De fotograaf in zijn studioappartement
Het voormalige Oostblok staat vol met dystopische flatgebouwen waarin honderden piepkleine studioappartementjes zitten, die in de tijd van het communisme werden gebouwd voor de duizenden arbeiders die van het platteland naar de stad trokken. Zoals je je kan voorstellen, zijn deze appartementen veel kleiner en in slechtere staat dan de gemiddelde woningbouwflat in Nederland.De Roemeense fotograaf Bogdan Girboveanu woont in zo'n studioappartement. Hij raakte gefascineerd door de antropologie en geometrie van de ruimte, en besloot daarom alle studio's in zijn gebouw te fotograferen. We spraken hem over zijn project.
Advertentie
VICE: Waar kwam het idee voor deze fotoserie vandaan?
Bogdan Girboveanu: Ik had me nooit echt gerealiseerd dat alle appartementen in het gebouw precies hetzelfde zijn, totdat een buurvrouw die een verdieping lager woont vroeg of ik haar kon helpen een scharnier van haar voordeur te vervangen. Toen ik haar woning binnenstapte was ik even in shock, omdat het wel dezelfde ruimte is als mijn flat, maar er toch heel anders uitziet omdat totaal anders is ingericht.Hoe heb je je buren zover gekregen dat ze je binnenlieten en je ze in hun huis mocht fotograferen?
Ik moest het vooral hebben van mond-op-mondreclame. De buurvrouw die een verdieping lager woont, had goed contact met iemand op de achtste verdieping. Diegene kende weer mensen op de zevende en negende verdieping, enzovoorts. Het was een soort spelletje.Het lastigst waren de jongere buren, die vaak niet snapten waarom ik dit wilde doen. Daar moest ik vaak een paar keer langsgaan voordat ze instemden met het project. Ik fotografeerde hen ook alleen op zondag, wanneer mensen vaak wat meer ontspannen zijn.
Bogdan Girboveanu: Ik had me nooit echt gerealiseerd dat alle appartementen in het gebouw precies hetzelfde zijn, totdat een buurvrouw die een verdieping lager woont vroeg of ik haar kon helpen een scharnier van haar voordeur te vervangen. Toen ik haar woning binnenstapte was ik even in shock, omdat het wel dezelfde ruimte is als mijn flat, maar er toch heel anders uitziet omdat totaal anders is ingericht.Hoe heb je je buren zover gekregen dat ze je binnenlieten en je ze in hun huis mocht fotograferen?
Ik moest het vooral hebben van mond-op-mondreclame. De buurvrouw die een verdieping lager woont, had goed contact met iemand op de achtste verdieping. Diegene kende weer mensen op de zevende en negende verdieping, enzovoorts. Het was een soort spelletje.Het lastigst waren de jongere buren, die vaak niet snapten waarom ik dit wilde doen. Daar moest ik vaak een paar keer langsgaan voordat ze instemden met het project. Ik fotografeerde hen ook alleen op zondag, wanneer mensen vaak wat meer ontspannen zijn.
Mevrouw Biţa woont al sinds 1967 in haar appartement op de negende verdieping
Ik vind het leuk dat op elke foto ook de bewoner staat.
Een vriend van me zegt altijd dat een foto zonder personage net een ansichtkaart is. Veel mensen vroegen me waarom ze moesten zitten, maar dat was eigenlijk de enige eis die ik stelde. Het maakte mij niet uit of ze hadden opgeruimd voor de foto of waar ze gingen zitten, zolang ze maar in beeld waren.
Een vriend van me zegt altijd dat een foto zonder personage net een ansichtkaart is. Veel mensen vroegen me waarom ze moesten zitten, maar dat was eigenlijk de enige eis die ik stelde. Het maakte mij niet uit of ze hadden opgeruimd voor de foto of waar ze gingen zitten, zolang ze maar in beeld waren.
Advertentie
Het is interessant om te zien hoe verschillend de bewoners van de identieke flats zijn.
Ja. Sommige mensen denken dat ik geprobeerd heb om een mix van sociale klassen te laten zien, maar ik heb gewoon de appartementen van mijn buren gefotografeerd. De vrouw wiens gezicht je niet kan zien is een journaliste met een universitair diploma. Op de eerste verdieping woont een vrouw die vroeger illustraties maakte voor de Nationale Bank van Roemenië. Een andere bewoonster is huisschilder, en een man die me vertelde dat zijn bijnaam Don Lukas is, heeft jaren in het buitenland gewerkt. Ze hebben allemaal een verhaal.
Ja. Sommige mensen denken dat ik geprobeerd heb om een mix van sociale klassen te laten zien, maar ik heb gewoon de appartementen van mijn buren gefotografeerd. De vrouw wiens gezicht je niet kan zien is een journaliste met een universitair diploma. Op de eerste verdieping woont een vrouw die vroeger illustraties maakte voor de Nationale Bank van Roemenië. Een andere bewoonster is huisschilder, en een man die me vertelde dat zijn bijnaam Don Lukas is, heeft jaren in het buitenland gewerkt. Ze hebben allemaal een verhaal.
Wat vonden de bewoners ervan toen ze de foto's zagen?
De meesten vroegen: "Waarom zijn we zo klein?" Omdat ik tegen ze had gezegd dat ik portretten wilde maken, snapten ze niet waarom zij niet groter in beeld waren. Ik heb daarom van een paar bewoners ook nog nieuwe foto's gemaakt waar ze meer close-up op stonden. Daar waren ze wel tevreden mee.
De meesten vroegen: "Waarom zijn we zo klein?" Omdat ik tegen ze had gezegd dat ik portretten wilde maken, snapten ze niet waarom zij niet groter in beeld waren. Ik heb daarom van een paar bewoners ook nog nieuwe foto's gemaakt waar ze meer close-up op stonden. Daar waren ze wel tevreden mee.
