De MDMA die je deze zomer meenam naar festivals was waarschijnlijk iets anders

Al jaren wordt er met drugs gekut. Het probleem daarmee is dat vaak niet te zeggen valt of je dealer de MDMA heeft gemixt met mephedrone, cafeïnetabletten of een raar stuk glas dat hij toevallig vond op straat. En jij blijft van je zuurverdiende centen dat ondefinieerbare, ambigue spul maar kopen, van een gast die je eigenlijk alleen maar bij z’n voornaam kent. En zelfs die naam is meestal niet eens echt.

Het feit dat de markt zo diffuus is en dat er veel meer geld te verdienen valt aan synthetische drugs, zorgt ervoor dat populaire drugs makkelijk gemengd of zelfs helemaal vervangen kunnen worden met gevaarlijke substanties.

De afgelopen jaren hoor je steeds vaker over drugsgerelateerde ongelukken met dodelijke afloop, en dan vooral in Amerika en Engeland. Om ervoor te zorgen dat mensen niet langer vervuilde drugs nemen, is er in Amerika een nieuwe organisatie opgericht: The Bunk Police, die langs festivals reist om testkits uit te delen. Alleen laten veel festivals de testen niet toe, en ook bij ons is het sinds het eerste kabinet Balkenende niet meer toegestaan om dergelijke tests op festivals uit te delen. Al is het in Nederland nog lang niet zo slecht gesteld, de bezoekers wordt alsnog de kans ontnomen om erachter te komen of ze het hele weekend op MDMA zullen trippen of op iets als rattengif.

Precies om die reden besloot de What’s In My Baggie-crew in Amerika een documentaire hierover te maken. Veel jonge mensen gebruiken drugs, zeker op festivals. In Nederland bestaat er op Lowlands backstage zelfs een soort pop-up-rechtbank om drugsgebruikers direct te kunnen straffen. Maar de strenge wetgeving is duidelijk niet efficiënt. Mensen zullen drugs blijven gebruiken, en dus zouden er eerder maatregelen moeten komen die ervoor zorgen dat drugsgebruik van festivalgangers veilig gebeurt. Ik besloot Jeff, een van de Baggie-crewleden, op te bellen. Hij is één van de mensen die met de Bunk Police meereisde langs festivals in Amerika en vertelde me vanuit die ervaring waarom er volgens hem een andere aanpak moet komen voor recreatief gebruik.

Noisey: Jullie hebben nul ervaring in het maken van documentaires, maar kwamen de Bunk Police tegen op een festival, zagen een meisje knock-out gaan nadat ze iets had genomen en besloten toen een film te maken. Was dat de motivatie voor de film?
Jeff: We zijn heel erg begaan met het onderwerp. We hoorden voor het eerst van The Bunk Police op Bonnaroo in 2012, het was echt opvallend hoeveel mensen hun drugs lieten testen. Ik hoorde er teveel verhalen over molly, wat achteraf toch designerdrugs bleek te zijn. Of rare chemicaliën die voor LSD door moesten gaan.

Right.
Maar niemand mocht een testkit kopen en er was niemand die het probleem van vervuilde drugs onder ogen wilde zien. Dus besloten we vanaf dat moment samen met de Bunk Police alle festivals af te gaan waar ze de testkits uitdeelden. Ik hoorde zelf voor het eerst van de organisatie toen ik op Bonnaroo LSD had gekocht, wat de chemische stof 25I-NBOMe bleek te bevatten. Omdat de gast van wie ik het kocht had gezegd dat het slap spul was, nam ik ’s ochtends gelijk een heleboel. Binnen twintig minuten had ik de meest intense, visuele ervaring van mijn leven ooit. Ik kon niet eens meer zien wat er vijf meter van me vandaan gebeurde.

Waarom willen festivals niet dat er testkits worden verkocht? Het is best vreemd dat een festival haar gasten niet die kans geeft, helemaal nu er elk jaar steeds meer mensen overlijden aan het gebruiken van drugs op feesten en festivals.
Dat heeft te maken met een wet in Amerika uit 2003, de Rave Act, en die verbiedt poppodia en festivalorganisaties dat er drugs op hun terrein wordt gebruikt. Door testkits wel toe te staan, geeft zo’n organisatie toe dat er wel degelijk drugs wordt gebruikt en daar niet de juiste maatregelen tegen treft, namelijk preventieve in plaats van schadebeperkende maatregelen.

De docu begint met iemand die vertelt dat elke keer dat hij zijn molly liet testen, het designerdrugs bleek te zijn. Wat is het gevaar van designerdrugs aanzien voor MDMA?
Designerdrugs is een parapluterm voor researchchemicaliën die ook wel bekend staan als synthetische cathinon (het werkende bestanddeel van qat). Het effect is vergelijkbaar met MDMA, maar er is veel minder over bekend. Zoals de goeie dosering of wat je moet doen om niet oververhit te raken. Er is nog veel onwetendheid.

Wat zijn de ergste substanties die je bent tegengekomen?
Het gebeurde wel eens dat de test niets kon zeggen over de inhoud. Soms reageerde de test zelfs helemaal niet; in zo’n geval kun je ervan uitgaan dat je een zakje tafelzout hebt gekocht. Maar het kan ook betekenen dat je een van de 250 nieuwe soorten drugs in handen hebt gekregen die sinds 2009 zijn ontdekt, soorten die nog nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. We zagen synthetische cathinon voorbij komen die was verkocht als MDMA, chemicaliën zoals 25I en 2CB die waren verkocht als LSD, heroïne die was versneden met fentanyl – een erg sterk opiaat dat kankerpatiënten krijgen toegediend. En zowat elke cocaïne die we hebben getest bleek iets anders te zijn, vaak amfetamine of methamfetamine.

Waarom denk je dat de overheid de Bunk Police een halt wil toeroepen als de testkits juist zo betrouwbaar blijken te zijn?
Dat heeft alles met de geschiedenis van het drugsbeleid te maken die zich altijd meer heeft gericht op criminalisering en het verbieden ervan, en niet op schadebeperking. Niemand durft toe te geven dat het gangbaar is om drugs te gebruiken, laat staan dat je maatregelen neemt om het veilig te laten gebeuren. Als het voor festivals verboden is om de Bunk Police testkits te laten verkopen, hoe kunnen ze volgens jou dan wel hun bezoekers voorlichten over drugsgebruik?
Eerlijk gezegd vind ik dat ze alsnog die kits zouden moeten verspreiden. En als dat niet mag via een organisatie als de Bunk Police, dan zouden ze het via de EHBO-post moeten doen. Tegen iemand van de EHBO kun je je verhaal doen zonder dat je direct wordt opgepakt of je ouders worden gebeld. Als je je niet goed voelt, willen zij juist weten wat je hebt geslikt. Om je te helpen. Dat is al een hele andere benadering. En wat nou als ze daar nog net één stap verder in gaan en vanaf die plek de testkits uitdelen? Dat zou al heel veel helpen. Helemaal mee eens. Mensen zouden de kans moeten krijgen om te snappen wat ze allemaal in hun lichaam stoppen.
Ja, en niet om bevooroordeeld over te komen, maar als mensen willen helpen om die boodschap te verkondigen, dan zouden ze onze documentaire op hun festivals moeten vertonen. Als het uitdelen van de testkits verboden is, probeer dan op zijn minst de bewustwording over dit onderwerp te vergroten.

Eens. Thanks voor het gesprek.

Bekijk hier de documentaire What's In My Baggie?