Arbouretum Heeft Het Niet Voor Nederlandse Elektriciteit

Om tot op heden nog steeds onduidelijke redenen, was ik vorig weekend in Parijs. Nu weet ik dat menig vrouw doorgaans opgetogen is met een weekendje in de stad met de ijzeren toren. Zij het nu om de weinig verassende bezegeling van een prille relatie gaat of om een ‘Sorry Dat Ik Je Bedrogen Heb Maar Nu Is Alles Weer Goed En Kan Je Terug Mijn Hemden Strijken Met Een Gelukzalige Glimlach Om De Mond’-geschenk. Hoewel godzijdank geen van beiden voor mij van toepassing was, moet ik toch eerlijk bekennen dat ik nooit dol ben geweest op de stad. Gelukkig was ik niet de enige ietwat verdwaasd rondstruinende buitenlander. In één van Parijs haar donkere krochten trof ik enkele gelijkaardige exemplaren aan voor de club La Mécanique Ondulatoire: de mannen van Arbouretum, een psychedelische doomfolkband uit Baltimore.

Of ze het zien zitten om voor hun show een interview te geven? “Jazeker”, zegt frontman Dave Heumann. “Maar we hebben nog niet gegeten. Ga maar mee op restaurant en dan doen we het tijdens het diner. We zullen het een ‘dinterview’ noemen.” En zo belandde ik bij de lokale Chinees en realiseerde ik me plots waar ik aan begonnen was. In eerdere interviews die ik las over de band, bleken deze gasten even veel plezier te maken als een stel uitgebloeide knotwilgen. Ik zou dus het saaiste interview van mijn leven tegemoet gaan (en ik heb ondertussen al wel enkele juristen verslonden). Maar ik vind hun muziek wel vet. En uiteindelijk werd het toch nog een leuke avond. Althans, nadat ik de mannen pastis leerde drinken.

Jullie touren voor de vijfde keer doorheen Europa. Is het nog een beetje plezant?
Dave: Zeker! Ik tour veel liever door Europa dan door de States. Hier komt er tenminste volk naar onze shows, worden we degelijk betaald en beter verzorgd. Touren in de States is afschuwelijk. En er is ook nergens deftig bier te krijgen. Ik zou het niemand aanraden.

Krijgen jullie de kans om ook nog wat anders te zien dan de vloerbekleding van de toerbus of het behangpapier van jullie hotelkamer?
Dave: Zelden. Gisteren hebben we even in Venetië kunnen rondlopen, maar dat gebeurt niet vaak. We hebben enkel een vrije dag als we nog een lange afstand moeten doen.
Brian (Carey, drummer): Dat is de keerzijde van touren. We krijgen de kans niet om echt te genieten van een plek. We krijgen altijd slechts een teaser te zien van hoe de omgeving zou kunnen zijn, maar meestal zien we niet veel meer dan de club waarin we moeten spelen.

Hebben jullie al eens ergens moeten optreden, waar je nooit meer opnieuw zou willen spelen?
Dave: Ik speel niet zo graag in Nederland. Enkel in de Paradiso in Amsterdam speel ik graag, maar in de kleinere steden in Nederland vind ik het niet echt tof. Ik vind de elektriciteit er maar sucken en dat is niet goed voor onze versterker. Pas op, ik heb niets tegen de kleine steden daar, maar wel tegen hun elektriciteit.

Euh?
Dave: Ik hou niet van de manier waarop hun elektriciteit werkt. Dat is alles. En dan was er ook nog die keer toen we in Italië moesten optreden. De belichting was te fel, het publiek was erg ver van ons verwijderd en de organisatoren deden iedereen neerzitten, omdat ze dachten dat we een of andere hippiefolkband waren. Er hing toen een heel vreemde sfeer. Het was ronduit gruwelijk.

Ik las in een interview dat jullie nooit zotte dingen meemaken tijdens een tour. Jullie zouden altijd op tijd gaan slapen om het gratis hotelontbijt nog te halen, dat maar tot tien uur ’s ochtends wordt geserveerd. “Omdat het de belangrijkste maaltijd van de dag is.”
Dave: Dat is absoluut niet waar! Ook al wil ik het ontbijt nog halen, ik blijf meestal wel op tot 4u ’s nachts.
Brian: We doen ook wel gekke dingen, hoor! Na een optreden in Engeland was ik zo dronken dat ik een servetje naar een politieman gooide. Hij werd erg boos. Ik ben blij dat ik niet in de bak beland ben. We spelen ook vaak hockey in hotels met pakjes sigaretten en bezems en hebben net nog een kleinschalig kampioenschap gehouden in een hotel in Berlijn.

Kon het personeel daar wel mee lachen?
Brian: Ze vonden het geweldig. Ik kreeg die avond zelfs gratis ontbijtgranen! En dan is er ook nog het occasionele nachtelijke tapdansen…

Klinkt euh… wild. Twee weken geleden stonden jullie nog in het Antwerpse Trix. Ik las in een recensie dat jullie verbannen werden naar een kale betonnen achterzaal waar het geluid erbarmelijk was. De recensent omschreef het als “Je stereoketen op maximumvolume zetten in je garage en er inkom voor vragen”.
Dave: Echt? Wow, daar heb ik helemaal niets van gemerkt! Het publiek leek toch mee te zijn en ik heb me er goed geamuseerd.

Als je tijdens een optreden zelf merk dat het geluid niet goed zit, wat doe je dan?
Dave: We proberen dan toch nog zo goed mogelijk te spelen.
Brian: Dat hebben we trouwens vorig jaar in Brugge meegemaakt. De geluidman wou onze versterkers niet afstellen op de manier waarop wij zelf onze muziek graag horen, waardoor onze bas verschrikkelijk klonk. Voor de show dachten we nog dat hij wilde meewerken. Hij vroeg om enkele van onze liedjes te beluisteren op onze iPod. Achteraf paste hij helemaal niets aan en klonken we echt niet goed. 
Corey (Allender, basgitarist): Onze bas klonk als die van de Violent Femmes: dun en donzig.

Jullie laatste album The Gathering klinkt een pak harder en psychedelischer dan eerder werk. Heeft dat iets te maken met nieuwe en gesneuvelde bandleden?
Dave: Het is allemaal zijn schuld! (wijst naar drummer Brian)
Brian: Ja, ik heb alles verknald. Ik ben koppig en kan enkel luid spelen.
Dave: Ik denk dat we tegenwoordig anders klinken omdat we willen dat iedereen in de band aan zijn trekken komt. Als ik thuis een lied begin te schrijven, hou ik alle bandleden in gedachten. Ik schrijf dus in functie van de band. Als we later samenkomen en repeteren, krijgt het geheel vorm. Iedereen doet dan suggesties en begint op zijn eigen manier aan het nummer te sleutelen.

Ik las onlangs een deplorabele recensie over dat album.
Dave: Ik kan al raden om welke het gaat.

Pitchfork zei dat je evenveel swag hebt als een calvinistische preker, dat je teksten te serieus zijn en dat je beter terug zou unpluggen. Als je zoiets leest, ga je daar dan in mee of blijf je gewoon verder je eigen ding doen?
Dave: Wij gaan ons zeker niet aanpassen! Die gast snapt waarschijnlijk niets van onze muziek. Ik wil wel dat mensen onze muziek goed vinden, maar als dat niet zo is: pech!

Bij de naam Arbouretum moet ik altijd denken aan een horde neo-hippies met dreads die indianenhemden dragen, in het bos wonen en liedjes rond het kampvuur zingen. En in interviews kom je doorgaans over als de politiek correcte filosoof die in het bos ronddartelt. In hoeverre moet ik mijn vooringenomenheden bijschaven?
Dave: Ik hou wel van de natuur en breng er ook graag tijd in door, maar datzelfde geldt voor de stad. Het is niet zo dat ik in een boomhut woon of zo. Ik heb ooit wel dreads gehad. Zo’n twee decennia geleden. Maar daar houdt het ook bij op.

Ik vind thans dat je iets weg hebt van een lieve houthakker die af en toe een babyhertje redt. Heb jij al eens een hertje gered?
Dave: Het dichtste dat ik in de buurt ben gekomen betreffende het redden van een hert, was wanneer ik mijn hond moest tegenhouden toen hij er één achtervolgde. Ik had vroeger een grote hond. Een kruising van een Alaskan Malamute. Zijn favoriete bezigheid was op wilde dieren jagen. Ik moest voorkomen dat mijn hond een dier molde.

Nu ben ik toch wel een klein beetje teleurgesteld…
Dave: Ik ben er zeker van dat ik er binnenkort wel eentje zal redden. Ik hou je op de hoogte!