Kunstenaar Lucy McRae wil een baby in de ruimte kweken met hulp van NASA

"Ik heb een theorie dat wanneer je lange afstanden aflegt, je ziel minder snel reist als je lichaam - het wordt ergens gevangen. Ik kan niet wachten om verenigd te worden met de mijne zodat ik me weer één voel," zegt Lucy McRae over een lichtelijk vertraagde Skype-verbinding. We hebben ons nog niet eens helemaal goed kunn voorstellen en nu al heb ik het idee dat Lucy net zo buitenaards is als haar werk suggereert.

Ze omschrijft zichzelf als een lichaamsarchitect. Lucy's werk schommelt ergens tussen het morbide en het onvoorstelbare. De constante factor is de fascinatie met de toekomst die haar werk verenigt. Lucy doorkruist het potentiële punt tussen het lichaam en technologie en brengt futuristische concepten tot leven met een ondertoon die afkomstig lijkt uit science-fiction.Ze gebruikt daarbij voornamelijk film om haar experimenten te realiseren. Tot dusver hielden haar projecten onder andere een uitgevonden geurtje in genaamd Swallowable Parfum, maar ook een denkbeeldig Aesop laboratorium en een ontdekkingsreis door de wereld van genetische manipulatie in de vorm van eetbare clones.

Haar nieuwste project, Babies in Space, zal de complicaties verkennen die een groeiende foetus zal moeten doorstaan in een omgeving waar een andere zwaartekracht heerst dan de onze. Het idee is geboren na een toevallig gesprek met een econoom van NASA, en zal de potentiële toekomst van voortplanting verkennen waar baby's in laboratoria 'gekweekt' worden en zwangerschap in kunstmatige baarmoeders voltrokken zal worden. Het plan is momenteel vrij abstract, en niemand (McRae meegerekend) weet precies wat het grootbrengen van een baby in de ruimte precies in zal gaan houden. Maar iemand moet de eerste stap maken. En Lucy is niet bang om diegene te zijn. Misschien mondt het uit in een van haar surrealistische film-experimenten - of misschien zal ze daadwerkelijk een rol gaan spelen in de creatie van leven, en zodoende haar volledige potentieel als 'lichaamsarchitect' bereiken.

Lucy sprak met me vanuit Londen (haar lichaam dan, haar ziel zou nog ergens boven de oceaan kunnen zweven) over haar fantasievolle kunstprojecten, het bijna mislopen van een afspraak met NASA en het gecompliceerde project van het ontwerpen van baby's in de ruimte.

The Creators Project: Ik wilde je vragen over je aankomende project rond het idee van het laten groeien van een foetus in de ruimte. Ik begrijp er vrij weinig van. Kun je me er meer over vertellen?

Lucy McRae: Het bevindt zich aan de afgrond van iets dat zo ver van me vandaan staat en zo onverkend is, en dat vind ik leuk. Als ik terug kijk op mijn creatieve loopbaan, zijn voor mij sommige van de meest belangrijke momenten tevens de meest ongemakkelijke geweest.

Ik zat in een bus die van Whistler naar Vancouver ging en ik wist dat Alexander MacDonald er ook in zat. Hij is een econoom van NASA, maar ook de Program Executive van de Emerging Space Office bij NASA… Ik deed er een uur over om mijn moed bij elkaar te rapen voordat ik hem aansprak. Ik vertelde hem over mijn werk en hij pakte dat gelijk op en vertelde me over NASA's belangen bij het lichaam in de ruimte. We spraken over de complicaties van het groeien van een foetus in een andere zwaartekracht en de moeilijkheden van radiatie en kosmische stralen op het lichaam.

Hoe kwam dit nieuwe project uit dat gesprek voort?

Het gebeurde heel snel na het gesprek. Alex zei: "Als je een paar vragen samenstelt voor Lynn Harper [de ruimtebioloog bij NASA], breng ik het onder haar ogen en als je geluk hebt krijg je een meeting." Ze reageerde met drie A4-tjes die al mijn vragen beantwoordde - het was fenomenaal. Drie maanden later zat ik in een Uber taxi in San Francisco en was ik onderweg naar NASA. Ik kwam aan bij de poort en was natuurlijk heel enthousiast. De bewaker vroeg me naar mijn paspoort… Het was belachelijk, ik dacht niet eens aan dat soort dingen!

Dus we reden naar het parkeerterrein, de taxi-bestuurder belde een vriend die naar het apartement van mijn vriend reed om het op te halen. De afspraak was om twee uur en om vijf over twee kwam hij aan. Ik kreeg mijn paspoort, ging naar binnen en had een onvoorstelbaar gesprek met Lynn Harper.

Ze vertelde me over waarom de ruimte zo belangrijk is voor de ontwikkeling van medicijnen en chirurgie op aarde. Een van de meest intrigerende dingen waarover ze praatte was hoe het lichaam zich van minuut tot minuut aanpast aan de situatie om ons heen en reageert op het dynamische proces van het leven. Wanneer je naar de ruimte gaat wordt het lichaam compleet en drastisch verandert, het reageert alsof het onder water is.

Hoe zal dat terugkomen in je werk?

Ik ontwikkel een verhaallijn over de toekomst van de mensheid en hoe ons leven eruitziet als we van planeet naar planeet reizen. Het is een uiterst wetenschappelijk, uitdagend proces, samen met mijn artistieke interesse in de beweging van het lichaam.

Hoe ga je dat in hemelsnaam doen?

Eerlijk gezegd heb ik zelf ook nog geen idee. Maar intuïtief gezien heb ik veel verschillende opties, en ik denk dat het een heel ander proces is dan ik gewend ben. Ik probeer uit te vinden hoe ik het ga aanpakken.

Werk je altijd op intuïtie of heb je normaliter een specifieke technologie in gedachten?

Het is allemaal intuïtief. Het is als het stemmen van een instrument, mijn lichaam is een barometer en ik ben een antenne die reageert. Ik neig nu naar dit nieuwe onderwerp, de ruimte.

Wanneer weet je hoe het project eruit gaat zien?

Wanneer ik begin met experimenteren. In de laatste clip [voor Architecture in Helsinki] die ik maakte met Rachel Wingfield van Loop, praatten we in het begin over inspiraties uit synthetische biologie en hoe het over zou komen. We maakten een test voor een keramisch masker in de studio en… het was als een opbaring. Ik denk dat zulke openbaringen of doorbraken aangeven dat je iets op het spoor bent. Het is net als rare wetenschap of alchemie.

Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop je je experimenten verbeeldt. Het is alsof het een deel van onze lichamen neemt - iets dat intrinsiek verbonden is aan onze materie - en het externaliseert, en op een manier ons van een deel van ons lichaam ontkoppelt. Heb je het gevoel dat de concepten die je hebt verkend in toekomstige technologieën, zoals klonen, ons op een bepaalde manier ontkoppelt van onze fysieke lichamen?

Ik hoop echt van niet. Voor mij is het heel belangrijk dat het organisch is en niet vervreemdend aanvoelt. Ik denk dat het bekend moet zijn, en ik veronderstel dat het de soort van low-tech benadering is die ik in mijn werk aanhoud… het is allemaal gebaseerd op stemming, ik voel het als een emotionele ervaring of connectie.

Misschien is er de ondertoon van de dood [in mijn werk] waar ik zelf ook niet mijn vinger op kan leggen… en misschien is dat het gevoel waar het lichaam ontkoppelt voelt, of de kijker zich ontkoppelt voelt.

Ik krijg de indruk dat je werk gaat over de instandhouding en bescherming van het menselijk lichaam, maar tegelijkertijd geeft het me het gevoel dat we inwisselbaar zijn. Denk je dat je werk meer gaat over langdurigheid of vergankelijkheid? Tot dusver heb ik veel voedsel gebruikt in de films en uiteindelijk raakt dat beschimmeld. Het is niet net zoals de artefacten die op de plank geplaatst kunnen worden of aan de muur worden gehangen. Eén van mijn vrienden zei dat ik mijn werk juist onsterfelijk maak door de camera omdat het op die manier nooit sterft. Dus ik denk dat onsterfelijkheid daarbij komt kijken.

Met wie zou je het liefst nog eens samenwerken?

Er is een architect in Italië genaamd Luigi Seraphinianus die het boek Codex Seraphinianus schreef - ik zou heel graag een project met hem doen. Michel Gondry bevindt zich op mijn radar, en ik zou graag op Richard Branson afstappen en zeggen “Laten we dit doen! Neem me mee naar boven!"

Ik hou van samenwerkingen - het zijn wilde, energieke ervaringen. Het is een groot deel van mijn werk, samenwerken met mensen die verschillende achtergronden hebben. Op dit moment ben ik aan het nadenken met wie ik zal samenwerken aan dit baby's-in-de-ruimte project. Ongeacht de vaardigheden of het talent, je gaat een partnerschap en een relatie met die persoon aan. Het moet goed voelen.

Bezoek Lucy McRae's website voor meer van haar surrealistische en fantastische werk: http://www.lucymcrae.net/