Alle foto's zijn van Nicky Siano.
Als er een Hall Of Fame was van de dancemuziek, dan zou Nicky Siano er tussen hangen. En als de Amerikaanse overheid ooit een klassieke nachtclubstatus toe zou kennen, zou dat waarschijnlijk aan The Gallery zijn. Deze historische disco uit jaren zeventig wordt net als David Mancuso's Loft, Paradise Garage en Studio 54 geëerd en herinnerd als pionierende club. The Gallery opende in Chelsea in 1973 en verhuisde het jaar erna naar Mercer Street nummer 172 in Soho, en sloot zijn deuren in 1977.
Om de discosappen alvast te laten vloeien is Mr. Siano zo aardig geweest om een exclusieve (en nogal bijzondere) live-opname van het openingsfeest bij The Gallery II naar ons te sturen. En natuurlijk klinkt dat geweldig. Ook kregen we de kans om met hem te praten over die speciale avond meer dan veertig jaar geleden.
THUMP: Wat vonden jullie van de plek waar The Gallery II zou komen?
Nicky Siano: De buurt was troosteloos, Soho was een slagveld in 1974. In september van dat jaar gingen we open en ik herinner me nog dat een van de eerste mensen die binnenkwam 'Wow, futuristisch' zei. En dat was het, het was de toekomst van het clubleven. Veel mensen noemen het de eerste echte disco, het was ook de bedoeling dat mensen omver werden geblazen op de dansvloer, iedereen moest het te gek vinden. De belichting, de luchtcirculatie, het eten, het geluid – alles werd bekeken en uitgezocht door mij en mijn broer.
Waren er andere mensen betrokken bij deze openingsavond?
We hadden heel kleine budgeten toen. In de originele Gallery was de entree vijf dollar en gaven we van alles weg, dus we hadden weinig reserves. We waren steeds aan het lenen en weer terugbetalen. Maar ik was degene die een idee bedacht en mijn broer – hij is architect – ging dan bedenken hoe we het gingen implementeren. Zoals het lichtsysteem dat ik me inbeeldde toen ik naar de hoge plafonds keek. Veel van de crew kwam mee uit de eerste Gallery, en iedereen hielp mee met muren verven en dingen sjouwen. Mijn broer ontfermde zich samen met Danny Prosedda over de structuur van de avond, en Alex Rosner verzorgde het geluid.
Wie waren de genodigden?
Billy Preston, Patti Labelle, David Bowie en Mick Jagger waren bijvoorbeeld gasten. Die openingsavond was propvol met bijna 1600 mensen, en er waren veel mensen uit de modewereld.
Hoe kwamen andere mensen binnen?
Je had een kaart nodig, die gold meteen als lidmaatschap. En daarmee kon je iemand meenemen.
Wat was jouw manier van mixen in die tijd?
Veel van de nummers in deze mix komen je misschien bekend voor, maar je moet begrijpen dat dit de eerste keer was dat die platen werden gedraaid – de eerste keer dat er op werd gedanst. Ik mixte niet alleen beats, maar ook andere geluiden. Op deze opname mix ik binnen de eerste minuut twee hoorns op twee verschillende nummers, en verander ik het nummer maar je merkt het niet eens.
Hoe zag je set-up eruit?
Ik werkte al met drie draaitafels, dus die stonden er. Ik gebruikte ook de reel-to-reel tapedeck om terug te loopen en echo's te kunnen maken. Dus ik speelde een geluidseffect op de ene TT, en dat mixte ik de twee platen in elkaar.
Waar vond je de platen?
In clubs, in de originele Limelight op 7th avenue en Hollywood bijvoorbeeld, waar mijn favoriete dj aller tijden draaide: Richie Kaczor.
Was je nerveus voor die belangrijke avond?
Nee, verassend genoeg was ik meer opgewonden dan nerveus. We waren klaar en alles stond op zijn plek. Natuurlijk leerden we dingen en veranderden we steeds iets. Een van onze grootste fouten toen we opengingen was dat we alles wit hadden geverfd. Binnen drie maanden was alles zwart. Ach ja.
Wat mis je het meeste uit deze tijd?
Het kameraadschap. Iedereen kende elkaar, dat was een bijzondere ervaring, zoals mijn feestjes nu nog steeds zijn. Mensen waren daar voor maar één reden, om te dansen op goede muziek. Als je iemand leuks ontmoette, was dat een plus. Een van mijn vrienden vertelt altijd een steengoed verhaal: "Ik was op een bruiloft en daarna gingen we allemaal naar The Gallery – in jurken en smokings. We kwamen naar buiten in ons ondergoed, en de meisjes droegen hun jurken en schoenen in de hand."
Nicky Siano: De buurt was troosteloos, Soho was een slagveld in 1974. In september van dat jaar gingen we open en ik herinner me nog dat een van de eerste mensen die binnenkwam 'Wow, futuristisch' zei. En dat was het, het was de toekomst van het clubleven. Veel mensen noemen het de eerste echte disco, het was ook de bedoeling dat mensen omver werden geblazen op de dansvloer, iedereen moest het te gek vinden. De belichting, de luchtcirculatie, het eten, het geluid – alles werd bekeken en uitgezocht door mij en mijn broer.Waren er andere mensen betrokken bij deze openingsavond?
We hadden heel kleine budgeten toen. In de originele Gallery was de entree vijf dollar en gaven we van alles weg, dus we hadden weinig reserves. We waren steeds aan het lenen en weer terugbetalen. Maar ik was degene die een idee bedacht en mijn broer – hij is architect – ging dan bedenken hoe we het gingen implementeren. Zoals het lichtsysteem dat ik me inbeeldde toen ik naar de hoge plafonds keek. Veel van de crew kwam mee uit de eerste Gallery, en iedereen hielp mee met muren verven en dingen sjouwen. Mijn broer ontfermde zich samen met Danny Prosedda over de structuur van de avond, en Alex Rosner verzorgde het geluid.
Billy Preston, Patti Labelle, David Bowie en Mick Jagger waren bijvoorbeeld gasten. Die openingsavond was propvol met bijna 1600 mensen, en er waren veel mensen uit de modewereld.Hoe kwamen andere mensen binnen?
Je had een kaart nodig, die gold meteen als lidmaatschap. En daarmee kon je iemand meenemen.Wat was jouw manier van mixen in die tijd?
Veel van de nummers in deze mix komen je misschien bekend voor, maar je moet begrijpen dat dit de eerste keer was dat die platen werden gedraaid – de eerste keer dat er op werd gedanst. Ik mixte niet alleen beats, maar ook andere geluiden. Op deze opname mix ik binnen de eerste minuut twee hoorns op twee verschillende nummers, en verander ik het nummer maar je merkt het niet eens.
Ik werkte al met drie draaitafels, dus die stonden er. Ik gebruikte ook de reel-to-reel tapedeck om terug te loopen en echo's te kunnen maken. Dus ik speelde een geluidseffect op de ene TT, en dat mixte ik de twee platen in elkaar.Waar vond je de platen?
In clubs, in de originele Limelight op 7th avenue en Hollywood bijvoorbeeld, waar mijn favoriete dj aller tijden draaide: Richie Kaczor.
Nee, verassend genoeg was ik meer opgewonden dan nerveus. We waren klaar en alles stond op zijn plek. Natuurlijk leerden we dingen en veranderden we steeds iets. Een van onze grootste fouten toen we opengingen was dat we alles wit hadden geverfd. Binnen drie maanden was alles zwart. Ach ja. Wat mis je het meeste uit deze tijd?
Het kameraadschap. Iedereen kende elkaar, dat was een bijzondere ervaring, zoals mijn feestjes nu nog steeds zijn. Mensen waren daar voor maar één reden, om te dansen op goede muziek. Als je iemand leuks ontmoette, was dat een plus. Een van mijn vrienden vertelt altijd een steengoed verhaal: "Ik was op een bruiloft en daarna gingen we allemaal naar The Gallery – in jurken en smokings. We kwamen naar buiten in ons ondergoed, en de meisjes droegen hun jurken en schoenen in de hand."
