Hou toch eens op met die verdomde mashups

Heel lang geleden, in 2001, kwam de Britse producer Roy Kerr – ook wel bekend als The Freelance Hellraiser – met het idee om de vocalen van Christina Aguilera uit Genie In a Bottle over de muziek van Hard To Explain van The Strokes te leggen. Het resultaat werd A Stroke Of Genius genoemd en, vreemd genoeg, was dat het ook. Er was iets aan de magere, repetitieve gitaarriffs van The Strokes onder de verleidelijke stroperige stem van Christina dat als een heerlijke ontdekking aanvoelde. Tegen de tijd dat Christina hijgerig aan het zingen was “If you wanna be with me, baby there’s a price to pay,” bleef je verwilderd achter met de vraag waarom ze zichzelf niet gewoon in een paar gescheurde superskinny afvoerpijpen – ook weleens jeans genoemd – stak en Julian Casablances verving.

De genialiteit van dit nummer zit niet alleen in de muziek zelf. In die tijd waren indie en fabriekspop twee uitersten, die elkaar aankeken met een blik vol pure verachting. Het idee Christina en The Strokes op harmonieuze wijze te mengen leek op cultureel vlak ondenkbaar, maar door het toch te doen liet A Stroke of Genius zien hoeveel de twee erg tegenovergestelde artiesten met elkaar gemeen hadden.

Drie jaar later komt daar het creatieve The Grey Album van Danger Mouse. In eerste instantie bedoeld als een experimenteel kunstproject met een gelimiteerde release van 3000 exemplaren, mixte hij een a cappella-versie van The Black Album van Jay Z met samples van het naamloze negende album van The Beatles, beter bekend als The White Album. Het resultaat was een vreemde en complexe collage van geluiden: de bars van Jay Z werden contemplatief en vrolijk. De melodieën van The Beatles daarentegen werden verwrongen, stekelig en grauw. De aantrekkingskracht zat hem in de onverwachtse combinatie van de twee tegenpolen – het muzikale equivalent van met olieverf op een foto schilderen – en sommige van die nummers waren echt knallers. Het was zonder meer niet de eerste poging om een mashupalbum te maken, maar het was wel echt de meest succesvolle. De jonge Jay Z moet zich er oprecht mee geamuseerd hebben, want even later bracht hij Collision Course uit, een officieel mashupalbum met nu-metalband Linkin Park. Het grootste hitje, Numb/Encore, won uiteindelijk een Grammy, en toen Jay Z en Linkin Park het nummer live speelden tijdens de ceremonie, werden ze op het podium bijgestaan door Paul McCartney in een driedubbele live mashup van het nummer Yesterday van The Beatles. Het leek alsof The Grey Album hen uiteindelijk in het echte leven had samengebracht. Het beeld van de drie samen op het podium – Paul die herhaaldelijk zijn knieën plooide, Chester Bennington die nerveus meesjirpte en Jay Z die wat ongemakkelijk naast hen stond in een T-shirt met Johnn Lennon erop – was waarschijnlijk de absolute piek in de geschiedenis van de mashups.

Even vijftien jaar vooruit spoelen. De eens zo geliefde muzikale mashup is al lange tijd veranderd in een vurig plekje in de hel. Van alle dingen die het internet beter heeft gemaakt, is dit er eentje die echt volledig verkracht is. We leven in een wereld waar elke populaire muzikale creatie het risico loopt om zomaar in tweeën gesneden, verdraaid en geplet te worden. En dat alles omdat een verveeld joch in de Verenigde Staten met een illegale kopie van Ableton zo veel mogelijk retweets wil.

In het afgelopen jaar alleen al werd MF Doom al gemixt met Sade; is dat niet mega onverwachts? En hebben we een mashup gezien van John Coltrane met Sunn O))), gemaakt met een vaardigheid waar ze allebei het schaamrood op de kaken zouden krijgen.

Kendrick Lamar is in de mix gegaan met Super Mario enkel en alleen om de raakheid van zijn bars, waar hij bloed, zweet en tranen in stopte, verkracht te zien worden door de vurige vuist van Bowser. Verder werd Bone Thugs-N-Harmony gemixt met Sesamstraat, gewoon omdat, zoals Noisey’s eigen Dan Ozzi schreef, het een combinatie was van “Dingen Die We Soort Van Herinnerden Op Nummers Gezet Die We Ooit Leuk Vonden”.

Ik denk dat de wildgroei van deze tyfusmashups onze eigen fout is, omdat we er steeds over schrijven. Het is geen geheim dat de snelste manier om het volledige muziekinternet over je te laten schrijven is door een mashup te maken en hem online te pleuren. We zijn hier net zo schuldig aan als de anderen. We zien de namen Aphex Twin en Taylor Swift in dezelfde Soundcloud-link en denken dat het sowieso fans van beide zal aanspreken: zonder verder stil te staan bij de gedachte dat mijn twee favoriete dingen, koekjes en pad thai, lekker zijn, maar het daarom nog geen goed idee is om gewoon een krakeling in m’n noedels te gooien. Dat zou regelrechte heiligschennis zijn.

Hoewel deze nummers ontegenzeggelijk misselijkmakend zijn, en hun aantal met de dag toeneemt, kwam de absolute doodsteek van de miserabele bastaardmuziek in de vorm van de mashup van Kanye West. Zijn bars zijn al over alles heen gelegd, van Sam Smith tot Weezer en Queens of the Stone Age tot Death Cab for Cutie. Vorige maand heeft een Orkest zijn nummer Blood On the Leaves uit 2013 gemasht met de Vijfde Symfonie van Beethoven. Op verschillende manieren voelt het alsof we zo geobsedeerd zijn door Kanye dat we zijn stem altijd en overal moeten horen, in ieder genre, op ieder nummer. Hij is zo ver gekneed en gemodificeerd dat hij niet meer echt een muzikant is, maar gewoon een emmertje bars dat je over alles met een beat kan gieten. Eigenlijk is dat gewoonweg smakeloos. Kunnen we Kanye niet gewoon appreciëren zoals hij is?

Het is niet zo dat ik geen waardering meer heb voor het samenbrengen van twee verschillende nummers. Ik ben geen robot en, met The Grey Album in ons achterhoofd, waren er best wel wat mashups die van een ruwe diamant een schitterende edelsteen hebben gemaakt. Denk aan platen zoals The Notorious XX, singles zoals de mashup van Lil Wayne en Passion Pit door Ambien Sleepy Trip en, ja, ik vind het zelfs leuk als David Cameron op klassieke grimebeats "You ain't no Muslim, bruv!" roept. Maar intussen is de nieuwigheid van twee nummers in het huwelijk doen treden er wel een beetje af. Net als een mopje dat zo vaak gemaakt is dat de bedenker ervan een bont en blauw gezicht heeft en schuimbekkend door de autoriteiten is vastgebonden aan een stoel, heeft de mashup zijn piek gehad en is hij die intussen ook al ver voorbij. Het nu gewoon niet meer dan een rotte meme, in de plaats van een leuk zijproject van een producer.

Dus, laten we eens ophouden met deze waanzin. Laten we de mashupcultuur dwingen om euthanasie te plegen en het volledig tot de grond laten afbranden tot er alleen nog het as van over is. De volgende keer dat je Young Thug in een remix ziet met de Dolmiopop die zegt “Whensa your’a Dolmio day?”, gooi het dan op straat, steek zijn kop in een ondiepe plas en wacht op een voorbijkomende bestelwagen. De volgende keer dat je een Soundcloud-link krijgt van Hotline Bling gemixt met The Prodigy gemixt met het introliedje van Cheers, antwoordt dan met een doelgerichte duim omlaag. Laten we die kutte mashupcultuur van de trap duwen, vuurwerk in zijn reet steken en het zoveel gummibeertjes laten eten dat het zijn ingewanden uitschijt en ontbindt tot een giftige, kleverige smurrie. Waarom? Omdat alleen in de hel de vocals van Notorious B.I.G. liggen op elk nummer dat ooit gemaakt is.