Καθώς περίμενα να βγει το τελευταίο επεισόδιο του Mr Robot, το οποίο είχε αναβληθεί για μια εβδομάδα λόγω των δολοφονιών στο κανάλι WDBJ7 της Βιρτζίνια των ΗΠΑ, είπα να δω τι «έλεγε» το άλλο μεγάλο hit του φετινού καλοκαιριού, το Sense8. Πριν μερικά βράδια λοιπόν, είδα και τα τρία τελευταία επεισόδια, σε binge watching mode, επειδή απλά δεν μπορούσα να το αφήσω.Τα συναισθήματα που μου έβγαλε αυτή η σειρά είναι περίεργα και προσπαθώ εδώ και κάποιες μέρες να τα βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου, μπας και καταφέρω να γράψω κάτι. Παρακαλώ να εκτιμηθεί η προσπάθεια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η σειρά ξεκινάει με μια γυναίκα που αυτοκτονεί (Darryl Hannah) και παράλληλα 8 άνθρωποι, που έχουν γεννηθεί όλοι στις 8 Αύγουστου, σε 8 διαφορετικές χώρες του πλανήτη, το «βλέπουν» σαν όραμα. Έτσι γεννιέται η ομάδα τους (cluster) και ξαφνικά έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους, να βρίσκονται εικονικά παρόντες στον ίδιο χώρο, αλλά και να βοηθούν ο ένας τον άλλον σε διάφορες καταστάσεις. Ένας άνδρας, που ο ρόλος του παραμένει μέχρι και το τέλος της σεζόν αδιευκρίνιστος (Naveen Andrews, ή αλλιώς ο Sayid από το Lost), τους βοηθάει να καταλάβουν τι τους συμβαίνει και τι είναι.
Οι ήρωες είναι: ένας κρυφο-γκέι σταρ του μεξικανικού σινεμά, μια Ισλανδή DJ, ένας Γερμανός μικροαπατεώνας, μια Ινδή φαρμακοποιός, ένας Κενυάτης οδηγός λεωφορείου, μια Κορεάτισα επιχειρηματίας και kickboxer (που, ναι δέρνει κόσμο), μια διεμφυλική (transgender) χάκερ από το Σαν Φρανσίσκο και ένας αστυνομικός από το Σικάγο. Φαντάζομαι ότι, σε αυτό το σημείο, έχετε καταλάβει ότι πρόκειται για sci-fi και ίσως να σας περνάει από το μυαλό το Lost, όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Και σωστά, μιας και η σειρά θεωρείται το νέο Lost. Προσωπικά, ελπίζω πως ΔΕΝ θα είναι σαν το Lost, για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν έχω καμία διάθεση να χάσω τόσο χρόνο για μια ακόμα μαλακία.Πίσω από τη σειρά είναι τα αδέρφια Wachowski (Matrix, Cloud Atlas, JupiterAscending), που γράφουν-σκηνοθετούν και ο Joe Michael Straczynski (Babylon 5, Thor, World War Z). Νομίζω πως είναι περιττό να πω ότι κινηματογραφικά η σειρά είναι άψογη - με τους Wachowskis άλλωστε πίσω από τις κάμερες δεν περιμένεις και τίποτα λιγότερο. Εάν ξέρουν να κάνουν κάτι καλά είναι να δημιουργούν φανταστικούς κόσμους και καταστάσεις, που οπτικά σε κάνουν να χαζεύεις και να αναρωτιέσαι «μα πως το έκαναν αυτό τώρα», με το κάθε επεισόδιο να μοιάζει με ένα μίνι blockbuster.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γυρισμένη σε 8 διαφορετικές πόλεις και χώρες -Βερολίνο, Βομβάη, Λονδίνο, Ρέυκιαβικ, Σαν Φρανσίσκο, Μέξικο Σίτυ, Σεούλ, Σικάγο και Ναϊρόμπι (αυτές είναι 9, το ξέρω, αλλά «παίζει» κι ένα ταξίδι)- σου δίνει την αίσθηση ότι βλέπεις 8 διαφορετικές σειρές με 8 διαφορετικές πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα στα πρώτα επεισόδια που μας συστήνουν τον κάθε χαρακτήρα και την ιστορία του χωριστά. Οι σκηνές δράσης θυμίζουν Matrix αρκετά και είναι γενικά γαμάτες - και μιλώντας για «γαμάτες» να πω εδώ ότι έχει και μπόλικο σεξ. Τόσο που αν το παρακολουθείς με κάποιον που δεν έχεις ερωτική σχέση, κάποια στιγμή θα αισθανθείς άβολα.Η σειρά ξεκινάει κάπως αργά και, αν δεν της δώσεις λίγο χρόνο, εύκολα μπορεί να την παρατήσεις, αλλά θεωρώ ότι αξίζει την ευκαιρία μιας και τα τελευταία επεισόδια πιστεύω ότι ανταμείβουν. Η πλοκή παρουσιάζει μερικά κενά και, σε σημεία, αναρωτιέσαι τι στα κομμάτια συμβαίνει. Όμως, είναι κάτι άλλο το οποίο έχει αυτή η σειρά, που με έκανε να τα παραβλέψω. Σου δημιουργεί συναισθήματα. Τι εννοώ με αυτό τώρα; Καταρχάς, αγγίζει πάρα πολλά ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα: ρατσισμό, κοινωνική αποδοχή, ισότητα, ομοφυλοφιλία, φυλετικές διαφορές, κοινωνικές διαφορές, οικογένεια, φιλία, διαφορετικότητα, θρησκεία. Τα βάζει όλα κάτω από την ίδια ομπρέλα, με τους χαρακτήρες να παλεύουν με τους γύρω τους, τις οικογένειές τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς, στην προσπάθειά τους να είναι αποδεκτοί για αυτό που είναι, πρεσβεύουν ή θέλουν να γίνουν.
Το οπτικό κομμάτι, συνδυαστικά με το μουσικό, είναι κάτι που απλά δεν γράφεται. Αυτή η σκηνή, που είναι η αγαπημένη μου μαζί με τη σκηνή με την κλασσική ορχήστρα στο προτελευταίο επεισόδιο, ίσως δίνει μια ιδέα.Το βασικό μήνυμα που εξέλαβα εγώ πάντως, είναι ότι τα πάντα καταλήγουν σε ένα πράγμα: την αγάπη. Όλες τις εκφάνσεις της αγάπης - ερωτική, παιδιών προς γονείς, γονιών προς παιδιά, αδελφική και πάει λέγοντας. Δεν έχει σημασία από πού είσαι, τι πιστεύεις, ποιον ερωτεύεσαι, επειδή απλά όλοι το ίδιο θέλουμε στην τελική, to love and to be loved. Αυτό είναι ένα μήνυμα, κάτι που με έκανε να αισθανθώ όμορφα στο κλείσιμο της σεζόν κι ας μην έχω ακόμα καταλάβει τι ακριβώς «παίζει» με τους sensates. Και τώρα, πάω να πνίξω αυτόν τον ρομαντισμό, που ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου, με κάνα gin, διότι πόσο συναίσθημα να αντέξω η γυναίκα;Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
