Πήγαμε σε μια Αντί-Ομοφοβική Διαμαρτυρία σε Σούπερ Μάρκετ του Brighton

Όταν έφτασα στο Brighton για πρώτη φορά, όντας ένας αφελής 18χρονος, περίμενα να βρω έναν ομοφυλοφιλικό παράδεισο. Ένα μέρος που οι σημαίες με το ουράνιο τόξο θα ανέμιζαν παντού, ένα μέρος που θα έβλεπες σκυλάκια και σκλάβους εναλλάξ σε λουριά που θα άνηκαν σε drag queens. Σε κάθε περίπτωση κάτι περισσότερο από τα αποχωρητήρια του βαρετού εμπορικού κέντρου του Doncaster που ήξερα.

Όμως, μετά από μερικές εβδομάδες ως φοιτητής στην πόλη, ο «μήνας του μέλιτος» είχε τελειώσει. Ο παράδεισος δεν φαντάζει τέτοιος όταν σπάνε στο ξύλο έναν φίλο σου, μόνο και μόνο επειδή γυρίζει στον σπίτι του παρέα με έναν άλλο άντρα. Το Brighton, όπως και κάθε άλλη πόλη, είχε κι αυτό τους ρατσιστές και τους κάφρους του.

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ. Το Club Revenge αποτελεί ακόμα έδρα των σοδομιστών και οι ομοφυλόφιλοι της πόλης ακόμα δέχονται επιθέσεις λόγω της σεξουαλικότητάς τους.

Όταν έφτασα στην δουλειά την Δευτέρα το πρωί, είδα την πρώτη είδηση που κοσμούσε το εξώφυλλο της τοπικής εφημερίδας. Δύο νεαρές γυναίκες ενημερώθηκαν ότι θα έπρεπε να φύγουν από το σούπερ μάρκετ Sainsbury’s, αν συνέχιζαν να «επιδεικνύουν δημόσια την αγάπη τους». Μια γνώριμη ανακατωσούρα έκανε την εμφάνισή της στο στομάχι μου.

Περίπου 1000 άνθρωποι πήγαν στο σούπερ μάρκετ για διαμαρτυρία

Η «έξωση» του ζευγαριού από το σούπερ μάρκετ, ήταν το αποτέλεσμα ενός παραπόνου που εξέφρασε μια πελάτισσα, θεωρώντας προφανώς ότι το φιλί μιας κοπέλας στο μάγουλο μιας άλλης, αποτελούσε κίνδυνο για το παιδί της. Η ίδια το χαρακτήρισε «αηδιαστικό». Το να σου ζητάνε να φύγεις από ένα σούπερ μάρκετ βέβαια, δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο να δέχεσαι μια βάναυση σωματική επίθεση που κάνει την ζωή σου κομμάτια, αλλά είναι ένα μικρό παράδειγμα των καταστάσεων που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ομοφυλόφιλοι και σου θυμίζουν ότι η ισότητα είναι κάτι που ακόμα είναι πολύ μακριά.

Πρότεινα να μαζευτεί κόσμος και να πάμε έξω από το συγκεκριμένο Sainsbury’s για να διαμαρτυρηθούμε με κάποιον τρόπο. Η ανταπόκριση ήταν θετικότατη.

Ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι, αλλά έστω και υπό βροχή μαζεύτηκαν 1000 άτομα.

Αφού μας τελείωσαν τα τραγούδια με την λέξη “kiss” στους στίχους τους (οι One Direction και ο Seal έπαιξαν πολύ), η ντόπια τραβεστί Lydia L’Scabies είπε μερικά λόγια. «Δεν θέλω να μισούν κανέναν εξαιτίας του πως έχει επιλέξει να ζει την ζωή του», είπε.

Ακτιβιστές της πόλης άρχισαν να μιλούν με το κοινό, οπότε βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με τους απορημένους πελάτες, αυτούς που δεν είχαν έρθει για την διαμαρτυρία, αλλά για να γεμίσουν το καλάθι τους με υλικά για το βραδινό τους γεύμα.

Ένας πελάτης, που ονόμασε τον εαυτό του «άντε πηδήξου», με ρώτησε τι γινόταν πριν καν προλάβω να τον χαιρετήσω. Πριν καταφέρω να τους εξηγήσω, είδε τέσσερις τύπους να φιλιούνται δίπλα στο ράφι με τα σαλατικά, επανέλαβε το όμορφο όνομά του και εξαφανίστηκε. Τον ρώτησα αν ήθελε ένα φιλάκι, αλλά δεν φάνηκε πολύ ζεστός.

Στιγμές αργότερα, ένας ενθουσιασμένο μέλος της διαμαρτυρίας, προσπάθησε (και απέτυχε) να οδηγήσει τον υπόλοιπο κόσμο σε μια χορωδιακή, karaoke-κή εκτέλεση του “Kiss Kiss” της Holly Valance. Στα δεξιά, δίπλα στα ράφια με τα περιοδικά, είδα δύο έφηβους να κοιτάνε αμήχανα ο ένας τον άλλον. Και μετά απλά έγινε. Ο ένας έπιασε το χέρι του άλλου, του ψιθύρισε στο αυτί «σ’ αγαπώ» και φιλήθηκαν. Μου ήρθε να λιποθυμήσω.

Το κατάστημα είχε γεμίσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με τον διευθυντή του σούπερ μάρκετ να προσπαθεί να πείσει στον κόσμο να περάσει έξω, αλλά το πάρτι είχε αρχίσει πια να ζωντανεύει έξω από το μαγαζί.

Μια διαμαρτυρία αγάπης σε ένα τοπικό σούπερ μάρκετ μπορεί να μην φαντάζει σαν κάποια φοβερή κίνηση, αλλά είναι κάτι. Σήμαινε κάτι για μας. Εκείνο το βράδυ, ενωθήκαμε και είπαμε ένα ηχηρό «άντε πηδήξου» στην ομοφοβία, στο μέρος όπου εκφράστηκε.

Η κινητοποίηση τόσων ανθρώπων, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα αποτελεί απόδειξη ότι ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας ξέρει πολύ καλά τι ένιωσαν οι δύο νεαρές κοπέλες. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι οι ομοφυλόφιλοι να μην αντιμετωπίζουν πια τον ρατσισμό στην κοινωνία. Και με ένα 40% των ομοφυλόφιλων μαθητών στα σχολεία να έχουν σκεφτεί ή αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν, φαίνεται πως για μια ολόκληρη γενιά παιδιών, η μάχη μόλις ξεκινάει.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.