Τρώω Φαγητό Από το Πάτωμα Συνέχεια και Είμαι Περήφανη για Αυτό

Ο «κανόνας των πέντε δευτερολέπτων»- αυτό το άγραφο μάντρα που συνήθως φωνάζει τσιρίζοντας ένα παιδί με παιδιάστικη απλότητα καθώς πιάνει ένα πατατάκι από το πεζοδρόμιο και το χώνει στο στόμα του- διακηρύσσει ότι εάν ένα κομμάτι φαγητό πέσει στο πάτωμα μπορεί κανείς να το πιάσει και να το φάει μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα πριν μεταφερθούν σε αυτό τυχόν μικρόβια. Την περασμένη εβδομάδα, αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα έχει κάποια επιστημονική βάση. Σύμφωνα με νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο Astonστο Birminghamτα παιδιά έχουν δίκιο όλο αυτό τον καιρό. Φυσικά έχουν.

Αυτή η μελέτη, με επικεφαλής τον καθηγητή μικροβιολογίας AnthonyHiltonκαι μια ομάδα τελειόφοιτων φοιτητών βιολογίας, ασχολήθηκε με τη μεταφορά του E.coli και του Staphylococcus aureus (αυτού που προκαλεί σταφυλοκοκκική μόλυνση) από όλο το φάσμα των τύπων δαπέδου- laminate, πλακάκια, χαλί- σε μια ποικιλία τροφών-ζαμπόν, αποξηραμένα φρούτα, τοστ, μπισκότα, ζυμαρικά, κολλώδεις πουτίγκες. Δοκίμασαν κάθε τροφή σε κάθε επιφάνεια, με χρόνο επαφής από 3-30 δευτερόλεπτα. Ανακάλυψαν ότι όχι μόνο ο χρόνος είναι σημαντικός παράγοντας στη μεταφορά βακτηρίων από το πάτωμα στο φαγητό, αλλά πως εξαρτάται κι από τον τύπο του δαπέδου όπου προσγειώνεται. Καταλήγει ότι το χαλί είναι το λιγότερο πιθανό να μεταφέρει μικρόβια, αλλά εάν κάτι βρίσκεται σε πάτωμα φυσικού ξύλου για πάνω από πέντε δευτερόλεπτα τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι διάφορα θα σκαρφαλώσουν πάνω του. Κι αν ρίξεις υγρή τροφή και την πιάσεις; Οι ερευνητές βρήκαν ότι πρέπει να δεις πιο σοβαρά τη ζωή σου σύντροφε.

Επίσης ανακάλυψαν ότι από το 87% των ανθρώπων που συμμετείχαν στην έρευνα και που είπε πως θα έτρωγε φαγητό από το πάτωμα, το 55% ήταν γυναίκες. Περήφανα δηλώνω ότι είμαι μια από αυτές τις γυναίκες. Δεν πρόκειται να αποδοκιμάσω την επιστήμη-το έκανα ήδη όταν γύρισα την πλάτη μου στο πτυχίο της ιατρικής-αλλά έχω φάει φαγητό από το πάτωμα κι άλλες αμφισβητήσιμες επιφάνειες όλη τη ζωή μου. Κι από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν αρρώστησα ποτέ από αυτό.

Το να τρως από το πάτωμα αποτελεί προϋπόθεση του να είσαι παιδί, αλλά ως έφηβη είχα την ίδια χαλαρή στάση όσο αφορά στις επιφάνειες όπου έβγαζα να ακουμπήσω το φαγητό μου από τότε που εργάστηκα ως σερβιτόρα στο μοναδικό πολυτελές εστιατόριο στη γενέτειρα μου (το Stortford του Bishop αφού ρωτάς).  Εδώ, οι φίλοι μου κι εγώ ταΐζαμε τους εαυτούς μας με χαρά μισοφαγωμένες τερίνες, παναρισμένα φιλέτα καπνιστού μπακαλιάρου, τσιπς, ζελέ, πανακότες και εν μέρει στερεοποιημένη κρεμ ανγκλέζ από τα πιάτα των ανθρώπων στα στόματά μας, εκεί δίπλα στο νεροχύτη. Ήταν απόλυτη ευδαιμονία. Εάν ένας πελάτης έριχνε το βουτυρωμένο ψωμί του στο πάτωμα, νομίζεις ότι το πετάγαμε στα σκουπίδια και δεν το βάζαμε προσεκτικά στην ποδιά μας για να το φάμε πριν του φέρουμε κι άλλο; Πλάκα κάνουμε.

Εκείνα τα χρόνια ήταν, χωρίς αμφιβολία, μερικά από τα καλύτερα της ζωής μου και από τότε μέχρι σήμερα διατηρώ το ίδιο μάντρα για τα διατροφικά απορρίμματα: απλώς δεν μπορώ να τα πετάξω. Πετάμε πάρα πολλά τρόφιμα. Εάν μαγειρεύω και κάτι πέσει έξω από την κατσαρόλα, ξαναμπαίνει μέσα. Εάν περπατάω στο Westfield τρώγοντας σούσι και ρίξω ένα κομματάκι δίπλα στους κάδους σκουπιδιών; Θα μπει στο στόμα μου έτσι κι αλλιώς. Δεν μπορώ να κοιτάω κάτι που έχω πληρώσει να στέκεται εκεί δείχνοντας αξιολύπητο. Πιθανώς είναι λίγο παθολογική κατάσταση αλλά ποιος νοιάζεται; Παρόλο που δεν είμαι στη φάση να τσιμπολογάω τα ψίχουλα του ψωμιού από τα παγκάκια σαν περιστέρι, ζω με τον κανόνα του κανενός δευτερολέπτου.

Ο συλλογισμός πίσω από αυτό τον κανόνα είναι πολύ απλός: Πιστεύω στο ανθρώπινο σώμα. Κάποιος πρέπει να το κάνει. Αυτές οι μεγάλες, σαρκώδεις θήκες μέσα στις οποίες γεννιόμαστε πρέπει να είναι σε θέση να αποκρούουν τις δόσεις των δυνητικά επιβλαβών βακτηρίων για τα οποία ο Hilton και η ομάδα του μιλάνε, αλλιώς σίγουρα πολλοί από εμάς θα ήμασταν άρρωστοι όλη την ώρα. Ας βάλουμε εμένα και του ιδίου στυλ φίλους μου στην άκρη για ένα δευτερόλεπτο-έχω μία που θα ακουμπήσει το μισό ατύλιχτο σάντουιτς της στο έδαφος, σε οποιοδήποτε έδαφος, ενώ τρώει το άλλο μισό-σίγουρα. Όταν σκέφτεσαι πόσα πολλά βακτήρια υπάρχουν σε κάθε επιφάνεια που ακουμπάμε (φορητά μηχανήματα για το PIN, πληκτρολόγια, τηλέφωνα, κούπες, κιγκλιδώματα, κουμπιά σε ασανσέρ, μηχανήματα νερού, εκτυπωτές και στεγνωτήρες χεριών) τα οποία στη συνέχεια μεταφέρονται στο φαγητό μας χωρίς να το γνωρίζουμε, καθημερινά, το να φάμε κάτι που βρίσκεται στο πάτωμα για περισσότερα από πέντε δευτερόλεπτα θα πρέπει να μας φοβίζει, με τη σκέψη ότι ίσως αργότερα πάρουμε αγκαλιά την τουαλέτα; Δε νομίζω.

Δεν είσαι «ασφαλής» όταν τρως από πιάτο που παίρνεις από το ντουλάπι στην κουζίνα του γραφείου σου γιατί, κάποιος θα μπορούσε να έχει αγγίξει αυτή τη στοίβα των πιάτων πριν από σένα και έχοντας υπολείμματα από ακαθαρσίες σκύλου στα χέρια του επειδή για κάποιο λόγο έβγαλε τα παπούτσια του. Βλέπεις; Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι που εκτρέφει την παράνοια. Όχι τα βακτήρια. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι σε όλα τα είδη φρικιαστικών οργανισμών και τα σώματα μας το αντιμετωπίζουν. Έτσι θα αγνοήσω την επιστήμη, θα κάνω πρόποση και θα συνεχίσω να τρώω το φαγητό μου από το πάτωμα σαν ζώο. Ακόμα κι αν είναι υγρό.