High worden met Flying Lotus

Steven Ellison is een grote gast, fysiek gezien is hij lang. Een beetje ongemakkelijk en slungelig hangt de producer – die luistert naar de artiestennaam Flying Lotus – achterover op de bank van het Warp Records-kantoor. Hij is hier om te praten over zijn nieuwe plaat You’re Dead!, een experimentele trip door jazz en hiphop heen, die flirt met de vraag waar niemand het definitieve antwoord op heeft: wat er gebeurt als je doodgaat.

Hoe Flying Lotus zich de afgelopen tien jaar heeft ontwikkeld is er eentje om van dichterbij te bekijken. De muzikant uit Los Angeles heeft een carrière opgebouwd die even mysterieus als bizar is; hij is uit de buurt gebleven van trends in moderne rap, en überhaupt is hij zover mogelijk uit de schijnwerpers gebleven. “Ik gedij niet in die omgeving,” zegt hij. “Ik geef meer de voorkeur aan een rustige plek.” Die voorkeur voor rust boven hectiek hoor je terug in zijn muziek, of het nou de trage wendingen zijn op Cosmogramma, het wervelende Until the Quiet Comes of de bizarre wereld van You’re Dead!. De muziek van Flying Lotus is niet bedoeld voor de club, dit is muziek voor een goed gesprek. Muziek die je opzet wanneer je met je vrienden thuis zit, met wat drugs op en gedachten over de betekenis van het leven. Het is alsof een ervaren chirurg een hersenoperatie uitvoert op je oren.

Ellis en ik hebben besloten stoned te worden tijdens dit interview. Terwijl er een jointje over en weer gaat, vuur ik vragen op hem af over het nieuwe album en dan vooral wat Flying Lotus ermee wil zeggen. Want je album de titel You’re Dead! meegeven is best een behoorlijk statement.

Noisey: Je album is net uit. Hoe voel je je?
Flying Lotus: Ik ben best wel nerveus. Dat ben ik vrij snel, want ik vind altijd wel weer iets om me druk over te maken. Het voelt nu nog alsof ik tussen twee werelden zit, het is nog niet helemaal duidelijk hoe mensen het album zullen ontvangen. Ik ben soms bang dat mensen mijn punt zullen missen, dat is denk ik mijn grootste angst. Dat is wat ik het liefste wil, mijn punt goed overbrengen op mensen. Ik heb veel tijd gestoken om alle puzzelstukjes samen te brengen en echt een verhaal te vertellen, muzikaal gezien. Je hebt twee jaar aan het album gewerkt. Welk punt wil je maken?
Ik wil liever niet alles weggeven, maar ik denk wel dat er iets in het album zit, snap je wat ik bedoel? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig of jij vindt dat er verhaal wordt verteld.

Zeker.
Gelukkig, goddank. Want ik haat het wanneer mensen zeggen: oh joh, het klinkt net als je nieuwe beat tape, of: er is een nieuwe FlyLo beat tape uit. Dan heb je niet geluisterd en heb ik in zekere zin gefaald. Snap je?

You’re Dead! gaat in tegen alles wat er op dit moment populair is. Is dat een bewuste keuze?
Natuurlijk voel ik ook de verleiding om me te vormen naar de status-quo; datgene doen wat gaande is om maar meer geld te verdienen, en alle andere dingen te krijgen die we zo graag willen. Maar weet je, ik word er ook altijd weer snel aan herinnerd dat dat niet bij me past. Net als elke andere artiest voel ik de verleiding om te kiezen voor dat wat populair is. Dat lijkt nu zelfs meer dan ooit te gebeuren, zelfs in de undergroundscene. Dat is op zich prima. Ieder zijn eigen ding.

Het album heet You’re Dead! dus het is vrij duidelijk dat het over de dood gaat. Hoe kwam je op het idee en wat heeft je ertoe gebracht om een album te maken rondom zware shit als sterven en vergankelijkheid?
[Lacht] Het begon als een grap. Ik en Thundercat luisterden in de auto naar The Aura Shall Prevail van George Duke. We hadden zoiets van: man, hoe komt het dat bijna niemand dit soort shit maakt? Dit is briljant! George Duke deed dit jaren geleden, waarom maken wij niet nu muziek waarvan je hoofd explodeert wanneer je ernaar luistert? Muziek die je verplettert. Muziek dus eigenlijk waarvan je doodgaat als je ernaar luistert. Dat was de grap. Maar toen ik de eerste track had gemaakt klonk die voor mij ook echt als het moment van doodgaan, die zwaarte. Ik dacht: dit is het, deze kant gaat het op. Vanaf die track ben ik verder aan het concept gaan werken: hoe is het om dood te gaan, en laat je dan het idee achter van wie je bent? Die hele reis. Ik probeerde tot dat punt in mijn gedachte te komen, wat betekende dat ik achter mijn eigen gedachte over de dood moest komen, de dood van vrienden, et cetera.

Ben je bang voor de dood?
Tot op zekere hoogte wel ja, maar ik geloof niet dat ik er écht bang voor ben. Ik ben vooral bang voor de lichamelijke pijn. Ik ben bang voor een langzame, pijnlijke dood. Wat is volgens jou de ergste manier waarop je kunt sterven?
Rottend in je eentje in een grot. Dat je van een klif afvalt en daar terechtkomt. Op een vreemde plek waar niemand je ooit zal vinden en je langzaam wegrot. En dan helemaal met de gedachte dat ik niet voor die tijd mijn computer heb kunnen opschonen.

Zodat de hele wereld achter je pornocollectie komt? Was het niet heftig om zoveel met zo’n zwaar en groot thema bezig te zijn?
Nee, dat had ik alleen bij de albumtitel, daar heb ik me wel even zorgen over gemaakt. En nu nog wel eens. Die titel komt op hoodies en alles te staan. Zie je me al op een vliegveld lopen met een trui met daarop ‘You’re Dead!’? Ik hoop dat mensen het concept begrijpen, dat het niet per se over de donkere kant gaat.

Het is meer bedoeld als een viering van de dood, en ik hoop dat mensen die kant van de dood ook horen wanneer ze het album opzetten. Het is trippy. Ik heb mezelf meerdere malen afgevraagd of ik hier wel verder mee moest gaan, maar je moet ook af en toe gewoon je gevoel durven te volgen. Totdat de trailer uitkwam wist ik niet zeker of het goed zou komen. Ik ga altijd op mijn gevoel af en mijn gevoel hierover is nu goed. Met dit concept kreeg ik Kendrick en Snoop op het album. Ze voelden zich aangetrokken tot het concept. Snoop kwam er op het laatste moment bij en had gewoon zoiets van: “Ik moet hier aan meedoen.”

Dat moet geweldig zijn om te horen van zo een legendarische artiest.
Het gaat nog dieper dan dat, als kind was hij al mijn held. En dat hij dan juist dit nummer doet is echt perfect. De cirkel is rond, en dat had ik nodig.

Dit is je vijfde album. Wat zou je tegen jezelf zeggen, vijf albums geleden?
Niks. Ik zou niks zeggen. Ik hoop niet eens dat ik mezelf tegenkom, weet je? “O Shit! O shit! Ben ik dat?” Ik zou wegrennen en uit het raam springen.

Dat zou behoorlijk freaky zijn.
Dat zou klote zijn.

Dat zou waarschijnlijk de slechtste manier zijn om dood te gaan.
Ja, ik ben echt dankbaar voor alle dingen die ik in de loop der jaren heb geleerd. Ik weet niet of ik iets tegen de jongere ik zou willen zeggen. Op die manier betekent het ook echt iets. Als je er echt doorheen moet, dan betekent het ook echt iets. Ben jij oom?

Ja, maar mijn tweelingneefjes zijn nog maar vijf. Ik heb het gevoel dat ik ze wijsheid mee wil geven maar ik laat het ze ook vooral zelf allemaal ontdekken.
Ja, het is een evenwicht. Het zijn de dingen die niemand begrijpt tenzij je het zelf meemaakt. Het maakt niet uit hoe vaak je een vriend waarschuwt voor een chick, hij moet er zelf doorheen om erachter te komen.

Je hebt de afgelopen jaren veel geleerd. Wat denk je dat het je gebracht heeft, als je naar jezelf kijkt?
Dat is een fucking diepe vraag. Dat stond niet eens op je lijstje, of wel?

Nou eigenlijk was dit er wel een: “Waar gaat het leven over?”
Oh god.

Dit is Noisey man, wij gaan diep.
No shit. Je had je eigen wiet mee moeten namen man (lacht.) Voor mijn gevoel heb ik veel over producen geleerd. Niet alleen het maken van tracks maar meer wat het betekent om een producer te zijn en onderdeel uit te maken van de scene en invloed te hebben. Ik ben dankbaar dat ik degene ben die mensen bellen voor advies. Ik ben blij dat ik ervaring opgedaan heb en dat ik daarmee anderen kan helpen en mensen kan samenbrengen. Dat waardeer ik erg. Sommige dingen zijn zinvol en soms zijn er barrières – mensen, managers, ego’s –, dat blokkeert mensen om met elkaar in contact te komen. Ook al heb ik er geen profijt van, ik probeer hier toch aan bij te dragen. Internet maakt het voor iedereen mogelijk om met elkaar samen te werken.

Ik heb het gevoel dat internet zowel goed als slecht is geweest voor de muziek. Het helpt op het gebied van samenwerkingen en zo kan een coole onbekende rapper uit Zweden het maken in de States dankzij SoundCloud. Maar aan de andere kant wordt je tape waarschijnlijk gelekt.
Het is wel grappig man, ik heb zeker het gevoel dat het iets heel moois is en dat er tegelijkertijd een verschrikkelijk nadeel aankleeft. Al die gekke dingen die hieruit voortkomen, maken artiesten een stukje argwanender dan per se noodzakelijk is. Ik denk dat we de contacten die we opdoen meer waarderen. Iedereen is aan het trippen omdat Aphex Twin terug is. Omdat je hem niet kan bereiken, is hij niet in de buurt. Hij heeft geen Instagram. Daardoor waardeer je wat je niet kan krijgen van hem. Dat is de reflectie van onze hedendaagse technologie. Het maakt iedereen zo benaderbaar. Hoe vaak maak je mee dat je op Twitter iemand volgt en dat je vervolgens denkt: deze gast is echt een eikel, hij twittert over de domste shit, hoe kan hij zo irritant zijn? Dat zuigt.

Mysterie is zeker wel iets waarmee je gespeeld hebt in je carrière.
Persoonlijk sta ik liever niet in de spotlights, weet je. Dat is gewoon niet mijn plek. Gisteren was ik tien minuten bij een soort van fashion week shit maar ik trok het gewoon niet. Ik waardeer de rustige plekken meer. Ik wil liever in een creatieve ruimte zijn en steeds dichter bij die creativiteit komen. Gisteren was ik bij Joey Bada$$, die nog steeds bij zijn moeder woont. Hij maakt zijn muziek in de kelder en ik had lang niet zo’n lol gehad. Gewoon in een ruimte zijn waarvan ik weet dat er dingen gebeuren, er hangt een soort vibe en er is een familie enzo. Dat werkte voor mij op een heel goede manier.

Die momenten worden vast steeds zeldzamer nu je steeds meer succes krijgt. Het mes snijdt aan twee kanten.
Ik denk dat we wel een keuze hebben waaraan we onze energie besteden. Het is grappig dat we dingen moeten doen die helpen bij de verkoop, maar die niet bij ons passen. Dat is weer een lelijke kant van het verhaal. Mensen kunnen niet meer zomaar muziek maken; we moeten dingen doen die de kunst niet per se beter maken. Maar dat is nou eenmaal hoe het gaat.

Is er iets waar je je als artiest of persoon onbegrepen over voelt?
Ja, mensen denken dat ik veel drugs gebruik [lacht]. Ze denken dat ik elke week aan de lsd zit. Maar dat is niet het geval. Ik doe misschien een of twee keer per jaar psychedelische drugs. Mensen denken waarschijnlijk dat ik een enorme tripper ben of zoiets, vanwege de muziek die ik maak, maar dat ben ik niet – zo zit ik niet in elkaar.

Hoe is het om jazz-achtige muziek te introduceren bij een generatie die misschien niet eens weet wie Quincy Jones is?
Het is anders man. Het is pas sinds mensen mij dit soort vragen stellen dat ik erover na ben gaan denken. Ik deed gewoon dingen die voor mij als een tweede natuur voelde, het ging vanzelf. Nu moet ik opeens mijn geluid analyseren en in wat voor tijd we zitten en in wat voor wereld we leven. Toen ik bij Joey was, was Kirk Knight er ook en die zei: “Yo gast, ik heb naar je shit geluisterd toen ik opgroeide, al vanaf dat ik twaalf was!” En ik had zoiets van: oh mijn god, ik ben oud! Dit is het, het is gebeurd! Dit is het, dit was het! Ik ben een veteraan! Ik ben een veteraan!

Ja man, het is een totaal andere generatie nu. Ik ben blij dat ik een brug kan zijn, dat ik dingen met elkaar kan verbinden, dat ik een toegangspoort kan zijn voor deze shit. Dat is echt cool.