O Larry Gus, κατά κόσμον Παναγιώτης Μελίδης, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση μουσικού. Εντάξει, μπορεί αυτή την έκφραση να την χρησιμοποιούμε συχνά για να περιγράψουμε έναν καλλιτέχνη και ίσως καμιά φορά να υπερβάλουμε λίγο, αλλά αυτή μπορώ να πω, ότι εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πρόκειται για έναν μουσικό/παραγωγό, ο οποίος έχει καταφέρει να περάσει, όσο λίγοι, το χάος των σκέψεων του στην μουσική που φτιάχνει. Ύστερα από αρκετά χρόνια πορείας, ο Larry Gus έχει καταφέρει -ξεκινώντας από την Βέροια και όχι, κάποιο αστικό κέντρο όπως είναι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη- να κάνει την μουσική επάγγελμα και μάλιστα, να βρίσκεται στο ρόστερ μιας από τις σημαντικότερες εταιρίες του ηλεκτρονικού -και όχι μόνο- ήχου. Ο λόγος φυσικά για την DFA records, που είναι -ή έχει υπάρξει- δισκογραφικό «σπίτι» καλλιτεχνών όπως οι LCD Soundsystem (ο ηγέτης τους, James Murphy είναι και ένας εκ των ιδιοκτητών της), Shit Robot, The Rapture, Ηot Chip, Hercules and the Love Afair και πολλών ακόμη. Πριν από λίγα χρόνια το VICE είχε επισκεφτεί τον Παναγιώτη στο στούντιο του, με την συνέντευξη να χαρακτηρίζεται εύκολα «επική». Γνωρίζοντας πως αυτή την εποχή βρίσκεται στην διαδικασία «στησίματος» του νέου του δίσκου, αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί του με σκοπό να δω σε τι φάση βρίσκεται και η κουβέντα που κάναμε ήταν άκρως ενδιαφέρουσα.VICE; Λίγο πριν την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου δίσκου σου, «I Need New Eyes», είχες δηλώσει σε συνέντευξη σου στο VICE πως θέλεις να διώξεις μέσω αυτού κάποια κόμπλεξ που σε ακολουθούν, τα κατάφερες; Larry Gus: Σε καμία περίπτωση. Για την ακρίβεια, συνεχίζω να τα κουβαλάω και έχουν πολλαπλασιαστεί στο ενδιάμεσο. Δεν βλέπω να γλιτώνω μέσα στα επόμενα χρόνια, μόνο αν αρχίσω επισήμως να βλέπω κάποιον ειδικό, γιατί το χειρότερο είναι ότι κάποιες φορές επηρεάζουν αισθητά την καθημερινότητα μου.Ποια είναι αυτά;
Το σοβαρότερο είναι ότι συγκρίνομαι, ή μάλλον ότι βάζω συνέχεια τον εαυτό μου σε διαδικασία σύγκρισης με άλλους ανθρώπους - για παράδειγμα, μουσικούς- και σκέφτομαι ότι αυτό έχει να κάνει με το πως μεγάλωσα. Από παιδάκι, δηλαδή, πως ήμουν στο σχολείο και με τι πράγματα νευρίαζα και ζήλευα και με έπιαναν οι νευρώσεις. First world problems, σίγουρα, αλλά ναι, δεν μου είναι και τόσο εύκολο κάποιες φορές.
Eίναι λίγο επιφανειακό. Είναι σαν να προσπαθώ να βγάλω τα μάτια μου για να καταφέρω να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω αυτά τα -άσχημα- πράγματα και να ξεπεράσω τον εαυτό μου και τις φοβίες μου. Όμως, τελικά, απόλυτη αποτυχία, δεν άλλαξε τίποτα. Ίσως επειδή ο ίδιος ο δίσκος απέτυχε. Όμως είναι αστείο, επειδή είναι σχεδόν meta: ένας δίσκος που μιλάει για αποτυχίες και κόμπλεξ και η ίδια του η υπόσταση είναι μια αποτυχία που έφερε κι άλλα κόμπλεξ.Πως αισθάνεσαι που δισκογραφείς μέσω μιας τόσο σημαντικής εταιρίας όπως η DFA;
Έχω σταματήσει να το σκέφτομαι εδώ και περίπου 3 με 4 χρονιά. Είναι σχεδόν αόρατο πια. Εννοείται πως με βοήθησε και με βοηθάει ακόμα, άλλα ναι, είναι θέμα προσωπικής σχέσης με τον Τζόναθαν πια, όπως θα ήταν και με οποιοδήποτε άλλο label.Πως ήταν να παίζεις την μουσική που κάνεις μένοντας στην Βέροια -και στον Βόλο- και όχι στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη;
H αλήθεια είναι πως δεν το σκεφτόμουν και ποτέ, υπό την έννοια, ότι, το καθαρά δημιουργικό κομμάτι δεν επηρεάζεται τόσο πολύ από το μέρος. Εννοώ, πως όταν κάθομαι να γράψω, πάντα είναι το ίδιο, όπου κι αν βρίσκομαι. Απλώς, από μέρος σε μέρος αλλάζει η διάθεση μου σχετικά με την δυαδικότητα του «κάθομαι» και «δεν κάθομαι» να γράψω.Πριν γίνεις ο Larry Gus, έπαιζες, αν δεν κάνω λάθος, σε άλλες μπάντες που είχαν πολύ διαφορετικό ήχο.
Έπαιζα σε δυο συγκροτήματα, το ένα λεγόταν aes dhana και ήταν στην Βέροια. Το είχαμε φτιάξει όταν ήμουν στο λύκειο (κιθάρες, προσπάθειες, σπίτι του Στράτου, Θεσσαλονίκη και μετά κι άλλες προσπάθειες). Αργότερα, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, έπαιζα σε ένα γκρουπ που λεγόταν Ginger, πριν να ξεκινήσω σαν λάρυγγας. Είχαμε μπάσο και ντραμς και παίζαμε κάτι ανάμεσα σε Slayer και Red Snapper.Είχες μετακομίσει στην Βαρκελώνη για να κυνηγήσεις το όνειρο σου, για πες μου μερικά πράγματα για την «Ισπανική» σου περίοδο.
Δεν πήγα να κυνηγήσω κανένα όνειρο. Για την ακρίβεια, πήγα για να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Έχω αρκετές αναμνήσεις, κυρίως με κουνούπια, ζέστη και φαγητό. Όσο περνάει ο καιρός, έχει αρχίσει να μου λείπει κιόλας. Είναι πολύ παράξενο γιατί ήθελα σαν τρελός να φύγω όταν ήμουν εκεί. Απεγνωσμένα.
Πριν πάω Μιλάνο, πήγα στην Βέροια για να γράψω το «Years Νot Living». Στο Μιλάνο πήγα για να μείνω με την Κωσταντια, μετά κάναμε το παιδί και γυρίσαμε στην Αθήνα, μέχρι να γίνει πάλι κάτι και να ξαναφύγουμε. Για να δούμε, ποιος ξέρει; Σίγουρα, όχι εγώ.Αλήθεια, πως είναι να είσαι ένας μουσικός με διεθνή καριέρα και μπαμπάς;
Είναι παράξενη φράση το «διεθνή καριέρα». Εννοώ, πως όλοι έχουν διεθνή καριέρα πια. Αλλά, ναι, σε κάθε περίπτωση είναι παράξενο που λείπω και χάνω κάποια πράγματα, όμως πιστεύω πως το ίδιο νιώθουν όλοι οι γονείς που κάνουν δουλειές για τις οποίες πρέπει να λείπουν συχνά απ' το σπίτι για πολλές ώρες ή ακόμα και μέρες. Το καλό είναι ότι επειδή γράφω τον επόμενο μου δίσκο κάθομαι αρκετά στο σπίτι τελευταία. Και πάλι όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο.
H Βιομηχανία της Rap στην Ελλάδα - Νέγρος του Μοριά
Ζεις καθαρά από τα χρήματα που βγάζεις από την μουσική;
Από το 2012, δηλαδή από τότε που ξεκίνησε η φάση με την DFA στην ουσία. Δεν είναι εύκολο και είναι σχετικά τρομακτικό.Είσαι 35 χρονών και πάνω από δέκα χρόνια στο προσκήνιο. Τι έχει αλλάξει σήμερα στον τρόπο με τον οποίο κινείσαι σε σχέση με πριν από επτά χρόνια για παράδειγμα;
Όπως γίνεται σε όλες τις δουλειές, όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζεσαι συνεχώς σε διαφορετικές πραγματικότητες που έχουν να κάνουν με σένα, αλλά κυρίως, όχι με σένα. Άλλοι συνεργάτες, νέες συνθήκες, διαφορετικοί τρόποι για να δίνεις motivation στον εαυτό σου -αυτό είναι το δυσκολότερο, ειδικά με τόσα κόμπλεξ- και καθημερινά, είναι σαν να προσπαθείς να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά χωρίς να γνωρίζεις τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Ωστόσο, προσπαθείς να σπάσεις αυτόν τον τοίχο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει τελικά τίποτα. Όμως, αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ. Όπως και να' χει, θα σπάσεις το κεφάλι σου στην πορεία, οπότε, ναι, σίγουρα χαμένος.Πόσο δύσκολο είναι όταν χτίζεις ένα κομμάτι να πεις, «εδώ είμαστε, αυτό είναι» και να μην προσθέτεις συνεχώς νέα στοιχεία;
Μέχρι πρόσφατα το τελείωνα όταν τελείωνε μόνο του, υπό την έννοια πως ήταν σαν ένα semi-generative process, όπου τα samples έμπαιναν - έμπαιναν και σταματούσα να προσθέτω όταν τα constraints έφταναν σε συνθήκη ισορροπίας (βλέπε, για παράδειγμα, exhaustiveness). Τώρα που δουλεύω χωρίς samples, απλώς συνεχίζω να προσθέτω ασταμάτητα μέχρι να νιώσω ότι τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου γίνονται «πουρές». Aυτό είναι που πάντα μου άρεσε, να μην καταλαβαίνω τι ακούω.Πριν από κάποιο διάστημα κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στην πορεία σου, το «My Friend Larry Gus». Μίλα μου λίγο για αυτό, την διαδικασία κινηματογράφησης του, αλλά και τον φίλο σου, τον Βασίλη Κατσούπη που το γύρισε.
Ο Βασίλης είναι από τους καλύτερους μου φίλους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Απλώς κινηματογραφούσε την διαδικασία για το «Years Not Living», που έφυγα από την Βαρκελώνη και γύρισα στην Βέροια. Τα λέγαμε κάθε μέρα, ωραία, με τον Στράτο και με τους υπόλοιπους φίλους μας και είναι περισσότερο -στα μάτια μου- μια ταινία σχετικά με το, τι σημαίνει motivation και καθημερινότητα, παρά κάτι μουσικό. Αλλά δεν είμαι ο καταλληλότερος για να απαντήσω.Το πιο πρόσφατο mini doc που σε ακολουθεί είναι το «Larry Gus: The Process» που αναζητά πιο τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με την πορεία σου. Για πες μου και γι'αυτό.
Πρόκειται για μια συνεργασία με την Red Bull Ελλάδος. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δική τους ιδέα. Πήγαμε στο Παρίσι και ηχογράφησα για δύο μέρες στα στούντιο της Red Bull εκεί. Το mini doc ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία, από το πως κάνω τα πράγματα στο σπίτι, μετά στο στούντιο και τέλος, στο live. Είναι βοηθητικό να βλέπεις τα πράγματα σαν εξωτερικός παράγοντας επειδή τις περισσότερες φορές ξεχνάω ότι τα πάντα είναι σε μια σειρά και μπορούν να μπουν σε κουτάκι, αρκεί να υπάρχει κάποιος εξωτερικός παρατηρητής για να τα βάλει σε αυτά, επειδή, μόνος μου πάντα μου φαίνεται πως οι γραμμές και οι τελείες δεν ενώνονται και τόσο εύκολα.Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τι ετοιμάζεις αυτό το διάστημα.
Δουλεύω παράλληλα σε 4 - 5 πρότζεκτ. Το πρώτο είναι ο επόμενος μου δίσκος, το άλλο να ετοιμάσω τα τραγούδια που έγραψα στο Παρίσι για ένα μικρό EP κι επίσης, έχω κάποιες συνεργασίες, με διάφορους ανθρώπους, που «τρέχουν». Μέσα σε όλα αυτά, σκέφτομαι πάλι τα ακαδημαϊκά μου επειδή, μάλλον, μου έλειψαν. Για να δούμε. Διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Βέβαια, είναι λίγο πιο εφικτό από την ημέρα που σταμάτησα να κουβαλάω Smartphone. Τώρα έχω ένα Nokia 216 που είναι ότι πρέπει. Δεν έχει τίποτα, ή μάλλον, έχει ό,τι χρειάζεται. Πρόσφατα, διάβασα το «Pale Fire» του Ναμπόκοφ. Ήταν πραγματικά, «πυραυλικό», ακόμα το σκέφτομαι. Θα ήθελα να υπάρξει μια συνθήκη, που το διάβασμα, θα μπαίνει με πιο συγκεκριμένο τρόπο μέσα σε κάποιο από τα κουτάκια που ανέφερα πριν. Αλλά, όπως πάντα, δεν θα καταφέρω να κάνω τίποτα στο τέλος και η πραγματικότητα, για ακόμη μια φορά, θα προλάβει να μου δείξει πρώτη το αληθινό, σκληρό της πρόσωπο.Ακολουθήστε τον Larry Gus στο facebook, το instagram και το soundcloud.Περισσότερα από το VICEΟ Φλοριάν Μάρκου Eίναι ο Αλβανός Βασιλιάς των Ρινγκ από τη ΘεσσαλονίκηΗ dednewb δεν Μπορεί να Καταλάβει Γιατί τη Μισούν ΤόσοΆνθρωποι που δεν Έχουν Καπνίσει Ποτέ Χόρτο μάς Περιγράφουν πώς Φαντάζονται ότι Είναι
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το σοβαρότερο είναι ότι συγκρίνομαι, ή μάλλον ότι βάζω συνέχεια τον εαυτό μου σε διαδικασία σύγκρισης με άλλους ανθρώπους - για παράδειγμα, μουσικούς- και σκέφτομαι ότι αυτό έχει να κάνει με το πως μεγάλωσα. Από παιδάκι, δηλαδή, πως ήμουν στο σχολείο και με τι πράγματα νευρίαζα και ζήλευα και με έπιαναν οι νευρώσεις. First world problems, σίγουρα, αλλά ναι, δεν μου είναι και τόσο εύκολο κάποιες φορές.
Από την πρώτη στιγμή που είδα το εξώφυλλο και διάβασα τον τίτλο του δίσκου, ήθελα να σου ζητήσω να μου κάνεις μια ανάλυση του τι θέλεις να πεις μέσω του οπτικού του.Είναι παράξενη φράση το «διεθνή καριέρα». Εννοώ, πως όλοι έχουν διεθνή καριέρα πια
Eίναι λίγο επιφανειακό. Είναι σαν να προσπαθώ να βγάλω τα μάτια μου για να καταφέρω να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω αυτά τα -άσχημα- πράγματα και να ξεπεράσω τον εαυτό μου και τις φοβίες μου. Όμως, τελικά, απόλυτη αποτυχία, δεν άλλαξε τίποτα. Ίσως επειδή ο ίδιος ο δίσκος απέτυχε. Όμως είναι αστείο, επειδή είναι σχεδόν meta: ένας δίσκος που μιλάει για αποτυχίες και κόμπλεξ και η ίδια του η υπόσταση είναι μια αποτυχία που έφερε κι άλλα κόμπλεξ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχω σταματήσει να το σκέφτομαι εδώ και περίπου 3 με 4 χρονιά. Είναι σχεδόν αόρατο πια. Εννοείται πως με βοήθησε και με βοηθάει ακόμα, άλλα ναι, είναι θέμα προσωπικής σχέσης με τον Τζόναθαν πια, όπως θα ήταν και με οποιοδήποτε άλλο label.Πως ήταν να παίζεις την μουσική που κάνεις μένοντας στην Βέροια -και στον Βόλο- και όχι στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη;
H αλήθεια είναι πως δεν το σκεφτόμουν και ποτέ, υπό την έννοια, ότι, το καθαρά δημιουργικό κομμάτι δεν επηρεάζεται τόσο πολύ από το μέρος. Εννοώ, πως όταν κάθομαι να γράψω, πάντα είναι το ίδιο, όπου κι αν βρίσκομαι. Απλώς, από μέρος σε μέρος αλλάζει η διάθεση μου σχετικά με την δυαδικότητα του «κάθομαι» και «δεν κάθομαι» να γράψω.Πριν γίνεις ο Larry Gus, έπαιζες, αν δεν κάνω λάθος, σε άλλες μπάντες που είχαν πολύ διαφορετικό ήχο.
Έπαιζα σε δυο συγκροτήματα, το ένα λεγόταν aes dhana και ήταν στην Βέροια. Το είχαμε φτιάξει όταν ήμουν στο λύκειο (κιθάρες, προσπάθειες, σπίτι του Στράτου, Θεσσαλονίκη και μετά κι άλλες προσπάθειες). Αργότερα, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, έπαιζα σε ένα γκρουπ που λεγόταν Ginger, πριν να ξεκινήσω σαν λάρυγγας. Είχαμε μπάσο και ντραμς και παίζαμε κάτι ανάμεσα σε Slayer και Red Snapper.Είχες μετακομίσει στην Βαρκελώνη για να κυνηγήσεις το όνειρο σου, για πες μου μερικά πράγματα για την «Ισπανική» σου περίοδο.
Δεν πήγα να κυνηγήσω κανένα όνειρο. Για την ακρίβεια, πήγα για να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Έχω αρκετές αναμνήσεις, κυρίως με κουνούπια, ζέστη και φαγητό. Όσο περνάει ο καιρός, έχει αρχίσει να μου λείπει κιόλας. Είναι πολύ παράξενο γιατί ήθελα σαν τρελός να φύγω όταν ήμουν εκεί. Απεγνωσμένα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά Μιλάνο και μετά Ελλάδα σωστά;Ολα είναι καλύτερα από την ημέρα που σταμάτησα να κουβαλάω Smartphone. Τώρα έχω ένα Nokia 216 που είναι ότι πρέπει. Δεν έχει τίποτα, ή μάλλον, έχει ό,τι χρειάζεται.
Πριν πάω Μιλάνο, πήγα στην Βέροια για να γράψω το «Years Νot Living». Στο Μιλάνο πήγα για να μείνω με την Κωσταντια, μετά κάναμε το παιδί και γυρίσαμε στην Αθήνα, μέχρι να γίνει πάλι κάτι και να ξαναφύγουμε. Για να δούμε, ποιος ξέρει; Σίγουρα, όχι εγώ.Αλήθεια, πως είναι να είσαι ένας μουσικός με διεθνή καριέρα και μπαμπάς;
Είναι παράξενη φράση το «διεθνή καριέρα». Εννοώ, πως όλοι έχουν διεθνή καριέρα πια. Αλλά, ναι, σε κάθε περίπτωση είναι παράξενο που λείπω και χάνω κάποια πράγματα, όμως πιστεύω πως το ίδιο νιώθουν όλοι οι γονείς που κάνουν δουλειές για τις οποίες πρέπει να λείπουν συχνά απ' το σπίτι για πολλές ώρες ή ακόμα και μέρες. Το καλό είναι ότι επειδή γράφω τον επόμενο μου δίσκο κάθομαι αρκετά στο σπίτι τελευταία. Και πάλι όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο.
H Βιομηχανία της Rap στην Ελλάδα - Νέγρος του Μοριά
Ζεις καθαρά από τα χρήματα που βγάζεις από την μουσική;
Από το 2012, δηλαδή από τότε που ξεκίνησε η φάση με την DFA στην ουσία. Δεν είναι εύκολο και είναι σχετικά τρομακτικό.Είσαι 35 χρονών και πάνω από δέκα χρόνια στο προσκήνιο. Τι έχει αλλάξει σήμερα στον τρόπο με τον οποίο κινείσαι σε σχέση με πριν από επτά χρόνια για παράδειγμα;
Όπως γίνεται σε όλες τις δουλειές, όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζεσαι συνεχώς σε διαφορετικές πραγματικότητες που έχουν να κάνουν με σένα, αλλά κυρίως, όχι με σένα. Άλλοι συνεργάτες, νέες συνθήκες, διαφορετικοί τρόποι για να δίνεις motivation στον εαυτό σου -αυτό είναι το δυσκολότερο, ειδικά με τόσα κόμπλεξ- και καθημερινά, είναι σαν να προσπαθείς να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά χωρίς να γνωρίζεις τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Ωστόσο, προσπαθείς να σπάσεις αυτόν τον τοίχο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει τελικά τίποτα. Όμως, αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ. Όπως και να' χει, θα σπάσεις το κεφάλι σου στην πορεία, οπότε, ναι, σίγουρα χαμένος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μέχρι πρόσφατα το τελείωνα όταν τελείωνε μόνο του, υπό την έννοια πως ήταν σαν ένα semi-generative process, όπου τα samples έμπαιναν - έμπαιναν και σταματούσα να προσθέτω όταν τα constraints έφταναν σε συνθήκη ισορροπίας (βλέπε, για παράδειγμα, exhaustiveness). Τώρα που δουλεύω χωρίς samples, απλώς συνεχίζω να προσθέτω ασταμάτητα μέχρι να νιώσω ότι τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου γίνονται «πουρές». Aυτό είναι που πάντα μου άρεσε, να μην καταλαβαίνω τι ακούω.Πριν από κάποιο διάστημα κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στην πορεία σου, το «My Friend Larry Gus». Μίλα μου λίγο για αυτό, την διαδικασία κινηματογράφησης του, αλλά και τον φίλο σου, τον Βασίλη Κατσούπη που το γύρισε.
Ο Βασίλης είναι από τους καλύτερους μου φίλους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Απλώς κινηματογραφούσε την διαδικασία για το «Years Not Living», που έφυγα από την Βαρκελώνη και γύρισα στην Βέροια. Τα λέγαμε κάθε μέρα, ωραία, με τον Στράτο και με τους υπόλοιπους φίλους μας και είναι περισσότερο -στα μάτια μου- μια ταινία σχετικά με το, τι σημαίνει motivation και καθημερινότητα, παρά κάτι μουσικό. Αλλά δεν είμαι ο καταλληλότερος για να απαντήσω.Το πιο πρόσφατο mini doc που σε ακολουθεί είναι το «Larry Gus: The Process» που αναζητά πιο τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με την πορεία σου. Για πες μου και γι'αυτό.
Πρόκειται για μια συνεργασία με την Red Bull Ελλάδος. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δική τους ιδέα. Πήγαμε στο Παρίσι και ηχογράφησα για δύο μέρες στα στούντιο της Red Bull εκεί. Το mini doc ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία, από το πως κάνω τα πράγματα στο σπίτι, μετά στο στούντιο και τέλος, στο live. Είναι βοηθητικό να βλέπεις τα πράγματα σαν εξωτερικός παράγοντας επειδή τις περισσότερες φορές ξεχνάω ότι τα πάντα είναι σε μια σειρά και μπορούν να μπουν σε κουτάκι, αρκεί να υπάρχει κάποιος εξωτερικός παρατηρητής για να τα βάλει σε αυτά, επειδή, μόνος μου πάντα μου φαίνεται πως οι γραμμές και οι τελείες δεν ενώνονται και τόσο εύκολα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δουλεύω παράλληλα σε 4 - 5 πρότζεκτ. Το πρώτο είναι ο επόμενος μου δίσκος, το άλλο να ετοιμάσω τα τραγούδια που έγραψα στο Παρίσι για ένα μικρό EP κι επίσης, έχω κάποιες συνεργασίες, με διάφορους ανθρώπους, που «τρέχουν». Μέσα σε όλα αυτά, σκέφτομαι πάλι τα ακαδημαϊκά μου επειδή, μάλλον, μου έλειψαν. Για να δούμε. Διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Βέβαια, είναι λίγο πιο εφικτό από την ημέρα που σταμάτησα να κουβαλάω Smartphone. Τώρα έχω ένα Nokia 216 που είναι ότι πρέπει. Δεν έχει τίποτα, ή μάλλον, έχει ό,τι χρειάζεται. Πρόσφατα, διάβασα το «Pale Fire» του Ναμπόκοφ. Ήταν πραγματικά, «πυραυλικό», ακόμα το σκέφτομαι. Θα ήθελα να υπάρξει μια συνθήκη, που το διάβασμα, θα μπαίνει με πιο συγκεκριμένο τρόπο μέσα σε κάποιο από τα κουτάκια που ανέφερα πριν. Αλλά, όπως πάντα, δεν θα καταφέρω να κάνω τίποτα στο τέλος και η πραγματικότητα, για ακόμη μια φορά, θα προλάβει να μου δείξει πρώτη το αληθινό, σκληρό της πρόσωπο.Ακολουθήστε τον Larry Gus στο facebook, το instagram και το soundcloud.Περισσότερα από το VICEΟ Φλοριάν Μάρκου Eίναι ο Αλβανός Βασιλιάς των Ρινγκ από τη ΘεσσαλονίκηΗ dednewb δεν Μπορεί να Καταλάβει Γιατί τη Μισούν ΤόσοΆνθρωποι που δεν Έχουν Καπνίσει Ποτέ Χόρτο μάς Περιγράφουν πώς Φαντάζονται ότι Είναι