Het nieuwe seizoen van Stranger Things is enger (en geiler!) dan ooit

Mocht je bang zijn voor spoilers, pas dan op! Die zitten namelijk in dit artikel.

Het eerste seizoen is inmiddels drie jaar geleden. Het tweede seizoen stelde een beetje teleur, maar het derde seizoen, dat nu uit is, is gelukkig weer een flinke verbetering. De acht nieuwe afleveringen zitten vol nostalgie naar de jaren tachtig, maar wat het seizoen vooral goed maakt is dat de broers eindelijk lijken te hebben ontdekt wat Stranger Things echt is en zou moeten zijn.

Stranger Things 3 heeft alles wat slecht was aan het tweede seizoen (zoals dat rare uitstapje naar Pittsburgh) in de prullenbak gekieperd. In plaats daarvan is de actie meeslepender, en zijn de explosies harder en de scènes die eng bedoeld zijn ook daadwerkelijk eng. (En op de een of andere manier zijn veel mensen ook best geil. Maar daar komen we zo nog op terug.)

Seizoen drie speelt zich af in de zomer van 1985, een half jaar nadat het vorige seizoen is geëindigd. De kinderen hebben zomervakantie (Dustin is op zomerkamp) en de tieners hebben allemaal zomerbaantjes (Nancy en Jonathan bij de plaatselijke krant, Steve als ijscoman met een matrozenpakje aan). Joyce en de andere volwassenen proberen te accepteren dat het centrum van Hawkins wordt bedreigd door de komst van de Starcourt Mall, een megalomaan winkelcentrum.

De Starcourt Mall speelt trouwens niet alleen maar een grote rol omdat het kleine winkeltjes het faillissement in jaagt. Er zit ook een ondergronds lab onder verstopt, waar de Russen proberen om met een gigantische laser de Upside Down binnen te dringen. Het blijft tenslotte Stranger Things.

Het vorige seizoen had op zich al best duidelijk kunnen maken waarom de Russen eigenlijk proberen om de Mind Flayer opnieuw los te laten, en hoe het ze überhaupt gelukt is om zo’n ondergrondse bunker te bouwen zonder dat ook maar een sterveling dat is opgevallen. Maar die uitleg heeft Stranger Things 3 eigenlijk helemaal niet nodig. De Russen zijn gewoon de slechteriken, de Mind Flayer al helemaal, en de burgemeester heeft gewoon even uit zijn neus zitten vreten. Of zoiets.

Het tempo ligt zo hoog dat je nauwelijks tijd hebt om je dat soort dingen af te vragen. Het doet er gewoon niet toe. Wat er wel toe doet is dat de Mind Flayer dus terug is, en erin geslaagd is om zichzelf een lichaam te verschaffen waarmee hij gewoon rond kan lopen in de normale mensenwereld – een lichaam dat hij heeft gemaakt van de ingewanden van geëxplodeerde ratten. Want ja, er zitten dus best veel geëxplodeerde ratten in dit seizoen. Echt best wel veel.

Netflix heeft blijkbaar flink zijn portemonnee opengetrokken, als je de hoeveelheid Cronenbergiaanse body horror ziet. Het gaat wel even verder dan het tweede seizoen, toen er alleen iemand rondliep in een of ander duivels bloemenpakje. Stranger Things is volwassen geworden.

Over volwassen worden gesproken: het kan aan het warme weer liggen, maar op de een of andere manier duikt iedereen in Stranger Things 3 aan de lopende band met elkaar het bed in. Supermoeder Karen Wheeler zit het hele seizoen lang achter Billy aan, de plaatselijke badboy van Hawkins, de romance tussen Joyce en Sheriff Hopper komt eindelijk ook een beetje tot bloei en Nancy en Jonathan laten geen kans onbenut om eventjes de slaapkamer op te zoeken.

Los daarvan komen we ook veel te weten over de ontluikende liefdeslevens van de hoofdpersonages. Aan het begin van het seizoen struikelen Mike en Lucas door hun ongemakkelijke romances met respectievelijk Eleven en Max, en zegt Dustin dat hij een Mormoons vriendinnetje heeft leren kennen op zomerkamp. Zegt, want hij weet nauwelijks iemand ervan te overtuigen dat ze ook echt bestaat.

Deze subplots over prille liefdes brengen de zwaardere momenten in de rest van het seizoen weer wat in evenwicht. Het lijkt erop dat de Duffers hebben geleerd dat de kracht van Stranger Things vooral zit in de rustige scènes tussen Mike en Eleven, Steve en Dustin of Brett Galmans personage en een Russische gijzelaar. De serie is op z’n best wanneer we als publiek even samen met de personages op adem kunnen komen.

De finale van het seizoen vindt plaats in de Starcourt Mall, en het is het beste einde van de serie tot nu toe – ondanks dat er ook wel wat ongeloofwaardige momenten zijn waarop personages op het allerlaatste moment ergens van gered worden. De serie is goed in balans – er is genoeg actie, maar de relaties tussen de personages zijn niet oppervlakkig – en dat geldt zeker ook voor het verrassend bevredigende slot.

Of er ook een vierde seizoen van Stranger Things komt weten we niet, maar mocht dat niet het geval zijn, dan hebben de Duffers de trilogie in ieder geval het einde gegeven dat de serie verdiende.