Hoe onontdekt buitenaards leven ons gaat leren hoe we de aarde moeten redden

​Het blijft apart om te beseffen dat de meest dichtstbijzijnde intelligente levensvormen duizenden lichtjaren verderop leven. Desondanks kunnen ze nog steeds helpen bij het oplossen van de grootste uitdagingen van de 21e eeuw, zoals de transitie naar een duurzame economie voordat onze biosfeer uit elkaar valt.

De astronomen Adam Frank en Woodruff Sullivan zijn van mening dat we de oplossing van onze problemen – klimaatverwarming, zesde massa-extinctie, verzuring van de oceanen – in de kosmos kunnen vinden. Het idee is dat wij niet de eerste zijn met deze problemen. Er zijn al eerder intelligente levensvormen geweest die de keuze moesten maken tussen duurzaamheid en zelfvernietiging. Het kan misschien een beetje als sci-fi bullshit klinken, maar eigenlijk is het een conclusie die de wiskunde ons gegeven heeft. Misschien is het zelfs het begin van een nieuwe manier van denken. Het onderzoek van Frank en Sullivan, dat gepubliceerd werd in het journal Anthropocene, bevat een voorstel voor de creatie van een nieuw onderzoeksveld.

Ze pleiten voor een kruising tussen astrobiologie, en het aardse onderzoeksveld duurzaamheid. Hoewel duurzaamheid zich richt op de effecten van een enkele soort gedurende een bepaalde periode, richt astrobiologie zich op alle mogelijke soorten overal. Toch hebben ze gezamenlijke doelen:

"De wetenschap van de duurzaamheid en astrobiologie zoeken beiden naar antwoorden betreffende de intieme, symbiotische, en continu evoluerende verbindingen tussen leven en planeten," lichten Frank en Sullivan toe. Bovendien kunnen theorieën in de astrobiologie ons helpen een beter inzicht te krijgen in welke verschillende trajecten een "species with energy intensive technology", of SWEIT, kan volgen. De wetenschappers gebruikten onder andere de Drake vergelijking, die de astronomie, biologie, en sociologie betrekt. Het doel van deze vergelijking is om te kunnen schatten hoeveel beschavingen binnen ons melkwegstelsel in staat om zijn om interstellair te communiceren met anderen. In het onderzoek wordt er vooral gefocust op Drakes sociologische factor 'L,' de gemiddelde levensduur van een SWEIT. Volgens de onderzoekers bindt deze ene factor astrobiologie en duurzaamheid aan elkaar. Hoe lang houdt een technologische beschaving het vol? 200 jaar? Duizend jaar? Of misschien wel een miljoen?

Op het moment is er nog geen exacte manier om L te beschrijven. Wat we wel kunnen doen is alle relevante factoren verzamelen.  Vorige week besloten wetenschappers nieuwe data van de Kepler missie in de Drake vergelijking te stoppen om te kijken welk vuurwerk daar uit voort zou komen. Het antwoord was dat er misschien wel miljoenen tot miljarden planeten met leven in ons melkwegstelsel zitten. Sullivan en Frank rekenden uit dat zelfs als de kansen op het vinden van intelligent leven één op een biljard zou zijn, dan zouden er alsnog ruim 1,000 geavanceerde beschavingen in onze 'buurt' moeten zitten.

"De berekening hebben we gemaakt om te laten zien dat het geen onlogische gedachte is dat er andere technologische beschavingen in ons stukje Melkweg zitten," vertelde Frank in een interview. "Gezien de duizend potentiele beschavingen is het vanzelfsprekend nu te kijken naar hun mogelijke niveau."

Met hulp van de dynamische systeem theorie, konden de auteurs laten zien hoe ze een baan berekenden voor een hypothetische SWEIT in een multidimensionale ruimte. De assen in deze ruimte zijn de ratio van energie consumptie, de positie van de planeet in de bewoonbare zone van een ster, de grote van de populatie en 'feedback' van de planeet, van natuurlijke oorzaken en de SWEIT zelf. Een groot voordeel van de aanpak is dat het ons helpt om de huidige duurzaamheid in een bredere context te plaatsen. Onze aarde ligt bijvoorbeeld in de binnenring van de bewoonbare zone van de zon. Kortom: erg vatbaar voor het broeikaseffect. "Als er een technologische beschaving twee miljard jaar geleden op aarde had gezeten, hadden we alle kool kunnen opbranden die we konden vinden zonder problemen. Voor de duurzaamheid zijn dat soort inzichten van de astrobiologie erg van waarde," zei Frank. Er zijn vele technologisch-evolutionaire paden die een SWEIT kan nemen. Door ze te modelleren hoopt Frank alternatieve routes te vinden. "Ik stel me voor hoe je verschillende verzamelingen van mogelijke paden krijgt. Sommige beschavingen haken af en storten in, andere komen in een duurzame cyclus terecht," vertelde Frank. "Als je het hebt uitgewerkt, zou je terug kunnen kijken en je afvragen wat al die scenario's van elkaar scheidde. En wat als een ras tekenen van ondergang vertoont, hoe snel moet er een radicale verandering doorgevoerd worden om het te redden? Dit soort astrobiologische perspectieven kunnen ons nieuwe manieren bieden om te begrijpen hoe een beschaving (zoals de onze) uitsterving kan vermijden. De inzichten van de astrobiologie zouden ons kunnen helpen bij het bedenken van een recept voor een succesvolle duurzame toekomst. De aanpak biedt nog geen oplossingen, eerder een kader voor het begrijpen van de eindeloze lijst aan mogelijkheden. Op zijn minst injecteert astrobiologie een gezonde dosis nederigheid in het ellenlange klimaatdebat. "Een ding is duidelijk, de onderzoeksvelden duurzaamheid en astrobiologie vertellen ons allebei dat de aarde het nog lang gaat volhouden," concluderen Frank en Sullivan. "De vooruitzichten voor de mensheid zijn minder duidelijk."