Το Ημερολόγιο ενός Θλιβερού Άνδρα: Η Άνοδος και η Πτώση του Όζι Όσμπορν

Ο Όζι Όσμπορν ήταν ο χειρότερος καριόλης στον πλανήτη. Για δεκαετίες, όφειλε τη φήμη του στο ότι ήταν frontman των Black Sabbath ή σε αυτά που έκανε, όπως τότε που έβγαλε δαγκώνοντας το κεφάλι ενός ζωντανού περιστεριού ή όταν κατούρησε στο μνημείο πεσόντων στο Άλαμο (που κατέληξε σε 10ετή απαγόρευση εισόδου στην πόλη του Σαν Αντόνιο).

Στην πραγματικότητα, εάν κάνεις αναζήτηση με τη λέξη «ναρκωτικό» στην σελίδα του Όζι στην Wikipedia, θα πάρεις 17 αποτελέσματα. Λογικό εάν σκεφθείς ότι έκανε χρήση ουσιών για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από την αντίστοιχη ηλικία των σημερινών wannabe κακών αγοριών. Ωστόσο σήμερα, ο Όσμπορν εμφανίζεται ως περίγελος, σαν ένα εκκεντρικό θείο τον οποίο όλοι κοροϊδεύουν, αν και κατά βάθος αισθάνονται άσχημα για αυτό. Πως συνέβη αυτό;

Αν βάλουμε τα ναρκωτικά και το γήρας στην άκρη, μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στο οικογενειακό ριάλιτι The Osbournes, που παιζόταν από το 2002 έως το 2005. Παρόλο που το σόου έκανε πιο ανθρώπινο τον Όζι και έδειξε στον κόσμο μια διαφορετική πλευρά του, ήταν κάτι που μάλλον έπρεπε να μείνει μεταξύ των μελών της οικογένειας. Παρόλο που είναι κατά κάποιο τρόπο αστείο να βλέπεις έναν καμένο μάγκα να σπαταλάει μισή ώρα προσπαθώντας να ανοίξει την τηλεόραση, ήταν απολύτως καταθλιπτικό να βλέπεις κάποιον που είναι θεός του μέταλ να κάνει αγώνα για να φέρει εις πέρας συνηθισμένες ασχολίες, μόνο και μόνο για να βγάλει λεφτά η οικογένεια του. Μου θυμίζει μια συνέντευξη που έκανα με τον Sebastian Bach των Skid Row πριν λίγο καιρό και ο οποίος μου είπε ότι πολύ περισσότεροι άνθρωποι τον αναγνώριζαν στο δρόμο από τον ρόλο του στο Gilmore Girls παρά από την παρουσία ως frontman. Με άλλα λόγια, δεν είναι καλή δημοσιότητα η κάθε είδους δημοσιότητα.

Όπως και οι Motley Crüe που φαίνεται να περιφέρουν συνεχώς τον παλιό κιθαρίστα Mick Mars παρά το γεγονός ότι οι σπόνδυλοι στην πλάτη του κυριολεκτικά έχουν συγχωνευθεί λόγω ασθένειας της σπονδυλικής στήλης, έτσι και η σύζυγος του Όζι η Σάρον Όσμπορν φαίνεται να είναι η κύρια υπαίτια για την επίθεση των μέσων ενημέρωσης στον Όζι. Λάβετε υπόψη ότι είναι εκείνη που διαπραγματεύτηκε με το MTV για να πάρει σάρκα και οστά το σόου, το οποίο χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για την καριέρα της όπως φάνηκε με την επόμενη επιλογή της το The Sharon Osbourne Show, τον ρόλο του κριτή στο βρετανικό X Factor και την τωρινή παρουσία της στα The View και The Talk, μαζί με προσωπικότητες κύρους των μέσων ενημέρωσης όπως η Νταρλίν από το Roseanne. (Πλήρης αποκάλυψη: Είχα προσωπική διαμάχη με την Σάρον Όσμπορν από τότε που έκοψε το ρεύμα στους Iron Maiden κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ Ozzfest το 2005. Αυτό είναι απλά απαράδεκτο.*)

Γιατί είμαι τόσο ενοχλημένος από αυτό; Επειδή στην ακμή του, ο Όζι ήταν ένας τόσο ταλαντούχος ερμηνευτής, του οποίου η επιρροή στη μέταλ είναι ανυπολόγιστη. Στην ουσία οι Black Sabbath εφηύραν το χέβι μέταλ όπως το γνωρίζουμε. Και ενώ το μεγαλύτερο μέρος των ήχων τους οφειλόταν στις απόκοσμες μελωδίες του Tony Iommi, εύσημα μπορούν να δοθούν αναλόγως στη χαρακτηριστική γκάιντα του Όσμπορν που έκανε τραγούδια όπως τα "Iron Man" και "War Pigs" διαχρονικά κλασσικά και τα οποία ακόμα και σήμερα ακούγονται το ίδιο ζωντανά όπως το 1970, όταν οι Sabbath κυκλοφόρησαν το παρθενικό άλμπουμ τους Paranoid. Ωστόσο εκεί που οι καριέρες των περισσότερων μουσικών θα άρχιζαν σταθερά καθοδική πορεία, αυτή ήταν πραγματικά μόνο η αρχή για τον Όσμπορν.

Κατά έναν σχεδόν απόκοσμο τρόπο, ο Όσμπορν είχε πάντα την ικανότητα να βρίσκει τους καλύτερους κιθαρίστες στη μέταλ και να τους φέρνει στο μαντρί όπως οι Randy Rhoads, Zakk Wylde και Jake E. Lee. Δυστυχώς η εποχή του Rhoads διεκόπη νωρίς όταν ο κιθαρίστας σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1982, σε ηλικία 25 ετών. Αλλά παρόλο που ο χρόνος που έπαιξε με τον Όσμπορν ήταν σύντομος, το παίξιμο του Rhoads σε τραγούδια όπως τα "Crazy Train" και "Mr. Crowley" εξακολουθούν να είναι βασικά κομμάτια της μέταλ (και των στριπτιτζάδικων). Και είναι πολύ πιθανό αυτά τα τραγούδια και η κληρονομιά του Rhoads να μην ήταν τόσο εντυπωσιακά, εάν δεν είχε μπει στο τρελό τρένο φεύγοντας από τους Quiet Riot. Υπήρχε λόγος που τόσα τεράστια ταλέντα ήθελαν να μοιραστούν την τέχνη τους με τον Όζι.

Ίσως πιο εντυπωσιακό είναι το ότι ο Όζι συνέχισε και παρέμεινε κοντά σε αυτό τον ήχο μέχρι την αρχή της δεκαετίας του ’90. Το 1991, με το άλμπουμ No More Tears πέρασε σε πιο mainstream ήχους, χωρίς ωστόσο να θυσιάσει την αξιοπρέπεια του, μέσω κομματιών φιλικών προς το ραδιόφωνο όπως το "Mama, I'm Coming Home" και επικών αριστουργημάτων όπως το "No More Tears". «Τα απομεινάρια του παρελθόντος μου εξακολουθούν να με στοιχειώνουν, δεν με παρατάνε ήσυχο» θρηνεί ο Όσμπορν τραγουδώντας τη δυνατή μπαλάντα "Road To Nowhere" καθώς ο Wylde τσιγκλάει τον ακροατή με ‘τσιμπητές αρμονικές’. «Εξακολουθώ μυστήριο να τα βρίσκω όλα. Θα μπορούσε να είναι όνειρο; Ο δρόμος προς το πουθενά οδηγεί σε εμένα». Ο Όσμπορν σαφώς είχε ακόμα επίγνωση, όταν κοιτούσε το μονοπάτι της αυτοκαταστροφής που δημιούργησε στο πέρασμα του αλλά ήταν και αρκετά συνεπής κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής στο να έχει συνείδηση της κατάστασης.

Ίσως ήταν η ηλικία ή οι ουσίες που τον επηρέαζαν αλλά δεν φαίνεται ότι ο Όζι θα μπορούσε να γράψει ένα τραγούδι όπως το "Road To Nowhere" σήμερα. Προσπάθησα να ακούσω το τελευταίο άλμπουμ του Όζι, το Scream του 2010 και νομίζω ότι είναι πολύ ταιριαστό ότι η "Tour" έκδοση του άλμπουμ περιέχει live εκτελέσεις των "Bark At The Moon,' "No More Tears," και "Fairies Wear Boots." Ας το παραδεχθούμε, ούτε ο Όζι θέλει να βάλει νέα τραγούδια του στα σημερινά άλμπουμ του. Αλλά εκείνο που είναι απόκοσμο είναι ότι στην εισαγωγή του "No More Tears" του Όσμπορν λέει «Σας αγαπώ όλους» στο κοινό και μπορείς να πεις ότι το εννοεί, κι όχι ότι απλώς χαϊδεύει τους φαν του. Είναι ο ίδιος Όζι: ευαίσθητος αλλά και καταστροφικός, σατανικός αλλά συναισθηματικός, όλα υπάρχουν μέσα στο εσωτερικό του πυρήνα αυτού στο οποίο έχει μεταμορφωθεί.

Τελικά, αυτός είναι ο Όζι που θα ήθελα να τιμάται. Αλλά δυστυχώς, δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που προτιμάται από την τηλεοπτική πραγματικότητα ή τους χορηγούς. Οπότε αυτός ο Όζι έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και αυτό που βλέπουμε είναι η καρτουνίστικη φιγούρα του Prince Of Darkness, με την οποία γελάμε προκειμένου να νιώσουμε καλά με τους εαυτούς μας. Είναι η θλιβερή πορεία ενός μεγάλου καλλιτέχνη και μια ακόμα πιο θλιβερή αναπαράσταση του που βρισκόμαστε ως κοινωνία. Αλλά ευτυχώς πάντα θα έχουμε αυτή την εικόνα του Όσμπορν από το θρυλικό live album Tribute, με τον Rhoads σχεδόν πάνω από το κεφάλι του να χαμογελούν σαν τρελοί. Οι πιθανότητες να πετάξει ψηλά ξανά ο Όζι μάλλον φαίνονται περιορισμένες, αλλά ας ελπίσουμε ότι εκείνα τα άλμπουμ, τα ανέκδοτα τραγούδια και η μυθολογία τελικά θα επισκιάσουν τον Όζι που οι έφηβοι βλέπουν σήμερα ενώ μέσα από τα τηλεοπτικά δίκτυα.

*Νομίζω είναι σημαντικό να πω ότι δεν είμαι ένας λευκός άνδρας που κατηγορεί μια γυναίκα για την πτώση ενός ροκ θρύλου. ΟΚ ίσως και να είμαι, αλλά μόνο επειδή είναι αλήθεια σε αυτή την περίπτωση και παρόλο που φαινομενικά έχουμε μπει σε μια πιο πολιτικά ορθή εποχή από ποτέ, αυτό από μόνο του δεν αλλάζει τα γεγονότα αυτού του γεγονότος. Η Σάρον Όσμπορν μπορεί να είναι μια πολύ καλή επιχειρηματίας αλλά σε αυτό το πλαίσιο πιστεύω ότι πρόκειται για εκμετάλλευση μεγάλου βαθμού. Εάν έχετε αντεπιχείρημα, θα ήθελα πολύ να το ακούσω.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.