Less is more. Ik kan het mijn lerares beeldende vorming op de middelbare school nog horen zeggen, zo'n zeven jaar na dato. Ze had het over architect Ludwig Mies van der Rohe, die minimalistische gebouwen ontwierp met veel staal en glas, maar ook bijvoorbeeld simplistische stoelen. Als braaf, nieuwsgierig schoolmeisje sloeg ik deze kennis op en luisterde ik geboeid verder naar alle wijze woorden die ze uitsprak. Het volgende wat ze zei was echter als een onverwachte linkse op mijn gebeugelde rij tanden: "Je kunt het vergelijken met het maken van pasta, maar dan zonder kaas eroverheen. De kaas is niet nodig, dus je laat het weg."
Advertentie
De kaas is niet nodig op pasta? Het zweet brak me uit. Die avond lag ik uren wakker in bed. Alles wat ik als waarheid beschouwde in het leven voelde als een leugen. De kaas is niet nodig. Tuurlijk. Mijn goedgemutste interesse en begrip voor het idee van 'less is more' maakte plaats voor afschuw. Haat, misschien wel. Sinds jaar en dag sijpelde dat door naar mijn gevoelens voor genres als minimal techno. Die slaapverwekkende muzak liet me koud. Tot vandaag, toen ik In Effigia van Amandra opzette. Een tropische drum, kletsende hi-hat, hoog pingeltje en subtiele melodielijn is alles wat je hoort en wow: het werkt.
LeSs iS MoRe (zo dacht ik erover voordat ik dit lied hoorde)
Het minimalistische liedje van ruim zeven minuten is niet in elkaar gezet door een overdaad aan uiteenlopende instrumenten en ondefinieerbare synthesizers, maar heeft een subtiele opbouw als rode draad. In Effigia is als een reisje dat je het best met ogen dicht kunt maken, het liefst ergens op een kleinschalig festival waar je armen ongestoord door de lucht kunnen zweven. Gelukkig werkt dit liedje ook uitstekend als je neerploft in een stoel. Een simpele stoel.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
