Deze 10 fotografen geven een vrolijke en verfrissende kijk op zwartheid

Door social media krijgen onderbelichte verhalen steeds vaker de aandacht die ze verdienen. Platforms als Instagram en Tumblr zijn revolutionair voor minderheden — ze geven de LGBT-gemeenschap en mensen van kleur de kans om artistieke gemeenschappen te vormen. Als gevolg daarvan hebben opkomende zwarte fotografen een unieke ruimte voor zichzelf gecreëerd online. Het is verfrissend om het brede scala aan zwarte identiteiten, ervaringen en schoonheid te zien die deze jonge creatieven presenteren. Ze omvatten de hele wereld — van New York tot België tot Kenia — en laten een completer spectrum van de zwarte diaspora zien.

SPONSORED

Deliveroo

De foto’s zijn doordrenkt in black joy. Myles Loftin toont een verfrissende foto van zwarte jongens in felgekleurde hoodies die giechelen en genieten van het leven. Een beeld dat illustreert dat zwarte mannen in hoodies niet gelijk staan aan geweld en criminaliteit. En fotografen als Kamau Wainaina, Yannis Davy Guibinga en Miora Rajaonary schilderen een nieuwe visie op Afrika – een vol trots, cultuur en welvaart. Sommige van deze foto’s gaan, wat ook van belang is, niet direct over zwartheid. De in Brussel wonende tiener David Uzochukwu maakt prachtige sci-fi-werelden in Adobe Suite. Zijn sierlijke fantasieën leidden eerder tot een hechte artistieke relatie met FKA twigs. Ondertussen fotograferen modefotografen Davey Adesida en Ekua King intieme, stille portretten van modellen en beroemdheden die een broodnodige diversiteit toevoegen aan de industrie.

Dit zijn de tien zwarte fotografen die je in 2018 in de gaten moet houden.

David Uzochukwu David Uzochukwu is pas 19 jaar. Indrukwekkend, want hij heeft al een carrière opgebouwd waar fotografen met vele jaren — of zelfs decennia — meer ervaring jaloers op kunnen zijn. De in Oostenrijk geboren creatieveling groeide op in Luxemburg en fotografeerde FKA twigs voor een Nike-campagne, en werkte later samen met haar voor een zine. Ook heeft hij beroemdheden zoals Pharrell Williams en Ibeyi geschoten, en gewerkt aan een campagne voor Missoni x Pigalle. Niet slecht voor een tiener die zichzelf in zijn slaapkamer leerde hoe Photoshop werkt.

"Ik ga voor verwondering en kwetsbaarheid," zegt David over zijn esthetiek, die vaak fluorescerende luchten, bewegende lichamen en buitenaardse verwijzingen omvat. "Ik probeer mijn emoties in mijn werk te leggen. Dat proces voelt reinigend." De fantastische zelfportretten van David lijken alsof ze op Mars zijn gefotografeerd. Er is een foto van David, naakt en ingesloten in een roze roze bubbel, zwevend in de lucht. Net een foetus — gevoelig en puur — die zichzelf beschermt.

David begon op elfjarige leeftijd te fotograferen toen hij de camera van zijn moeder ophaalde tijdens een vakantie. ("Ik was meteen verkocht.") Wanneer je David hoort praten over zijn jeugd in de kleine, geïsoleerde dorpjes waar hij woonde geeft dit een krachtige context aan zijn foto’s. “Toen ik klein was speelde ik vaak buiten,” zegt hij. “Mijn opa leek alles te weten over de natuur, en waar ik opgroeide waren we ermee omringt. Maar in die geïsoleerde plekken voelde je je als minderheid erg kwetsbaar. Dat komt ook terug in mijn werk.” David’s barokke sci-fi beelden gaan over een tiener die zich een vreemde voelt in zijn eigen huis.

daviduzochukwu.com

Myles Loftin "Ik wil onderzoeken hoe genuanceerd zwart zijn is en hoe dat gegeven je identiteit bepaalt", vertelt de 20-jarige Myles Loftin. "Maar, belangrijker nog: ik wil de schoonheid verkennen die inherent is aan 'onbeschaamd zwart' zijn."

De kleurrijke polaroids van de Parsons-student over zwarte vreugde zijn net zo levendig als zijn felrode haar. Zijn modellen worden gefotografeerd tegen een uitgesproken achtergrond — variërend van mandarijnoranje tot bananengeel — en ze lijken een permanente staat van plezier uit te drukken. Myles gaat eerder voor een glimlach dan een koele gezichtsuitdrukking.

Zijn visie op zwartheid omvat allerlei vormen van gender-expressie, kwetsbaarheid en grensverleggende mode. De foto van vier zwarte jongens die lachend bij elkaar liggen zijn ondergedompeld in pure vreugde, met als doel het “decriminaliseren van het maatschappelijk beeld van zwarte mannen gekleed in hoodies,” deelde Myles in een emotionele Instagram-post. "Fotografie heeft het unieke vermogen om een boodschap over te brengen.” zegt hij. "Wanneer je besluit iemand of iets te fotograferen, vertel je de wereld dat dat onderwerp ertoe doet en dat het aandacht verdient.”

ADVERTENTIE

Geluk is een vluchtige emotie. Het is dus logisch dat Myles een Polaroid-camera, met snel ontwikkelde film, gebruikt om zijn onderwerpen vast te leggen. Het zorgt ervoor dat hij in het moment leeft. "Wat ik interessant vind aan polaroid is die unieke connectie tussen onderwerp en fotograaf. Je kunt een foto maken, deze in enkele minuten ontwikkelen en meteen delen met de persoon die je hebt gefotografeerd.”

mylesloftinphotography.com

Laura Alston Laura Alstons serie As Laid As It’s Tied voelt op een bepaalde manier als een oude familiefoto, gemaakt door een fotograaf in een warenhuis. En dat is een compliment. Via deze esthetiek weet Laura de zwarte modellen hun trots en identiteit te laten tonen, in een format dat er normaliter naar streeft dat uit te wissen. Het komt vaak voor dat families van kleur hun dagelijkse kleding voor zo’n foto verruilen voor pakken en en mooie jurken. Maar de jonge volwassenen in As Laid As It's Tied dragen hun durags en denimjassen – een gezin dat zijn eigen regels heeft gecreëerd. Hierdoor zien we hun meest authentieke zelf. Voeg daar de complexe politieke boodschap aan toe die verankerd is in de durag, en de portretten krijgen een radicale, subversieve lading.

"Ik wilde waardering laten zien voor de rol die durags hebben in onze haartradities," vertelt Laura Alston, wanneer ze praat over de gelaagde betekenis van de hoofddoek. "Of het nu om functie of mode gaat, zwarte haarrituelen — zoals het dragen van durags — zijn mooi, niet alleen door de look, maar ook het proces dat er aan vooraf gaat.”

Laura begon tijdens haar eerste jaar van de universiteit met fotografie. "Ik had altijd een wegwerpcamera mee en om foto’s te maken van vrienden, artiesten en evenementen. Daarna wachtte ik maanden voordat ik de film zou ontwikkelen. Die uitgestelde bevrediging en het gevoel van nostalgie waren zo verfrissend." Sindsdien behaalde de 22-jarige een diploma in beeldende kunsten van Columbia University en richtte ze het artistieke merk Afrobaby Movement op, dat zich richt op "het vieren van individualiteit door natuurlijk haar, kunst en hiphop." De nadruk op het creëren van authentieke creatieve uitingen van zwartheid is van haar voor groot belang. Zo wil ze de aspecten van die ervaringen belichten die vaak over het hoofd worden gezien. "Veel media laten voornamelijk zwarte trauma’s en tragedies zien, dus het is nodig om werk te creëren dat zwarte vreugde en welzijn viert."

lauraalston.com

Yannis Davy Guibinga “Wanneer er verhalen verteld worden over Afrika en haar inwoners, ontbreekt vaak de diversiteit binnen de Afrikaanse diaspora,” zegt Yannis Guibinga, De Gabonese fotograaf heeft het zijn missie gemaakt om deze monolithische kijk op Afrika te verbeteren. Hij laat een kleurrijk beeld zien van het bijzondere continent: oververzadigde primaire kleurenpaletten, beeldschone modellen en weelderige tuinen. Zijn foto's voelen ergens futuristisch aan. De architectuur is strak en elegant, zijn modellen dragen cyborg-achtige tinten en de lucht heeft een buitenaards blauwe kleur.

“Als Afrikaanse kunstenaar begrijp ik de noodzaak om mijn kunst te gebruiken om bij te dragen aan de verandering van de manier waarop mensen denken over het continent,” zegt Yannis. “Ik ben geïnteresseerd in het vastleggen van mensen die zich op een kruispunt van verschillende identiteiten bevinden, en wil laten zien dat hoewel hun Afrikaanse ervaringen misschien verschillend zijn, ze evengoed authentiek en valide zijn.”

Yannis raakte tijdens zijn middelbare schooltijd geïnteresseerd in fotografie, “uit verveling en omdat ik iets wilde doen waarmee ik mijn weekend kon vullen.” Gelukkig is zijn interesse uitgegroeid tot een levenslange passie. Zijn favoriete aspect van fotografie is “de mogelijkheid om verhalen te vertellen over mensen, hun identiteiten en hun ervaringen op de meest accurate en realistische manier vast te leggen.”

yannisdavy.com

Davey Adesida De zachte blauw- en grijstinten in Davey Adesida’s portretten geven een koele intimiteit aan zijn beelden. De heldere kleurenpaletten en decors maken zijn foto's momenten van stilte in onze drukke Instagram-feeds.

Davey’s rustgevende benadering is te danken aan zijn liefde voor klassieke Hollywood-films (en de reden dat hij begon met fotograferen). Davey is in de twintig, maar beschrijft zichzelf als een "oude ziel." Dus, net als zijn favoriete films, schiet hij al zijn foto's analoog. "Ik gebruik veel Kodak," vertelt hij, terwijl hij ingaat op zijn liefde voor het oude format "Dat werkt heel goed met donkere huidtinten.”

Davey groeide op in Nigeria, maar woont nu in New York en heeft al verschillende talentvolle jonge creatievelingen gefotografeerd, zoals het mode-collectief Vaquera, podcast-host Dylan Marron en Stranger Things-ster Caleb McLaughlin. Toen we hem vroegen wat hem aantrekt in zijn modellen, antwoord Davey net zo poëtisch als zijn foto’s. “Het kan van alles zijn,” zegt hij. “Benen, het gezicht, de beweging, of de vriendelijkheid in hun ogen…”

daveyadesida.com

_xST De in Philadelphia wonende fotograaf _xST (zijn echte naam is Shawn Theodore) benadrukt de betoverende magie van zwarte huid in zijn beelden, waarin hij werkt met hoog contrast. De huid van zijn modellen in een bovennatuurlijk middernacht-zwart — hun gelaatstrekken volledig verdoezeld door de duisternis — afgebeeld tegen heldere achtergronden. Mensen met een donkere huid hebben sinds het begin van de slavernij stigma’s en vooroordelen te verduren, waardoor het krachtig is om _xST de schaduwen op zijn beelden te zien verduisteren en de huid van zijn modellen zo zwart mogelijk te maken. Een middelvinger naar de schadelijke Eurocentrische schoonheidsidealen.

"Het gebruik van silhouetten is een eerbetoon aan de werken en de invloed van de Harlem Renaissance-schilder Aaron Douglas," legt _xST uit. "Zijn theorie was dat de voorouderlijke kunsten van Afrika relevant, zinvol en vooral een deel van onze zwarte afkomst waren. En dat we moeten ze gebruiken om onszelf te projecteren.”

_xST noemt zichzelf een ‘Afromythologist’. Hij legt de term uit als "iemand die officiële geschiedenissen bevraagt, en de radicale mogelijkheid van alternatieve verhalen onderzoekt door het creëren van een ontbrekende, maar noodzakelijkerwijs specifieke, Afro-Amerikaanse mythologie."

_xST hoopt dat zijn gebruik van Aaron Douglas's esthetiek zal worden omarmd door andere zwarte fotografen. "Naar mijn mening is er geen betere manier om de kracht van zwarte identiteit te beheersen, dan door het gebruik en aanpassing van het silhouet", zegt hij. "Het is een prachtige manier om de betekenis en het gevoel van het zwarte expressionisme te interpreteren, en de kijker uit te nodigen om te genieten van het wonderlijke."

shawntheodo.com

Kamau Wainaina Een van de meest krachtige herinneringen van de 20-jarige Kamau is het moment dat ze oude foto’s van haar grootouders ontdekte, en ze versteld stond van hoe “net gekleed, krachtig en modern” ze waren. “Het feit dat dat me zo verbaasde, is eigenlijk best fucked up,” vertelt hij, wanneer hij praat over hoe de media zijn visie op de Keniaanse cultuur en geschiedenis heeft misvormt. “Ik denk dat we ons niet realiseren welke kracht de visuele representatie en misrepresentatie heeft op mensen.”

Dit heeft Kamau geïnspireerd om een meer persoonlijke visie op zijn thuisland te geven. De NYU-student maakt warme, korrelige foto's van zijn Keniaanse familie en vrienden die mode- en documentairefotografie prachtig combineert. Kamau vertelt dat de reden waarom hij van fotografie houdt, het vermogen is om “tegelijkertijd onze wereld en gelijkenis vast te leggen, maar ook werelden te creëren en te ondersteunen die in de werkelijkheid nooit zouden kunnen bestaan.” Zijn naturalistische foto's illustreren hoe de levens van zwarte mensen vol zitten met fotowaardige momenten. Er is geen studioverlichting of photoshop nodig. "Het maakt me bewust van het feit hoe snel je als fotograaf mensen gebruikt voor je eigen visie. Ik zou nooit iemands pijn willen esthetiseren of hun bestaan commodificeren."

Kamau maakt meestal opnamen op een medium formaat camera — met behulp van levendige film als Fujicolor 400 en Kodak Portra 400 — maar vertelt dat hij de laatste tijd steeds meer door digitale fotografie wordt aangetrokken. Dat is niet omdat zijn liefde voor analoge fotografie is verdwenen ("eerlijk gezegd helpt de duur van de film me om te focussen, dus ik ben geduldiger en doelgerichter met elke foto") maar omdat filmrollen zo moeilijk te vinden zijn in Kenia. "In Nairobi is het vinden van een film net als jagen op een eenhoorn. En de ontwikkeling ervan is bijna onmogelijk."

Hoe dan ook, Kamau houdt vast aan zijn doel om het beeld van de wereld van Kenia te veranderen. "Het is frustrerend om te zien hoeveel foto's van Kenia en haar mensen afkomstig zijn van externe partijen die ons verkeerd afbeelden, door alleen naar een bepaald beeld te zoeken dat goed zal worden verkocht."

kamau.com

Ekua King Dat je een zwarte fotograaf bent zou niet moeten betekenen dat je werk altijd gericht moet zijn op zwartheid. Die verwachting kan beperkend zijn. De fotografie van Ekua King daagt dit dan ook uit. Hoewel de voormalige i-D-fotograaf regelmatig zwarte mannen fotografeert, lijkt de echte focus te liggen op het vastleggen van de onbevangen jeugdigheid van jonge volwassenen. Shirtloze jongens met sixpacks spelen voetbal, off-duty modellen worden gefotografeerd terwijl ze McDonald's eten en jonge mannen slenteren door LA op basketbalvelden en straathoeken. "Ik fotografeer niet alleen zwarte mannen," zegt Ekua, die afkomstig is uit Jamaica. "Maar het zijn de onderwerpen waar ik het meest door geïntrigeerd ben in mijn werk. De manier waarop een zwarte man beweegt vind ik boeiend, en de manier waarop hij wordt afgebeeld is een onderwerp waar ik sinds mijn afstudeerproject steeds op terugkom.”

Ekua vertelt dat ze het heerlijk vindt als haar foto's op zichzelf kunnen staan en een volledig verhaal vertellen. Ze vindt het moeilijk om een onderwerp te fotograferen waar ze geen persoonlijke band mee heeft gevormd. Dit is duidelijk te zien in haar zachte benadering. In een foto richt ze zich op een jonge man die zijn lange armen en zijn slanke lichaam op boeiende manieren uitstrekt. Het is ontzettend intiem. De foto voelt nauwkeurig analytisch, in plaats van seksueel. En de zorgzame blik van Ekua is doelgericht, "De negativiteit die geassocieerd wordt met zwarte mannen dwingt me om werk te produceren dat stereotypen uitdaagt en eerlijke, vastberaden en positieve representaties laat zien."

ekuaking.tumblr.com

Myles S. Golden "Ik ben dol op de index-achtige aard van fotografie," vertelt NYU-student Myles S. Golden aan i-D. "Elke foto draagt een datum met zich mee, en dat vind ik iets angstaanjagend moois. Als ik foto’s van mijn familie terugkijk, vooral die van mijn ouders en grootouders van voor mijn geboorte, maken alle verhalen die er in één frame worden verteld veel indruk.

De non-conforme femme kunstenaar maakt zeer conceptuele zelfportretten die gender in relatie tot zwartheid onderzoeken. Myles is onverschrokken op de foto's. De krachtige zwart-wit serie A Dead Name That Learned How to Live onderzoekt het gevecht voor zwarte bevrijding. Myles maakt gebruik van stroppen en naaktheid om de duisternis te illustreren die voor altijd is ingebed in de erfenis van de slavernij. "Ik gebruik voornamelijk zwart-wit films, omdat ik geloof dat de complexiteit van zwartheid en de architecturale veelvouden van zwarte lichamen hierop niet worden verdoezeld," legt Myles uit. "Verlichting, uitwissen, en schaduwen zijn thema’s die telkens terugkomen in de loop van de geschiedenis over zwarte lichamen in kunst. Ik gebruik deze parallellen in mijn werk om te onderzoeken wat zwarte geschiedenis isen is geweest.”

mylessgolden.com

Miora Rajaonary Miora is geboren in Madagascar, en begon met fotograferen toen ze verhuisde naar Zuid-Afrika en daar “mijn identiteit als vrouw begon te bevragen.” Ze ziet fotografie als therapie en probeert antwoorden over de binnenkant van haar modellen te vinden in haar foto’s. “En ook een beetje over mezelf, denk ik,” geeft ze toe. Miora’s obsessie met het onderzoeken komt het duidelijkst naar voren in haar documentatie van de punk-scene in Soweto, een township in Johannesburg. Ze fotografeerde er Zuid-Afrikaanse jongvolwassenen terwijl ze aan het skateboarden zijn, losgaan en KISS-achtige make-up dragen en genieten van het leven. “De beelden van de dynamische, vindingrijke en creatieve jonge Afrikanen zijn nog altijd schaars,” zegt Miora.

Miora maakt geen deel uit van Soweto’s punk-scene, maar ze bewondert veel aspecten van de subcultuur. “Ik kon me goed in hen inleven, omdat ze niet deden wat van hen verwacht werd als jonge zwarte mannen," zegt ze. Ze herdefiniëren een muziekstijl die geassocieerd wordt met witte mensen, in een land waar de bevolking en cultuur nog steeds sterk gescheiden zijn, en ze doen hun eigen ding zonder zich zorgen te maken over ras of regels. Het was surrealistisch en zeer bevrijdend om dat vast te leggen, vooral hier in Zuid-Afrika."

miorarajaonary.photoshelter.com