Ik spendeer meer tijd dan goed voor me is aan het bekijken van middelmatige meisjesblogs. Liefst van het saaie soort met een niet al te lelijke layout en een stuk of 35 trouwe volgers. Het blogmeisje omschrijft zich in de rechter bovenhoek van de pagina standaard als dromer (‘sixteen-year-old dreamer from a small town in Oregon/Poland/British Columbia, loves cupcakes, vintage photography, the smell of old books and Paris’) en is in het bezit van een dure spiegelreflexcamera, waarmee ze de weinige idyllische hoekjes van haar slaapkamer en de achtertuin van haar ouders onveilig maakt. Mede-blogjunkies weten waar ik het over heb.
Nu is dit alles niet zo interessant, maar de afgelopen tijd ben ik gefascineerd geraakt door een vreemd fenomeen dat ik op deze blogs tegenkom. Ik noem het ‘stilleven met miniatuureiffeltoren’. Op blogs van over heel de wereld duiken foto’s op van een quasi-nonchalant bij elkaar gezet verzamelinkje feeërieke spullen zoals een gebloemd porseleinen theekopje, een lippenstift van Chanel, een gedroogd rozenblaadje en áltijd een miniatuureiffeltoren. De foto’s zijn vrij van iedere vorm van originaliteit en gaan standaard gepaard met teksten zoals ‘pretty things that make me smile’ of ‘one day, I’ll live in Paris and fall in love…’
Arme Eiffeltoren. Hij was nog wel zo controversieel en gevaarlijk toen hij gebouwd werd. Een symbool voor moderniteit en vooruitgang, een fallische kolos van door tweeënhalf miljoen klinknagels bij elkaar gehouden staal. Het is sinds de opening alleen maar bergafwaarts gegaan met zijn stoere, mannelijke imago. De Eiffeltoren is een ultiem cliché geworden en staat alleen nog maar voor romantiek en de weeïge kanten van Parijs. Dat is niets nieuws. Maar de tsunami aan deze vreemde lifestyle-stillevens van dromerige blogmeisjes is wat mij betreft een nieuw dieptepunt in de geschiedenis van z’n imagocastratie.Ik ben op zoek gegaan naar de oorsprong van het fenomeen, maar ik heb helaas geen oer-stilleven met miniatuureiffeltoren gevonden, noch een tekst over het verband tussen penisnijd en de neiging tot het combineren van Eiffeltorensleutelhangers en met kant en nepparels versierde bh’s bij zestienjarigen. Ik weet nog steeds niet wat ze bezielt, om te pas en te onpas foto’s van een miniatuureiffeltoren temidden van andere spullen te maken en ze op internet te zetten. Wel heb ik een prachtige collectie foto’s aan mijn onderzoek overgehouden die ik graag met jullie deel.
Als er geen echte analoge camera voorhanden is, volstaat een ketting ook. De camera-met-Eiffeltoren is een aparte subcategorie.
Eiffeltorens en parfumflesjes
Dit is toch wel de natte droom van iedere eiffeltoren-in-combinatie-met-vintage camera-liefhebber!
En dan nog één subcategorie die officieel gezien niet helemaal als stilleven gekenmerkt kan worden, maar zonder welke mijn onderzoek niet compleet was geweest. Ik noem deze categorie de ‘miniatuureiffeltoren op uitgestrekte hand’. Ik denk dat dit soort foto’s het welbekende genre ‘van een afstandje poseren alsof je met je hand tegen de Eiffeltoren aanleunt’ in populariteit gaat overtreffen. Je hoeft er immers niet helemaal voor naar Parijs om daar vervolgens tussen de toeristen met een uitgestrekte arm en een ongemakkelijke glimlach op een plein te gaan staan waarna de foto’s alsnog mislukken en je schreeuwende ruzie krijgt met je reisgenoot, middenin de stad der liefde.
Wazige lichtjes IN DE VORM VAN HARTJES, wordt het nog mooier?
Als dit een schilderij zou zijn moest het ouderwetse klokje vergankelijkheid verbeelden en de schelp zou naar de ongrijpbare schoonheid van de natuur verwijzen.
Dit is een absolute favoriet. Ik kan alleen maar wild gokken wat de maakster hiermee over zichzelf heeft willen proberen te zeggen!
Advertentie
Advertentie