Εννοείται πως όταν περιμένεις το λεωφορείο μετά από μπάνιο στη θάλασσα, θέλεις να ανοίξει η πόρτα μπροστά σου, να μπεις και να αράξεις σε μια θέση. Ειδικά μετά τον «Ρακέτα», τον «Κλαρινογραμπρό» και όλους τους μισητούς τύπους που θα έχεις φάει στη μάπα προηγουμένως στην παραλία το τελευταίο που θέλεις είναι να στριμωκωλιαστείς ανάμεσα σε ψάθες, κουβαδάκια, τύπους που σπρώχνουν λες και βρίσκονται σε συναυλία των Motorhead.

Αν υπάρχει η κόλαση, έχει τη μορφή του λεωφορείου που μαζεύει τους λουόμενους. Στην Αθήνα αυτό είναι το 122 ( a.k.a. παλιό Ε22) που εκτελεί δρομολόγιο Ελληνικό-Σαρωνίδα. Η κατάσταση αποτυπώνεται τέλεια στο βίντεο που τράβηξε ένας απηυδισμένος από την ευγένεια των επιβατών, οδηγός. Το θεϊκό είναι ότι ήταν τόσο σίγουρος για την καθημερινή επέλαση των Βίκινγκς που λέει από την αρχή «Μου κάνει εντύπωση με πόση ευγένεια μπαίνουν στο λεωφορείο».

Θες να ακούς τις φράσεις «Η τσάντα μου», «Μη σπρώχνετε» σε λούπα μαζί με ένα μόνιμο «Τς τς τς» - «Εεεεε Εεε» , να πάθεις κρίση πανικού, αγοραφοβία, κλειστοφοβία και οποιαδήποτε φοβία; Θες να σε σπρώχνουν για 40 λεπτά άγνωστοι ενώ δεν θα έχεις από πού να κρατηθείς; Θες να κινδυνεύσεις να χάσεις την τσάντα σου και να ζήσεις επικίνδυνα; Αυτό είναι το λεωφορείο σου και είναι και τσάμπα, γιατί ποιος ελεγκτής θα μπει εκεί μέσα;

Αφού δώσω Extra credit στην κοπέλα που κόντεψε να κάτσει πάνω στον οδηγό για να πάρει λίγο αέρα και στους τύπους που ενώ τους έλεγε ξεκάθαρα ο οδηγός ότι πρέπει να κλείσει την πόρτα μάλλον σκεφτόντουσαν «Στα παπάρια μου οι υπόλοιποι, σιγά μην περιμένω άλλη μια ώρα επειδή δεν πρόλαβα να μπω πρώτος. Θα με πάρετε μαζί θέλετε δεν θέλετε», αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα στους τύπους που δεν παίζει να μην πετύχεις αν πάρεις το 122:

Είναι εκείνου που προσπαθούν να τρίψουν τα γεννητικά τους όργανα (για να το πούμε κομψά) στον γοφό σου, επειδή δήθεν το λεωφορείο πέφτει σε λακούβες και δεν μπορούν να κρατήσουν την ισορροπία τους. Είναι αυτοί οι λαϊκοί κλαρινογαμπροί που οταν δεν έχουν 3G σήμα για να μπουν στο Tinder ή το Grindr, αντιμετωπίζουν τον κώλο σου σαν οθόνη αφής. Είναι οι τύποι που θεωρούν ότι όταν φορούν Bulgari στο κατακαλόκαιρο, μυρίζουν αντρίλα, ενώ επί της ουσίας βρωμάνε απόγνωση. Είναι εκείνοι που εύχεσαι να χάσουν το λεωφορείο της επιστροφής και να μείνουν στη Σαρωνίδα να ψαρεύουν γόπες με κομμένη πετονιά.

Ναι, αγόρι μου (γιατί 9 στις 10 φορές αγοράκια είναι αυτά που κάνουν έτσι), είσαι 18, το καταλαβαίνω, το αίμα βράζει, το πουλί σου καίει, τα θέλεις όλα και τα θέλεις ΤΩΡΑ, όμως, να ξέρεις, η κατάστασή σου δεν είναι τόσο μοναδική, όλοι μας έχουμε υπάρξει στην ηλικία σου (και πιθανότατα ήμασταν εξίσου βλαμμένα με σένα). Όμως είσαι σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, ένα δημόσιο αγαθό, το οποίο εκτός από σένα και τους εξίσου λαλημένους φίλους σου χρησιμοποιούν και άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι ίσως να μην έχουν τη διάθεση να ακούν τις άναρθρες κραυγές που βγάζετε, ή πόσες κακές λέξεις μπορείτε να πείτε το λεπτό, ή πόσο δυνατά μπορείτε να βάλετε τη σάπια μουσική σας στα μεγάφωνα των smartphones σας.

Κοινώς, είσαι άρρωστος, αγοράκι μου, και δεν το ξέρεις˙ έχεις εφηβίτιδα, άλλα μην ανησυχείς, θα σου περάσει και θα γίνεις άνθρωπος σαν όλους μας. Μέχρι τότε, προσπάθησε να μην είσαι τόσο κανίβαλος φωνακλάς και όλα θα πάνε καλά.

Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μπεις σε λεωφορείο και να μυρίζει όμορφα. Καμιά. Στην καλύτερη περίπτωση θα μυρίζει ουδέτερα και αυτό είναι το επιθυμητό, αλλά και σπάνιο, γιατί πάντα κάτι ή κάποιος θα βρομάει. Οι δύο οσμές που συνήθως συναγωνίζονται για την πρωτιά είναι αυτή των τύπων με τη βρομερή μασχάλη και εκείνων που μυρίζουν σκόρδο λες και μόλις μάσησαν πέντε σκελίδες για να τους πέσει η πίεση. Είναι και οι δύο τόσο ενοχλητικές που το δίλημμα για το ποια είναι πιο μισητή είναι μεγαλύτερο από το «κιθαρίστας ή ντράμερ». Αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο όταν έχεις πάρει λεωφορείο που γυρνάει από την παραλία. Αν η κόλαση υπήρχε και είχε μυρωδιά, θα ήταν αυτή της ιδρωμένης τριχωτής μασχάλης –που ίδρωσε ακόμη περισσότερο παίζοντας ρακέτα– μαζί με το σκόρδο των υπερτασικών λουόμενων ανακατεμένα με coconut oil, ανάμεσα σε 250 άτομα. Όλα μαζί σε ένα λεωφορείο με κλειστά παράθυρα για να μη φύγει η ψύξη του κλιματισμού – αν και όταν υπάρχει.

Τους βλέπεις συνήθως μόνους και τρομαγμένους σε κάποια γωνιά του λεωφορείου. Η απόγνωση είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους και το μυαλό τους τρέχει σε πιο χαρούμενες εποχές. Δηλαδή σε εκείνες τις κρύες μέρες του χειμώνα που το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο και οι λιγοστοί επιβάτες χάζευαν σιωπηλοί την κίνηση από τα παράθυρα. Πρόκειται για τους ανθρώπους που παίρνουν το λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά ή στο σπίτι τους. Δυστυχώς γι' αυτούς, το συγκεκριμένο δρομολόγιο περνά από κάποιες πολυσύχναστες παραλίες της Αττικής κι έτσι τους καυτούς μήνες του καλοκαιριού χρησιμοποιείται από άπειρο κόσμο που μέχρι πριν από λίγες μέρες δεν είχε ιδέα για την ύπαρξή του. Είναι κάτι σαν ιθαγενείς που παραγκωνίστηκαν για χάρη της εξέλιξης και των μεγαλουπόλεων. Οι άτυχοι φίλοι μας, λοιπόν, αναγκάζονται να πάρουν τους χαρτοφύλακες και τις τσάντες τους αγκαλιά και να περάσουν ένα μαρτυρικό μισάωρο (τουλάχιστον) στο οποίο η έννοια «προσωπικός χώρος» καταρρίπτεται μόλις η μούρη σου χαθεί στην θεόρατη αφάνα του μπροστινού, την ίδια ώρα που η μασχαλίλα αποτελεί το νέο trend της πόλης. Τις ελάχιστες φορές που προσπαθούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους κατατροπώνονται από τις κραυγές αλλοφρόνων γιαγιάδων, γνωστών και ως «σπρώχτων» λόγω της συνήθειάς τους να σπρώχνουν τους πάντες, και από τους κλασικούς τύπους που, ενώ έχουν άδικο, καταφέρνουν με τη «νεοελληνίστικη» λογική και ρητορική τους να κερδίσουν την κοινή γνώμη του λεωφορείου. Η μόνη λύση γι' αυτούς είναι να μην ασχοληθούν με τίποτα άλλο πέραν της επιβίωσής τους. Ούτως ή άλλως, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει λογική.

Υπάρχει ένας τύπος επιβάτη στα «αδάμαστα» Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της Κολομβίας των Βαλκανίων που ανέκαθεν με φέρνει σε γαργαλιστική αμηχανία κάθε φορά που μοιραζόμαστε ένα κοινό δρομολόγιο. Πρόκειται για το είδος ανθρώπου ο οποίος καταφέρνει, ακόμα και σε ένα «παστωμένο» λεωφορείο χωρίς υποψία οξυγόνου, να μιλά ατάραχος στο κινητό του ενώ άπαντες γύρω απολαμβάνουν τη συνομιλία σαν να μην τρέχει τίποτα. Παραβλέποντας το γεγονός ότι το όλο σκηνικό σε κάνει να αισθάνεσαι άθελά σου κομματάκι ΚΥΠατζής, αυτό που κορυφώνει την αμηχανία σε σημείο βρασμού είναι όταν το τηλεφωνικό ντιριντάχτα αφορά καθαρά προσωπικά θέματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το προ πενταετίας «σουτ-τηλεφώνημα» ψαρομάλλη κυρίου, ο οποίος καβγάδιζε (μάλλον) με τη σύζυγό του για εφτά στάσεις, ενώ γύρω του «σφύριζαν» από τη μία καταβροχθιστικά και φονικά βλέμματα ενοχλημένων επιβατών και από την άλλη ματιές κατανόησης για το δράμα του ανθρώπου, στο οποίο είχαμε γίνει όλοι συμμέτοχοι. Αν οδηγούσε το τρόλεϊ ο Αντρέας Μικρούτσικος, θα μιλούσαμε σήμερα για το πρώτο on the road reality.

Περισσότερα από το VICE

Γιάννης Αγγελάκας: «Κάποτε η Παραλιακή στη Θεσσαλονίκη Ήταν ένα Κοινόβιο για Φρικιά, Χίπηδες και Πάνκηδες»

In Photos: To Ατελείωτο Φοιτητικό Πάρτι στο Κάμπινγκ του ΑΠΘ στο Ποσείδι

Αυτό το Καλοκαίρι Μπορούμε να Μείνουμε για 634 Λεπτά Μέσα σε ένα Ελληνικό Ηφαίστειο Ακούγοντας Μουσική