Volgens Steak Number Eight verkeren we allemaal in een comateuze toestand

Wanneer je afspreekt met een frontman die met zijn band net een vierde album uit heeft (en dat ook zelf heeft geproduceerd), zou je iemand rond de veertig verwachten met een paar beginnende levervlekken en plukjes haar uit zijn neus. Maar omdat Steak Number Eight de jongste band ooit was die Humo’s Rock Rally won, is Brent Vanneste vandaag de dag nog maar 23. Op het eerste gezicht lijkt de West-Vlaming een integere jongen die niet snel zijn stem verheffen. Maar zodra hij op het podium staat, brult hij probleemloos boven de gitaren en drums uit die op hun beurt de geluidsnorm al ver hadden overschreden. We spraken hem voorafgaand aan de show in Amsterdam over het nieuwe album Kosmokoma, achtervolgd worden door het Amerikaanse leger en het Junior Eurosongfestival.

Noisey: Het eerste wat mij opviel bij Kosmokoma is dat het rustiger klonk dan de vorige albums.
Brent Vanneste: Grappig, iedereen met wie ik een interview doe zegt er iets anders over. Sommigen vinden het album veel extremer dan het vorige, anderen vinden het toegankelijker, weer anderen vinden het vooral meer metal. Iedereen heeft er een ander gedachte erover, dat vind ik wel interessant.

En wat is jouw gedachte erover?
Goh, ik weet het niet… Het is meer ruimtevaartmuziek of zo (lacht). Ik weet het niet. Ik maak gewoon muziek en ik zie wel wat eruit komt.

In een interview met Music In Frame vertelde je dat Kosmokoma gaat over de comateuze toestand waarin iedereen zich begeeft wat betreft de wereldproblematiek. Over welke problemen heb je het dan?
Geen specifieke problemen, ik doel gewoon op al de shit die er op dit moment gebeurt. Het is vrij actueel nu. Vooral de paar weken die ik in Israël en Palestina heb doorgebracht zijn een trigger geweest om mezelf aan de kant te schuiven. Ik heb toen allemaal fucked shit zien gebeuren: mensen neergeknuppeld zien worden, soundbombs, rubberkogels, traangas – gewoon de dingen die je ziet op tv, maar dan in het echt. Ik was mee gaan protesteren met de Palestijnen en plots zat er een jeep van het Amerikaanse leger achter ons. Ik heb me verstopt achter een paar vuilbakken. Ik dacht echt: fuck, wat ben ik hier aan het doen, ik ben maar gewoon muzikant (lacht).

Probeer je zelf iets te doen aan de problemen die je ziet in de wereld?
Dat is de grote frustratie: je kan er niet echt iets aan doen. Dat is het idee achter het album ook.

Maar is een comaslaapje op z’n tijd ook niet nodig om een gelukkig leven te kunnen leiden?
Ja, inderdaad. Het moet superzwaar zijn om er continu mee bezig te zijn en er oplossingen voor te bedenken, zoals activisten dat doen. Ik maak gewoon muziek om dat te verwerken, maar er is maar weinig wat je echt kan doen.

Het is een donker onderwerp, maar Kosmokoma klinkt soms ook redelijk licht.
Klopt, wat je hoort is de hoop die er nog is. En ik hou ook gewoon van schone melodieën en akkoorden.

Veel van jullie vorige nummers gingen over je overleden broer, maar het thema van dit album is wel een stuk universeler geworden.
Ja, de dood van mijn broer is wel voor een stuk verwerkt. Het was misschien tijd om verder te gaan. Ik heb dat zelf nog maar een maand geleden of zo ontdekt. De laatste jaren heb ik mijn eigen gevoel aan de kant geschoven, maar het is te moeilijk om te analyseren wat het juiste is. We beginnen niet met een bepaald idee waar we dan mee verder werken. We spelen gewoon en zien wat eruit komt. De titel Kosmokoma is bijvoorbeeld maar een week voor de persing beslist.

Je muziek is vaak heel intens en persoonlijk. Schrik je soms van jezelf als je een nummer schrijft?
Ja, soms wel. Allee, maar dan ben ik meer onder de indruk van een goed akkoord, dat ik het cool vind dat ik het heb gevonden. En qua lyrics soms ook wel. Dat ik dan echt verschiet van wat ik opschrijf. Lyrics vind ik ook het moeilijkste, dat stel ik vaak een paar weken uit.

Jij schrijft de meeste nummers van Steak, of legt op zijn minst de basis. Heb je nooit gedacht aan een solocarrière?
Goh ja, dat zal er misschien nog wel eens keer van komen. Ik bekijk het meer van dag tot dag. Moest Steak even geen shows hebben, ga ik zeker iets anders doen. Ik heb wel wat verschillende bands waarin ik speel: Raveyards en Psygasus. Er zijn wel wat plannen om nog iets nieuws te doen, maar ik weet nog niet wat. Frenchcore zou ik wel willen, misschien wat gabber (lacht).

Je schrijft ook jingles, onder andere voor Eén, de Belgische openbare Omroep.
Klopt, ik heb de volledige nieuwe soundstyling voor de omroep gedaan. Ik heb dat samen gedaan met de gasten van Raveyards. Zij hebben een soundbedrijfje en ik heb ze met dat project geholpen. Het is wel grappig omdat Steak zo een select publiek heeft en ik met zo’n jingle plots miljoenen mensen bereik. Dit jaar heb ik ook nog een nummer geschreven voor een Eurosongkandidaat, maar dat heeft de selectie niet gehaald. Ze vonden het te alternatief (lacht).

Je hebt ook meegedaan aan het Junior Songfestival. Hoe was dat?
Ja, dat was wel spannend als elfjarig manneke. Ik speelde een half jaar in een bandje en we besloten ons toen al in te schrijven. Werden we ook nog eens geselecteerd, dat was echt zot. Maar godzijdank waren we niet verder geraakt dan de laatste dertig. Ik vond het vooral grappig dat er producers en zo op ons afkwamen die ons dan zouden helpen met onze muziek, maar dat ik daar vrij negatief op reageerde: “Nee, ik wil dat niet.” Onze ouders moesten praten met psychologen die vroegen of ze het zagen zitten dat we zo veel aandacht gingen krijgen en of ze het oké vonden dat we misschien een paar dagen niet op school zouden zijn.

Kort daarna wonnen jullie als jongste band ooit Humo’s Rock Rally, je was toen zestien. Ik denk niet dat je daarna nog veel naar school bent gegaan?
Nee, ‘t is nog veel erger geworden (lacht). Ik heb de middelbare school afgemaakt en dat was het. Ik kan ook niks anders dan muziek maken.

Kosmokoma is verschenen via het Noorse Indie Recordings en is hier te bestellen.