Jouw verloren fietsbel ligt dankzij deze kunstenaar in het museum

Als je een fietsbel probeert te vinden, kom je er geen tegen. Maar als je haast hebt en naar een afspraak racet, zie je er misschien wel vijf. Dat viel Amie Dickes op, dus ze besloot die ronddwalende bellen in 2012 te verzamelen en ze mee te nemen naar haar atelier. Ze kwam er alleen al snel achter dat Amsterdam is bezaaid met afgebroken bellen dus haar collectie is inmiddels enorm: zo’n 300 stuks. Die liggen nu in Het Nieuwe Instituut, en vormen daar samen met haar verzameling van 50 zeepjes en 125 spatiebalken Finders Keepers, een expositie over het verzamelen van alledaagse gebruiksartikelen.

“Ik woon in Amsterdam en zit veel op de fiets,” zegt Amy, die aan de Willem de Kooning Academie studeerde in Rotterdam. “Dat is een gekkenhuis, zeker tijdens de spits. Niet zo gek dat fietsbellen soms van een fiets afvliegen. Toch stond ik er nooit bij stil wat hiermee gebeurt. Tot ik er eentje zag die volledig vastzat tussen de stoeptegel, talloze keren overreden door auto’s.”

Die bel kon ze natuurlijk niet meenemen. “Ik voelde me een beetje in de maling genomen, en moest hem laten zitten. Maar het had ook iets moois: ik kon deze bel niet meenemen.” Vanaf dat moment zag Amie overal mismaakte bellen, los of vertrapt in het asfalt. Ze sprak met zichzelf af ze een jaar lang te verzamelen. Hoe druk ze ook was, ze stapte altijd van haar fiets voor een fietsbel.

“Het is een soort raar spelletje wat je met jezelf doet. Een soort tic of bijgeloof. Als je verzamelt, wordt dat een lichte obsessie. Dat moet ook wel; de bellen die ik opraap zijn allemaal kapot en onbruikbaar. Best een beetje vreemd.”

De kunstenaar is gefascineerd door objecten die hun functie hebben verloren en onbedoeld een verhaal vertellen. Volgens Amie zeggen de fietsbellen namelijk iets over de straat, ons gedrag en waar de auto’s rijden. Daarnaast was de verzameldrift een manier om op een andere manier van a naar b te reizen.

Dat is nu een beetje voorbij, zegt Amie, want met Finders Keepers laat ze de fietsbellen nu een beetje los. “Op een gegeven moment had ik een geluksdag als ik vijf bellen had gevonden. Ook namen mensen steeds vaker bellen mee voor mijn verzameling. Dat was ook weer niet de bedoeling. Ik ben dolblij als werken mijn atelier verlaten, want als je als kunstenaar maar alles blijft vasthouden, vernauwt het ook.”

Amie stond regelmatig tussen het fietsverkeer aan een fietsbel in de stoep te peuteren, maar ze schaamde zich nooit. “Ik heb een lichte huid en bloos vrij snel, maar ik denk niet snel: dit is raar. Ik doe dat het gewoon. Natuurlijk is het spannend om in een museum te liggen maar de nieuwsgierigheid overwint, net als het aanraken van fietsbellen dat eigenlijk not done is. Een verzameling is voor mij niet iets waarmee je begint, maar wat ontstaat. Het is ook nooit compleet, het is de handeling die telt.” Als je verzameling in een museum ligt moet je het heel erg loslaten, zegt Amie: “En dat kan ik wel.”

De fietsbellen van Amie zijn – samen met ruim veertig andere verzamelingen met in totaal vijfduizend objecten – tot en met 11 februari te zien in Het Nieuwe Instituut .