Fan zijn van Katy Perry is geen grapje

Voor een cynicus als ikzelf is het heel gemakkelijk om (alles aan) Katy Perry te haten. De wereld die ze creëert bestaat enkel en alleen uit alles wat roze is, en van de overdaad aan glitters, poezenoortjes, regenboogpruiken, bubblegum, gekleurde ballonnen, bellenblaas en blije smileys zou ik kotsmisselijk kunnen worden – Katy Perry is de suikerspin waar je vroeger op de kermis zo naar verlangde: roze, mierzoet en letterlijk een hoop gebakken lucht.

Daarom verwonder ik me al een tijdje over het gemak waarmee ik haar nummers opzet en zonder een greintje ironie van haar muziek geniet. Fireworks is het beste nummer om alle meisjes op welke huiskamerdansvloer dan ook te krijgen, en bij de beginklanken van Teenage Dream word ik direct overspoeld door een aanval van feministische stuwkracht gecombineerd met de drang om mijn haar in twee vlechten te doen en rond te huppelen op mijn oude schoolplein. Dus ja, ik was gister in de Ziggo Dome en kon niet stil blijven staan – mijn nog cynischere collega die ik had meegesleept in het kader van werk keek me de hele avond vol afgrijzen aan.

Alles waar ik op had gehoopt was er: haar glittercape werd ingeruild voor een roze onesie met poezenoren en -staart, ze zat in een neonverlichte outfit (inclusief neon haar) in een diamantvormig bouwwerk of op een paard of een tijger, vloog door de zaal aan een tros gekleurde megaballonnen, maakte selfies met een huilende, uitverkoren tienerfan, en ze sloot af met Fireworks en confetti. Ook waren er een hoop kleine meisjes (en jongetjes) die gapend op de schouders van hun vader of moeder wachtten tot Katy eindelijk begon, om daarna twee uur lang met open mond en in pure adoratie naar de hysterische show te kijken.

Toch waren er niet alleen maar kinderen, tieners en ouders – er waren verrassend veel doodnormale mensen eigenlijk. Volwassen mannen en vrouwen die fanatiek fan bleken en het concert bloedserieus beleefden. Toen ik me naar voren wurmde om een foto van dichtbij te kunnen maken, werd ik door de diehards zowat gelyncht – mensen werden kwaad en gebruikten hun ellenbogen om mij de weg te versperren, en vroegen agressief waar ik in godsnaam mee bezig was. Uiteraard negeerde ik dit en dook ik onder de armen door om met gevaar voor eigen leven dit bijzondere, unieke portret te kunnen maken:

Katy Perry belichaamt deze bipolariteit van een onschuldige kinderdroom en rebelse volwassenheid zelf ook: op het moment dat ze aan het selfie-tienermeisje vraagt om haar een paar Nederlandse woordjes te leren, fluistert ze – hoorbaar voor de hele Ziggo Dome – in haar oor: “And how do you say ‘marihuana’ in Dutch?” De zestienjarige trekt een beetje verbaasd haar wenkbrauwen op en antwoordt kordaat: “Wiet.”

Tijdens een omkleedsessie van glitterpak naar smileylegging en groene bob-pruik zijn er videoclipbeelden te zien van een kleurrijk opgemaakte Katy Perry die in een klinische, witte omgeving verwilderd in de camera kijkt, een beetje in de stijl van de Scream-clip van Janet en Michael Jackson uit 1995. Het jaren-negentigthema wordt ook door de Robin S-medley tijdens een ander pauzemoment nog eens benadrukt; de Amerikaanse zangeres is dertig, dus net als een hoop van de mensen die gister in de Ziggo Dome waren, zijn de nineties haar werkelijke tienerdroom. Een tijd waarin ook ik nog te jong was en te weinig levenservaring had om cynisch te zijn.

Niemand kreeg gister maar een glimp te zien van Katy Perry’s echte haar, het gitaarspel van haar muzikanten was (bijna zeker) nep, het paard een Trojaanse, haar schelle stem waarmee ze ons verplichtte om ook op maandagavond los te gaan nogal dwingend en ingestudeerd, maar haar publiek was hartstikke oprecht. Fan zijn van Katy Perry is geen grapje.