Over muziek praten met muzikanten loopt vaak alle kanten op, behalve de kant van de muziek zelf. Interviews gaan ineens over ruzies tussen rocksterren of over met wie ze nu weer het bed delen, terwijl je maar één ding echt wil weten: "Waarom smelt mijn hart wanneer ik naar jullie muziek luister?" Is daar een geheim recept voor of iets?Adam Granduciel, de man achter The War On Drugs, heeft tenminste één gekke beef gehad met een andere rockster (beroepsklootzak Mark Kozelek), en is op dit moment aan het daten met Krysten Ritter (die je kent van Breaking Bad en Jessica Jones). Als we willen weten hoe hij voor dat smeltende hart zorgt, moeten we hem eerst beter leren kennen. We moeten erachter komen hoe zijn aspiraties om schilder te worden ervoor zorgden dat hij kriskras door Amerika trok, en hoe hij heeft geleerd om te leven met zijn angsten. Misschien moeten we maar eerst eens beginnen met een klein feitje over hem: Granduciel is het type man dat zo geobsedeerd is met het proces van geluid opnemen dat hij een enorme verzameling shirts heeft van bekende opnamestudio's.
Een paar weken geleden – toen hij te gast wast bij Jimmy Kimmell –droeg hij een shirt van Electric Lady Studios uit New York. Vandaag, op een heldere warme dag in Berlijn, draagt hij een shirt dat hij eerder kocht bij Hansa Tonstudios. Hij was daar om wat nummers van het nieuwe album te spelen en wat vragen van de Duitse pers te beantwoorden.
Advertentie
Voor een studionerd als Adam is het een droom om rond te hangen bij Hansa. ''Er was een wat oudere man genaamd Eduard Meyer,'' vertelt hij mij. ''Hij was vijfendertig jaar lang de huismeester van Hansa, en heeft Heroes en Lust For Life opgenomen. Er hingen foto's van Bowie, Visconti en één andere gast, wat dus Eduard bleek te zijn. Hij liep daar gewoon rond terwijl ik geïnterviewd werd, en ik wilde het liefst met hem praten. Maar de jongen met wie ik het interview had zei: "Sorry, ik heb maar tien minuten!"Naast dat hij dus een enorme studionerd is, is er nog iets dat je moet weten. Granduciel werd niet geboren met deze naam, maar als Adam Granofsky. Een docent Frans vertelde hem dat de letterlijke vertaling van zijn achternaam, Gran-of-sky, in het Frans uitkomt op Gran-du-ciel. Pas jaren later, bij het opnemen van zijn eerste cassettebandjes, gebruikte hij die naam om ze te labelen. Achteraf was het verschuilen achter een andere naam een manier om met zijn angsten om te gaan.Hij deed dat tot in 2014 Lost In The Dream uitkwam, een plaat die is gebouwd door zijn angsten, paranoia en eenzaamheid. Het zette hem meteen in de spotlights. ''Dat album veranderde mij in iets waarvan ik niet wist dat het bestond," legt hij uit. ''Ik wist niet zeker of het goed was, maar ik wist wel dat ik het wilde uitbrengen zodat iedereen het kon horen.''En mensen vonden het goed. Heel goed zelfs: de plaat bestormde allerlei album-van-het-jaar-lijstjes en al snel tekende de band bij Atlantic. Jimmy Iovine van Apple riep vervolgens dat The War On Drugs enorm moest worden. Granduciel zegt dat deze periode hem heeft geholpen om meer op z'n onderbuikgevoel te vertrouwen. Nu hij ouder is, heeft hij geleerd om beter met z'n angsten om te gaan. ''Ik denk dat het herkennen van mijn gevoelens belangrijk is,'' vertelt hij. "Als ik nu een emotie voel opkomen weet ik wat het is, en is het makkelijker om het uit te zitten.''
Advertentie
Maar voor al het succes dacht Granduciel heel lang dat hij het nooit zou maken als muzikant. Ondanks dat hij al gitaar speelt sinds zijn dertiende, ging hij geschiedenis en kunst studeren. Daarna trok hij naar de westkust om schilder te worden. Hij woonde een jaar in Oakland met zijn vriend Julian, op zoek naar wat artiesten als Richard Diebenkorn, David Park en Elmer Bischoff inspireerde tot het maken van hun grote werken. Hij verfde canvassen vol, om het daarna allemaal weer weg te vegen. De werken hebben het niet overleefd, maar de techniek achter het schilderen wel. ''Ik kan de studio niet induiken met een voorbedacht idee en daar vol voor gaan. Ik heb een tijdje nodig om te voelen alsof het echt af is. Ik weet niet echt wat het geluid van een nummer is voor ik er enorm veel tijd aan heb besteed. Het is constant schrappen en overdenken.''Van het schilderen kwam dus weinig terecht, in plaats daarvan rookten Julian en hij jointjes terwijl ze op een typemachine aan het rammen waren. ''We maakten proza, poëzie. Dat is eigenlijk waar de bandnaam vandaan komt. We schreven een boekje vol met woorden en uitspraken die belangrijk waren voor ons. Dingen als: 'The Pacific Ocean' en 'The White House'. Toen kwam iemand met 'The War On Drugs', en wisten we allemaal: dit kan een goede bandnaam zijn."Daar, in Oakland, begon hij met het opnemen van zijn eigen muziek en het maken van zijn cassettebandjes onder de naam Granduciel. Hij wist niets van labels of indie-cultuur. In september 2002 verhuisde Julian naar Philadelphia, en Granduciel volgde hem nog geen jaar later. Daar ontmoette hij andere artiesten als Kurt Vile en The Capitol Years, en besefte hij dat het maken van muziek wel eens zijn leven kon worden. ''Door een of andere reden werd ik opeens goed in socializen," zegt hij.
Advertentie
Zijn eerste twee platen, Wagonwheel Blues (2008) en Slave Ambient (2011), leverden hem een flinke aanhang op, maar Lost In The Dream brak alle deuren open. Het succes van dat album en het feit dat zijn vriendinnetje in LA woonde, zorgde ervoor dat hij z'n biezen kon pakken en de westkust weer opzocht. Hij bracht al z'n kleedjes mee om zijn woonkamer de sfeer te geven van die in Philly, en luisterde er naar zijn favoriete albums uit diezelfde stad. Denk aan Tonight's The Night van Neil Young, en natuurlijk het beste album uit LA ooit: Warren Zevon, van Warren Zevon.De bovengenoemde albums hoor je in vlagen terug op A Deeper Understanding, maar er wordt ook teruggegrepen naar de inspiratiebronnen die hun stempel drukten op Lost In The Dream. Op Holding On, de tweede single van de plaat, hoor je het klokkenspel van Born To Run van Springsteen. Nothing To Find deelt een emotionele connectie met Running On Empty van Jackson Browne. Hij erkent deze invloeden met een grote lach op zijn gezicht. ''Oh, ja. Dat zijn de beste. Het is niet per se het geluid van deze nummers, maar meer de stemming van de tracks wat me aantrekt."Hoewel Granduciel met trots vertelt wat hem allemaal beïnvloedt, blijft onze hoofdvraag nog steeds staan: hoe maak je een nummer dat je hart laat smelten? Een helder antwoord bestaat hierop bestaat niet. "Ik wacht gewoon tot mijn hart ook smelt."'A Deeper Understanding' is nu uit op Atlantic. Luister hieronder naar.