De tien platen die de sound van Weval hebben gevormd

Nadat ze vorig jaar al een release uitbrachten op Kompakt, komt het Nederlandse duo Weval vandaag met een tweede plaat: It'll Be Just Fine/ Grow Up. De twee vrienden Harm Coolen en Merijn Scholte Alberts maken house met een experimentele inslag. Muziek met een filmische kwaliteit die werkt op de dansvloer, maar door invloeden uit genres als ambient en krautrock ook blijft boeien tijdens luistersessies op de bank. We vroegen Weval om ons mee te nemen langs de tien platen die hun sound sterk hebben beïnvloed.

Dat is tegelijkertijd ook een mooie opwarmer van de Kompakt Pop Up Store showcases tijdens ADE, waar THUMP mediapartner van is. Plaats van acte is Oz. Project Space, gelegen in de de Amsterdamse rossenbuurt op de Oudezijds Achterburgwal. Van donderdag 15 tot zaterdag 17 oktober treden daar aan het begin van iedere avond twee Kompakt acts op; wie dat zijn, is nog een verrassing. Weval is tijdens ADE sowieso te zien bij DGTL presents: Kompakt in de Scheepsbouwloods.

Teargas and Plateglass - Plague Burial

Merijn: Dit was een track waar ik dagen naar heb gezocht nadat ik hem hoorde in een filmtrailer van X-Men 3. De compositie is vrij saai en het gaat eigenlijk alleen om de eerste minuut. Die overcompressie op die drums, ik wist niet wat ik mee maakte. Na de lange zoektocht had ik eindelijk de artiest en titel gevonden. Ik wou de CD bestellen (het was 2007) maar dat kon alleen in de States. Uiteindelijk heb ik de artiest zelf een mail gestuurd en kreeg ik de CD gratis thuisgestuurd!

Bill Withers – Who Is He And What Is He To You

Harm: Een perfecte combinatie: de ingehouden zang van Bill Withers samen met de meeste coole gitaar-basgroove ooit gemaakt. Net op het moment dat je een beetje gewend raakt aan die ingehouden koelheid, gooit Bill er nog even een tamboerijn in, die net te hard in de mix staat. Een duidelijke keuze. Het zijn keuzes waar wij nog steeds moeite mee hebben als we zelf afmixen. Deze man had in ieder geval het lef.

St. Germain - Rose Rouge

Harm: Het Tourist-album heb ik helemaal grijs gedraaid. Rond mijn zeventiende probeerde ik meer van dit soort elektronische jazzdingen te vinden, maar dat mislukte. Het wordt toch snel flauw of te slick in die combinatie. Het album als geheel blijft voor mij persoonlijk niet volledig overeind staan, maar Rose Rouge vind ik nog steeds te gek. Mede door die drumsample van Dave Brubeck.

TRS-80 - Naturescent

Merijn: Deze band ontdekte ik ergens in de krochten van het internet toen ik zestien was. Ik was net met één voet in de triphop gedoken en dit was nog net een tandje elektronischer dan ik gewend was. Ik was instant fan, voornamelijk door hun opgeblazen bas- en drumsound, en ben vervolgens dagen kwijtgeraakt om de rest van hun muziek bij elkaar te sprokkelen.

Prince - Bob George (The Black Album)

Harm: Ik vond deze plaat op de zolder van het poppodium waar ik begon met plaatjes draaien. Op een stickertje in de hoek stond uitgelegd dat de plaat zeer zeldzaam is en door Prince tijdens het productieproces is gecanceld. Twee jaar geleden herontdekte ik de track toen ik hem aan Merijn liet horen. Het patroontje van de synth in combinatie met de snare werkt heel dansbaar, vooral omdat iedere vierde snare vrij spel heeft. Met af en toe een klein galmpje of een verdubbeling wordt die snare zo ontzettend lekker ingelost. De laatste tijd openen we regelmatig met deze track in onze dj-sets.

Caribou - Irene

Harm:Irene vind ik een van de beste nummers van Caribou, vooral door de bijzondere manier van produceren. Zeker met koptelefoon op is het een trippende ervaring. Alles is constant in beweging. De akkoorden schuiven van links naar rechts en zijn af en toe ontzettend vals. En dan nog die stofzuiger op het einde die de boel even opruimt, heel fijn. Geen één component is duidelijk in het midden van de compositie geplaatst. Dat heeft Dan Snaith later op zijn album Swim in bijna al de nummers doorgevoerd. Ik heb gehoord dat het zelfs zo erg was dat ze het niet op vinyl konden persen omdat de naald er steeds af vloog. Dan heb je de grenzen van stereo produceren wel aangeraakt.

Nathan Fake - The Sky Was Pink (James Holden Remix)

Merijn: Toen ik negentien was had ik een hekel aan alle muziek zonder snares. Alles met een four to the floor-kick vond ik te makkelijk en lelijk klinken. Ik woonde net in Amsterdam en vrienden namen me mee naar Studio 80. Ik verveelde me stierlijk op al die minimal en techno. Dit is niks voor mij, dacht ik, tot ik deze track ontdekte. Ik herinner me nog goed dat ik hem in de supermarkt opzette terwijl ik voor de pindakaas stond. Het constant opbouwen en weer afbouwen, die rare plaatsing van de melodie die op het eerste gehoor niet gelijk loopt met de beat. Het is nog steeds een van de beste platen voor in de club die ik ken. Het bracht me in aanraking met een totaal nieuwe muziekwereld.

Radiohead - House of Cards

Merijn en Harm: Eigenlijk zou Everything In It's Right Place hier moeten staan vanwege die synthesizer-sound. Maar In Rainbows was het album dat ons allebei aan Radiohead heeft geholpen. Deze zware track is een van de hoogtepunten van het album dat productioneel heel interessant is. Je hoort er hoe je met ruimte om kan gaan, en vooral hoeveel galm je kwijt kan in een track zonder het liedje te verliezen.

Can - Vitamine C

Harm en Merijn: Wat een meesterlijk energieke drums heeft deze Duitse krautrockband toch. We snappen nog steeds niet hoe ze deze drums precies hebben opgenomen en nabewerkt. Het voelt extreem dynamisch. Het linker kanaal lijkt een andere EQ te hebben dan de rechter. Het is een groot mysterie waar we hopelijk nog een keer achter komen.

Air - Run

Merijn: Toen ik deze plaat ontdekte ben ik naar de woonkamer gegaan en daar de toen net nieuw gebouwde speakers van mijn vader even 'geleend'. Mijn moeder kon gek genoeg het volume wel waarderen, dankzij dat grootste synth-koor in het refrein. Deze track luisteren we allebei nog steeds vaak. Heel af en toe durven we hem aan het einde van een dj-set te draaien.

Volg Weval via Facebook // SoundCloud