Οι Θαλασσόλυκοι της Πάρου Εξαφανίζονται

FYI.

This story is over 5 years old.

Photos

Οι Θαλασσόλυκοι της Πάρου Εξαφανίζονται

Μιλήσαμε με τον φωτογράφο Christian Stemper για το φωτογραφικό του project LUPIMARIS.

Είναι σχεδόν ερωτική η σχέση του ψαρά με τη βάρκα του. Της δίνει συνήθως γυναικείο όνομα και κρεμάει διάφορα θρησκευτικά σύμβολα ώστε να είναι γερή. Το ψάρεμα, που κάποτε έτρεφε οικογένειες και έχτιζε σπίτια, σήμερα γίνεται ως χόμπι ή σε άλλες περιπτώσεις αποτελεί βιομηχανία. Οι ψαράδες με τα σκαμμένα πρόσωπα και τις παραδοσιακές ξύλινες βάρκες, τα καΐκια, τα καταπίνει η ιστορία.

Ο Christian Stamper, ένας 43χρονος Αυστριακός φωτογράφος, τα τελευταία 20 καλοκαίρια τα περνάει στην Πάρο, ένα από τα ομορφότερα νησιά του Αιγαίου. Πέντε χρόνια πριν, ξεκίνησε να φωτογραφίζει τους παραδοσιακούς ψαράδες της Πάρου με τις ξύλινες βάρκες τους σε μια προσπάθεια να καταγράψει ένα επάγγελμα που εξαφανίζεται και μαζί να αποτυπώσει τους πρωταγωνιστές της νεότερης ιστορίας της νησιωτικής Ελλάδας. Το project του λέγεται LUPIMARIS.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Τα τελευταία χρόνια έχουν καταστραφεί περισσότερα από 15.000 ξύλινα αλιευτικά σκάφη στην Ελλάδα, μία χώρα που κάποτε υπήρξε πρωτοπόρος δύναμη στα καΐκια. Ήταν ξύλινα κομψοτεχνήματα 80 ή 90 ετών, των οποίων η θέση θα έπρεπε να είναι σε κάποιο ναυτικό μουσείο. Κι' όμως, στο πλαίσιο της προσπάθειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να περιοριστεί η αλιεία στα ευρωπαϊκά ύδατα, δόθηκαν αποζημιώσεις στους ψαράδες που θα παρέδιδαν την επαγγελματική τους άδεια, με όρο να αποσυρθούν και τα καΐκια τους ή να αλλάξει η χρήση τους. Η ελληνική γραφειοκρατική μηχανή, κακοκουρδισμένη όπως πάντα, έστειλε τα καΐκια στη στεριά, κάτω από τις δαγκάνες κάποιας μπουλντόζας.

«Κάποτε οι ψαράδες αυτοί ζούσαν τις οικογένειές τους και προίκιζαν τις κόρες τους με αυτά τα καΐκια και το ψάρεμα (…) σήμερα είναι αδύνατο κάτι τέτοιο» μου λέει ο Christian σε μία σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία για το project του LUPIMARIS. Οι σημερινοί αλιείς δεν μπορούν να ζήσουν από αυτό το επάγγελμα. Χρησιμοποιούν πλαστικές βάρκες για να κάνουν το χόμπι τους ή δουλεύουν σε μεγάλα ψαράδικα που σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν ελληνικά.

Δεν ήταν εύκολο να πείσει τους παριανούς ψαράδες να τους φωτογραφήσει. Του πήρε χρόνια προσπάθειας και ώρες συζητήσεων. Πολλούς από αυτούς δεν μπόρεσε καν να τους βρει φέτος το καλοκαίρι για να τους κάνει δώρο το φωτογραφικό του λεύκωμα. Οι ψαράδες είναι ελεύθεροι άνθρωποι, γεννήματα της θάλασσας. Η ακίνητη θέση μπροστά σε μία φωτογραφική μηχανή, φαντάζει αφύσικη, για το σώμα που έχει συνηθίσει να ακολουθεί τη φορά του κύματος. «Η ζωή του ψαρά είναι μέσα στη φαντασία. Περνούν απομονωμένοι μέρες, εβδομάδες ή και μήνες έχοντας το ίδιο οπτικό και ακουστικό ερέθισμα της θάλασσας. Αυτές οι συνθήκες διεγείρουν τη φαντασία τους» γράφει ο Christian. «Οι μύθοι και οι θρύλοι αναπτύσσονται από ανάγκη για να συμφιλιωθούν με τις δραματικές ή και τραυματικές εμπειρίες τους στη θάλασσα. Από την άλλη, προσπαθούν να εξηγήσουν ή να εξιδανικεύσουν τη σχέση τους με τη φύση και την άγρια ζωή».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

«Δεν έχει σχέση με την οικονομική κρίση το LUPIMARIS» θα μου πει ο Christian. «Ξεκίνησε τυχαία πέντε χρόνια πριν, όταν δεν ήταν τόσο έντονα τα σημάδια της κρίσης, ειδικά στην Πάρο που είναι ένα τουριστικό μέρος». Οι τελευταίοι θαλασσόλυκοι ψαράδες της Πάρου με τα καΐκια τους, όπως τους κατέγραψε ο Christian Stemper στο LUPIMARIS, αποτελούν μια γερή υπενθύμιση ενός σημαντικού μέρους της εθνικής μας ταυτότητας, η οποία τα τελευταία χρόνια «θαλασσοπνίγεται» σε οικονομικά στοιχεία και αριθμούς.

Ο Αθανάσιος Κριτσάλης, 1966

Coral

Ο Γιάννης Περαντίνος, 1937

Πόπη

Ο Κωνσταντίνος Στράτης, 1961

Αννάκι Πούντα

Ο Νικήτας Μαλαματένιος, 1957

Παναγιά

Ο Παναγιώτης Βισαδάκης, 1953

Υπαπαντή

Ο Πέτρος Δαλέντας, 1942

Μανώλης

Ο Φίλιππος Τσαντάνης, 1944

Ηλίας Μαρία

Ο Σπύρος Ταντάνης, 1937

Ευαγγελία - Στέλλα

Ο Βαγγέλης Παρούσης, 1945

Μερόπη

Ο Αθανάσιος Καραπέτης, 1947

Δέσποινα