Deze dj reageerde vreselijk dom nadat zijn remix van de Eagles was verwijderd

De agressieve reactie van de Eagles - en in het bijzonder die van Don Henley - wanneer andere artiesten hun muziek hergebruiken, schrikt nogal af en maakt ze er niet bepaald aardiger op. Maar een recent juridisch conflict met producer Barry Von Luxxury uit Los Angeles, doet mijn gevoel over hen veranderen.

Je kan je waarschijnlijk nog wel herinneren hoe Henley eerder deze zomer Frank Ocean en Okkervil River, die alle twee muziek van de Eagles gebruikten, vergleek met vandalen die “naar een museum gaan en een snorretje op het schilderij van iemand anders tekenen”.

“Iedereen met een beetje verstand weet dat je niet zomaar een mastertrack van een opname kan nemen en er een ander nummer overheen kan maken”, zei Henley over Frank Oceans gebruik van Hotel California in het nummer American Wedding. “Je kan dat gewoon niet doen.”

Henley reageert wel een beetje ouderwets. Aan de andere kant, in het geval van Luxxury zouden zelfs de meest liberale geesten geen digitale rechten meer verstrekken. Zijn edit van Hotel California is een soort vertraagde, mechanische versie van de iconische track en had al 300.000 plays voordat Warner Music Group, de mede-eigenaar van het nummer, hem had verwijderd. Hoewel grotere muzieklabels dit soort remixes door de vingers zien -zo schrijft The Wall Street Journal- zijn ze minder vergevingsgezind als blijkt dat de artiesten er echt geld mee verdienen; zoals hier dus het geval was. Vergeleken met de Eagles en Warner Music Group lijkt iedereen klein, waardoor het verleidelijk is om juist de kleine man te steunen. Maar laten we eens zien of dat gevoel niet gelijk verwoest wordt wanneer je de fucked up reactie van Luxxury op de verwijderingsmail leest:

“The whole point is to get these into the hands of DJs all over the world who then play it to thousands of people and expose these ancient songs to new audiences in a new way”, zei hij tegen Wall Street Journal.

Of hij had kunnen zeggen dat het punt is om juist je eigen fucking nummer te schrijven. Als je dat eenmaal gedaan hebt, kun je het in de handen duwen van dj’s over de hele wereld, achterover leunen en van de nul euro’s genieten terwijl zíj wel betaald krijgen om mensen te entertainen met jouw harde werk.

Geloof het of niet, dit is letterlijk een van de stompzinnigste en de meest schandalige dingen die ik ooit heb gelezen als het aankomt op de remixcultuur. En het wordt vanaf dit punt alleen maar erger:

“In lieu of a thank you—or even paying me a retroactive remixing fee—for exposing their work to a new audience, they’ve just unceremoniously cut off my generous, selfless efforts to keep them relevant.”

Deze guy denkt niet alleen dat hij zou mogen doen wat hij maar wil met andermans muziek –hij is trouwens totaal niet de enige met een voorkeur voor een onbeperkt buffet in de hedendaagse remixcultuur-, hij vindt dat zij hem moeten betalen voor de gunst van een paar effectjes over een nummer heengooien. De enige reden waarom iemand überhaupt weet wie hij is, is omdat hij meelift met een bekend nummer (hij heeft ook een paar andere hele bekende nummers geremixt). De pure cognitieve dissonantie die hier gaande is, doet me denken dat Luxxury expres aan het trollen is. Als dat zo is, heeft het in ieder geval gewerkt.

Baron Von Luxxury's Duran Duran remix

Het Greatest Hits-album van de Eagles is het tweede of derde bestverkochte album in de geschiedenis van verkochte albums, na Thriller van Michael Jackson en Dark Side of the Moon van Pink Floyd. En het album Hotel California hoort ook nog eens thuis in de top tien bestverkochte albums. Het nummer Hotel California wordt iedere elf minuten ergens op de Amerikaanse radio afgespeeld, dus in totaal zo’n 131 keer per dag. En toch zou er één of andere dj zijn die de nobele taak op zich heeft genomen om muziek van de Eagles aan een nieuw publiek te introduceren?

In een tijdperk waar niemand meer wil betalen voor wat dan ook, heerst de vraag of er strengere controle moet komen op intellectueel eigendom of dat juist alles gratis toegankelijk moet zijn voor iedereen, en iedereen andermans werk mag remixen. Ik persoonlijk ben een agnost in deze zaak en beoordeel elk geval individueel. Fuck, het nummer één album van dit moment is zelfs van een gast die hitjes zo bewerkt dat ze opeens over eten gaan en daar is ook iedereen lyrisch over. Het ding dat hem -én andere ’dj’s die legitieme remixes van nummers maken- onderscheidt, is dat hij eerst toestemming vraagt. Een kennelijk lang vergeten, ooit zo normale etiquette. Soms zullen mensen er niet blij mee zijn wanneer je gaat fucken met hun perfect gecomponeerde nummers. En dat betekent dat het tijd is om iets anders te doen met je talenten.

Natuurlijk bestaat er veel goede kunst die gemaakt is door het veranderen en jatten van andermans werk. Aan de andere kant is er een heel verontrustend probleem van deze generatie muzikanten en internet contentmakers wiens gevoel van recht om alles maar te pakken wat ze willen, omdat het kan, te ver gaat. Muzikanten hebben altijd meegelift met elkaar, maar vroeger hadden ze tenminste nog het fatsoen om bescheiden te zijn wanneer ze betrapt werden; nu gedragen ze zich vaak als arrogante, verwende krengen.

Ik wil geen woorden in Don Henleys mond leggen – grotendeels omdat ik bang ben dat hij me dan meteen aanklaagt – maar ik denk dat het veilig is om te stellen dat hij tegen deze gast zou moeten zeggen dat hij zichzelf lekker moet gaan neuken voor een camera. Dat filmpje zou ik persoonlijk met alle plezier willen delen. Die beelden zouden zeker viral gaan.