«Δεν Ήταν Από τις Περήφανες Μέρες της Ζωής μου» - Τρελά Πράγματα που Έχουμε Κάνει για Ένα Βινύλιο

Από τρελές και χαζές ιστορίες βινυλίων, άλλο τίποτα. Οποιοσδήποτε έχει αγοράσει βινύλια τις δεκαετίες ’80 και ’90, χωρίς τον ορυμαγδό της πληροφόρησης που υπάρχει σήμερα, όπου μπορείς να διπλο-τριπλοτσεκάρεις το τεμάχιο που θέλεις να αγοράσεις από τα streaming services και το Internet. Παλιά, δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Ό,τι έπαιρνε ξώφαλτσα το αυτί σου στο ραδιόφωνο, κάτι που διάβασες σε κανένα περιοδικό (κι αυτό με επιφύλαξη, αφού δεν είχες τη δυνατότητα να το ακούσεις πριν) - μέχρι εκεί.

Αυτό με το «ξώφαλτσα», έχει οδηγήσει σε επικών διαστάσεων σφάλματα, όπως η αγορά του ανεκδιήγητου δίσκου των ταλαίπωρων HOLOCROSS, αντί για το κλασικό “Heavy metal mania” των HOLOCAUST. Αυτό ήταν το λάθος του αδερφού μου, που τον κορόιδευα για χρόνια. Μέχρι που ο φίλος μου ο Θανάσης, μου συνέστησε να αγοράσω το άλμπουμ των Γάλλων epic metallers SORTILEGE κι εγώ αγόρασα τους Άγγλους, crust metallers, SACRILEGE. Πώς κάνετε έτσι μωρέ; Αν τα ακούσεις και τα δύο μαζί, μοιάζουν πολύ.

Τις πιο τρελές μου αγορές σε βινύλιο, πάντως, τις είχα κάνει ένα καλοκαίρι στη Γερμανία, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 (1991-1992 ήταν). Είχα πάρει σχετικές πληροφορίες από ομοιοπαθείς και είχα εγκατασταθεί για 10-15 μέρες στα ξαδέρφια μου στο Μόναχο. Κάπου κοντά στο Deutsches Museum, υπήρχε ένα δισκοπωλείο που, μία φορά τον μήνα, έκανε κάτι απίστευτες προσφορές, απλώς έπρεπε να πετύχεις το πότε. Κατσικώθηκα λοιπόν στο σπίτι της θείας μου και περνούσα σχεδόν κάθε μέρα από εκεί (το τερπνόν μετά του ωφελίμου). Ώσπου μια Τετάρτη, περνάω κι έγραφε η ταμπέλα: Αυτήν την Τετάρτη, 4-6, στο ειδικό section που έχουμε διαμορφώσει, «ό,τι πάρεις, ένα μάρκο» (υπήρχε ακόμα το μάρκο στη Γερμανία, όπως η δραχμή στην Ελλάδα. Το equivalent, που λένε και στο χωριό μου, ήταν περίπου ένα μάρκο = μισό ευρώ, για να καταλάβετε την τάξη μεγέθους, οι μικρότεροι στην ηλικία). Κοιτάζω το ρολόι, 4.30. Ω, να σου… Τρέχω μέσα. Πανέρια παντού. Πανέρια. Λεκάνες. Όπως αυτές που έχεις δίπλα στο κρεβάτι για να βγάζεις τα σωθικά σου όταν σ’ έχει βαρέσει γαστρεντερίτιδα. Και δίσκοι. Βινύλια. Χαμός. Χιλιάδες επί χιλιάδων.

Μάτωσαν τα χέρια μου να ψάχνω. Στο ίδιο πανέρι, back to back, έβλεπες δίσκους με παραδοσιακά βαυαρικά τραγούδια (με εξώφυλλο συνήθως τύπους που έμοιαζαν με τη Χάιντι στο πιο αντρικό, με φτερό στο καπέλο, σορτσάκι «προσκοπικό» και τα λοιπά συμπράγκαλα), καπάκι Νάνα Μούσχουρη, μετά IRON MAIDEN, το γυρνάς σε Adamo, πετάγεται και μία Samantha Fox. Μιλάμε για τέτοια «τάξη». Τα δάχτυλα, είχαν μαυρίσει από τη μάκα των βινυλίων. Είχαν κάνει κρούστα και σε σημεία μάτωναν, από την ταχύτητα που γυρνούσα τα βινύλια για να βρω πράγματα που με ενδιέφεραν (έτσι και το έκανα τώρα, απλά θα αγόραζα ολόκληρες τις κούτες, αλλά τότε ήμουν λιγότερο σαβούρης). Γερμανοί εκεί, στις 6 σφύριζε λήξη. Ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Τέτοιο άγχος, ούτε όταν έδινα πανελλήνιες, μιλάμε. 6 παρά κάτι, έκατσα και είδα τι είχα μαζέψει και πόσα χρήματα είχα πάνω μου (είχα οκτώ μέρες μέχρι να επιστρέψω στην Αθήνα, έπρεπε να κάνω και τα κουμάντα μου). Κάπου είχε παραπέσει ένα άλμπουμ ενός άγνωστου punkσχήματος από τη Γερμανία, εκεί που με μανία τράβηξα το “Moving pictures” των RUSH. Το άφησα στη θέση του ανακουφισμένος. Ενθουσιασμένος από τις αγορές μου, γύρισα στη θεία μου. Οι επόμενες οκτώ ημέρες ήταν αρκούντως ασκητικές. Τα χρήματα που περίσσεψαν, έφταναν μόνο για να πάω στο αεροδρόμιο και να επιστρέψω μετά στο σπίτι. Αλλά χαλάλι. Ποτέ δεν τα έκλαψα. Κανείς δεν έκλαψε χρήματα που έδωσε για να αγοράσει βινύλιο (NOT).
- Σάκης Φράγκος (Rock Hard)

Στα 17 μου είχα δουλέψει για μια εβδομάδα σε φυλλάδια, για την προεκλογική εκστρατεία του τότε Δημάρχου Κηφισιάς. Αυτό, πέρα από φυλλάδια, είχε και τοποθέτηση αεροπανό σε γέφυρες (έχω τεράστιο θέμα με το ύψος) και αφισοκόλληση σε κολώνες - ψηλά με σκάλα. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι ήταν ένας εφιάλτης για μένα και ολίγον τι επικίνδυνο. Όλα αυτά τα έκανα για να αποκτήσω στο τέλος της εβδομάδας μια σχεδόν mint κόπια του "Electric Posion" των Villa 21, που ήταν η αγαπημένη μου ελληνική μπάντα στην εφηβεία. Μπορείς να πεις ότι κόντεψα να σκοτωθώ γι' αυτόν τον δίσκο λοιπόν.
- Μάνος Καρακατσάνης (The Man & His Failures, Syd Records)

VICE Video: iLLEOo, Ρόδα, Τσάντα & Κοπάνα

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Ήταν η εποχή που μόλις είχε κυκλοφορήσει το δισκάκι "R.Y.* & D.B.* ‎– Take Care / Limit" και ο φίλος μου, ο Locke, κράτησε δύο κόπιες, μία για εκείνον και μία για μένα. Βέβαια, η δική μου έμελλε να μείνει για πολύ περισσότερο από ό,τι έπρεπε στο Βερολίνο, όπου έμενε εκείνος μόνιμα. Κάποια στιγμή θα ερχόταν ο Αλέξανδρος, ένας κοινός μας φίλος στην Ελλάδα και του είπα να το πάρει μαζί του. Αυτός ήταν γνωστός για τις τρέλες που έκανε στη ζωή του. Τελικά, πέρασαν δύο χρόνια και μου τον έδωσε σε ένα τυχαίο πάρτι όταν πήγα να παίξω στην Χαλκίδα. Μου είχε γράψει και αφιέρωση με ιστορίες πάνω στο δίσκο. Η μουσική αυτού του δίσκου μετά από τέσσερα χρόνια που είχαν περάσει συνολικά δεν παιζόταν, αλλά η αξία του τότε ήταν εκατό ευρώ και τώρα έχει φτάσει τα 200.
- Κωνσταντίνος Κόνναρης aka G.U.S

Πριν από λίγα χρόνια είχα βρεθεί σε γνωστό δισκάδικο της Αθήνας, μαζί με έναν φίλο συλλέκτη. Ψάχνοντας τις νέες παραλαβές, έπεσε στα χέρια μας το άλμπουμ των Fantastic Something, ενός ελληνικού γκρουπ των αρχών της δεκαετίας του '80. Επανέκδοση ήταν -προφανώς-, όμως το θέλαμε και οι δυο κολασμένα, αλλά δεν είχαμε λεφτά πάνω μας. Τελικά, έπειτα από διαβουλεύσεις αποφασίστηκε να έχει προτεραιότητα ο φίλος για τη μοναδική κόπια που είχε έρθει στο μαγαζί και εγώ θα είχα την επόμενη φορά. Γνώριζα ότι την επόμενη μέρα δούλευε, οπότε θα πήγαινε στο δισκάδικο γύρω στο απόγευμα για να το αγοράσει και έτσι, πήγα εγώ το πρωί και τον πρόλαβα. Δεν ήταν από τις πιο περήφανες μέρες της ζωής μου, αλλά τουλάχιστον έχω τον δίσκο σπίτι. Ο φίλος μου έμεινε να αναρωτιέται -μέχρι και σήμερα που ίσως το μάθει μέσω του άρθρου-, ποιος στο καλό πήγε και πήρε αυτό το ξεχασμένο άλμπουμ.
- Αντώνης Κωνσταντάρας

Ήμουν 16 χρονών. Καλοκαίρι του 1994, οι δικοί μου είχαν φύγει ήδη για διακοπές στο εξωτερικό και εγώ είχα ξεμείνει στην Αθήνα, μαζί με την αδερφή μου, μέχρι να πάω να τους βρω. Φυσικά μου είχαν αφήσει και κάποια λεφτά για φαγητό, καμιά βόλτα με φίλους και τα εισιτήρια για το ΚΤΕΛ. Έλα όμως που ένα μεσημέρι που έκανα βόλτα στο Μοναστηράκι, το μάτι μου έπεσε στο βινύλιο Point of Know Return των Kansas και κόλλησα με το να το αγοράσω.

Σε αυτό να σημειώσω κάτι: ποτέ δεν ήμουν φανατκός οπαδός ούτε των Kansas ούτε της progressive rock και ειλικρινά ακόμα και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είχα φάει τέτοιο σκάλωμα να αγοράσω τον συγκεκριμένο δίσκο. Anyway. Η βλακεία ήταν ότι η αγορά του Point of Know Return θα με άφηνε οικονομικά ταπί - ίσα που θα είχα χρήματα για δύο καφέδες και ένα πακέτο τσιγάρα μέσα στις επόμενες τρεις μέρες, έως ότου φύγω για το εξοχικό. Ούτε καν τα λεφτά για το ΚΤΕΛ δεν θα μου έμεναν. Φυσικά και αγόρασα το βινύλιο, φυσικά και πήρα τσιγάρα, φυσικά πήγα για καφέ με τα παιδιά και φυσικά στο τέλος έτρεχα πανικόβλητος σε συγγενείς για χρήματα για το ΚΤΕΛ.

Αν άξιζε τον κόπο; Τι να σου πω: σκέψου ότι το άλμπουμ πρέπει να το άκουσα όλες κι όλες τέσσερις φορές.
- Φροίξος Φυντανίδης

Περισσότερα από το VICE

Yu-Gi-Oh, Pokémon, Αλήτης, Αστερίξ: Ο Άνθρωπος Πίσω από τη Φωνή των Παιδικών μας Χρόνων

Ο Χρόνος Έχει Σταματήσει στα Εγκαταλελειμμένα Φυλάκια των Ελληνοβουλγαρικών Συνόρων

Οι πιο Παράξενες Φωτογραφίες που Έχουμε Δει από Μηχανές μιας Χρήσης