Το θέμα εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Ίσως ο πατέρας σου δούλευε πολύ. Ίσως ήταν αλκοολικός. Ίσως απλά δεν υπήρχε πολύ στην ζωή σου. Τουλάχιστον όμως, δεν ήταν δικτάτορας. Και πάντα θα έχεις ένα πολύ θετικό στοιχείο με το μέρος σου: ο πατέρας σου δεν είναι ο Abdala Bucaram.

Αν και τα καμάρια πολλών δικτατόρων απολαμβάνουν ένα επίπεδο ζωής, πολύ υψηλότερο από τους πολίτες της χώρας που κάποια μέρα θα «κληρονομήσουν», το αρνητικό είναι ότι συνήθως κληρονομούν και τα «κατορθώματα» του πατέρα τους, κάτι που στο ταραχώδες γήπεδο της δικτατορικής πολιτικής μπορεί να σημάνει κακές, μα πολύ κακές εξελίξεις. Θέλοντας να τιμήσουμε την Γιορτή του Πατέρα που ήταν στις 21 Ιουνίου, το VICE αποφάσισε να κοιτάξει μερικά από τα πιο γνωστά δικτατορικά ντουέτα πατέρα και γιού στην πρόσφατη ιστορία.

Ο «ψιλόλιγνος εργένης και λάτρης των υπολογιστών» Bashar al-Assad, είχε στήσει μια ήσυχη ζωή για τον εαυτό του, εργαζόμενος ως οφθαλμολόγος στο Λονδίνο, όταν ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που σκότωσε τον μεγάλο του αδερφό Bassel, τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Συρία και να μάθει το δικτατορικό «παιχνίδι», από τον πατέρα του, τον Hafez. O Hafez al-Assad δεν είχε ξοδέψει ποτέ πολύ χρόνο με τα παιδιά του, μιας και από το 1970 και μετά το βασικό του μέλημα ήταν το να ρίχνει την βαριά δικτατορική σκιά του πάνω από την Συρία. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Bassel κάποτε στον βιογράφο του πατέρα του: «Βλέπαμε τον πατέρα στο σπίτι, αλλά είχε τόση δουλειά, που καμιά φορά περνούσαν τρεις μέρες χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα».

Αλλά όλα αυτά άλλαξαν, καθώς ο Hafez έπρεπε τώρα να ασχοληθεί με τον εσωστρεφή γιό του, ώστε να τον κάνει έναν ικανό ηγεμόνα. Τον ανάγκασε να γραφτεί σε μια στρατιωτική ακαδημία της Συρίας, ενώ ζητούσε συνεχώς την γνώμη του πάνω σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Ο Bashar ανέλαβε την προεδρία της χώρας όταν πέθανε ο πατέρας του το 2000 και ήταν άμεσα εμφανές ότι η σφραγίδα του Hafez, πάνω του, ήταν έντονη, μιας και ο νέος δικτάτορας της Συρίας άρχισε να εξοντώνει πιθανούς αντιπάλους με την ίδια θέρμη και την ίδια αδίστακτη διάθεση που είχε επιδείξει ο πατέρας του.

Από το 2011, ο Bashar -που αν δεν είχε γίνει εκείνο το αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Δαμασκό μπορεί ακόμα να φρόντιζε μυωπίες και καταρράκτες- προσπαθεί να «πνίξει» μια επανάσταση η οποία «άνθισε» και έγινε ένας καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος. Μάλιστα, από ό,τι φαίνεται, ο γιος του Bashar ίσως να μην χρειαστεί το ίδιο έντονο «δασκάλεμα» που χρειάστηκε ο πατέρας του μιας και, μόλις στα 11 του χρόνια, ο μικρός Hafez Assad είχε γράψει στο Facebook μιλώντας για μια πιθανή εμπλοκή της Αμερικής: «Θέλω τόοοοσο πολύ να επιτεθούν, γιατί θέλω να κάνουν το μεγάλο λάθος να ξεκινήσουν κάτι, που δεν έχουν ιδέα πώς θα τελειώσει. Δεν ξέρουν τα εδάφη μας όπως εμείς. Κανείς δεν ξέρει. Η νίκη θα είναι δική μας όσος χρόνος και αν χρειαστεί για να την κατακτήσουμε. Συρία για πάντα». Μετά έβαλε και κάτι emojis με το σήμα της ειρήνης. Σε καλό δρόμο ο μικρός.

Ένας από τους πλέον ροκοκό δικτάτορες της σύγχρονης ιστορίας, ο Jean-Bedel Bokassa, ανακήρυξε τον εαυτό του Αυτοκράτορα Bokassa Ι, της ασύλληπτα φτωχής Κεντροαφρικανικής Αυτοκρατορίας (που τώρα είναι η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία) το 1977. Ως φόρο τιμής στον Ναπολέοντα, που ήταν ο ήρωάς του, ετοίμασε για πάρτη του μια τελετή στέψης η οποία είχε ένα στέμμα αξίας 2.000.000 δολαρίων, άπειρο χαβιάρι και έναν χρυσό θρόνο σε σχήμα αετού. Στη λίστα με τα κατορθώματά του, κατά την διάρκεια των 11 χρόνων που βασάνισε τους κατοίκους της χώρας του, τον βρίσκουμε να ταΐζει του αντιπάλους του στους κροκόδειλους, να απαιτεί να κόβονται τα χέρια και τα αυτιά των κλεφτών και να πυροβολεί σχολιαρόπαιδα στα οποία δεν άρεσαν οι σχολικές φορεσιές που έφτιαχνε η εταιρία της γυναίκας του.

Τα παιδιά του, βέβαια, δεν είχαν τέτοια τύχη. Ο γιος του, o Jean-Serge, στάλθηκε σε οικοτροφείο της Ελβετίας μέχρι τη στιγμή που οι Γάλλοι ανέτρεψαν τον Bokassa, τo 1979. «Σαν γιος του, έχω πολλές "ζεστές" αναμνήσεις», είχε δηλώσει στο BBC ο Jean-Serge. «Ήταν πολύ στοργικός. Αγαπούσε τα παιδιά, τα αγαπούσε πολύ. Άλλωστε για αυτόν τον λόγο έκανε περίπου 50». Τα άλλα παιδιά του Jean-Bedel (61 για την ακρίβεια), δεν τα έχουν πάει τόσο καλά όσο ο Jean-Serge, ο οποίος αυτήν την στιγμή είναι ο Υπουργός Νεότητας, Αθλητισμού, Τεχνών και Πολιτισμού της χώρας. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Jean-Bedel, τα περισσότερα από αυτά ζούσαν φορώντας κουρέλια στα ερείπια ενός παλατιού, που έχει «πληγωθεί» εκτενώς από τις γαλλικές σφαίρες του πραξικοπήματος που ανέτρεψαν τον δικτάτορα. «Είμαστε πολύ φτωχοί. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι το παλάτι», δήλωσε ένα από τα εγγόνια του Jean-Bedel, στην εφημερίδα Guardian, το 2000.

O πρόεδρος του Εκουαδόρ Abdala Bucaram όχι μόνο μόστραρε ένα ξεκάθαρο χιτλερικό μουστάκι, αλλά δεν έκρυβε για κανέναν λόγο τον θαυμασμό του για τη «μεγαλύτερη πολιτική διάνοια της ανθρωπότητας». Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του, από τον Αύγουστο του 1996 μέχρι τον Φλεβάρη του 1997, ο Bucaram έδειξε σε όλους το καλλιτεχνικό του ταλέντο τραγουδώντας, στα ισπανικά, μια εκτέλεση του Jailhouse Rock, παρέα με ένα τσούρμο γυναικών, που ήταν ντυμένες με τις εμφανίσεις των cheerleaders των Dallas Cowboys. Aποκάλεσε τον πρώην πρόεδρο της χώρας «μουλάρι», ζητώντας λίγο αργότερα συγγνώμη από τα μουλάρια και αντιμετώπισε την οικονομική κρίση της χώρας του, με το να προσφέρει 1.000.000 δολάρια σε έναν γνωστό προπονητή ποδοσφαίρου, ώστε να παίξουν μαζί ένα παιχνίδι. Όταν εκδιώχθηκε, λόγω «πνευματικής ανικανότητας», ο Bucaram διέφυγε στον Παναμά, όπου ζει ακόμα ως πολιτικός πρόσφυγας. Παρά το διάσημο επώνυμό του, ο μοναχογιός του Bucaram, εκλέχτηκε ως μέλος της Εθνοσυνέλευσης της χώρας του το 2009, ένα πόστο που συνεχίζει να κατέχει.

Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν πάντα εύκολα για τον γιο του αυτοαποκαλούμενου El Loco. Παρά το σύντομο πέρασμά του από την εξουσία, ο πατήρ Bucaram, επέζησε μιας απόπειρας δολοφονίας που διαπράχθηκε εις βάρος του, κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού με τον γιο του, ο οποίος δέχθηκε πρόσφατα ισχυρή κριτική για το γεγονός ότι υπερασπίστηκε την κληρονομιά του πατέρα του στην Εθνοσυνέλευση.

Εκτέλεσε πάνω από 300.000 πολιτικούς αντιπάλους, απέλασε Ινδούς και Πακιστανούς πολίτες της χώρας ανά χιλιάδες. Ανάγκασε τους λευκούς κάτοικους της Kampala να τον κουβαλάνε πάνω σε έναν θρόνο, δολοφόνησε τον αρχιεπίσκοπο της χώρας, φυλούσε τα κομμένα κεφάλια των πιο ορκισμένων εχθρών του στο ψυγείο και προσπάθησε ανεπιτυχώς να εισβάλλει στην Τανζανία, θέλοντας να εστιάσει την προσοχή σε κάτι άλλο πλην της ανικανότητάς του να διοικήσει τη χώρα του. Τα παραπάνω είναι μερικά από τα «κατορθώματα» του πρώην προέδρου της Ουγκάντα, Idi Amin. Στη μνήμη του κόσμου έχει μείνει ως ένας «περιχαρής ψυχοπαθής», αλλά το σκληρό του πρόσωπο πρωταγωνίστησε στην ταινία The Last King of Scotland, το 2006.

Σύμφωνα όμως με τον γιό του, τον Hussein Amin, η «βασιλεία» του πατέρα του είναι παρεξηγημένη. Ο Hussein μάλιστα έφθασε μέχρι και να επικοινωνήσει με την εφημερίδα Guardian, 11 χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του στην εξορία της Σαουδικής Αραβίας, για εκφράσει την ένσταση του για τους θανάτους που αποδόθηκαν στον πατέρα του, στη νεκρολογία της εφημερίδας. Ένας άλλος γιος του, ο Jaffar, δήλωσε, μιλώντας στην Daily Mail, πως στον πατέρα του «άρεσαν τα αστεία. Ένα από τα αγαπημένα του, ήταν αυτό που ορμούσε σε κόσμο με ένα ακόντιο. Τρόμαζαν όταν τον έβλεπαν, έτσι μεγαλόσωμο, να τους ορμάει. Αλλά, μετά πέταγε το ακόντιο έτσι ώστε να σκάσει δίπλα στα πόδια τους». Ο Hussein έγραψε και ένα γράμμα στον τωρινό πρόεδρο της χώρας, τον Yoweri Museveni, από τον οποίον απαίτησε την επιστροφή της περιουσίας της οικογένειας, η οποία αποκτήθηκε σύμφωνα με τον Hussein, προτού ο πατέρας του ανέβει στην εξουσία. Επιπλέον, ζήτησε από τον πρόεδρο να εκπληρώσει την υπόσχεσή του ότι θα του έδινε μια καλή θέση στην κυβέρνηση. «Δυστυχώς», έγραψε στο γράμμα το οποίο απέστειλε το 2013, «από τότε που ανακοίνωσες τις παραπάνω εξελίξεις πριν δέκα χρόνια, δεν έχεις καταφέρει να κάνεις τίποτα για αυτό το απλό ζήτημα».

Με το PhD του, από το LSE, να επικεντρώνεται στη δημοκρατία και τον σωστό τρόπο διακυβέρνησης, με τη θέσπιση και την εποπτεία του Gaddafi International Charity and Development Foundation και με με την ικανότητά του να «φοράει ένα κοστούμι από τη Saville Row και να μιλάει άψογα αγγλικά με την αφρόκρεμα της βρετανικής κοινωνίας και πολιτικής», δεν προκαλεί και τόση εντύπωση το γεγονός πως ο Muammar Gaddafi έθεσε τον γιο του ως το «δημόσιο πρόσωπο του καθεστώτος του στην Δύση». Πολλά από τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης έβλεπαν στο πρόσωπο του Sarif έναν πραγματικό εκσυγχρονιστή και απέδιδαν πολλές από τις προόδους της χώρας στην δεκαετία των '00s σε εκείνον. Όλα αυτά όμως άλλαξαν όταν ο Muammar -του οποίου η ηγεμονία ήταν σκληρή, απάνθρωπη και όχι τόσο σύντομη- κάλεσε τον γιο του να επιστέψει στην πατρίδα, όταν η αστική εξέγερση εις βάρος του άρχισε να δυναμώνει, τον Φλεβάρη του 2011. Εκείνο τον μήνα, ο Sarif εμφανίστηκε στην κρατική τηλεόραση και έμοιαζε περιέργως εριστικός και αποπροσανατολισμένος, λέγοντας πως το καθεστώς «θα παλέψει μέχρι το τελευταίο λεπτό, μέχρι την τελευταία σφαίρα». Ένας πρώην σύμβουλος του LSE δήλωσε στην Guardian πως «βλέποντας τον Sarif να βγάζει αυτόν τον λόγο, τόσο κουρασμένος και νευρικός, η κατάστασή του θύμιζε κάτι από Σαίξπηρ και Φρόιντ. Ένας νεαρός άντρας που βρέθηκε παγιδευμένος ανάμεσα στην ανάγκη να σταθεί δίπλα στον πατέρα του και στην πίστη του για τις μεταρρυθμίσεις, την δημοκρατία και την δικαιοσύνη».

Καταζητούμενος από το International Criminal Court, για τον ρόλο που έπαιξε στην πάταξη της εξέγερσης, ο Sarif αυτήν την στιγμή κρατείται από πρώην αντάρτες στο Zintan, οι οποίοι αρνούνται να τον παραδώσουν στην κυβέρνηση στην Τρίπολη, σύμφωνα με τις επιταγές του ICC. O ίδιος υποστηρίζει ότι έχασε τον αντίχειρα και τον δείκτη του χεριού του κατά την διάρκεια μιας NATO-ικής επίθεσης, αλλά πολλοί στην Λιβύη πιστεύουν πως του τα έκοψαν οι αντάρτες, ως αντίποινα για τον επιθετικό προς εκείνους τηλεοπτικό του λόγο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.