Ο Έλληνας που Πέταξε το Κοστούμι, για το Γιλέκο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη δημιουργία της νέας στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το συγκεκριμένο άρθρο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, υπογράφει ο Βαγγέλης Κασσωτάκης, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε αποστολές με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην Ιορδανία, το Μπαγκλαντές και το Καμερούν. Εάν θέλεις κι εσύ να ακολουθήσεις το παράδειγμα του Βαγγέλη κάνε κλικ εδώ.

Ήταν τέλη του 2012. Μάζεψα τα πράγματά μου από το γραφείο μου στο Λονδίνο και έκλεισα πίσω μου την πόρτα που έγραφε «Διευθυντής Marketing». Ένας κύκλος 11 ετών στον διάσημο οίκο Cartier είχε κλείσει. Ένας ακόμη μεγαλύτερος κύκλος 15 χρόνων στις επιχειρήσεις είχε ρίξει αυλαία. Τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι επτά χρόνια αργότερα θα επέστρεφα από την τρίτη μου αποστολή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, στο Καμερούν.

Αν και η γνωριμία με απομακρυσμένους λαούς και ο ανθρωπισμός ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου από έφηβος ακόμη, στην πορεία της ζωής μου θεώρησα ότι αυτό ήταν ένα πολύ μακρινό όνειρο. Ναι, θα ήταν κάτι πολύ ωραίο, αλλά για μια άλλη ζωή. Εγώ ήδη έπαιρνα τον δρόμο μου. Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά και έκανα MBA στην Ολλανδία. Μεγάλωνα με το γνωστό αφήγημα της ελληνικής κοινωνίας ότι μέσα από μία καλή θέση στις επιχειρήσεις, θα αποκτήσεις μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή. Το να ασχοληθώ με τον επιχειρηματικό τομέα ήταν φυσικό επακόλουθο.

Και έτσι πέρασα 15 χρόνια στις επιχειρήσεις. Δούλεψα σκληρά, αλλά ήμουν και πολύ τυχερός. Γνώρισα αξιόλογους συναδέλφους, πήγα σε μια καταξιωμένη εταιρεία, είχα μια καριέρα με συνεχώς ανοδική πορεία, χωρίς πολύ μεγάλες απογοητεύσεις, με καλό μισθό και αρκετά προνόμια. Και τότε αναρωτήθηκα αν, μέσα σε όλο αυτό, εγώ είχα βρει τη δική μου προσωπική ευτυχία. Και η απάντηση δεν ήταν αυτή που φανταζόμουν. Ένιωθα ότι κάτι λείπει. Κάτι σημαντικό.

Όλοι μας νομίζω, σε κάποια φάση της ζωής μας, ψάχνουμε να βρούμε ένα νόημα σε αυτό που κάνουμε. Εγώ ένιωθα την ανάγκη να ανακαλύψω περισσότερα για τον κόσμο, να ταξιδέψω, να γνωρίσω ανθρώπους που ζουν κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, να γνωρίσω τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και ήθελα να τον γνωρίσω βαθιά κι όχι επιφανειακά. Ήξερα ότι εκεί έξω υπάρχουν αδικίες και θα ήθελα να κάνω κάτι για αυτό. Αν απλώς συνέχιζα την πορεία μου στον επιχειρηματικό δρόμο, κάποια από αυτά μου τα όνειρά μου θα έμεναν ανικανοποίητα.

Έτσι αποφάσισα να φύγω και να ταξιδέψω πέντε μήνες στη Λατινική Αμερική. Μέχρι τότε οι διακοπές μου δεν ήταν ποτέ πάνω από μία εβδομάδα και φυσικά ήταν όλα οργανωμένα και προγραμματισμένα. Βγαίνοντας λοιπόν από τα κουτάκια μου και από τις ζώνες ασφαλείας που είχα μάθει να βάζω στη ζωή μου, έκλεισα ένα one way εισιτήριο για Κούβα χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ταξίδεψα μόνος σε 14 χώρες στη Λατινική Αμερική. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε δεν είχα κάνει τίποτα δίχως παρέα. Ούτε μια μπίρα δεν έπινα μόνος μου.

Ένιωσα όμως ότι ήταν μια εσωτερική ανάγκη να ζήσω κάποια πράγματα μόνος. Ταξίδεψα σε πολλά μέρη, πήγαινα κάπου και έμενα όσο ένιωθα καλά εκεί. Γνώριζα ανθρώπους, πολιτισμούς, άκουγα ιστορίες. Όταν δεν έχεις πολλές επιρροές και είσαι μόνος σου, ξεκαθαρίζεις κάποια πράγματα. Υπάρχει ησυχία στο μυαλό σου. Κοιμάσαι και ξυπνάς με κάποιες ιδέες, ταξιδεύεις σε χώρες που έχεις πολλά ερεθίσματα, βλέπεις τι συμβαίνει στον κόσμο. Χωρίς να έχεις κάποιον δίπλα σου που έχει μία εικόνα για σένα από την προηγούμενη ζωή σου, και να σε επηρεάζει σε κάποιο βαθμό, είναι σαν να ξεκινάς τελείως ελεύθερος.

«Με Βλέπει Κανείς στην Άλλη Άκρη του Ίντερνετ;»

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Αυτό το ταξίδι ήταν κατά κάποιο τρόπο η δική μου επανάσταση. Με βοήθησε να βάλω προτεραιότητες, να καταλάβω τι είναι σημαντικό για μένα, ποιο ήταν το νόημα που θα ήθελα να έχει η ζωή μου. Επιστρέφοντας, είχα ήδη αλλάξει. Ένιωθα πιο ελεύθερος, πιο τολμηρός, πιο κοντά στον εαυτό μου. Στον επιχειρηματικό κόσμο είναι αρκετά δύσκολο να είσαι εαυτός σου. Πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις περισσότερους συμβιβασμούς. Σε αυτό το ταξίδι ένιωσα ότι πέταξα πια το κοστούμι μου, τον χαρτοφύλακά μου και μαζί με αυτά, πολλές συμβάσεις με τις οποίες ζούσα μέχρι τότε. Βρέθηκα πιο κοντά στο εσωτερικό μου εγώ, σε αυτό που ήμουν πάντα, σε αυτό που από εδώ και πέρα με καλούσε να το ακολουθήσω. Πολλοί άνθρωποι που με είδαν μετά το ταξίδι, μου είπαν «άλλαξες». Και ήταν αλήθεια. Είχαν ήδη μπει μέσα μου τα πρώτα ψήγματα της ιδέας που είχα ως έφηβος και αλλάζοντας πλεύση αποφάσισα να ασχοληθώ με την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Άγνωστος όμως κόσμος για εμένα μέχρι τότε. Επέστρεψα στην Ελλάδα, έκανα consulting σε κάποιες εταιρίες και παράλληλα έκανα κάποιες μικρές αποστολές σε Αμαζόνιο και Αφρική με τη βοήθεια ανθρωπολόγων που είχα γνωρίσει στο Λονδίνο και μελετούσαν διάφορες φυλές. Και έτσι ο ένας κρίκος ενώθηκε με τον άλλο και έφτασα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και ξεκίνησα τις αποστολές ως διοικητικός. Ήθελα να βρω ακριβώς αυτό, να γίνω μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για να βοηθήσουμε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη πολύ μακριά από εμάς. Η φιλοσοφία και οι αρχές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα -και όλα αυτά που έχω ζήσει μετά από δύο χρόνια αποστολών στην Ιορδανία, το Μπαγκλαντές και το Καμερούν- με καλύπτουν απόλυτα.

Οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, οι εμπειρίες που έχω πάρει μέχρι στιγμής, η ικανοποίηση μετά από κάθε αποστολή είναι κάτι το μοναδικό. Αν και τα δύο αυτά τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα, επειδή ήμουν μακριά από αγαπημένους ανθρώπους, νιώθω πιο γεμάτος από οτιδήποτε άλλο έχω κάνει στη ζωή μου. Ό,τι και να συμβεί σε κάθε αποστολή, όσο δύσκολη και να είναι, το γεγονός ότι πας κάπου και βοηθάς να σωθούν ανθρώπινες ζωές δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Συνειδητοποιείς ότι αυτό το χρονικό διάστημα που έλειψες, έλειψες για να κάνεις κάτι σπουδαίο.

Κάποιοι μου λένε ότι αυτός ο δρόμος είναι σκληρός. Για μένα, συχνά, η σκληρότητα που συναντάς στον επιχειρηματικό κόσμο είναι μεγαλύτερη. Εδώ οι άνθρωποι είναι συνήθως πιο συνειδητοποιημένοι, πιο ειλικρινείς, με πιο ξεκάθαρα κίνητρα. Στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα κάποιες καθημερινές εικόνες και καταστάσεις που βιώνεις στις αποστολές είναι σίγουρα σκληρές, αλλά το να κλείνεις τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, ή το να ξυπνάς κάθε μέρα και να πηγαίνεις κάπου χωρίς συχνά να έχεις καταλάβει το νόημα πίσω από αυτό, είναι ακόμη πιο σκληρό.

Για μένα το νόημα της ζωής είναι να μη σταματάς ποτέ να το ψάχνεις. Στην προηγούμενή μου ζωή είχα κάποια στιγμή σταματήσει να το αναζητώ. Σήμερα δεν μπορώ να πω ότι το έχω βρει, αλλά σίγουρα το ψάχνω λίγο περισσότερο. Δεν κλείνω τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν ζω πια σε κουτάκια. Δεν φοράω παρωπίδες. Ζω από την πρώτη γραμμή καταστάσεις δύσκολες που βγάζουν στους ανθρώπους τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό τους. Δεν είμαι πια απλός παρατηρητής. Προσπαθώ όχι μόνο να ανακαλύψω το νόημα της δικής μου ζωής, αλλά να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να βρουν το δικό τους. Και σίγουρα αυτή η ζωή με φέρνει πιο κοντά στη δική μου απάντηση.

Περισσότερα από το VICE

Η Αστυνομία Γκράφιτι, η Ομάδα «1UP» και οι Δημοτικές Εκλογές της Αθήνας

Μια Performer Πορνό Καταρρίπτει Μύθους Γύρω από Αυτό

5 (+1) Περίεργα Αντικείμενα που Έχουμε Δει σε Πάγκους Ελληνικών Ομάδων