De vreemdste zaken die je als privédetective tegenkomt

Wie heeft er als kind niet van gedroomd om privédetective te worden? Je kijkt een oude film met Humphrey Bogart of bladert wat in een roman van Raymond Chandler en opeens zie je het helemaal voor je: schietpartijen, achtervolgingen, intriges. 

In werkelijkheid gebeuren die dingen in het leven van privédetectives niet. Ze sluipen niet bij mensen naar binnen, luisteren geen telefoons af en openen geen enveloppen met behulp van stoom.

Maar wat doen ze dan wel? Om die vraag te beantwoorden, nam ik contact op met Mario en Francesco Caliò, een vader en zoon die samen Agenzia Investigativa Europol runnen, een Milanees detectivebureau dat in 1962 door Mario werd opgericht en niet verward moet worden met Europol, de onderzoeksorganisatie van de Europese Unie.

Ze vertellen me dat het bureau de afgelopen vijftig jaar grondig onderzoek heeft gedaan naar allerlei uiteenlopende zaken – van wanpraktijken binnen bedrijven tot vermeende ontrouw. Maar gedurende deze vijf decennia maakten ze ook eigenaardigere dingen mee, waarover ze hier zullen vertellen. Sommige details zijn weggelaten om henzelf, hun cliënten en hun bureau te beschermen.

Extravaganza

Een paar jaar geleden werden we benaderd door een groot bedrijf, dat vermoedde dat het slachtoffer was van bedrijfsspionage. Omdat een bepaalde manager van de concurrentie naar verluidt kostbare informatie van onze cliënt probeerde te stelen, moesten we dus infiltreren in zijn omgeving. We wisten dat hij zijn cliënten ontmoette in zeer chic hotel op een zeer chique toeristische bestemming.

Onze cliënt was heel duidelijk geweest: om in bepaalde kringen vertrouwen te wekken, moesten we pronken met rijkdom. Hij raadde ons aan om altijd in avondkledij te verschijnen en zei dat we minimaal duizend euro per dag moesten uitgeven – dat hij voor zijn rekening zou nemen. We lieten mooie pakken maken en gingen vermomd als effectenhandelaars, die zogenaamd een portefeuille uit Luxemburg onder onze hoede hadden, naar het hotel. Daar boden we de hele dag de gasten – onder wie de manager die we in de gaten moesten houden – champagne aan.

Je kunt je voorstellen dat we met veel plezier terugkijken op deze zaak. Na een paar onvergetelijke dagen – dagen vol roomservice, luxe auto’s en uitnodigingen voor peperdure diners in toprestaurants – ontdekten we het bewijs dat we nodig hadden. We mochten de pakken houden.

De meester

Eind jaren zeventig kreeg ik [Mario] van een Italiaanse familie de opdracht om hun zoon, die al een paar weken vermist was, op te sporen. Mijn onderzoek wees uit dat hij met een paar vrienden naar Amsterdam was gevlucht. Het was de tijd dat Amsterdam naam voor zichzelf maakte als cannabishoofdstad van Europa. De familie vertrouwde erop dat ik hem op zou sporen en van dichtbij zou uitzoeken hoe hij leefde. Aangezien ik een stuk jonger was dan ik nu ben, zou het me makkelijk lukken om in die wereld te infiltreren.

Toen ik in Amsterdam aankwam, ging ik direct naar Casa Rosso, dat toen de ontmoetingsplek was voor jongeren uit het hele continent. Dit waren sowieso de mensen met wie ik moest omgaan om informatie te vergaren. Aan een tafeltje zaten mensen te blowen en te schaken, en aangezien ik dat goed kan, vroeg ik of een van hen tegen mij wilde spelen. Het enige probleem was dat ze tijdens het spelen de hele tijd joints aan elkaar en mij bleven doorgeven. Ik had nog nooit geblowd, maar omdat ik niet uit de toon wilde vallen, ging ik erin mee het en nam ik ook hijsjes van de joint. Die avond heb ik extreem goed geschaakt: ik bedacht extreme zetten die ik sindsdien nooit meer heb kunnen doen. Ik schaakte die avond zó indrukwekkend dat er zich een menigte om ons tafeltje verzamelde. Die hele avond lang was ik “de meester”.

Dankzij mijn stonede schaakkunsten legde ik makkelijk contact met de andere mensen in de bar, waardoor ik hen kon vragen naar de andere Italianen in de stad. Een paar dagen later vond ik de weggelopen zoon.

De inklokoplichters

Af en toe worden we ingehuurd door een bedrijf dat zijn werknemers wil laten onderzoeken. Een paar jaar geleden vroeg een grote industrieel ons om vier van zijn werknemers in de gaten te houden, omdat de werkprestaties van hun afdeling tot ver onder het gebruikelijke niveau waren gedaald.

Wij ontdekten dat ze een manier hadden bedacht om het inkloksysteem op het werk te misbruiken. Omdat het bedrijf zo groot was, kon het niet goed toezicht houden op individuele handelingen, en daar maakten deze werknemers gebruik van. Ze namen zogenaamd elkaars diensten over en klokten met elkaars kaarten in en uit, zodat ze elk meer tijd over hadden om andere dingen te doen. 

Een van hen had zelfs een bar geopend, waar hij werkte terwijl hij eigenlijk in de fabriek had moeten zijn.

Een ingebeeld bedrog

We moeten voor ons werk complotten en bedriegerijen altijd kunnen herkennen, omdat onze cliënten die overal denken te zien. Als een cliënt met zoiets naar ons toe komt, moeten we zeer voorzichtig te werk gaan – niet alleen in het belang van de cliënt, maar ook in ons eigen belang. Verwikkeld raken in een complottheorie kan namelijk erg schadelijk zijn voor ons bureau.

Een tijdje geleden werkten we met een vrouw die ervan overtuigd was dat haar man vreemdging. Ze moest altijd heel vroeg opstaan om naar haar werk te gaan en dacht dat er dan direct andere vrouwen bij haar man langskwamen. Nee, ze had haar man niet betrapt. Nog niet, in ieder geval. Het leek ons een vrij standaard zaak, dus we begonnen de man te volgen. Hij deed absoluut niets onbehoorlijks, maar zijn vrouw weigerde ons te geloven. Sterker nog, ze werd heel boos op ons en begon ons te belagen met belletjes. Op een gegeven moment smeekte ze ons om een krasje op een van de tegels van de binnenplaats te onderzoeken. Volgens haar was dat het bewijs dat een van de minnaressen van haar man een ladder gebruikte om haar slaapkamer binnen te komen. 

Ze bleef ons wekenlang onophoudelijk bellen, waarna we ons genoodzaakt zagen om alle communicatie met haar te beëindigen – het was gewoon te veel. Kort daarop kwamen we erachter dat de rotsvaste overtuiging van de vrouw tot het einde van haar huwelijk had geleid.

Een onverwachte wending

Het komt natuurlijk ook voor dat iemand wel degelijk blijkt vreemd te gaan en de vermoedens van onze cliënt bevestigd worden. We werden opnieuw ingehuurd door een achterdochtige vrouw die wilde dat we haar man zouden volgen. Deze keer was het zo klaar als een klontje dat deze man daadwerkelijk een affaire had, maar hij verborg zijn sporen zo goed dat we het in de eerste instantie niet konden bewijzen. Pas na een paar weken lukte het ons om hem te betrappen. We gaven zijn vrouw het bewijs dat we hadden verzameld en kort daarop vroeg ze een scheiding aan.

Toen nam de zaak een onverwachte wending: de man nam contact met ons op. Hij was zo onder de indruk van ons werk dat hij ons vroeg voor hem te werken. Hij wilde dat we zijn ex-vrouw zouden volgen om erachter te komen of zij zelf ook iets had uitgespookt, waardoor hij minder alimentatie zou hoeven te betalen. We hebben hem afgewezen; zo werken we niet.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Italië.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.