Radio Slave legt je uit waarom Berlijn beter is

Het is misschien al een tijdje geleden dat je Can't Get You Out Of My Head van Kylie Minogue hebt gehoord. Het linken van die track met de Berlijnse wereldberoemde club Berghain heb je waarschijnlijk nog niet gedaan, tenzij je al meer dan tien jaar naar Radio Slave luistert – dan is die link er wel.

Matt Edwards, zoals Radio Slave echt heet, is een pionier in de dancemuziek. Hij groeide op in Zuid-Londen in de jaren tachtig en maakte als jongvolwassene de eerste golf van de elektronische muziek mee toen die over de Britse Eilanden heen spoelde. "Het was een gouden tijd voor muziek en progressie binnen de muziek," zegt Edwards. Er was nog geen internet, dus de jeugd werd gedwongen om het ondenkbare te doen – eropuit gaan en ontdekken. Edwards probeerde zo veel mogelijk muziek te checken en te verzamelen, waardoor zijn jeugd één grote muzikale opleiding werd, of het nu van de electro-vernieuwers van Afrika Bambaataa was of van New Order.

In 1990 bezocht Edwards regelmatig legendarische clubs als de beruchte Milk Bar in Londen. "Binnen twee jaar draaide ik in die club, dus het ging snel voor mij," zegt hij. "Ik studeerde toen, maar ik hing elke dag in platenzaken."

Het was nog voor de tijd van de drum and bass-explosie in de UK, maar eigenlijk was de elektronische muziekscene voor die tijd al ontzettend actief. Edwards was verliefd op de muziek en de gemeenschap die daarbij hoorde. "We reisden heel Engeland door om raves mee te pakken, het was toen een veel hechtere gemeenschap dan nu." Edwards was geïntrigeerd door het ontmoeten van personen met dezelfde interesses. Hij bracht een groot deel van de vroege jaren negentig door in het Londense Ministry of Sound om zich de draaikunsten van dj Larry Levan eigen te maken. "Ik wist heel weinig over disco, maar zodra ik hem hoorde draaien, wilde ik alles over deze dj weten, en alles lezen over hem en zijn muziek," zegt Edwards. "Het verhaal achter die muziek was toen veel romantischer dan het nu is."

Van het midden tot het einde van de jaren negentig leefden Edwards en zijn vrienden zich uit in een studio in Londen, met analoge instrumenten, kabels, knopjes en modulaire synthesizers. Toen hij een paar jaar later naar Brighton verhuisde, ontdekte hij de mogelijkheid om zonder studio en met slechts een pc muziek te kunnen maken. "Ik begon samen te werken met een jonge gast, Serge Santiago," zegt Edwards, "en dat was hoe Radio Slave werd geboren."

Edwards voelde later dat het tijd was voor verandering van omgeving. "Je kon echt voelen dat Berlijn de nieuwe hoofdstad van de elektronische muziek in Europa aan het worden was," zegt hij. Hij gaf zich over aan de vrije geest van de Duitse stad en verhuisde er na het millennium naartoe. Het effect op zijn muziek was vrijwel onmiddellijk hoorbaar. Of het nu een hit als Blacklight Sleaze was of zijn Panorama Garage-remixes, zijn nieuwe omgeving had grote impact. "Het horen van een resident als Boris die de grote zaal van de Berghain plat draait, nam me mee terug naar die dagen dat ik bij Ministry of Sound was en hypnotiserende muziek hoorde die me echt raakte," zegt hij.

Hoewel de Berlijnse superclub een reputatie heeft wat betreft haar strenge deurbeleid, heeft het nooit een blijvend effect gehad op de mensen die zich binnen de industriële muren begeven. "Het is niet voor iedereen weggelegd," zegt Edwards. "Nachtclubs gaan over drugs, seks en rock-'n-roll. Het gaat over jezelf laten gaan. Die vrijheid moet je de mensen geven – Berghain is zo'n plek." Edwards' nieuwe omgeving had veel invloed op zijn geluid, maar nog steeds is zijn muziek ook een hommage aan zijn UK-roots. De UK bracht hem samen met artiesten als Mr G., van Rekids. Het Rekids-label van Edwards werd opgericht in 2006, en heeft sindsdien jaren achter elkaar muziek uitgebracht, variërend van house tot techno, in totaal meer dan tachtig releases. In 2013 had het label financiële problemen waardoor Edwards gedwongen werd om even te stoppen met Rekids . "Het was altijd de bedoeling geweest om het gaande te houden, maar helaas duurde de pauze bijna anderhalf jaar," zegt Edwards. Met zijn accountant slaagde hij erin om het label weer op de been te krijgen. "Ik wilde het rechtzetten en doen wat het beste was voor de betrokkenen, want de dingen klopten niet meer."

Tegenwoordig stopt Edwards zijn tijd in verschillende soorten producties. "Ik houd ontzettend veel van clubtracks, maar ik vind het ook leuk om iets te maken wat je thuis kunt luisteren," zegt hij. Edwards vindt dat veel dj's altijd alleen maar bezig zijn met draaien, waardoor de kwaliteit van hun producties minder wordt. "Ze hebben geen tijd om nieuwe platen te kopen of creatieve muziek te produceren, waardoor ze ook niet meer de tijd hebben om die kwalitatief hoogstaande producties te maken waarmee ze ooit bekend zijn geworden." Dit heeft voor de Engelsman geleid tot een verschuiving in perspectief. "Ik wist niet welke kant ik op moest gaan," zegt hij als hij het heeft over een tijdelijke dip in zijn inspiratie. "Ik had te veel gedaan. Ik moest gewoon een stap terugdoen en het even rustig aankijken."

Edwards weet wel helemaal zeker welke richting hij op wil gaan met Rekids. Als hij terugkijkt op alle releases van het label, zegt hij dat de tracks kloppen en vergelijkbaar zijn met de muziek die hij bijna tien jaar geleden produceerde. "We leven in een tijd waarin er zoveel muziek van twintig jaar geleden is die nog steeds relevant en speelbaar is," zegt Edwards. "Je moet er gewoon goed naar zoeken en graven."

Naast de eindeloze hoeveelheid muziek die Edwards heeft uitgebracht, heeft hij ook zijn eigen kledinglijn opgericht: Electric Uniform. De lijn biedt een selectie aan op football geïnspireerde shirts, met specifieke artiestennamen op de achterkant – voornamelijk die van zijn vrienden.

Voor elk verkocht shirt doneert Edwards vijf euro aan een Berlijns goed doel. Nina Kraviz rockt haar Acid Jesus-top en Chris Liebing heeft zijn geliefde 23-shirt, dus Edwards profiteert ook van de positieve impact die een leuk zijproject kan hebben. "Het is hetzelfde als platen verkopen, het heeft dezelfde vibe," zegt hij. "Ik ben nog nooit betrokken geweest bij de handel in textiel en ik vind het echt spannend."

Edwards blijft bezig en blijft zoeken naar nieuwe inspiratie, in elke stad waar hij komt. Hoe meer hij graaft, hoe beter het is voor iedereen.

Radio Slave is te volgen op Facebook // Twitter // SoundCloud