James Ferraro praat over zijn nieuwe album

"Toen ik voor het eerst naar LA kwam, had ik geen auto," zucht James Ferraro aan de telefoon vanuit zijn appartement in New York. Ik stel me voor dat hij zijn hoofd schudt over de domheid van zo'n beginnersfout. "Het geeft een vreemde kijk op alles."

Er zijn weinig woorden die James Ferraro vaker gebruikt dan 'vreemd'. De manier waarop mensen reageren op een auto-ongeluk is 'vreemd'. De relatie tussen muziek en de economie is 'vreemd'. Ferraro's eigen catalogus is 'vreemd'. Maar boven alles, is Los Angeles 'vreemd'. Helemaal wanneer je de stad te voet ervaart. "De stoep wordt alleen bewoond door daklozen," vertelt hij. "En de bussen, de infrastructuur, iedereen gebruikt een auto. Het is vreemd want je krijgt een raar idee van een soort vreemd ondergronds bestaan. Het is absurd."

Skid Row, Ferraro's nieuwe album op Break World Records, is op zich al een vrij vreemde luisterervaring. Het is een grillige, schokkerige mashup van synthesizers, nieuwsberichten en trash rock riffs. Het voelt alsof je achterin een taxi zit en de chauffeur dwangmatig blijft wisselen tussen radiostations in een alternatieve, apocalyptische jaren negentig, waarin de rellen van LA nooit gestopt zijn. Buiten staat een Toyota Prius in de brand en er klinken sirenes. In de taxi schuren slow jams van New Jack tegen John Carpenter en er heerst een algemene sfeer van angst.

De rellen in LA begonnen omdat vier politiemannen werden vrijgesproken, terwijl op film is vastgelegd hoe ze taxichauffeur Rodney King in 1992 in elkaar sloegen. Die onrust hangt duidelijk in de achtergrondgeluiden van Skid Row. Je hoort nieuwslezers zeggen: "a third day of tension and violence," en een nummer heet zelfs 1992. Ferraro geeft toe dat hij destijds maar drie of vier was. De referenties zijn volgens hem bedoeld als "verborgen bericht".

"Ik wilde de jonge geschiedenis van LA vastleggen," zegt hij. "Dat is de atmosfeer waar de nummers vandaan komen. Dus de geschiedenis druppelt er doorheen, met de rechtszaak van OJ Simpson en de rellen en allerlei andere dingen in dit tapijt van informatie."

Ferraro groeide op in de jaren negentig. Zijn moeder woonde in New York, zijn vader in LA. Ferraro vloog heen en weer. Hij zag in beide steden verschillende trends ontstaan en langzaamaan naar de andere kant van het land trekken. Soms duurde dat wel twee of drie jaar. In 2013 bracht hij NYC Hell 3:00 AM uit. Nu is hier zijn tegenhanger van de Westkust: Skid Row. Het is een verdraaide toegift aan de andere grote stad uit zijn jeugd.

Skid Row was alleen bijna helemaal geen album geworden. Het begon als een reeks gedichten met de naam Terminator, vernoemd naar de film uit 1984. "Met veel van mijn albums stel ik ze voor mezelf eerst voor als theatervoorstellingen of films of opera's," zegt hij.

Ferraro is geïnspireerd door het uiterlijk van klassieke films over LA als Colors van Dennis Hopper en Boyz N The Hood van John Singleton. Zelfs toen hij de eerste gedichten veranderde in songteksten, benaderde Ferraro Skid Row "alsof het een film was. Ik zie het alsof je toen naar de bioscoop ging, en daar werd Colors gedraaid, en Boyz N The Hood. En er was ook Skid Row, die vreemde b-film uit dezelfde tijd die niemand gezien had."

De eerste inspiratie voor het album kwamen van een raar experiment in virtual reality. Bravemind is software om PTSS te bestrijden bij veteranen. Ferraro mocht het therapiesysteem proberen halverwege zijn tour, toen hij een tussenstop maakte bij een vriend in het zuiden van Californië. "Een therapeut loodst je door verschillende scenario's die je ook zou kunnen tegenkomen tijdens een missie," legt Ferraro uit. "En het komt erop neer dat je bepaalde traumatische ervaringen verlicht in een vreemde virtuele ruimte."

De ontwikkelaars beweren dat het herleven van zulke ervaringen in een 'veilige omgeving' kan helpen "bij het losmaken van moeilijke emotionele herinneringen". Ferraro heeft nooit dergelijke ervaringen gehad. Voor hem was het: "levenloos en erg leeg."

Direct na het proberen van de Bravemind-software nam Ferraro een EP op met drie nummers, genaamd War. Hij zegt dat de ervaring het hele schrijfproces van Skid Row ook beïnvloedde. Hij trok door LA terwijl hij de teksten schreef. De straten begonnen te voelen "als een oorlogszone. Het is een psychisch slagveld," zegt hij. "Want er zijn verschillende delen van LA die samenkomen en tegen elkaar aan drukken. Het is echt alsof je een oorlogssimulatie maakt… Sim City: War Edition ofzo."

Ferraro werd in 2011 voor het eerst breed toegejuicht toen zijn album Far Side Virtual verkozen werd tot album van het jaar door het magazine The Wire. Maar het oeuvre van de producer uit de Bronx bevat ongeveer veertig albums en veel meer mixtapes en samenwerkingen. De eerste komen zelfs al uit 2004. "Ik vind niet dat ik veertig albums heb gemaakt," zegt hij. "Mijn discography zit vol met shit die ik maakte toen ik een jaar of vijftien was. Dat zie ik niet als albums."

Toch is Skid Row het eerste 'studioalbum' van Ferraro. "Dit was de eerste kans die ik had om voorzieningen te krijgen van het label, speciaal zodat ik het in de studio kon opnemen," zegt hij. "Het is cool om in een ruimte te zijn die speciaal zo is ingericht zodat je je werk kan maken. Je focust je echt op bepaalde dingen, en je bent langer geconcentreerd."

Een groot verschil in het productieproces wat daaruit voortvloeide, was de scheiding van verschillende stadia. "Nu deed ik de opname eerst en ging daarna mixen. Dat is anders voor me. Ik deed het eerder altijd tegelijk."

Naast muziek waagt Ferraro zich ook aan de kunstwereld. Far Side Virtual was in eerste instantie bedoeld als een set downloadbare ringtones. Uiteindelijk werd het dat ook door een online installatie van New York's MoMA PS1. Hij maakte pas geleden nog een set ringtones, en een permanente geluidsinstallatie voor de liften van het Museum of Contemporary Art in Tokio.

Hij vertelt dat hij houdt van de "vrijheid" die hij in de kunstwereld vindt. "Om niet vastgebonden te zitten aan muziek waar je van kunt genieten. In een galerie of een museum verwachten mensen wat meer uitgedaagd te worden," zegt hij. Hij beweert wel dat het proces hetzelfde is. Of hij nou een installatie maakt of een album opneemt. "Het gaat gewoon om de concepten," zegt hij. "Of je nou met muziek werkt of een echt visueel object bouwt."

Hij begint nu mogelijk aan zijn meest ambitieuze project. "Ik werk momenteel aan een opera," zegt hij. "Ik wil dat het groot en indrukwekkend wordt. Zoals een opera van Wagner of zoiets. Ik wil dat het groter wordt dan alles wat ik gemaakt heb." Hij is al bezig met het verhaal van zijn beoogde gesamtkunstwerk en is in gesprek met bepaalde instanties om het te produceren. "Als het goed gaat, moet hij volgend jaar klaar zijn," zegt hij.

James Ferraro is te volgen via Facebook// SoundCloud // Twitter