Έχω σκεφτεί την αρχή αυτού του άρθρου αμέτρητες φορές. Για το πώς θα εξηγούσα με έναν χαριτωμένο, μα σύντομο, αυτοβιογραφικό τρόπο την αμέριστη αγάπη μου για τη Madonna, για το πώς το You'll See ήταν το πρώτο σιγκλάκι της που αγόρασα και σαφώς για το πώς η Madonna, με αυτό το άλμπουμ, με έκανε να νιώσω, έστω και για λίγο, ξανά σαν εικοσάχρονο. Αλλά, δυστυχώς, όλες αυτές οι ατέρμονες πρόβες γίνονται πάντα στο αυτοκίνητο, όταν οδηγώ και ακούω (πάνω από δύο μήνες πριν από την επίσημη κυκλοφορία τους) τα καινούρια τραγούδια της Αυτού Μεγαλειότητος.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι αν και θεωρώ δεδομένο ότι η αντικειμενικότητα και η Madonna είναι δύο έννοιες που σπάνια συναντώνται στον εγκέφαλό μου, τα τελευταία χρόνια δεν ήμουν ικανοποιημένος από πολλές από τις, μουσικές ως επί το πλείστον, επιλογές της και αναπολούσα με μελαγχολία τις ένδοξες μέρες του Confessions On A Dance Floor, το 2005, που η Madonna παρουσίαζε τον πιο ώριμο και conceptual μα συνάμα συγκλονιστικά fun δίσκο της καριέρας της. Το Hard Candy, που ακολούθησε το 2008, ήταν το πρώτο σημάδι ότι το άλογο κουράστηκε. Πρώτη φορά που η Madonna κυνήγησε τον ήχο που ήταν της μόδας, προσέλαβε «trendy» παραγωγούς και… έκανε μια τρύπα στο νερό. In retrospect βέβαια, αρκετά από τα τραγούδια που της είχε κάνει ο Pharrell Williams για εκείνο το άλμπουμ προμήνυαν αυτό τον ντίσκο-φανκ ήχο που έχει πλυμμηρίσει πλέον τα ραδιόφωνα και κανείς ποτέ δεν θα της δώσει credit γιαυτό. Παρ' όλα αυτά, η Madonna προσπάθησε ακόμα περισσότερο να «εξιλεωθεί» και να πιάσει εκ νέου τους νέους, με τη μορφή του ανηλεώς EDM MDMA, το 2012.

Η Madonna άργησε για ακόμη μια φορά και το γλέντι σχόλασε. Και σα να μην έφτανε ότι ΠΑΛΙ κυνηγούσε και συνεργαζόταν με καθιερωμένα ονόματα, αντί για πιο ανεξάρτητους παραγωγούς, το αποτέλεσμα δεν ήταν συμπαγές. Κάποια τραγούδια έδειχναν ενδιαφέρον, ενώ κάποια άλλα ήταν κάπως πιο….προβληματικά.

Η Madonna λοιπόν, κάθησε και σκέφτηκε, και είδε ότι μας αγαπά. Και ότι, βασικά, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση αν θέλει να συνεχίσει να (αυτο)αποκαλείται η Βασίλισσα της Ποπ. Κι επειδή κανείς δεν θέλει η Madonna να πετύχει περισσότερο από την ίδια τη Madonna, έβαλε τον γυμνασμένο-στην-εντέλεια 56χρονο κώλο της κάτω και έγραψε μουσική. Στίχους. Τραγούδια. Πολλά τραγούδια. Πάνω από σαράντα τραγούδια! Και γύρω στα τριάντα από αυτά διέρρευσαν ενάμιση με δύο μήνες πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ της. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: να είναι έτσι «εύκολο» να διαρρεύσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ (και παραπάνω!) το καινούριο άλμπουμ της Madonna ή να είναι όλο οργανωμένο από αυτήν, όπως οι περισσότεροι φανατικοί οπαδοί πιστεύουν.

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο πάντως, η Madonna έχει καταφέρει και επικρατεί στα μέσα από τα τέλη Νοεμβρίου, που διέρρευσαν τα πρώτα δύο κομμάτια (μέσω του ίδιου του Avicii, φήμες λένε, και γιαυτό κανένα τραγούδι του δεν έχει την τελική παραγωγή από τον ίδιον), μία εβδομάδα αργότερα που διέρρευσαν άλλα έντεκα κομμάτια από το δίσκο, μία εβδομάδα αργότερα που η Madonna μας «αιφνιδίασε» με έξι επίσημα καινούρια τραγούδια μέσω του iTunes της, όπως και με το όνομα και το artwork του νέου άλμπουμ της. Και μετά τις γιορτές, και τη διαρροή άλλων δεκατεσσάρων τραγουδιών από το δίσκο, ξεκίνησε δυναμικά η «Rebel Heart εποχή» και ένα promotion που όμοιό του έχει να κάνει από το Confessions, το 2005. Τραγούδησε στα Grammy, και εντυπωσίασε όταν βγήκε στη δημοσιότητα το βίντεο με τα «actual φωνητικά» της. Τραγούδησε και γκρεμοτσακίτηκε στα Brit Awards και έδειξε με τον πιο the-show-must-go-on τρόπο ότι όχι μόνο όντως τραγουδούσε live αλλά και ότι όταν πέφτεις, το μόνο που έχει σημασία είναι το πώς σηκώνεσαι και συνεχίζεις. Τέλος, έχει πάρει σβάρνα βρετανικά, γαλλικά και ιταλικά τηλεοπτικά σόου και δίνει συνεντεύξεις σε πλειάδα περιοδικών και μέσων, με αποκορύφωμα τη συνεργασία της με το Grindr, το gay dating app, και το (ανήκουστο;) week musical residence που θα κάνει στην καθημερινή εκπομπή της Ellen DeGeneres.

Η Madonna, λοιπόν, σε αυτή της την υπερπροσπάθεια (για την οποία πολλοί την κατηγορούν), εμένα προσωπικά μου θυμίζει άλλες, περασμένες, "παλιές, καλές" εποχές της Madonna. Διότι ναι, αν δεν κάνει η Madonna την υπερπροσπάθεια, η πιο over-glorified αρριβίστρια του περασμένου αιώνα, ποιος θα την κάνει;! Και, ευτυχώς, το καλό είναι ότι όταν η Madonna καταβάλλει υπερπροσπάθεια και προσφέρει τόσο πολύ υλικό και χρόνο από τον εαυτό της προς τέρψιν του κόσμου και των μέσων, πάει να πει ότι άλλο τόσο υλικό και χρόνο από τον εαυτό της έχει διοχετεύσει στη δουλειά της. Και ενώ το Hard Candy μπορεί να ήταν καλοδουλεμένο, αλλά να υστερούσε σε "διάθεση", το MDMA είναι σίγουρα ένα από τα λιγότερο ραφιναρισμένα και "βιαστικά" άλμπουμ της καριέρας της, ψυχή τε και σώματι. Με το Rebel Heart όμως η Madonna επιστρέφει με τον καλύτερο δίσκο της εδώ και δέκα χρόνια, αν θέλουμε να το θέσουμε λίγο πιο θριαμβευτικά. Και αυτό συνέβη διότι η Madonna όντως αφιέρωσε χρόνο σε αυτό το άλμπουμ, έγραψε πιο μεστούς, προσωπικούς στίχους, επανεπισκέφτηκε τα πράγματα που ξέρει να κάνει καλύτερα και τους έδωσε ένα σούπερ ζουμερό MILFικο φιλί αναζωογόνησης και ταυτόχρονα, στα τραγούδια που φέρεται να παρτάρει και να περνάει καλά, σχεδόν ακούγεται σαν να περνάει όντως καλά, μετά από πολύ καιρό! Το Rebel Heart, στην Super Deluxe εκδοχή του, έχει είκοσι-τρία καινούρια τραγούδια. Ακολουθεί ένα σύντομο track-by-track review των εν λόγω τραγουδιών.

Άλλο ένα empowerment anthem στη ζώνη της Πρωταθλήτριας. Αν και το ντέμο που είχε διαρρεύσει ήταν πολύ πιο εκλεπτισμένο, μετά από δυο-τρία ακούσματα καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα instant classic Μαντονοτράγουδο, εμπλουτισμένο με τα βαθειά beats του Diplo και -φυσικά- μία χορωδία γκόσπελ. Δε νομίζω όμως ότι ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή για το πρώτο single.

Στα γνώριμα μονοπάτια του American Life ήρθε και κόλλησε το EDM Folk του Avicii. Τον τελικό όμως λόγο στην, ομολογουμένως πολύ ατμοσφαιρική -σχεδόν σέξυ- παραγωγή είχε -ευτυχώς!- ο Blood Diamonds. Α, και η Madonna αυτοτρολλάρεται με τον καλύτερο τρόπο προτείνοντας να καπνίσουμε χόρτο, να κάνουμε ναρκωτικά, να μαστουρώσουμε και να χαθούμε, λέγοντας όμως στο τέλος πως με αυτό τον τρόπο "δεν θα βρούμε τις απαντήσεις"…

Το Ghosttown είναι ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι. Είναι το μόνο τραγούδι του άλμπουμ που ΔΕΝ είχε διαρρεύσει, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, πράγμα που το καθιστά το ΜΟΝΟ τραγούδι του δίσκου που το ακούσαμε πρώτη φορά επίσημα, όταν η Madonna έβγαλε έξι τραγούδια σε διάθεση προς το κοινό με την προ-αγορά του Rebel Heart στο iTunes. Προσωπικά μου μοιάζει λες και είναι βγαλμένο από το Something To Remember, ένα άλμπουμ μόνο με μπαλάντες που είχε κυκλοφορήσει η Madonna το 1995. Η Madonna στα καλύτερά της.

Εδώ πλέον ο Diplo όχι απλώς κάνει αισθητή την παρουσία του, αλλά ωθεί τη Madonna σε νέα -γιαυτήν τουλάχιστον, γιατί ρέγκε έχουν ξανακάνει κι άλλες- μαγικά, ξωτικά μονοπάτια. Ένα αμάλγαμα από Beyoncé, Rihanna και MIA στην πανηγυριώτικη παραγωγή του Diplo μπορεί να ακούγεται πολύ κακό. Και μπορεί να είναι. Όσο κακή είναι η πίτσα, ας πούμε. Ποιος δεν αγαπάει την πίτσα όμως; Και αυτή η πίτσα έχει πολυυυυυύ τυρί. Άσε που ο στίχος "when we did it, I'll admit it, wasn't satisfied" είναι τρελό ρισπέκτ από μόνο του, και η Madonna ακούγεται "πιο Madonna" απ' οτιδήποτε άλλο έχει κάνει τα τελευταία χρόνια.

Νάτη! Νάτη! Η Ιλουμινάτη! H Madonna μας κάνει ξεκάθαρα πλάκα με τις θεωρίες συνωμοσίας της για τους σελέμπριτι, τους Illuminati και όλα αυτά να συμβαίνουν σε ένα πάρτυ. Ελαφρώς προβληματικό τραγούδι. Η παραγωγή του Kanye West δεν είναι κακή, και "ταιριάζει" στο όποιο ύφος του τραγουδιού, αλλά ούτε και ως ντέμο το είχα αγαπήσει ιδιαιτέρως.

Αυτό είναι το αγαπημένο τραγούδι της Lourdes, της 18χρονης κόρης της Madonna. Και αυτό λέει πολλά. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο Diplo δεν έφτασε τη Madonna να διασκεδάσει πραγματικά μέσα στο στούντιο…"και αυτό να βγει προς το έξω". Είμαι πάρα πολύ περίεργος για τη live έκδοση αυτού του τραγουδιού στη συναυλία. Ή που θα είναι εκπληκτικό, ή που θα είναι σάπιο. Btw, απόλυτο party song.

Το πρώτο καλό, solid album track. Δεν είναι κάτι φοβερά πρωτοποριακό, αλλά αυτό το ενδιαφέρον μίγμα από καλή παραγωγή, ένα ωραίο post-chorus, και εκφραστική ερμηνεία από τη Madonna θα μιλήσει σε πολλούς, παλιούς φαν.

Σε ένα από τα πιο προσωπικά τραγούδια του δίσκου, η Madonna αποκαλύπτει τις πιο ευαίσθητες πτυχές της. Θεωρώ όμως ότι χρειαζόταν ένα πιο δυνατό ρεφραίν και μια λιγότερο πεπατημένη παραγωγή για να το απογειώσει. Δεν με ενοχλεί πάντως, ευχάριστο τραγούδι.

Με το Iconic αρχίζει μια σειρά τραγουδιών που δυστυχώς τα ντέμο είναι, μερικές φορές και κατά τόπους, καλύτερα από το τελικό αποτέλεσμα. Το Iconic είναι ένα από αυτά, καθώς όχι μόνο η παραγωγή έχασε τον εκλεκτικό χαρακτήρα που είχε το ντέμο, αλλά απέκτησε ένα αρκετά άκομψο beat στο ρεφραίν που φτήνηνε πολύ το υπόλοιπο. Και ενώ η συμβολή του Chance the Rapper στο τέλος του τραγουδιού δεν είναι κακή, θα προτιμούσα ένα τραγούδι που λέγεται έτσι να το λέει μόνη της!

Απόλυτο τραγούδι χωρισμού με σχεδόν απογυμνωμένη παραγωγή. Μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έχει γράψει η Madonna μέχρι τώρα. Καθηλωτική αρχή και στίχοι, κολλητικό ρεφραίν και μερικά από πιο διαπεραστικά και εκφραστικά φωνητικά της Βασίλισσας. Το μόνο "κακό" είναι ότι από το ντέμο έλειπε αυτό το λανθάνον "marching band beatάκι" που έχει το κανονικό, και ήταν καλύτερα. Όπως επίσης το ότι "πετσόκοψε" τον τελευταίο στίχο του ντέμο που λέει "…and I still feel shitty" - και πόσο cool θα ήταν, όπως παρατήρησε και ένας φίλος και φαν, η τελευταία λέξη σε ένα τραγούδι της Madonna να είναι "shitty"?!

Από τα πιο γλυκά και πραγματικά cute τραγούδια που έχει γράψει και τραγουδήσει η Madonna. Η παραγωγή και η ερμηνεία είναι εμφανώς επηρεασμένη από τα ταξίδια της Madonna σε Ασιατικές χώρες, και συνδυάζει με τον πιο παράδοξο μα λειτουργικό τρόπο tribal ήχους με παρωχυμένες μεταφορές μεταξύ αυτοκινήτου (διότι body shop, εκτός από το μαγαζί με τα καλλυντικά, κανονικά σημαίνει "συνεργείο") και γυναικείου σώματος.

Το πρώτο εκ των δύο τραγουδιών που η Madonna έχει καύλες. "Bitch get off my pole"! Το έγραψε με τη Natalia Kills και ο Kanye -Yeezus- West έκανε την παραγωγή. Fun, campy και πλήρως #unapologetic ακόμη μια φορά, η Madonna αναρωτιέται αν οι "χυμοί" της έχουν γεύση… "αγιασμού"…και μας τους σερβίρει μαζί με ένα σφηνάκι από Vogue.

Το καλύτερο, με διαφορά, τραγούδι του άλμπουμ. Σίγουρα ένας από τους λόγους που μου δίνουν θάρρος και ελπίδα ότι η Madonna μπορεί ακόμα να βγάλει πραγματικά καλή μουσική. Λίγο αλλιώτικο, πιο ομογενοποιημένο από το ντέμο του, το Inside Out έχει τα πάντα. Προσεγμένη, φρέσκια παραγωγή και στίχους με νόηματα και υπονοούμενα. Μόνο "ανάποδη" αγάπη <3 (για αυτό που θα μπορούσε να ήταν το πιο αντισυμβατικό πρώτο single της από την εποχή του Frozen)

Ο πιο μεγάλος χαμένος από όλα τα καινούρια τραγούδια της Madonna. Ένα από τα δύο πρώτα τραγούδια που διέρρευσαν, στα τέλη Νοεμβρίου, το Wash All Over Me σε παραγωγή Avicii, ήταν σαν να το είχε γράψει ο Paul Oakenfold, το 2007, ή οι Playmen, το 2012. Παρ' όλα αυτά, ήταν φανταστικό. Όταν το πρωτάκουσα σκέφτηκα ότι αυτό, με λίγες αλλαγές και εκμοντερνισμό της παραγωγής, θα γινόταν η νέα υπερ-επιτυχία της Madonna, με ένα από τα πιο επικά και ξεδωτικά ρεφραίν που έχει πει. Αλλά όχι. Για κάποιο λόγο αποφάσισε να το "κάψει" και να το μετατρέψει σε μία βαρετή, ανέμπνευστη μπαλάντα όπου επιστρέφει και πάλι, δυστυχώς, αυτό το ρημάδι drum-roll παρέλασης.

Άλλο ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, που η Madonna θυμάται πώς είναι να τραγουδάει κολλητικές μελωδίες και να συνδυάζει πολυλλεκτικά στοιχεία σε μία ανεπιτήδευτα σέξυ παραγωγή που κλείνει το μάτι με τον καλύτερο τρόπο στο Justify My Love και δείχνει τον δρόμο που πρέπει να κατευθυνθεί η Βασίλισσα στο επόμενο μουσικό της πόνημα.

Όπως υποδηλώνει και ο μνημειώδης τίτλος, η Madonna, λες και μπήκε στο χρονοντούλαπο του Bedtime Stories, αφηγείται την ιστορία της ζωής της μέσω των τίτλων και των στίχων των μεγαλύτερων επιτυχιών της. Τραγούδι που σίγουρα θα λατρέψουν οι περισσότεροι φαν.

Πρόκειται, προφανώς, για το δεύτερο τραγούδι που η Madonna έχει καύλες. Και την πιστεύω. Γιατί όχι δηλαδή; Σε πιο Erotica διάθεση αυτή τη φορά, η Dita σχεδόν επιστρέφει στην explicit "γεφυρα" του τραγουδιού, που η Madonna αφήνει για δεύτερη φορά να εννοηθεί ότι είναι φαν του golden shower…

Κι επειδή μετά το σεξ παίζει τσιγαράκι, βάζεις και παίζει το Messiah. Φανερά επηρεασμένη από το soundtrack της προηγούμενης ταινίας της, W.E., η Madonna τραγουδάει πάνω από μία μεγαλεπίβολη παραγωγή από πλούσια έγχορδα και μεθυστικά synths.

Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου δεν είναι, δυστυχώς, τίποτα παραπάνω από ένα απλό album track. Πολύ Katy Perry ρε παιδί μου. Και ενώ οι στίχοι υποδηλώνουν μία κάποια ωριμότητα και περισυλλογή, αυτές οι αρετές εξανεμίζονται με την απόλυτα junior παραγωγή και μουσική κατεύθυνση.

Είτε πρόκειται για το Beautiful Stranger του 1999, είτε για το Beautiful Killer του 2012, είναι σχεδόν κανόνας μάλλον όταν η Madonna βγάζει τραγούδι με τη λέξη "beautiful" στον τίτλο, να είναι όντως ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Έτσι κι εδώ, το Beautiful Scars είναι ένα υπέροχα ευαίσθητο disco-infused τραγούδι που θα το φάει η μαρμάγκα.

Δέυτερο τραγούδι που το American Life και πολλές ακουστικές κιθάρες ξυπνάνε μέσα της. Το κακό με τη Madonna όμως είναι ότι κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά όταν προσπαθεί να ασχοληθεί με κάτι σοβαρό. Ευχάριστο τραγούδι πάντως κι αυτό.

Το αδιαφιλονίκητο, για μένα, πρώτο single αυτού εδώ του άλμπουμ. Αν και πρόκειται για το προτελευταίο τραγούδι της Super Deluxe έκδοσης του δίσκου, το Addicted (να μην μπερδευτεί κανείς με το I'm Addicted από το MDNA του 2012) θα μπορούσε να είχε γίνει η μεγάλη επιστροφή της Madonna όχι μόνο στα ραδιόφωνα αλλά και στα club. Κρίμα κι άδικο.

"Reductive", θα μπορούσε να πει κανείς, τραγούδι που η Madonna αναπολεί τις περασμένες, ένδοξες εποχές στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '80 που έκανε παρέα με τους θρυλικούς street artists Jean Michel Basquiat και Keith Haring.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.