Η Άγρια Τριπλή Δολοφονία που Συνέβαλε στο να «Έχεις το Δικαίωμα να μη Μιλήσεις» την Ώρα της Σύλληψης

Πρώτα ανακαλύφθηκε το πτώμα του Theodore Wong. Όταν κανείς δεν άνοιγε την πόρτα επί μέρες, ένας από τους φοιτητές του μπήκε από το παράθυρο και τον βρήκε πεσμένο στο χολ του πρώτου ορόφου. Ένα ρυάκι αίματος οδηγούσε από την πόρτα στο υπόγειο. Κατά τα φαινόμενα, τον είχαν πυροβολήσει και τον είχαν χτυπήσει με ένα αμβλύ αντικείμενο και όταν κλήθηκε η Αστυνομία, ανακάλυψε τα πτώματα άλλων δύο ανδρών, που είχαν δολοφονηθεί με πυροβόλο όπλο.

Ήταν 1919 και οι αστυνομικοί της Ουάσινγκτον προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη με το φρικιαστικό σκηνικό. Στην Ουάσινγκτον δεν δολοφονούνταν Κινέζοι και τέτοιου είδους βία στη συνοικία των διπλωματών δεν τη χωρούσε ο νους.

Οι δολοφονηθέντες δούλευαν για την Κινεζική Εκπαιδευτική Αποστολή, επιβλέποντας μερικές εκατοντάδες σπουδαστές στις ΗΠΑ, οι οποίοι σπούδαζαν με κυβερνητική υποτροφία. Αλλά όταν η Αστυνομία έστρεψε την προσοχή της σε έναν ύποπτο –έναν νεαρό Κινέζο φοιτητή, ονόματι Ziang Sung Wan-, επισκέφτηκε το σπίτι του στο Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη. Οι αστυνομικοί το έψαξαν χωρίς ένταλμα και τον πίεσαν να τους ακολουθήσει στην Ουάσινγκτον. Εκεί, τον κράτησαν απομονωμένο σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μια βδομάδα, ελπίζοντας να εκμαιεύσουν μια ομολογία.

Στο καινούργιο του βιβλίο, The Third Degree: The Triple Murder That Shook Washington and Changed American Criminal Justice (Σε Τρίτο Βαθμό: Η Τριπλή Δολοφονία που Συγκλόνισε την Ουάσινγκτον και Άλλαξε την Αμερικανική Ποινική Δικαιοσύνη), ο Scott Seligman αναλύει τη σάγκα αυτού του εγκλήματος που σόκαρε το έθνος και συνέβαλε στη διαμόρφωση του ρόλου και της συμπεριφοράς της Αστυνομίας στο νομικό σύστημα και στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα. Ανάμεσα σε άλλα, η εμβληματική υπόθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου Miranda Εναντίον Αριζόνα (1966) που καθιέρωσε «το δικαίωμα να μη μιλήσεις» («The right to remain silent», όπως μάθαμε από εκατοντάδες αμερικανικές ταινίες) ανέφερε άμεσα και παρέθετε τις παραμέτρους προφύλαξης που καθιερώθηκαν με την απόφαση του 1924 του Ανώτατου Δικαστηρίου για την υπόθεση Ziang Sung Wan Εναντίον ΗΠΑ.

Αυτή η απόφαση ανέτρεψε την καταδίκη του Wan για ανθρωποκτονία, στη βάση των ασαφών περιστάσεων της μη οικειοθελούς ομολογίας του.

Το VICE μίλησε με τον συγγραφέα τηλεφωνικά, για να μάθει πώς άλλαξε με τα χρόνια η αποδοχή της ομολογίας και γιατί δεκαετίες προηγουμένων υποθέσεων δεν έχουν εμποδίσει την Αστυνομία να συνεχίσει να πιέζει τους υπόπτους.

VICE: Έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν για το βιβλίο σας για τις διαμάχες των αμερικανικών συμμοριών στη Νέα Υόρκη. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτήν την υπόθεση στην Ουάσινγκτον;
Scott Seligman: Το Third Degree προέκυψε όταν το Tong Wars ήταν στη διαδικασία παραγωγής. Καθώς έψαχνα καινούργιο θέμα, στράφηκα στην αγαπημένη μου πηγή για καλές ιδέες: τις παλιές εφημερίδες. Μια από τις πρώτες που βρήκα, ήταν μια εφημερίδα της Ουάσινγκτον του 1919, της οποίας το κεντρικό άρθρο υποστήριζε πως «το μυστήριο της διεθνώς γνωστής τριπλής δολοφονίας Κινέζων που αναστάτωσε δύο ηπείρους» είχε λυθεί. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Καθώς συνειδητοποιούσα ότι ήταν μια υπόθεση που είχε να κάνει με την κακομεταχείριση υπόπτων κατά το διάστημα ανάμεσα στη σύλληψη και τη δίκη, καθώς και την προκατάληψη ενάντια στους μετανάστες και τις μειονότητες από τις Αρχές επιβολής του νόμου, κατάλαβα ότι ήταν μια ιστορία με σημαντικές επιπτώσεις ακόμη και σήμερα.

Τι είδους πιέσεις δεχόταν η -κατά βάση λευκή- Αστυνομία, για να λύσει αυτήν την υπόθεση;
Η Ουάσινγκτον δεν είχε δει ποτέ τριπλή δολοφονία στο διπλωματικό σώμα και η πίεση ερχόταν απ’ όλες τις πλευρές – την τοπική κυβέρνηση, την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και την Κινεζική πρεσβεία. Οι εφημερίδες ασχολούνταν διαρκώς με το έγκλημα, με καθημερινά ρεπορτάζ για τις εξελίξεις και γέμιζαν μόνες τους τα κενά, όταν δεν είχαν γεγονότα. Θεωρούνταν μεγάλη δοκιμασία για την Αστυνομία της Ουάσινγκτον.

Ο επιθεωρητής Clifford L. Grant και οι ανακριτές αρχιφύλακες Edward J. Kelly και Guy E. Burlingame πήραν τα εύσημα για τη λύση του εγκλήματος και τους παρουσίασαν και στην Washington Times ως ήρωες. Αυτό προφανώς δεν πήγε καλά με το πέρασμα του χρόνου.
Από τη μια, είδαν τον βασικό τους ύποπτο να καταδικάζεται, κάτι που κάνει κάθε αστυνόμο να χαίρεται. Αλλά, επίσης, είδαν την ετυμηγορία να ανατρέπεται και δέχθηκαν επικρίσεις για το πώς του φέρθηκαν και πώς εκμαίευσαν την ομολογία του. Δεν νομίζω ότι κανείς τους πίστευε ότι έκαναν κάτι λάθος, πράγμα που πρέπει να έκανε τα πράγματα δύσκολα, όταν ελευθερώθηκε ο ύποπτος. Ο Grant έζησε αρκετά, ώστε να δει το Ανώτατο Δικαστήριο να ακυρώνει την ετυμηγορία, αλλά όχι τόσο, ώστε να δει τον Wan να ελευθερώνεται. Ο Burlingame αργότερα βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες διαφθοράς, που αποσύρθηκαν μεν, αλλά το γεγονός τον οδήγησε στο να φύγει από το Σώμα. Ο Kelly βρέθηκε επίσης υπό έρευνα, επειδή τα θαλάσσωσε σε μια έρευνα για φόνο, αλλά στη συνέχεια έγινε αρχηγός της Αστυνομίας.

Όσο για την υστεροφημία του Raymond J. Pullman, του τότε αρχηγού της Αστυνομίας;
Ο Pullman ήταν φημισμένος για την ακεραιότητά του. Ήταν πρώην δημοσιογράφος που δεν είχε μεγαλώσει μες στο Τμήμα, αλλά ήταν λιγάκι ρατσιστής. Πανηγύρισε και εκείνος δημόσια, όταν ο Wan ομολόγησε. Πέθανε προτού δικαστεί εκ νέου ο Wan.

[VICE Video] Αυτό το Ναρκωτικό Είναι πιο Θανάσιμο από την Ηρωΐνη

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο δικαστής Ashley Gould προέδρευε στην αρχική δίκη. Τι βάρος πέφτει πάνω του για τη συμπεριφορά της Αστυνομίας και της εισαγγελίας;
Ο Gould ήταν πρώην περιφερειακός εισαγγελέας που είχε διοριστεί δικαστής από τον Theodore Roosevelt και ήδη ήταν δικαστής για δύο δεκαετίες, όταν έπεσε στα χέρια του η υπόθεση του Wan. Ο Wan κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού και ήταν αντιμέτωπος με θάνατο δια απαγχονισμού, το 1919. Η περιφερειακή εισαγγελία των ΗΠΑ ήθελε να τον καταδικάσει, αλλά πέρα από έμμεσες αποδείξεις ότι τον είχαν δει στον τόπο του εγκλήματος τη μέρα των δολοφονιών, η υπόθεση βασιζόταν κυρίως στην ομολογία του Wan, την οποία επανέλαβε στη δίκη. Ανησυχούσαν ότι ο δικαστής Gould θα την απέρριπτε, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Μάλιστα, η άρνησή του να αποκλείσει την ομολογία ήταν η κύρια βάση για την έφεση που ασκήθηκε στην ετυμηγορία ενοχής του Wan.

Μερικά αρκετά σημαντικά ονόματα αναμείχθηκαν στην ανατροπή της ποινής του Wan, πράγμα που με εξέπληξε.
Έγινε μια προσέγγιση στον Πρόεδρο Warren G. Harding, ώστε να μειωθεί η ποινή του Wan, εκείνος όμως πέταξε του αιτούντες έξω από το γραφείο του. Ωστόσο, ο William Howard Taft ήταν πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου, όταν έφτασε εκεί η υπόθεση του Wan και εκείνος ανέθεσε στον Louis Brandeis να γράψει τη γνωμοδότησή του. Ο Oliver Wendell Holmes ήταν επίσης στο δικαστήριο τότε - και οι τρεις στήριξαν την απόφαση. Ο John W. Davis κατέβαινε για Πρόεδρος, ενώ ήταν μέλος της ομάδας υπεράσπισης του Wan και ο J. Edgar Hoover, που ζούσε στη γειτονιά που έγινε το έγκλημα, επιστρατεύτηκε, για να βρει μάρτυρες, όταν δικάστηκε εκ νέου ο Wan.

Η υπόθεση Ziang Sung Wan Εναντίον ΗΠΑ δεν είναι πολύ γνωστή έξω από τους νομικούς κύκλους. Αυτό συμβαίνει, επειδή η εμβέλειά της είναι σχετικά μικρή;
Εν ολίγοις, το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την καταδίκη του Wan, αποφάσισε ότι η Πέμπτη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ επέτρεπε μόνο τις οικειοθελείς ομολογίες να γίνουν αποδεκτές ως αποδεικτικά στοιχεία στα ομοσπονδιακά δικαστήρια.

Πόσο συνηθισμένη ήταν η κακοποίηση υπόπτων για να ομολογήσουν, πριν από αυτήν την υπόθεση και την υπόθεση Miranda;
Όχι πολύ παλιά, πολλοί θεωρούσαν αποδεκτό το να κάνεις κάποιον να ομολογήσει με το ζόρι. Τα Αστυνομικά Τμήματα στην Αμερική χρησιμοποιούσαν μερικές φορές τακτικές που σήμερα θα θεωρούνταν βασανισμός. Η υπόθεση Wan κατέστησε σαφές ότι οι ομολογίες δεν γίνονται δεκτές στα ομοσπονδιακά δικαστήρια, εκτός και αν είναι οικειοθελείς, αλλά έτσι έμεναν δυο σημαντικά άλυτα ζητήματα. Πρώτον, επειδή ο Wan είχε δικαστεί στην εισαγγελική περιφέρεια της Κολούμπια, τα νέα πρότυπα εφαρμόζονταν μόνο σε υποθέσεις σε ομοσπονδιακά δικαστήρια. Τα προνόμια που το Νομοσχέδιο Δικαιωμάτων υποσχόταν ότι θα δοθούν στους κατηγορούμενους δεν είχε ακόμη καθοριστεί ότι θα εφαρμόζονταν σε πολιτείες και κοινότητες. Αυτή η περίπλοκη διαδικασία, γνωστή ως «δόγμα ενσωμάτωσης», διήρκησε δεκαετίες. Δεύτερον, το νέο πρότυπο δεν ήταν σαφές. Παρά την ευφράδειά του, ο Brandeis δεν είχε δώσει έναν ικανοποιητικό ορισμό για το τι σημαίνει «οικειοθελής» ή οδηγίες για το τι έπρεπε να γίνει, ώστε να διασφαλιστεί μια τέτοια ομολογία.

Άρα, ακόμη και μετά τη θετική απόφαση για την υπεράσπιση τη δεκαετία του ’20, χρειάστηκαν δεκαετίες μέχρι η υπόθεση Miranda να γίνει νόμος – το δικαίωμα να μη μιλήσεις. Κατά τη γνώμη σας, έχει ρυθμιστεί το ζήτημα;
Υπερβολικά επιθετικά Αστυνομικά Τμήματα ακόμη προσπαθούν να βρουν τρόπος να παρακάμψουν αυτές τις παραμέτρους και υπάρχουν αναφορές υπόπτων ότι τους ξεγέλασαν, τους εξανάγκασαν ή τους φέρθηκαν βάναυσα, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν σε κάποια μειονότητα. Αλλά όλοι οι νόμοι παραβιάζονται πού και πού. Ο ρόλος των δικαστηρίων είναι να διασφαλίσουν την απόδοση δικαιοσύνης, αλλά το πόσο καλά είναι τα δικαστήρια εξαρτάται από τους δικαστές.

Το πιο τρελό σ’ αυτήν την ιστορία μπορεί να είναι ότι ο Ziang Sung Wan, ό,τι κι αν έκανε, έφυγε από ένα δυστοπικό ποινικό σύστημα μιας χώρας, για να βρεθεί μπλεγμένος σε ένα άλλο, στο εξωτερικό, σωστά;
O Wan επέστρεψε στην Κίνα γύρω στα 1930, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Αλλά η οικογένεια έχασε την περιουσία της κατά την ιαπωνική κατοχή. Βρήκε δουλειά στη δημοτική Αρχή της Σαγκάης, αλλά το 1949, όταν ανέλαβαν οι κομμουνιστές, την έχασε και κατηγορήθηκε ως εχθρός της επανάστασης. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή. Πέθανε το 1968, στο ξεκίνημα της Πολιτιστικής Επανάστασης.

Ποια ήταν λοιπόν η επίδραση της υπόθεσης Wan, πέρα από το προηγούμενο το οποίο συνέβαλε να δημιουργηθεί στη νομολογία;
Παρέμεινε επίμαχο ζήτημα ακόμη και μετά την απόφαση. Συχνά αναφερόταν ως αρνητικό παράδειγμα και το γεγονός ότι ο Wan δεν κακοποιήθηκε σωματικά το έκανε πιο ισχυρό από άλλα. Οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι το να δείρεις έναν ύποπτο δεν φέρνει απαραίτητα μια πραγματική ομολογία. Αλλά η υπόθεση του Wan έδειξε ότι υπήρχαν πολύ πιο ήπια μέσα εξαναγκασμού από τη σωματική κακοποίηση – και ότι ήταν εξίσου ύποπτα.

Περισσότερα για το βιβλίο του Seligman, που κυκλοφορεί αυτόν το μήνα από τον εκδοτικό οίκο Potomac Books, εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Ήταν η Ελλάδα και ο Κόσμος το 1994, την Τελευταία Φορά που η ΑΕΚ Έπαιρνε Πρωτάθλημα

Πώς Διασκεδάζουν οι Φοιτητικές Παρατάξεις: Η Περίπτωση της ΕΑΑΚ

87 Μέρες, 23 Ώρες, 2 Λεπτά και 39 Δευτερόλεπτά στον Ευαγγελισμό Μεταξύ Ζωής και Θανάτου