H Γλυφάδα Είναι το 140, τα Μπουζούκια και οι Αναμνήσεις από την Αμερικανική Βάση

Η Γλυφάδα είναι ίσως από τις πιο παρεξηγημένες περιοχές της χώρας. Μπορεί το όνομά της να έχει συνδεθεί με το φαινόμενο του νεοπλουτισμού, ωστόσο η ιστορία της κρύβει πολλές και διαφορετικές πτυχές. Βρίσκεται 14 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας και είναι το μεγαλύτερο από τα παραδοσιακά νότια προάστια. Η ιστορία της ξεκινάει από την αρχαιότητα, όταν ονομαζόταν Αιξωνή -όνομα το οποίο διατηρεί ακόμη ένα συγκεκριμένο κομμάτι της- και ήταν γνωστή για το μπαρμπούνι της. Αιώνες αργότερα και πιο συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20, μετονομάστηκε σε Γλυφάδα, λόγω του αλμυρού -γλυφού- νερού που έβγαινε από τα πηγάδια των ελάχιστων κατοίκων της. Στα 60's πραγματοποιήθηκαν κάποια μεγάλα έργα στο παραλιακό μέτωπο, τα οποία της έδωσαν μια νέα πνοή. Η δημιουργία των μαρίνων, για παράδειγμα, ήταν καταλυτική. Επίσης, σημαντική θα πρέπει να θεωρείται και η εμφάνιση των πρώτων αναψυκτηρίων, όπου μαζεύονταν οι νέοι της εποχής.

Μεγάλο ρόλο στον αέρα που αποπνέει η περιοχή έπαιξε η Αμερικανική Βάση που λειτούργησε στο Ελληνικό από το 1940 μέχρι και τα 90's. Οι στρατιωτικοί που εργάζονταν εκεί, έμεναν στη Γλυφάδα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια σχετική «αμερικανοποίηση». Ειδικά στον τομέα της διασκέδασης και της εστίασης, δημιουργήθηκε ένας μικρόκοσμος από μαγαζιά, μπαρ, ταχυφαγεία και παμπ που άφησαν εποχή.

Ιστορικές θα μείνουν και οι συρράξεις μεταξύ των νέων της περιοχής με τους Αμερικανούς στρατιώτες -κυρίως στα 80's-, αλλά και η στρατονομία της βάσης που μάζευε τους δεύτερους με τη βία. Ο μέσος 45άρης Γλυφαδιώτης μπορεί να σου πει δεκάδες ιστορίες ξύλου και αλητείας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργήθηκαν και αρκετές φιλίες μεταξύ των δύο «στρατοπέδων».

Ένα ιστορικό σημείο πολιτισμού είναι το Γλυπτό θέατρο της Αιξωνής, όπου, σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί, έχουν διδαχθεί οι πρώτες παραστάσεις έργων του Σοφοκλή. Επίσης, σε αυτό έχουν εμφανιστεί και πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θανάσης Βέγγος και ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει φυσικά και στα ιστορικά κέντρα διασκέδασης που άφησαν το δικό τους στίγμα στην αθηναϊκή νύχτα, κυρίως από τη δεκαετία του '70 και μετά. Η «Νεράιδα», η «Φαντασία», τα «Δειλινά» και τα «Αστέρια». Εκεί έγιναν μεγάλες «ζημιές». Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 η Γλυφάδα ήταν μια απλή γειτονιά με πολλά εξοχικά, αληθινούς ανθρώπους και μια γλυκιά αλητεία να πλανάται στον αέρα. Απλώς τύχαινε να βρίσκεται σε ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αττικής και δίπλα σε κάποια κομβικά σημεία, όπως το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, που για δεκαετίες της έδιναν το απαραίτητο οικονομικό οξυγόνο.

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, όμως, υπήρξε μια «αλλοίωση» στο DNA της Γλυφάδας, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε «άνδρο» νεοπλουτισμού και όλου του ψεύτικου lifestyle που τον ακολουθούσε. Δηλαδή, όλα αυτά που, κατά κάποιον τρόπο, συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Άνθρωποι που ξαφνικά έβγαλαν πολλά χρήματα -από το χρηματιστήριο, από εταιρίες-«φούσκες» κτλ-, συγκεντρώθηκαν στο πανέμορφο και βολικά αραιοκατοικημένο προάστιο της Αθήνας. Το έδαφος ήταν γόνιμο και έτσι, οι πολυτελείς κατοικίες φύτρωναν η μία μετά την άλλη. Βέβαια, την εμφάνισή τους στην ευρύτερη περιοχή έκαναν και οι λεγόμενοι «νονοί της νύχτας», οι οποίοι πλούτισαν πουλώντας προστασία στα μαγαζιά και άλλες παράνομες υπηρεσίες, αλλάζοντας για πάντα τον χώρο του εγκλήματος.

Για τα επόμενα χρόνια ο νεοπλουτισμός θα παραμερίσει την όμορφη ατμόσφαιρα της περιοχής που τόσο πολύ θυμίζουν οι παλαιότεροι -αυθεντικοί- Γλυφαδιώτες. Αυτό που θα επικρατήσει είναι μια ψεύτικη ευμάρεια και πολύ τουπέ. Η πρώτη «κρυάδα» ήρθε με το ελληνικό χρηματιστηριακό κραχ του 1999, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να ξυπνήσει τους συμπολίτες μας -όχι μόνο τους νότιους φυσικά- από το όνειρο που ζούσαν. Με την είσοδό μας στον 21ο αιώνα και την τετραετία που έκλεισε με το πέρας των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, η Γλυφάδα, όπως και ολόκληρη η χώρα, ζούσε μεγάλες στιγμές. Το δεύτερο χτύπημα, όμως, δηλαδή αυτό της εισόδου μας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, ήταν το τελειωτικό. Οι «επιχειρηματίες» της ευρύτερης περιοχής βαρούσαν «κανόνια» ο ένας μετά τον άλλον και οι πολυτελείς κατοικίες άρχισαν να «μαραίνονται», μιας και οι χρεοκοπημένοι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν τη δυνατότητα να τις συντηρήσουν. Για κάποια χρόνια και μέχρι να μάθουμε να ζούμε σε καταστάσεις λιτότητας, η Γλυφάδα έμοιαζε ρημαγμένη. Ιστορικά μαγαζιά έκλειναν, ενώ οι νέοι της περιοχής έφευγαν για το εξωτερικό με τις τελευταίες οικονομίες των δικών τους.

Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Μια βόλτα, αλλά και λίγες κουβέντες με τους ανθρώπους που κυκλοφορούν στην περιοχή, θα σε κάνει να καταλάβεις ότι η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη. Η χαμένη αίγλη του πανέμορφου προαστίου δείχνει να επιστρέφει, οι καφετέριες, τα πάρκα και τα καταστήματα γεμίζουν ξανά, ενώ περπατώντας στην Αγγέλου Μεταξά -τον πιο κεντρικό της δρόμο- νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο ευρωπαϊκό κράτος που δεν γνώρισε κρίση. Μπορεί ο κόσμος να είναι πιο «μαζεμένος», ωστόσο η «νότια» κανονικότητα έχει επιστρέψει - αυτήν τη φορά, με τη λογική να επικρατεί της υπερβολής. Αν πετύχεις μάλιστα καλό καιρό, θα δεις χαρούμενα παιδάκια να παίζουν στις παιδικές χαρές, κυρίες με σκυλάκια να κάνουν τα ψώνια τους, skater να οργώνουν τους δρόμους, busker να τραγουδούν γνωστές μελωδίες και όλα αυτά που φαντάζεσαι ότι συμβαίνουν στην περιοχή. Φαίνεται πως η Γλυφάδα έχει περάσει σε μια νέα περίοδο, θέτοντας βάσεις για ένα πιο υγιές μέλλον. Αν δεν ξεφύγει για δεύτερη φορά, πιθανότατα σε λίγα χρόνια να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:

Περισσότερα από το VICE

Ένας Πρόσφυγας από τη Βόρεια Κορέα Μιλάει για την Απόδρασή του από την «Καλύτερη Χώρα του Κόσμου»

«Ήταν μια Εξευτελιστική Οντισιόν» - Το Viral Βίντεο της Ηθοποιού που Δείχνει Όλα Όσα Πάνε Λάθος στο Ελληνικό Θέατρο

Πόσο Πιθανό Είναι να Πάμε σε Πόλεμο με την Τουρκία;