Υπάρχει ένας τόπος στην καρδιά της Αθήνας που παρέμεινε για πολλά χρόνια ανέγγιχτος από το δόγμα του «εξευγενισμού» των γειτονιών , τις στρατηγικές ελέγχου των μαζών και τη γκρίζα τσιμεντοποιημένη ομοιομορφία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Στη συνείδηση ενός μεγάλου κομματιού της νεολαίας είναι ταυτισμένος με τα χειρότερα φοιτητικά μεθύσια, τα κυνηγητά με την αστυνομία έπειτα από μεγάλες πορείες, τις ζωηρές πολιτικές συζητήσεις μέχρι το πρώτο φως. Τα Εξάρχεια είναι η πιο ιδιαίτερη γειτονιά της πρωτεύουσας. Το μέρος που μια κατηγορία ταξιτζήδων παίρνει μια γκριμάτσα καχυποψίας όταν το αναφέρεις ως προορισμό και που αν τύχει και τρακάρεις εκεί τριγύρω φτάνουν πρώτα τα ΜΑΤ και μετά η Τροχαία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σκιαγραφήθηκε στο δημόσιο λόγο ως φυτώριο ανομίας σε μια υπερδιογκωμένη και στρεβλή προβολή και ενέπνευσε κατά καιρούς διάφορες κακόηχες αστυνομικές επιχειρήσεις. Διασώθηκε όμως από το real estate και τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς και κινδυνεύει τώρα από μια μαφία που λυμαίνεται τους δρόμους και τη μνήμη τους. Εδώ και δύο χρόνια στα λημέρια της Γώγου και του Ασιμου συχνάζουν τύποι που δεν είναι ποιητές. Καταλαμβάνουν ένα κομμάτι του δημόσιου χώρου, στήνουν πιάτσες ναρκωτικών και αναπαράγουν σεξιστικά, ομοφοβικά και ρατσιστικά στερεότυπα που αμαυρώνουν την ελευθεριακή κουλτούρα της περιοχής. Παρ' όλα αυτά εδώ και ένα μήνα οι κάτοικοι και οι θαμώνες των Εξαρχείων έσπασαν την ομερτά και αναπτύσσουν ένα εγχείρημα επανοικειοποίηση του χώρου και της μνήμης.Οι ποιητές ξαναγύρισαν στα Εξάρχεια και οι δρόμοι απέκτησαν πάλι μια νοηματοδότηση που ξεφεύγει από ένα φθηνό νταλαβέρι θανάτου. Με την καθημερινή δράση και το μεράκι μιας πρωτοβουλίας πολιτών , η Θεμιστοκλέους έγινε πάλι ο πεζόδρομος της συλλογικής συνεύρεσης, του αυτοσχέδιου γλεντιού και του καλλιτεχνικού πειραματισμού. Κυρίως με την επιμονή και την όρεξη τους, διαμόρφωσαν μια δυνατότητα όχι απλώς να αποθαρρύνουν διακινητές και τραμπούκους, αλλά να γνωριστούν μεταξύ τους ανταλλάσσοντας κάτι παραπάνω από μια αδιάφορη ματιά και μια τυπική καλημέρα.Η Δευτέρα που μας πέρασε ήταν μια τέτοια βραδιά. Οι στίχοι της Γώγου, του Ασιμου και του Morisson διασταυρώθηκαν στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Δερβενίων με τη μουσική του Manu Chao, του Tom Waits και το πάθος νέων ηθοποιών σ' ένα αυθόρμητο εργαστήρι καλλιτεχνικής παραγωγής. Η Μαίρη Μαραγκουδάκη και οι μαθητές της από το studio της οδού Πλαταιών παρουσίασαν το θεατρικό δρώμενο «Ποιητές του δρόμου» σε μια διαρκή αλληλεπίδραση μ' ένα κοινό που είχε συνηθίσει να κοιτάζει τα πεζούλια της γειτονιάς του πίσω από τις κατεβασμένες γρίλιες των μπαλκονιών. Ήταν μια θεατρική παράσταση που φτιάχτηκε για να παιχτεί στο δρόμο, βασισμένη στα κείμενα ανθρώπων που έζησαν στο δρόμο, σε ανάδραση με αυτούς που την παρακολουθούν στο δρόμο και κυρίως με τον αντικατοπτρισμό των αντιθέσεων του δρόμου. Όσοι έτυχε να περνάνε από κει, κοντοστάθηκαν με απορία και χάζεψαν το παράξενο θέαμα μέχρι τη στιγμή της υπόκλισης -ακολούθησε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Μια μαθήτρια μου είναι κάτοικος των Εξαρχείων. Μάθαμε για τον αγώνα των κατοίκων να κάνουν ανθρώπινη τη γειτονιά τους και θέλαμε να συνεισφέρουμε. Υπήρχε ανάγκη να φωτιστεί αυτό το σκοτάδι της Θεμιστοκλέους που την έκανε απροσπέλαστη. Εμένα προσωπικά είναι ειδικότητα μου το θέατρο δρόμου. Είναι συνάμα τρομερά δύσκολο και γοητευτικό. Εδώ δεν υπάρχουν συμβάσεις. Αν δε σου αρέσει, φεύγεις. Είναι όμως και μια προσπάθεια που αποσκοπεί να φέρει το θέατρο στον κόσμο και όχι τον κόσμο στο Θέατρο» μου λέει μετά το τέλος της παράστασης η ηθοποιός και σκηνοθέτρια, Μαίρη Μαραγκουδάκη.Το πιο πρωτοποριακό στοιχειό της παράστασης ήταν εκείνο που οι ηθοποιοί μοίρασαν χαρτάκια με ερωτήσεις στο κοινό και ενσωμάτωσαν την ίδια ώρα στο κείμενο τις απαντήσεις τους. Ρώτησα λοιπόν το Χρήστο, τη Φανή και τη Δανάη ποιες από τις απαντήσεις που γράφτηκαν σ' αυτό το αλλόκοτο ραβασάκι τους ξάφνιασαν περισσότερο. Κι αυτές είναι οι απαντήσεις τους: «Ελευθερία είναι να τρέχω στην παραλία», «Ελευθερία είναι να μη ντρέπομαι γι' αυτό που αγαπώ», «Ομορφιά είναι να πίνω μπύρες μαζί σου», «… να μη βουλιάζεις στην κατάθλιψη του σπιτιού σου και να διεκδικείς την αναβίωση της νεανικότητας σου». Να φυλάς τους τόπους σου μακριά από την ασχήμια της βίας και της επιβολής, να ψάχνεις ανάσες ξαλαφρώματος και άφοβα βλέμματα στην καθημερινότητα σου. Αυτό το τελευταίο είναι εκτός σεναρίου. Δικό μου. Στα Εξάρχεια, βλέπεις, δεν ταιριάζουν τα κατεβασμένα ρολά και οι κλειδαμπαρωμένες πόρτες. Αυτή η περιοχή ήταν πάντοτε ένα ανοιχτό παράθυρο στην αμφισβήτηση και την ετερότητα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
