Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

H απαίσια καλοκαιρινή δουλειά στα χρόνια της εφηβείας ή του κολεγίου είναι μια υπερήφανη αμερικανική παράδοση, όπως το να τρως χοτ ντογκ ή να ψηφίζεις ένα μισαλλόδοξο πολιτικό. Ρωτήσαμε μερικά άτομα να μας περιγράψουν τις χειρότερες εργασιακές εμπειρίες τους.

Μια ευκατάσταση γυναίκα με προσέλαβε όταν ήμουν δευτεροετής στο κολέγιο. Πίστευε στην επερχόμενη πανδημία της γρίπης των πτηνών και στην κατάρρευση του πολιτισμού, γι' αυτό έγραψε έναν οδηγό επιβίωσης, που συμπληρωνόταν από έναν οδηγό για την ταφή και άλλους τρόπους να ξεφορτώνεσαι πτώματα στο σπίτι, για όταν ξεκινήσουν τα μέλη της οικογένειάς σου να τα τινάζουν. Με προσέλαβε να τη βοηθήσω στην προώθηση του οδηγού.

Η δουλειά ήταν αρκετά εύκολη –συλλογή πελατών, εύρεση αρθρογράφων για το θέμα, αποστολή δελτίων Τύπου–, αλλά η εργοδότρια με εξουθένωσε γιατί παραληρούσε για τους επικίνδυνους καιρούς στους οποίους ζούμε. Έτρωγε σχεδόν μόνο υπερτροφές με βάση το acai berry ώστε να προετοιμάσει το ανοσοποιητικό σύστημά της για την «αποκάλυψη» της γρίπης των πτηνών, μου έλεγε συνεχώς να «προετοιμαστώ» και μου προωθούσε συχνά άρθρα που μιλούσαν για κρούσματα της γρίπης των πτηνών στην Κίνα. «Παιδιά, αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό. Θα έπρεπε να προετοιμαστείτε», ήταν το κλασικό τροπάρι.

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισα να βλέπω συχνά εφιάλτες σχετικούς με τη γρίπη των πτηνών και να παθαίνω κρίσεις πανικού σε δημόσιους χώρους. Έπειτα από δυο μήνες δουλειάς, την παράτησα σύξυλη λόγω στρες.- Tyler McCauley

Πέρασα ένα καλοκαίρι σε μια αποθήκη να φυσάω πεπιεσμένο αέρα σε μελωδούς. Η εταιρεία έκανε εισαγωγή από το Μπαλί μελωδούς από μπαμπού (σε διάφορα μεγέθη και με διάφορα διακοσμητικά στοιχεία), οι οποίοι ήταν καλυμμένοι από ένα στρώμα πολυνησιακής μούχλας. Εγώ λοιπόν έπρεπε να κάθομαι μόνος μου και να φυσάω πεπιεσμένο αέρα με τη μέγιστη ταχύτητα σε αυτά τα καταραμένα πράγματα. Στην ουσία, είναι σαν να τρίβεις με δύναμη τη μούχλα για να την αφαιρέσεις. Ακόμη μορφάζω κάθε φορά που ακούω τον ήχο ενός μελωδού που κινείται από το αεράκι σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα ή σε ένα μαγαζί με αντίκες. -Joey

Ένα καλοκαίρι όσο ήμουν στο κολέγιο δούλεψα για μια εταιρεία που είχε συμβόλαια με πισίνες σε συγκροτήματα κατοικιών και διαμερισμάτων σε όλη τη Νέα Υόρκη. Διαχειριζόταν τις πισίνες και προσλάμβανε ναυαγοσώστες. Εκείνο τον καιρό ο πατέρας μου ήταν σε κώμα και δεν είχα λεφτά για να πληρώσω το νοίκι μου, οπότε απάντησα στην αγγελία τους. Με προσέλαβαν ως ναυαγοσώστη αλλά δεν έσωσα ποτέ κανέναν˙ αντίθετα, δίπλωνα πετσέτες, καθάριζα παράθυρα, έλεγχα το επίπεδο του χλωρίου και μιλούσα με τους πλούσιους για τα προβλήματά τους καθώς εκείνοι προσποιούνταν πως κολυμπούσαν. Ήμουν το παιδί της πισίνας.

Η εταιρεία μας ανάγκασε να παρακολουθήσουμε ένα σεμινάριο για το πώς να «δημιουργούμε μια στιγμή μαγείας». Ο εκπαιδευτής μας υποστήριζε πως υπάρχουν τρεις στιγμές στη ζωή: στιγμές μυστηρίου, στιγμές ρεαλισμού και στιγμές μαγείας. Στη δουλειά θα έπρεπε να δημιουργούμε μόνο στιγμές μαγείας.

Δούλεψα κυρίως σε ένα συγκρότημα κατοικιών στη δυτική Νέα Υόρκη και σε ένα ξενοδοχείο στο Brooklyn όπου σύχναζαν επίδοξοι αστοί και κάποιες φορές με έστειλαν στον Πύργο Τραμπ. Το ξενοδοχείο έμοιαζε με ροζ αρχαιοελληνικό ναό. Θυμάμαι μόνο μια πλούσια Ασιάτισσα να κολυμπά (είδα κυρίως πλούσιους ξένους, σε αντίθεση προς τις απόψεις του Τραμπ για τους μετανάστες) και γενικά περνούσα τον χρόνο μου διπλώνοντας πετσέτες και δίνοντάς τες σε όσους έρχονταν να ξαπλώσουν στις καρέκλες εποχής της πισίνας.

Παραιτήθηκα όταν η συνάδελφός μου έγραψε «αδελφή» στην κάρτα εργασίας μου επειδή το αγόρι της την απάτησε με έναν άλλο τύπο.- Mitchell Sunderland

«Θα μπορούσα να κοιτάω τον πισινό της όλη μέρα», έλεγε το ντυμένο με Ralph Lauren αφεντικό μου στον συναδελφό μου. Πουλούσα μπίρα με το αμαξάκι του γκολφ στα γήπεδα ενός γκολφ κλαμπ στη Virginia, οπότε η ζωή μου ήταν μια κόλαση. Είχα μόλις αποφοιτήσει από το κολέγιο και είχα κάνει αίτηση για δουλειά σε οτιδήποτε είχε να κάνει με τηλεόραση ή συγγραφή στη Νέα Υόρκη, χωρίς επιτυχία. Καθημερινά περιβαλλόμουν από άντρες του γκολφ κλαμπ που μου έδιναν φιλοδώρημα πεντοδόλαρα και με αποκαλούσαν «καλό κορίτσι» ενώ συμμάζευαν τον καβάλο του χακί παντελονιού τους. Το μόνο θετικό στη δουλειά ήταν πως κυκλοφορούσα με ένα αμαξάκι του γκολφ γεμάτο κρύα μπίρα, άρα ήταν εύκολο να την κλέβω και να πίνω την ώρα της δουλειάς. Το αφεντικό μου συνέχισε να αναφέρεται στον πισινό μου. Όταν παραπονέθηκα στη διεύθυνση, δεν συνέβη τίποτα. Τέλος καλό, όλα καλά πάντως. Αυτός δουλεύει ακόμη στο γκολφ κλαμπ εξασφαλίζοντας στις πλούσιες οικογένειες μια ευχάριστη εμπειρία γκολφ και εγώ κατάφερα να τρυπώσω σε μια συγγραφική ομάδα στη Νέα Υόρκη.- Sophie Saint Thomas

Δούλεψα μία μέρα για μια από εκείνες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που θυμίζουν περισσότερο εταιρείες τύπου πυραμίδας. Κάθε εβδομάδα έπαιρνες ένα ποσοστό αν συγκέντρωνες πάνω από 400 δολάρια, που δεν ήταν άσχημα αλλά πιθανότατα ήταν απάτη. Με αυτό τον τρόπο ήταν όλοι έτοιμοι να συγκεντρώσουν χρήματα με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσαν. Αντί να μας αφήσουν σε κάποιο πεζοδρόμιο να ενοχλούμε τους περαστικούς, μας πήγαν σε μια εξαιρετικά απομονωμένη και πλούσια γειτονιά για να χτυπήσουμε κουδούνια.

Με εκπαίδευσε η Jen, που ήταν επαγγελματίας και λάτρευε τη δουλειά. Φορούσε τεράστια χακί σορτς σαν να πήγαινε για σαφάρι. Σταμάτησε σε ένα σπίτι από το οποίο παλιότερα είχαν κάνει δωρεά. Μια κουρασμένη ηλικιωμένη γυναίκα άνοιξε την πόρτα.

«Χαίρετε, είμαστε από μια περιβαλλοντική οργάνωση. Είναι εδώ η Alice;» ρώτησε η Jen. «Είχε κάνει μια δωρεά παλιότερα».

Η γυναίκα πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε: «Η Alice ήταν η αδερφή μου. Πέθανε πρόσφατα και μαζεύω τα πράγματά της».

«Αφού είχε κάνει δωρεά παλιότερα, ξέρω πως σήμαινε πολλά για εκείνη, οπότε είμαι σίγουρη πως θα ήθελε να κάνετε κι εσείς μια δωρεά», είπε η Jen.

Η γυναίκα μας κοίταξε εξαντλημένη και έβγαλε το πορτοφόλι της. Όταν απομακρυνθήκαμε, η Jen μου είπε: «Είδες τι έκανα εδώ; Θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει μια δωρεά, αλλά σκέφτηκα γρήγορα και εκμεταλλεύτηκα την αδυναμία της. Μάθε από αυτό!» Στον γυρισμό προς το σπίτι κάλεσα την οργάνωση και τους ανακοίνωσα την παραίτησή μου.- Emalie Marthe

Όσο ήμουν στο κολέγιο δούλεψα σε ένα παγωτατζίδικο franchise ακριβώς για μια εβδομάδα. Υπεύθυνος του μαγαζιού ήταν ένας αποπνιχτικά χαρούμενος μάνατζερ/δικτάτορας. Η χαρούμενη διάθεση στη δουλειά ήταν υποχρεωτική, κάτι που ήταν προβληματικό γιατί η δουλειά εκεί ήταν τόσο διασκεδαστική όσο σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στην Κορέα. Μισούσα το παγωτό, οι συνάδελφοί μου ήταν ηλίθιοι και τα ευχάριστα και πληροφοριακά βίντεο της εταιρείας μάς υπέβαλλαν καθημερινά στην εταιρική προπαγάνδα.

Οι μισθοί της αλυσίδας ήταν γελοίοι, που σήμαινε πως οι υπάλληλοι βασιζόμασταν στα φιλοδωρήματα για να συμπληρώσουμε το εισόδημά μας. Η εταιρεία απαιτούσε να τραγουδάμε αν ένας πελάτης άφηνε φιλοδώρημα. Κυριολεκτικά έπρεπε να τραγουδήσουμε ένα τραγούδι για να ευχαριστήσουμε αυτόν που άφηνε 50 λεπτά. Η έκφραση ευγνωμοσύνης μας μετά μουσικής συχνά σόκαρε τους πελάτες, που αναρωτιούνταν γιατί η μικρή προσφορά τους άξιζε τόσο ενθουσιώδη ανταπόκριση.

Ανεξάρτητα από την αντίδραση του πελάτη, ο μάνατζερ μας κοιτούσε με επιφύλαξη κατά τη διάρκεια του τραγουδιού για να εκτιμήσει αν είχαμε πραγματικά την απαραίτητη ποσότητα υποχρεωτικής χαρούμενης διάθεσης όσο τραγουδούσαμε. Μια μέρα, δεν μπορούσα να βρω το κουράγιο για να τραγουδήσω το Walking On Sunshine κρατώντας μια κουτάλα παγωτού, οπότε έβγαλα την ποδιά κι έφυγα.- Jonathan Parks Ramage

Παράλληλα με το να βοηθάω σχεδιαστές σκηνικών μόδας, δούλευα σε ένα κυριλέ γαλλικό εστιατόριο με τηγανητές πατάτες. Μια μέρα με ρώτησαν αν ήθελα να δουλέψω στην καντίνα τους στο Coney Island. Σκέφτηκα πως θα ένιωθα σαν ένας μη βιαστής Woody Allen σε μια ταινία με μεγάλο προϋπολογισμό, αλλά στην πραγματικότητα η δουλειά ήταν μικρού προϋπολογισμού και φτωχής σύλληψης.

Κάποιες ημέρες δεν πουλούσαμε σχεδόν καθόλου τηγανητές πατάτες. Φανταζόμουν όλη την ώρα πως δεν μύριζα τηγανίλα. Έχανα τρεις ώρες την ημέρα στο πηγαινέλα και περνούσα τον περισσότερο χρόνο εξηγώντας πως δεν δουλεύω για το μαγαζί Pomme Frites που είχε μεγάλη επιτυχία στο East Village.

Άρχισε να μου αρέσει η δουλειά όταν ερωτεύτηκα ένα σερβιτόρο που δούλευε σε ένα άλλο εστιατόριο. Όταν ήμουν στη δουλειά, το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως φιλιόμασταν μέσα στις χημικές τουαλέτες ή πως κάναμε ένα γύρο με το παλιό rollercoaster του Coney Island.

Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη και προτού το καταλάβω, το καλοκαίρι είχε τελειώσει και από τις τηγανητές πατάτες του γαλλικού εστιατορίου βρέθηκα στα φωτογραφικά σετ της γαλλικής Vogue.- Jonathan Buckley

Περισσότερα από το VICE

Πέθανε η Γενιά των 700 Ευρώ, Πάει και η Γενιά των 300 Ευρώ, Ζήτω η Γενιά των 100 Ευρώ!

Γιατί οι Έφηβοι στην Ελλάδα Θέλουν να Φύγουν από τα Σπίτια τους;

Οι Χειρότερες Δικαιολογίες που Έχουμε Βρει για να Αποφύγουμε να μας Γράψει Ελεγκτής