Een muzikale grootheid uit de dagen van weleer komt na een lange pauze weer met een album. Er wordt wat halfslachtige virale marketing gedaan en zowel de fans als de muziekpers reageren hysterisch, zoals dat hoort. Twee weken voor de release van Aphex Twin's Syro mogen enkele gelukkigen naar een reeks eerste luistersessies, verspreid over de wereld. New York, London, Parijs, Brussel… en Utrecht! Wauw. Ongelooflijk. Maar eigenlijk weet je al: écht spannend is het niet.De cultus rondom Aphex Twin is groot. En terecht, want weinig artiesten zijn zo vooruitstrevend geweest en hebben zo veel betekend voor elektronische muziek als Richard D. James (en vermeldenswaardig is dat Richard er zelf nooit problemen mee had het mysterie rondom zichzelf wat aan te dikken.) Dankzij de ambient techno waarmee hij begon werd hij meteen tot genie gebombardeerd. Daarna volgden een hoop experimentele sputterbeats, waarvan de muziekpers wist dat ze wel goed moésten zijn. In 1999 kwam de single Windowlicker uit, een supertoegankelijk nummer met een hele ranzige videoclip. Daarna zou Aphex Twins briljante popalbum komen, dacht iedereen. Zijn Dark Side of the Moon. In plaats daarvan kwam Drukqs, en het was tenenkrommend experimenteel. En toen verdween hij praktisch van de radar.Als een van de eersten in Nederland mag ik het nieuwe album beluisteren, tijdens een sessie in de Ekko. Ik kom daar wat vroeg aan, dus ik neem even de tijd om rustig aan de Bemuurde Weerd te zitten. Ik speel het spelletje 'spot de Aphex fan' met de voorbijgangers, maar dat is niet echt een uitdaging. De baarden gaan naar binnen, de vrouwen lopen door. Binnen is van de cultstatus van Aphex Twin eigenlijk niet veel te merken. Telefoons worden afgepakt en we worden gefouilleerd op afluisterapparatuur, maar verder is de sfeer ontspannen. In de bar houden mensen filosofische discussies over de impact van Aphex Twin op hun leven. Hier en daar zijn haastig kleine posters opgehangen die vers uit de inkjet zijn gerold. In een hoekje wordt de voorverkoop van Syro geregeld. Er worden 20 LP's en 4 CD's besteld. Cassettebandjes worden niet verkocht, dus dat is een beetje teleurstellend.De deuren naar de zaal gaan open en we stromen gedwee naar binnen. De aankondiging is gelukkig kort, maar gloeit van trots dat Syro naar Utrecht is gehaald. Na een voorzichtig applaus knalt Minipops 67 uit de speakers. Die kennen we al. De enige echte Aphex Twin -fan in de zaal is meteen te herkennen: een brildragende, slungelige gozer met zijn handen in zijn zakken buigt zijn hoofd en begint last te krijgen van lichte spasmes.Dan volgt meer 4-to-the-floor breakbeat met glazige synths. Echt, je zou het zo van Com Truise kunnen horen. Bij track nummer vier met een niet uit te spreken naam is het menens. Mensen beginnen zelfs te dansen op de snoeiharde breakbeats die Syro track na track levert. Tegelijkertijd worden we bespuugt door Aphex Twin's typische acid geluid, wat weer wordt verlicht door de talloze synthwave-achtige melodietjes die over elkaar heen buitelen. Iedere track zit zo vol ideeën dat het moeilijk bij te houden is. Maar toch is het allemaal relatief toegankelijk, vaak lekker en soms zelfs verfrissend.Is het een goed album? Ja. Dit zou best eens het album kunnen zijn dat na Windowlicker van hem werd verwacht. Maar hij is verdomme vijftien jaar te laat. Zoals we allemaal stiekem al wisten is Syro echt niet baanbrekend. Anderen hebben deze muziek inmiddels al gemaakt. Al is het misschien zo dat niemand dat kan zoals Aphex Twin.
Advertentie