίτητα επειδή τους άρεσε το άθλημα, αλλά επειδή όπως και στην περίπτωση του λαθρεμπορίου και των εκβιασμών, ήταν μια από τις ελάχιστες επιλογές καριέρας που είχαν.

Και ο παππούς μου είχε υπάρξει πυγμάχος. Όταν πήγε στο Citizens' Military Training Camp, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του στρατού που στηνόταν τα καλοκαίρια από το 1921 μέχρι το 1940, δοκίμασε να μπει στην ομάδα πυγμαχίας. Κατάφερε να μπει στην ομάδα, αλλά τον έκοψαν όταν βγήκε νοκ άουτ στον πρώτο του αγώνα.

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι περισσότεροι Εβραίοι άφησαν την πυγμαχία για πιο επιχειρηματικές επιλογές. Όταν πλέον έφτασε το 1950, υπήρχαν πια ελάχιστοι Εβραίοι πυγμάχοι, κάτι που δεν άλλαξε μέχρι τις μέρες μας.

Το γυμναστήριο του Marty, ήταν στο πίσω μέρος ενός αθλητικού κέντρου, ανάμεσα σε δύο θορυβώδη γήπεδα χόκεϊ. Το στήσιμο ήταν απλό: ένα ρινγκ, ένας σάκος του μποξ, ένα speed bag και ένας πάγκος για βάρη. Ο Marty είχε τρεις γιούς, όλοι τους πυγμάχοι που πια είχαν ξεπεράσει την ικανότητα του πατέρα τους ως προπονητή. Φορούσε πάντα τα ίδια. Στενό μαύρο τζιν, μαύρο κοντομάνικο και αθλητικά παπούτσια. Φορούσε μια χρυσή αλυσίδα κάτω από το κοντομάνικο. Το επώνυμό του ήταν Feldman, οπότε υπέθετα πως η αλυσίδα «κουβαλούσε» ένα Εβραϊκό αστέρι.

Οι προπονήσεις μου ξεκινούσαν με προθέρμανση. Τρεις γύροι σχοινάκι, στο οποίο ήμουν καλός. Μπορούσα να γυρίζω το σχοινάκι πολύ γρήγορα και να κροσάρω τα χέρια μου, χωρίς να κάνω μεγάλα άλματα. Μετά ακολουθούσαν τρεις γύροι κοιλιακών, με τον Marty να κρατάει τους αστραγάλους μου με τα χέρια του και την κολόνια του να μπαίνει στα ρουθούνια μου μετά από κάθε επανάληψη. Τελειώναμε με τρεις γύρους πους απς.

«Μπορείς να κάνεις τα κανονικά, ή τα κοριτσίστικα», μου έλεγε ο Marty.

Τα κοριτσίστικα είναι αυτά που τα γόνατά σου ακουμπούν στο πάτωμα και σου επιτρέπουν να σηκώσεις λιγότερο από το βάρος του σώματός σου. Έκανα τα κανονικά.

Μετά από την προθέρμανση και του σάκους, εγώ και ο Marty μπαίναμε στον ρινγκ. Κρατούσε τα pads και εγώ φορούσα τα γάντια. Ήξερα ότι είχα καταφέρει την τέλεια μπουνιά όταν το γάντι μου δημιουργούσε αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο. Σναπ. Είναι όπως ο ήχος που δημιουργεί η μπάλα με το διχτάκι όταν κάνεις το τέλειο σουτ. Ο Marty με ενθάρρυνε με την φωνή του. «Αυτό είναι! Μπαμ! Νοκ άουτ!».

Μια φορά, η μητέρα μου ήρθε να με πάρει από την προπόνηση περίπου 15 λεπτά πιο νωρίς και έκατσε να με δει. Στο αυτοκίνητο καθώς γυρίζαμε σπίτι, με ρώτησε για αυτά που είδε.

«Οπότε, απλά βαράτε μπουνιές όλη την ώρα;». Η απάντηση ήταν ναι φυσικά, αλλά είναι τόσο περισσότερα από απλά αυτό.

Η πυγμαχία με έκανε να αισθάνομαι ζωντανός. Δεν χρειαζόμουν να ρωτήσω τον πατέρα μου να μου εξηγήσει τους κανόνες, όπως με το football και το baseball. Ήταν όλα προφανή. Χτύπα ή θα σε χτυπήσουν ή προστάτεψε τον εαυτό σου τόσο όσο χρειαστεί για να εξουθενωθεί ο αντίπαλος. Η πυγμαχία είναι ελεγχόμενη επιβίωση. Κυριολεκτικά είναι μια μορφή ζωής ή θανάτου.

Έστω και έτσι βέβαια, δεν θα ήταν άδικο να πει κανείς πως η ζωή μου ως πυγμάχος μέχρι εκείνο το σημείο ήταν κάπως ανέκδοτο. Δεν είχαν καταφέρει να νικήσω ποτέ τον Mike Tyson στο Punch-Out. Έγινα περίγελος στην συναγωγή μου επειδή είπα πως οι Εβραίοι ασχολούνταν με την πυγμαχία. Πίστεψα πως θα μπορούσα να αρπάξω την Danielle από τον Kurt με μερικά καλά ντιρέκτ και το χειρότερο όλων; Ήθελα απεγνωσμένα να γίνω ο Rocky όταν στην πραγματικότητα ήμουν ο Little Mac.

Έτσι, το ότι με είχε ξαπλώσει ο Kurt στο ρινγκ το ένιωσα σαν το πρώτο μου επίτευγμα στο ρινγκ, την πρώτη μου κατάκτηση. Ήταν αληθινό. Δεν προσποιούμουν, ούτε για μένα, ούτε για τους άλλους. Για εκείνη την στιγμή, ήμουν αληθινός πυγμάχος.

Δεν ξέρω αν ο Kurt ανέφερε ποτέ το νοκ άουτ στην Danielle. Νομίζω ότι θεώρησε πως τα συνεχόμενα ντιρέκτ μου ήταν ασεβή προς αυτόν και προς τις κοινωνικές μας θέσεις εντός του σχολείου και ήθελε να μου δώσει ένα μάθημα. Δεν ξαναείδα ποτέ τον Kurt στο γυμναστήριο, ακόμα και όταν χώρισε με την Danielle. Υπέθεσα πως τα παράτησε.

Εγώ όμως δεν τα παράτησα. Συνέχισα να προπονούμαι με τον Marty. Συνέχισα να ετοιμάζομαι για τον επόμενο αγώνα μου.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί να Υπάρχουν Άστεγοι Όταν Έχουμε Τόσα Άδεια Σπίτια;

Η Μάχη Αυτή δεν Είναι «Ελλάδα vs Αλβανία» Αλλά «Μάρκου vs Μπιτάκος»

Ένα Μικρό Μάθημα Ιστορίας Αποδεικνύει ότι τα Fidget Spinner Είναι το Pokemon Go του 2017