Showgirls

Οι αρθρογράφοι, Alexandra και Natalia, ποζάρουν πάνω σε ένα φορτηγό έξω απ' το Club 203. (All photos by Lizzie Hollins).

Όλοι ξέρουν πόσο γοητευτικά μέρη μπορούν εν δυνάμει να γίνουν τα στριπτιζάδικα, αλλά ίσως δεν υπάρχει άλλο τόσο γοητευτικό, όσο ένα στο Moriarty, στο Νέο Μεξικό -μια στάση φορτηγών με ταριχευμένα ζώα, τα σουτιέν των πρώην εργαζομένων στους τοίχους, μερικούς στύλους, άφθονο black light και πολλά βυζιά. Δεν έχει σημασία που η ιστοσελίδα Ultimate Strip Club List το περιγράφει ως τον τόπο «όπου οι στρίπερ πάνε για να πεθάνουν». Η Νatalia Leite και η Alexandra Roxo πείστηκαν ότι ήταν μια λύση στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισαν προσπαθώντας να κερδίσουν τα προς το ζην ως κινηματογραφίστριες, έτσι έφυγαν από το Μπρούκλιν για να γυρίσουν μια ταινία για τη «δουλειά των ονείρων τους».

Τέτοιες παρεϊστικες ιστορίες συνήθως περιλαμβάνουν ένα εξαθλιωμένο μοτέλ και πολλή μεθαμφεταμίνη, ενώ τελειώνουν με πτώματα σε κάδους σκουπιδιών. Η συγκεκριμένη, όμως, είναι εξαίρεση -περίπου. Ναι, οι δύο φίλες έμειναν σε ένα μοτέλ γεμάτο με μύγες και ναι, ο γιος του προηγούμενου ιδιοκτήτη χρησιμοποιούσε ένα από τα δωμάτια ως εργαστήριο μεθαμφεταμίνης. Αλλά και οι δύο εξακολουθούν να έχουν όλα τα άκρα τους και τα χρησιμοποίησαν για να κινηματογραφήσουν την εμπειρία τους, εξερευνώντας το πώς θα ήταν θα ήταν να αντάλλαζαν ζωές με τις γυναίκες που χορεύουν στα γόνατα των φορτηγατζήδων του Highway 40.

Σκεφτείτε μια περφόρμανς της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, διασταυρωμένη με ένα περίεργο επεισόδιο του Wife Swap, σκηνοθετημένο από τις κόρες του David Lynch, σε ένα μέρος όπου ένας μονόφθαλμος τύπος που αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι μοιράζεται συμβουλές διαλογισμού με δύο γυμνές γυναίκες. Μετά από 13 ημέρες, κατά τις οποίες οι δυο τους χόρευαν μαζί και κοιμούνταν στο ίδιο κρεβάτι κάθε βράδυ, είχαν ακόμα πολλά να συζητήσουν, έτσι πήραν συνέντευξη η μία από την άλλη, σχετικά με την εμπειρία τους. Την οποία μπορείτε να ξαναζήσετε μαζί τους μέσω του θαύματος που ονομάζεται internet βίντεο, αργότερα αυτό τον μήνα.

Ναταλία Leite: Ανυπομονώ για την ημέρα που θα πω στα εγγόνια μου ιστορίες για εκείνη τη φορά που αποφασίσαμε να γίνουμε χορεύτριες σε στριπ κλάμπ στη μέση της ερήμου. Μου φαίνεται λίγο σουρεαλιστικό τώρα να σκέφτομαι ότι αυτή ήταν η ζωή μας πριν από μερικούς μήνες - ότι ζούσαμε από τα χρήματα που βγάζαμε χορεύοντας τόπλες για μοναχικούς φορτηγατζήδες και ότι πέφταμε για ύπνο με τα εξτένσιον που είχαν σφουγγαρίσει τη βρωμερή σκηνή το προηγούμενο βράδυ.

Αλεξάνδρα Roxo: Μόνο εσένα θα σε ενθουσίαζε να λες κάτι τέτοιο στα εγγόνια σου.

Ποια νομίζεις ότι ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην όλη εμπειρία;

Η ιδέα ήταν τρομακτική από την αρχή -από τη στιγμή που μιλάμε για διαμονή σε ένα στριπτιζάδικο της εθνικής οδού. Το μοτέλ των εγκαταστάσεων είχε μόνο ένα λειτουργικό δωμάτιο, περιτριγυρισμένο από άντρες που κοιμούνται στα φορτηγά τους. Όταν είπαμε «εντάξει, απλά θα μείνουμε σε αυτό το ένα δωμάτιο» άρχισα να ξυπνάω με αγχώδη όνειρα και πραγματικά φρίκαρα, γιατί όταν είσαι γυναίκα, έχεις ούτως ή άλλως τόσα πολλά σκατά να αντιμετωπίσεις στη ζωή σου. Απλά γιατί είσαι γυναίκα.

Παρενόχληση από τους άνδρες και τέτοια;

Ναι, να παρενοχλείσαι ή να δέχεσαι επίθεση ή οτιδήποτε. Έτσι, το να θέτεις τον εαυτό σου σκόπιμα σε μια κατάσταση που ξέρεις ότι υπάρχει υψηλός κίνδυνος, το να είσαι στη μέση του πουθενά σε αυτό το μικρό μοτέλ που περιβάλλεται από φορτηγατζήδες τη νύχτα, και το να εργάζεσαι σε αυτό το κλαμπ - ακουγόταν επικίνδυνο. Το άλλο τρομακτικό κομμάτι ήταν η ευπάθεια του να είσαι γυμνή μπροστά σε αυτούς τους μεγαλόσωμους φορτηγατζήδες.

Σίγουρα. Ένιωθα σαν να υπήρχε για μένα ο φόβος ότι κάποιος θα έκανε ή θα έλεγε κάτι, ακόμα και μέσα στο κλαμπ που θα με στεναχωρούσε πραγματικά.

Έμαθα τόσα πολλά για τους φορτηγατζήδες. Βρίσκονται συνεχώς στον δρόμο, άρα η ζωή τους είναι εντελώς απομονωμένη. Κάποιοι από αυτούς δεν έχουν αγαπήσει ποτέ ή δεν είχαν ποτέ μια στενή εμπειρία με γυναίκα. Μερικοί από αυτούς δεν ξέρουν πώς να αλληλεπιδρούν με το άλλο φύλο. Αισθάνομαι ότι μέχρι το τέλος αυτής της εμπειρίας, η στάση μου άλλαξε, καθώς από αμυντική και επιφυλακτική, απέκτησα περισσότερη κατανόηση και συμπάθεια.

Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον μέρος. Είναι σαν να κοιτάς σε ένα μικρό τρυβλίο Petri και να βλέπεις πώς οι άνθρωποι από διαφορετικά υπόβαθρα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε αυτό το κλειστό περιβάλλον.

Πραγματικά ποθούν την οικειότητα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο χορός αποτελεί πύλη προς μια συνομιλία και αυτό προσφέρει κάτι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν να μιλήσουν όταν βρίσκονται στο δρόμο. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δίνεις το χρόνο και την ενέργειά σου. Γι' αυτά είναι που θέλουν να πληρώσουν, και όχι τόσο για το τρίψιμο του κώλου σου πάνω τους.

Και για να μην τους κρίνεις. Θυμάμαι μία από τις χορεύτριες που κάναμε παρέα, η Daisy, έλεγε πως νιώθει ότι ο σκοπός της στη ζωή είναι να βοηθάει τους ανθρώπους. Ίσως, με τον τρόπο της, το πετυχαίνει αυτό χορεύοντας.

Τα κορίτσια εκεί είναι καταπληκτικά. Και σε κάποιο βαθμό μας αποδέχθηκαν πραγματικά.

Εντελώς. Το άλλο ενδιαφέρον κομμάτι είναι η σχέση μεταξύ των γυναικών στο κλαμπ και το πώς τίθεται η ιστορία των γυναικείων σχέσεων στο μικροσκόπιο, διότι εδώ έχουμε γυναίκες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τους άνδρες, την προσοχή και τα χρήματά τους. Μερικές από αυτές μας δέχτηκαν, ενώ κάποιες άλλες ήταν σίγουρα ύπουλες προς εμάς αλλά και μεταξύ τους. Ο ιδιοκτήτης, ο Ryan, μας είπε ιστορίες για κορίτσια που κατουρούσαν στις τσάντες των άλλων στα αποδυτήρια -εντελώς τρελά πράγματα. Ένα από τα κορίτσια εκεί με αντιπαθούσε εμφανώς, χωρίς κανένα λόγο. Αλλά και πάλι, κατά πάσα πιθανότητα είχε πάρει ναρκωτικά. Μιλούσε για το πώς κάποιες φορές χορεύει με την κόρη της, η οποία είναι εξαρτημένη από τη μεθαμφεταμίνη και το έσκασε μαζί με έναν νάνο.

Οι άνθρωποι -πελάτες και χορεύτριες- ήταν πολύ ανοιχτοί ως προς το να πουν τις ιστορίες τους. Σε βλέπουν και είναι σε φάση: «Γεια σου, προσπάθησα να αυτοκτονήσω κόβοντας το μισό μου χέρι» και λες: «Ουάου, ας μπούμε στο ψητό.» Υπήρχαν πολλοί βετεράνοι πολέμου και πρώην χρήστες. Όλοι ήταν τόσο ανοιχτοί να μιλήσουν για όλα.

Αυτό που κρατάω από την εμπειρία μου είναι ότι το να πηγαίνεις σε στριπτιζάδικο είναι σαν μια συνεδρία ψυχοθεραπείας.

Χορός δεν είναι μόνο να βγάζεις τη μπλούζα σου. Έχει να κάνει με έναν συνολικό ρόλο, να είσαι ψυχοθεραπευτής, φίλος, ακροατής. Έχω μεγάλο σεβασμό γι' αυτές τις γυναίκες τώρα. Ο χορός παίζει δευτερεύοντα ρόλο και (όταν τον βλέπεις) καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει διαφορά από τις μαζορέτες των Dallas Cowboys ή από οποιοδήποτε είδος γυναίκας καλλιτέχνη. Υπάρχει αρκετός κοινωνικός στιγματισμός που συνδέεται με αυτή τη δουλειά, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν είναι και τόσο διαφορετική.

Ναι, ποια είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ του να χοροπηδάς εδώ κι εκεί με τα βυζιά σου στριμωγμένα σε ένα μικρό σουτιέν αντί να είσαι τόπλες; 'Ολα έχουν να κάνουν με την ψευδαίσθηση του σεξ. Νομίζω ότι όσο περισσότερο χρόνο περνούσαμε εκεί, τόσο πιο φυσιολογικό γινόταν το γυμνό.

Όταν χορεύαμε στη σκηνή, δεν αισθανόμασταν καθόλου σέξι. Προσπάθησα να χορεύω κάπως σέξι, επειδή είμαι από την Ατλάντα και μεγάλωσα με αυτό το είδος χορού. Το κατάλαβα όταν επιστρέψαμε και παρακολουθήσαμε το βίντεο. Μια από τις χορεύτριες μιλούσε στον DJ και ήταν κάπως: «Τι στο διάολο; Είμαστε στο Dirty Dancing;». Και κατάλαβα ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος που χορεύουν τα κορίτσια εκεί.

Υπάρχει κάτι πολύ ζωώδες στην όλη εμπειρία.

Αλλά μερικές φορές το να είσαι στη σκηνή είναι απαίσιο. Υπάρχουν τύποι που στέκονται στην άκρη της σκηνής κοιτάζοντας σε επίμονα, δεν χαμογελούν, δεν δίνουν χρήματα και αυτό σε κάνει να νιώθεις χάλια για λίγο -ή τουλάχιστον έτσι έκανε εμένα να νιώθω.

Απλά με τρόμαζε. Μια νύχτα ένας τύπος είχε τα μάτια του πάνω μου όλο το βράδυ και ήμουν κάπως: «Ωχ, όχι, αυτός ο τύπος θα μπορούσε να είναι πραγματικός ψυχοπαθής.»

Ναι, επίσης υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν απαίσια πράγματα ενώ βρισκόμουν στη σκηνή. Ένιωθα ότι έπρεπε να πιω για να ανεβώ εκεί και ήταν πραγματικά δύσκολο τις πρώτες φορές. Ήταν πραγματικά παράξενο να σκέφτομαι: «Πάω να βγάλω τα ρούχα μου μπροστά σε αυτούς τους τεράστιους ιδρωμένους τύπους». Αλλά, αφού το κάνεις μερικές φορές, στην πορεία γίνεται ευκολότερο.

Pain

Daisy

Mocha

Ο πιο δημοφιλής δρόμος στο Moriarty, στο Νέο Μεξικό.