Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Amuse.Ο φωτογράφος Ward Roberts έχει συγκεντρώσει μια σειρά μινιμαλιστικών εικόνων ανθρώπων που λιάζονται στη Ροκαγουέι Μπιτς στη Νέα Υόρκη, στο Flotsam, το τελευταίο του βιβλίο από την Atelier Éditions. «Είμαι ενθουσιασμένος γι' αυτήν τη σειρά, επειδή νιώθω ότι έχει περισσότερο βάθος από κάποιες προηγούμενες δουλειές μου», λέει. «Δεν είναι μόνο άνθρωποι που ξαπλώνουν στην παραλία, υπάρχουν έναν σωρό λανθάνουσες θεματικές. Οι φωτογραφίες είναι ο τρόπος μου να πω, "Έτσι ένιωθα εκεί. Κάτι παράξενο υπάρχει"».
Οι φωτογραφίες, με την ξεθωριασμένη παλέτα του Roberts και τις προσεκτικές του συνθέσεις, απεικονίζουν μοναχικούς λουόμενους σε αμμουδερές εκτάσεις. Στο πίσω μέρος, σειρές επί σειρών σπιτιών και πολυκατοικιών ορίζουν το τοπίο. Η θάλασσα, πουθενά. Βρήκαμε τον φωτογράφο για να μάθουμε περισσότερα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Amuse: Μπορείς να μας πεις για την απόφαση να δώσεις τον τίτλοFlotsamστο βιβλίο; Ward Roberts: Η λέξη «Flotsam» δηλώνει συντρίμμια ναυαγίου ή σκουπίδια που ξεβράστηκαν στην παραλία και μου αρέσει η λεπτή αμφισημία αυτής της αναφοράς. Την πρώτη φορά που πήγα στη Ροκαγουέι Μπιτς, περίπου μια ώρα έξω από το Μανχάταν, μου φάνηκε πολύ παράξενο να βλέπω μια σειρά πανομοιότυπους ουρανοξύστες με κατοικίες και μετά ένα χιλιόμετρο άμμο, μέχρι τον ωκεανό. Ήταν σχεδόν εξωπραγματικό.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλά έργα λόγω των ζημιών από τον τυφώνα Σάντι, το 2012. Πολλά νέα κτίρια χτίστηκαν, σειρές πανομοιότυπων σπιτιών με άσπρους φράχτες. Έχει κάτι πολύ απόκοσμο όλο αυτό, κάτι που σε ταράζει.
Έχω δει και πολλή φτώχια εκεί. Εκδηλώνεται με παράξενους τρόπους, κάποιος για παράδειγμα ξαπλώνει στην παραλία μες στα σκουπίδια και φτάνεις να αναρωτιέσαι γιατί δεν τα παίρνει να τα πετάξει ή να πάει κάπου αλλού όπου δεν έχει σκουπίδια. Είναι σχεδόν σαν να το έχει συνηθίσει τόσο, που δεν το προσέχει πια.
Πώς νομίζεις ότι σε επηρέασε το γεγονός ότι μεγάλωσες στο Χονγκ Κονγκ;
Μου έδωσε μια ενδιαφέρουσα αίσθηση πολιτισμικής διαφορετικότητας και κατανόηση των διαφορετικών τύπων αρχιτεκτονικής. Επίσης, συνειδητοποίησα πώς η εγγύτητα επηρεάζει τον τρόπο που ζουν οι άνθρωποι. Τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο Χονγκ Κονγκ ζει πολύς κόσμος σε μεγάλη εγγύτητα και αυτό έχει επηρεάσει σίγουρα τη δουλειά μου - η επανάληψη στον τρόπο στέγασης και στον τρόπο ζωής. Το Χονγκ Κονγκ, το αποκαλώ μούσα μου. Με εμπνέει πολύ. Κάθε φορά που πηγαίνω εκεί, μου έρχεται και κάποια ιδέα για μια καινούρια σειρά.
Γιατί βγάζεις φωτογραφίες;
Η φωτογραφία είναι σαν ψυχοθεραπεία για μένα. Είναι ένας τρόπος να εκφραστώ όταν δεν βρίσκω λόγια. Έχω ακούσει πολλούς καλλιτέχνες να το λένε και ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Χρησιμοποιώ τη φωτογραφία για να κάνω ερωτήσεις για την ανθρώπινη φύση και για τη δική μου αντίληψη για τον κόσμο. Τη χρησιμοποιώ για να οπτικοποιήσω κάποιες ιδέες και συναισθήματά μου. Γιατί νιώθω την ανάγκη να φωτογραφίσω συγκεκριμένους χώρους ή να εξερευνήσω συγκεκριμένα θέματα; Πρέπει να συνεχίσω να το κάνω, για να το ανακαλύψω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποιοι καλλιτέχνες εμπνέουν τη δουλειά σου;
Ο σκηνοθέτης Jacques Tati είναι μεγάλη επιρροή σ' αυτήν τη φάση. Αυτήν την εποχή, με εμπνέει πολύ το σινεμά. Ο Gaspar Noé είναι ένας σκηνοθέτης που, επίσης, με εμπνέει. Η δουλειά του έχει μια ροή και μια ευαισθησία, ιδίως ως προς τη χρωματική παλέτα, με την οποία νιώθω μια συνάφεια.
Πάνω σε τι δουλεύεις σ' αυτήν τη φάση;
Κάνω μια σειρά νεκρής φύσης βασισμένη στην καρδιά. Βρίσκω διαφορετικές καρδιές από χασάπηδες, σφαγεία. Έχει σχέση με προσωπικά θέματα υγείας –είχα πρόβλημα καρδιακής ανεπάρκειας-, αλλά έχει να κάνει και με τη θλίψη και την πολιτισμική διαφορετικότητα.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
