Ook vandaag treuren we nog om de dood van artiest, producer, acteur en culturele persoonlijkheid David Bowie. Ook al wordt hij in de meeste publieke herinneringen onthaald als pop- of rockster, we moeten ook niet vergeten in welke mate Bowie betekenisvol was voor de elektronische-muziekwereld, en hoe hij hierin zijn sporen heeft nagelaten. Het meest opvallende in deze context is zijn album Low uit 1977, het eerste deel van zijn trilogie Berlin Trilogy, waarin hij samenwerkte met conceptualist Brian Eno om elektronische geluiden en sfeer toe te voegen aan zijn repertoire. Met Low overbrugde hij de kloof tussen avant-gardistische elektronische muziek en pop; luister alleen al naar Warszawa om te horen hoe krachtig dit huwelijk was. Op het hele album hoor je Eno's post-rock instrumentals vervlochten met Bowies teksten, en daarmee maakten ze alle twee een gevoeliger en progressiever album dan ooit tevoren.Een andere plaat die noemenswaardig is in deze categorie is natuurlijk Earthling (1997), waarvoor Bowie zich liet inspireren door drum 'n bass en industriële muziek. Gejaagde kakofonie en noise uitproberen is een moedige zet voor iedere popster, maar helemaal voor iemand die al een paar decennia bezig is.Als je luistert naar Blackstar – zijn laatste album, dat een paar dagen voor zijn dood uitkwam – is duidelijk te horen dat zijn toewijding om grenzen te verleggen nog steeds centraal stond in zijn werk; is het niet door de klepperende ritmes, dan wel door de prachtige synthesizers die perfect samenwerken met zijn hartverscheurende vocals. En met de droomachtige kwaliteiten is I Can't Give Everything Away het passende slotakkoord van een artiest die zowel stoutmoedigheid als goeie gekheid heeft gegeven aan de wereld van de elektronische muziek.
Advertentie