Jonah Hill is erin geslaagd om een skate film te maken die niet suckt

Krijg elke week onze beste verhalen en fotoreeksen: abonneer je op onze newsletter.

In een scène van Jonah Hill’s Mid90s krijgt Stevie, een jonge skater met een benarde thuissituatie, na een ruzie met zijn moeder waardevol advies van een oudere skater. Ray [gespeeld door Na-kel Smith] vertelt hem over de tragische dood van zijn jongere broer. Toen dat gebeurde geraakte Ray amper uit bed, tot een vriend van hem hem letterlijk uit zijn bed trok om samen te gaan skaten. Ray voelde dat Stevie [gespeeld door Sunny Suljic] ook wel wat afleiding kon gebruiken. “So, let’s go” zegt hij, voordat hij ervandoor skate.

Mid90s is een kijk in het leven van een jongen die gevangen lijkt in een moeilijke en soms gewelddadige thuissituatie. Een bijzonder stil en duidelijk eenzaam kind, Stevie, vindt zijn echte thuis bij een groep misfits in Motor Avenue, een skate shop in L.A.. Ray, Fuckshit, Fourth Grade en Ruben verwelkomen hem in hun crew, en helpen hem met skateboard- en levenslessen. De film laat tienerangst op een krachtige manier zien, en geeft een verhelderende blik op de manier waarop jongeren zichzelf ontdekken door hun vrienden. Waarin Mid90s echter echt in uitblinkt, is de manier waarop het laat zien wat skateboarden betekent voor fervente skaters. In Ray’s geval zorgde het ervoor dat hij de dood van zijn broer beter kon plaatsen, terwijl Stevie dankzij skaten een groep mensen vond die hem accepteren zoals hij is.

Het is moeilijk om mensen uit te leggen hoeveel skaten kan betekenen voor iemand die ervan houdt zonder religieuze proporties te gebruiken. Wanneer de meeste films dat proberen, eindigt dat meestal nogal cringey. Mid90s is de eerste mainstream film die erin slaagt het gevoel van je eerste ollie weer te geven, of de rollercoaster van emoties die je ervaart wanneer je zo snel als je kan wegloopt van de politie, seconden na een rustige sessie met je vrienden op een verlaten schoolterrein.

De uitdaging om deze gevoelens over te brengen op het grote scherm - en het risico dat skaters hem zouden afbreken moest hij daar niet in slagen - ontging Hill, die zelf al skatend opgroeide in LA, niet. “Het voelde als: ‘Oh, die gast van Superbad gaat een skateboard film maken, dat wordt sowieso super slecht.’ en niemand was zich daar meer bewust van dan ik. Behalve Spike Jonze en een paar andere mensen wist bijna niemand hoeveel skaten mijn leven heeft beïnvloed omdat ik daar nooit mee te koop liep. Ik denk ook niet dat dat aan mij is om te doen.”

Hill had het volle recht om nerveus te zijn. Skaters zijn erg gevoelig over hoe ze worden vertoond op film doordat ze jarenlang werden geportretteerd in allerlei stereotypes. “De engste screening was sowieso de Thrasher screening,” zei Hill over de premiere in L.A. vorige maand, in samenwerking met het magazine. “Het was moeilijk in het begin omdat [pro skater] Jason Dill en [skate filmmaker] Bill Strobeck, vrienden van me, de hele tijd shit waren aan het praten. Waar ze trouwens al het recht op hadden, maar het was fantastisch om hun steun te krijgen en om mensen de film te kunnen laten zien. Het was net Field of Dreams.”

Mid90s wordt vergeleken met Kids, en ook al is het makkelijk in te zien waarom - beide films gaan over jonge skaters die hun plaats in de wereld proberen te vinden -zijn de personages in Larry Clark’s film feestende herrieschoppers die toevallig ook skaten. In Hill’s film is skateboarden de reden van hun bestaan, een obsessie waardoor ze al de rest vergeten. Het is een remedie voor al wat fout loopt in hun leven. “Weet je, zo veel van deze film gaat over hoe deze kids zich niet kunnen uiten,” zegt Hill. “Ze kunnen het niet hebben over hun gevoelens… en skaten is daar een uitweg voor.”

Typisch voor skateboarders uit de jaren 90 - en eigenlijk zowat al de jongeren in die tijd - is dat ze veel homofobische taal gebruikten. Dat werd al getoond in Kids, in de scène waarin Casper, Telly en hun vrienden scheldwoorden roepen naar twee homoseksuele mannen die door het park lopen. Mid90s probeert niet om die geschiedenis te verbergen, waardoor de conversatie tussen de kinderen schokkend kan lijken. Er worden de hele tijd anti-homo uitspraken gedaan, op een moment wordt er Stevie bijvoorbeeld vertelt dat het gay is om ‘dank je’ te zeggen. (Daar maakt hij zich zorgen over, tot Ray hem duidelijk maakt dat dank je zeggen niet gay is maar gewoon beleefd.)

“Ik heb de erg bewuste keuze gemaakt om homofobie en vrouwenhaat exact te tonen zoals het was wanneer ik opgroeide, om onszelf een spiegel voor te houden.” zei Hill, ”Ik vond dat respectvoller dan de geschiedenis te veranderen.”

Skateboarden heeft zichzelf lang geportretteerd als een inclusieve, progressieve gemeenschap. Ook al is dat in sommige gevallen wel waar, toch blijft het een industrie die gedomineerd wordt door blanke mannen met een geschiedenis vol hypocrisie. Toen Brian Anderson uit de kast kwam in een VICE documentaire in 2016, werd hij de eerste openlijke homo in de professionele skateboard wereld. In die documentaire vertelt hij dat hij bang was dat als die bekentenis vroeger zou zijn gekomen, zijn carrière er serieus zou onder hebben geleden. Veel skaters vinden hun cultuur artistiek en vooruitdenkend, maar er is dus nog steeds veel ruimte voor vooruitgang. Ook al is de dialoog in Mid90s een throwback naar een andere tijd, toch dient het als een herinnering aan de nog af te leggen weg voor de skate-industrie.

Op het einde van de film verbindt Fourth Grade, de cameraman van hun crew, zijn camera met een TV om zijn vrienden te laten zien waar hij aan heeft zitten werken. Fourth Grade’s film neemt dan het hele scherm over terwijl de credits beginnen te spelen, en je zou kunnen denken dat het een echte video uit een nineties skatewinkel was. De beelden van kinderen die skaten, in de winkel hangen, feesten en gewoon hun leven leiden, was een perfecte reproductie van wat elke kleine skate crew in de jaren '90 met hun vrienden maakte, waarschijnlijk inclusief Jonah Hill. Meer dan eender wel ander aspect van de film katapulteerde dit beeld me terug naar mijn eigen jeugd. Het was duidelijk samengesteld door iemand met een diepe liefde en respect voor skateboarden.

Ik vroeg Hill hoe het was om zijn eerste film te maken over iets dat hem zo nauw aan het hart lag. "Ik keek naar mijn helden, mensen als Mike Nichols of Barry Levinson of mensen die in comedy begonnen en uiteindelijk een productieve carrière als filmmaker hadden", zei hij. "En iets wat ik opmerkte was - door alle regisseurs waar ik mee samenwerkte als acteur - dat je maar één kans krijgt om je eerste film te maken. En ik dacht: ‘als ik echt wil dat dit mijn carrière wordt en ik wil echt dat dit mijn leven is, krijg ik maar één kans om dit te doen, dus moet het iets zijn dat voor mij belangrijk is.’ En op die manier weet ik dat zelfs als ik op mijn gezicht ga, ik in ieder geval een film heb gemaakt waar ik over 20 jaar nog achtersta.”

Volg VICE België razendsnel op Instagram.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op VICE US.